Better times ahead.

De schemering begon te vallen. Aangezien Talonpaw en zijn mentor zowat de halve middag hadden gespendeerd in de tunnels hadden ze het pas in de gaten toen ze weer bovenkwamen. Het begon natuurlijk een stuk sneller donker te worden, maar daar was in de tunnels vrij weinig van te merken, tenzij je natuurlijk op een stukje kwam waar de grond boven je hoofd iets opener was en er gaatjes licht doorheen kwamen. Die gaatjes werden echter weer aangestampt zodat de kans op instortingsgevaar steeds kleiner zou worden. Talonpaw voelde zich net zo vrij in de tunnels als een konijn die over de open vlakte rende. Hij kende inmiddels elke bocht en elke wending die hij maar kon nemen. Hij wist waar hij op moest letten als hij de tunnels aan het repareren was en hij wist ook hoe laag hij zich moest houden als hij door de tunnels rende, achter prooi aan. Zijn mentor trainde hem echter ook om op het land te jagen, maar de truc waarbij eentje in de tunnels wachtte en eentje de prooi in de tunnels joeg werd ook veel gebruikt onder hun tweeën. In elk geval was de training nu afgelopen en liepen zowel Talonpaw als zijn mentor met een stuk prooi terug naar het kamp. Ze hadden niet wonderveel kunnen vangen, maar toch wel genoeg om sowieso de elders al van prooi te voorzien. Zijn mentor nam echter het stukje prooi van Talonpaw over en gaf aan dat hij bij zijn denmates moest gaan liggen. Talonpaw nam een konijn van de prooistapel en liep vervolgens naar de apprentice’s den toe, waar hij Lunarpaw algauw zag liggen. Hij gooide het konijn niet al te elegant voor haar neer en grijnsde charmant naar haar. “Is er plaats naast deze mooie dame?” vroeg hij vervolgens op een bekakte toon aan haar.

Talonpaw’s harde lach weerklonk over de open vlakte toen hij Lunarpaw’s reactie hoorde. “Oké, die zit. Die had ik verdiend,” zei hij met een grijns tegen haar. Hij had het ook maar voor te plagen gedaan; zijn interesse lag nog lang niet bij she-cats. Het was niet dat hij ze niet opmerkte, maar het was nu ook weer niet dat hij ze wilde versieren. Er waren toms van zijn leeftijd die daar al wel bezig mee waren, maar Talonpaw had andere zaken aan zijn kopje. Hij wilde bijvoorbeeld zo snel mogelijk zijn final assesment doen en dan was het niet handig als vreemde gevoelens hem in de weg zouden zitten. Maar als hij warrior zou worden, wie weet? Lunarpaw haalde hem uit zijn gedachten door aan te geven dat ze wel honger had en dat ze het konijn dat hij voor haar neer had gegooid zelf had gevangen. Talonpaw keek van het konijn naar haar en knikte toen bewonderend. “Dat heb je goed gedaan,” zei hij op een vriendelijke toon tegen haar. “Dan verdien jij logischerwijze ook de eerste hap.” En hij schoof het konijn vervolgens naar haar toe zodat zij een hap kon nemen. Hij dacht na over iets wat hij kon vertellen, maar hij had enkel verhalen over tunnels en hij wist niet of dat haar echt interesseerde. “Ik heb laatst met Frostfall een konijn gevangen. Terwijl hij in de tunnels wachtte, heb ik het konijn naar de tunnels opgejaagd.” Hij grijnsde. “Het is een effectieve manier om met zijn tweeën te jagen. Het konijn had volgens mij geen idee wat hem overkwam.” Hij wiebelde met zijn oortje. “En voor de rest is het gewoon het Clanleven, I guess. Ik heb gehoord dat ik binnenkort warrior mag worden en dat is dat.”