All these feelings. [FINISHED]

De wond op zijn borst was genezen, zijn taken had hij weer hervat en hij had bij Stallionstar aangegeven dat hij klaar was voor meerdere apprentices als dat nodig moest zijn. Hij wist dat WindClan veel kittens had die klaargestoomd moesten worden om toekomstige warriors te worden en Crowfur was maar wat blij om die taak op zich te nemen. En deze keer wilde hij het goed doen. Niet bevriezen zoals hij bij Mistpaw had gedaan, niet ziek worden zoals bij Webpaw was gebeurd, niet wegrotten in de medicine cat’s den zoals hij had gedaan toen hij Wishpaw moest opleiden. Het waren allemaal onvoorziene omstandigheden geweest – hij had Webpaw en Mistpaw ook in de steek moeten laten omdat hij van Oceanstar tijdelijk geen apprentices meer mocht hebben als straf voor Leopardpaw’s ware bloedlijn – maar wel omstandigheden waar hij naar zijn idee iets aan had kunnen doen. En dan speelde dat fragment steeds door zijn kopje waarbij hij gesmeekt had bij een RiverClanner om weer terug op te staan nadat hij dacht hem gedood te hebben, nadat hij dacht dat hij Crowcall voor eeuwig kwijt zou raken omdat hij een fout was begaan, maar opeens was zijn grootste fout geweest door de rug toe te keren na de kat die hij dacht vermoord te hebben. Opeens had hij de dood van een Clanmate op zijn geweten en de achtervolgende dreiging van de RiverClanner die hij had willen doden op zijn nek. Het bleef hem achtervolgen in zijn nachtmerries, dreef hem de gekte in. En dan waren er nog zijn twijfels voor hetgeen wat hij had met Crowcall, maar wat hij niet kon benoemen. Het was te veel, maar uiteindelijk had hij het een plekje kunnen geven. Of dat zou hij toch moeten doen tenminste. De tom liep het kamp binnen toen de zon onder begon te gaan en koos een prooi uit. Zijn ogen dwaalden over de open plek en meteen vond hij wie hij zocht, alsof zijn ogen automatisch naar haar gleden wanneer ze zich ook maar in zijn buurt bevond. Zijn hart begon sneller te kloppen en snel dubbel checkte hij het exemplaar dat hij tussen zijn kaken geklemd hield. Alleen de beste prooien mochten aan haar gegeven worden, als het aan hem lag. Hij liep naar haar toe en zakte naast haar neer, de prooi bij haar neerleggend. “Dag, schoonheid,” zei hij tegen haar, waarna hij een lik over haar oor gaf.

En opeens was er niets. Stilte. Een kleine glimlach, maar daar bleef het ook bij. Crowfur voelde ongemakkelijkheid aan zijn buik knagen en slikte. Hij wilde dat hij geen idee had wat er scheelde, maar ergens wist hij het wel. Hij wist hoe Crowcall over de Clans dacht, had haar ideeën gehoord toen ze naar de bergen trokken. Hij wist hoe graag Crowcall wilde dat ze allemaal in vrede samen zouden leven en hoe het haar hart verscheurde als ze tegen elkaar vochten. Hij wist ook dat ze vrienden had in andere Clans, vrienden die misschien wel gewond waren geraakt of erger. En het was niet dat Crowfur een kick haalde uit het verwonden van die vrienden, maar hij had geen keuze gehad. Zijn loyaliteit bleef op de eerste plaats aan zijn Clan. Hij voelde zich loyaal aan Crowcall, maar niet zo loyaal dat hij tijdens een gevecht gewoon zou toekijken hoe andere warriors van een andere Clan zijn Clanmates verwondden. Maakte dat van hem een slechte kat? Hij slikte. Hij herinnerde zich nog hoe hij de RiverClanner bijna vermoord had nadat hij had gezien hoe een kat van zijn eigen Clan zwaar verwond werd door Butterstar, de leader van RiverClan. Hoe hij spijt had gekregen van zijn daden, aan Crowcall’s reactie had gedacht als ze het te weten was gekomen en hoe hij de RiverClanner had gesmeekt om terug op te staan. Hoe een senior warrior van zijn Clan bij hem was komen staan en hem kwam troosten, alleen maar om daarna gedood te worden door de RiverClanner die Crowfur niet had kunnen doden. De bedreiging die hij naar zijn kop gesmeten had gekregen en hoe dat verwijt hem in zijn meest duistere nachtmerries bleef achtervolgen. Hij slikte die gevoelens weg en keek naar opzij. Naar de mooiste kat in zijn Clan waar hij niet van kon zeggen of ze zijn mate was of niet. En waarschijnlijk kon ze dat zelf ook niet eens. “Waarom lig je hier zo afgezonderd, Crowcall?” murmelde hij zachtjes. “We zijn je Clanmates. Ík ben je Clanmate. Je zou aan je reactie bijna denken dat wij BloodClan zijn en we je ontvoerd hebben.” Het was grappend bedoeld, maar het verdriet was in zijn ogen te zien. Dit was allesbehalve grappig.

Crowfur voelde een scherpe steek in zijn hart toen Crowcall haar antwoord gaf. In tegenstelling tot hem deed ze geen moeite om grappend over te komen, deed ze geen moeite om haar vreugdeloosheid te verhullen. Er zat zo veel accusatie in die gemompelde woorden dat Crowfur bijna zijn prooi op wilde pakken en weg wilde gaan, weg van deze confrontatie en weg van de kat die hij zo graag als zijn partner wilde zien. Maar hij wist ook dat ze op dit vlak totaal van elkaar verschilden. Waar hij zich vol stortte in een gevecht met een andere Clan om een punt te bewijzen, hield zij zich op de achtergrond en hield haar hart vast voor de vrienden die ze gemaakt had in de andere Clans. Hij zou het niet buiten haar grenzen zien om elke dag naar Fourtrees te trekken, in de hoop dat daar iemand zou zijn waarmee ze kon praten, waarmee ze haar gevoelens kon delen. Hij had het idee dat ze dat met hem niet meer kon, wat redelijk veel pijn deed gezien de band die ze opgebouwd hadden. Hij dacht dat hij veel voor haar betekende, maar opeens was hij daar niet meer zeker van. En haar woorden frustreerden hem mateloos. Hij klemde zijn kaken op elkaar en woede schoot door zijn blauwe blik terwijl hij zijn kopje met een ruk naar haar draaide. “Dat meen je niet,” siste hij. “Dat meen je écht niet.” Maar hij zag in het in haar blik. Hij schudde geërgerd zijn kopje. “Crowcall, ik weet hoe verschrikkelijk je het vindt dat alle Clans hun thuis weer gevonden hebben, maar je kunt niet met één poot in meerdere werelden leven. Je wist dat er een punt ging komen dat we gescheiden werden van elkaar werden en dat alles weer vanouds zou worden. En het spijt me als ik je gekwetst heb door te vechten tegen RiverClan, maar dat was op dat moment mijn plicht.” Hij keek haar nu haast afstandelijk aan. “Misschien zou jij ook eens na moeten denken over wat je plichten zijn. Je thuis hoort hier, in je Clan. Niet bij die andere katten die nu ver van je verwijderd zijn. Onthoud dat goed.”

Crowfur klemde zijn kaken op elkaar. Hier was hij al bang geweest. Dit was het enige obstakel geweest dat altijd tussen hun in had gestaan. Die verdomde naïviteit van haar. Ze was op de één of andere manier loyaal aan haar Clan, maar ze besteedde duidelijk meer hechting aan de vriendschappen buiten haar Clan dan hetgeen wat ze opgebouwd in de Clan. En dat deed hem zeer. Dat deed hem verschrikkelijk veel pijn. Maar hij wist dat ze dit uit moesten praten om te zien of er nog een kans kon bestaan tussen hun. Hij weigerde echter om dit gedrag te accepteren. Hij had geleerd van het verleden dat hij voor zichzelf moest kiezen, dat hij enkel een mate kon hebben als zij volledig voor haar Clan kon gaan. En het deed verschrikkelijk veel zeer in zijn hart om aan zichzelf toe te moeten geven dat Crowcall die kat misschien niet was. Tot dusver had hij haar vriendschappen buiten de Clan genegeerd. Hij had het afgekeurd, maar hij had haar er niet op aangekeken. Maar dit? Dat zij als Clanmates vergeleken werden met BloodClan, enkel omdat ze hun plicht hadden gedaan, orders hadden opgevolgd door hun leader? Nee, dat kon er bij hem niet in. “Je draait door,” gromde hij. “Wat bedoel je met kittens uithongeren en apprentices ontvoeren?” Even trok er verwarring door zijn blik, maar die werden ten gronde gericht bij haar volgende uitspraak. Zijn haren vlogen in de lucht en de woede flitste door zijn blik. “Een RiverClanner sparen? RiverClan heeft ook doden bij óns veroorzaakt. Dit gevecht was evengoed hun schuld als die van ons. Doe niet net alsof RiverClan het slachtoffer is, want dat zijn ze niet.” Pijn schoot door zijn blik heen toen hij zich het gevecht herinnerde. “Je houdt geen rekening met hoe wíj ons voelen. Je denkt alleen maar aan die ellendige vissenkoppen.” Woest klapte hij zijn nagels uit en boorde ze diep in de grond. “Je geeft niks om hoe ik me voelde na dat ik Frostspots zag sterven omdat ik een fout was begaan. Je geeft alleen maar iets om hoe die vissenvreters zich nu voelen.” Hij deed een stap naar voren zodat hij zijn gezicht in het hare kon duwen en siste haar vervolgens toe: “Maar als jij liever RiverClan verkiest boven je eigen Clan en jij ons toch alleen maar met een stel BloodClanners vergelijkt, waarom stap je dan niet over? Misschien verwelkomt Butterstar je wel.” Hij voelde een brok in zijn keel opkomen, maar hij dwong zichzelf om enkel kilheid in zijn blik te vertonen nadat hij zijn woorden gesproken had. Hij kon niet geloven dat de kat van wie hij zo hield hem zo verraadde. En dat na alles wat er tussen hun gebeurd was.

Pijn schoot als een gemene vlam door hem heen toen Crowcall een stap van hem wegdeed, alsof hij haar aan zou vallen. Alsof hij dat ooit in zich zou hebben. Hij had zelfbeheersing genoeg om het niet zo ver te laten komen, maar ze ging gewoon te ver toen ze RiverClan boven haar eigen Clan stelde. Hij dacht niet dat dit ooit nog opgelost raakte, dat ze ooit nog woorden tegen elkaar konden spreken die dit leed ongedaan zou maken. En zou dat heel slecht zijn? Pasten ze eigenlijk wel samen? Crowcall was altijd iemand geweest die de Clans het liefste bij elkaar zag. Ze was het gelukkigste geweest in de bergen, waar iedereen de kans had gekregen om een band met elkaar te krijgen. Waar ongelukken waren gebeurd en waar borders en geuren samen waren gesmolten. En nu was dat er allemaal niet meer en draaide ze door. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen ze weer begon te spreken. “Dan leg het me uit,” sprak hij op een botte toon, zijn ijskoude blik op haar richtend. Dit was niet de kat van wie hij hield. Iemand van wie hij hield, stond aan de zijde van haar Clan en kraamde geen onzin uit over hun. Wat zou Stallionstar wel niet zeggen als hij dit zou horen? Zijn vacht schoot in de lucht toen ze het plotseling had over potentiële familie binnen RiverClan. “Denk je dat ik dat niet wéét?” Hij keek haar woest aan. “Mijn stamboom en die van haar en onze bloedlijnen waren al samengesmolten toen ze zwanger was van Leopardpaw. Dat kan ik niet verhinderen.” Hij deed weer een stapje naar voren, hun neuzen raakten elkaar bijna aan. “En jij wéét waarom ik boos ben op Leopardpaw’s moeder. Dat heeft niks met Leopardpaw’s tweede bloedlijn te maken, maar wel met…” Hij schudde zijn kopje ongelovig. “Ik heb je dat verhaal al uitgelegd, ik ga dat niet nog eens doen. Als jij de waarheid wilt verdraaien zodat het past in jouw “WindClan-is-slecht”-plaatje, dan moet je dat vooral doen.” Hij dwong de emotie uit zijn blik, dwong zichzelf om haar met een kille blik aan te blijven kijken. Het was toch beter zo.

Crowfur schudde geïrriteerd met zijn kop. “Ik heb net letterlijk toegegeven dat WindClan ook fouten heeft gemaakt tijdens dat gevecht. En ik ben me ervan bewust dat we zeker geen perfecte Clan zijn, maar honestly, Crowcall, die Clan vind je nérgens.” Dacht ze nou werkelijk dat als de vier Clans zich samen zouden verbinden dat er geen verraad zou zijn? Dat er geen verdriet zou zijn, geen woede, geen problemen? Naar zijn idee zag zij het te rooskleurig in. En haar ideeën klonken als gestoord in zijn oren, maar hij weigerde om aan een andere kat te gaan vragen wat ze bedoelde. “Als je zelf niet de ballen hebt om het me uit te leggen, dan stopt het hier voor mij.” Hij slikte de brok die plotseling in alle onverwachte hevigheid op kwam zetten in zijn keel met moeite weg. “Dit gaat niet werken zo. Als jij het idee hebt dat je niks aan mij kunt vertellen, dan gaan we, als ik naar Stallionstar zou zijn gegaan, er ook niet over kunnen praten. Je legt het me uit of je doet het niet, maar je zadelt me niet op met deze onzin.” Hij keek haar strak aan. “Als we dit willen laten werken, als we echt partners van elkaar zouden willen worden, dan moeten we naar elkaar kunnen luisteren en niet via een tussenkat. Als dat er niet is, dan houdt het voor mij hier op.” Hij zei het misschien niet letterlijk, maar de beslissing die zij moest maken leek hem wel duidelijk. Het hem zelf vertellen of met hem breken.

Hij zag het al in haar blik voordat ze haar woorden sprak. Hij zag al dat ze het hem niet ging vertellen, dat ze hem ging afwijzen. En hij probeerde zich hard te maken, probeerde de steen die hij in zijn maag voelde weg te duwen, maar dat ging niet. Een brok vormde zich in zijn keel en het kostte hem veel om hier nu niet als een kleine kitten te gaan janken, om haar niet te gaan smeken dat ze bij hem moest blijven. Hun meningen waren verschillend en dat zou prima zijn mits ze het niet vertikte om hem te vertrouwen. Het gaf hem het gevoel dat ze allang was gestopt met van hem houden toen ze die geruchten hoorde, geruchten waarvan hij niet eens wist of ze waar waren. En hij ging ze ook niet navragen bij Stallionstar. Waarom? Om het vertrouwen van een kat terug te winnen die hun vergeleek met BloodClan, die liever samentongde met katten van andere Clans dan met haar eigen potentiële mate? Nee, daar ging hij zich niet aan wagen. En dus slikte hij de brok weg, duwde de steen in zijn maag opzij en ontmoette haar koude blik met het zijne toen ze inderdaad aangaf dat het over was. Er heerste paniek in zijn binnenste en zijn huid werd warm onder zijn pels, maar StarClan verbood het dat hij dat ging laten merken. “Prima.” Dat ene woordje kostte hem ontzettend veel moeite om uit te spreken, maar hij had het toch gedaan. Hij keerde haar de rug toe, maar niet voordat hij nog één blik over zijn schouder had geworpen en zei: “En je hoeft ook niet meer terug bij me aan te kloppen. Onze vriendschap is ook definitief voorbij, Crowcall.” Hij gromde en draaide zijn kop waarna hij het kamp verliet. Het was al laat en de sterren verschenen aan de hemel, maar Crowfur vertikte het om in het kamp te blijven. Hij was er klaar mee.