Half Gone

Amberstorm was moe; of nee, eerder doodop. Haar spieren deden pijn elke keer dat ze haar poten strekte en ze had grote wallen onder haar ogen. Maar ergens vond ze het niet echt erg; ergens vond ze het een aangename vermoeidheid. De laatste paar dagen was ze ontzettend druk geweest. Nooit had ze verwacht dat deputy zijn zo veel verantwoordelijkheden met zich meebracht; iedereen verwachtte wel iets van haar. Tegelijkertijd voelde ze zich voor het eerst in haar leven echt nuttig en gewaardeerd, alsof ze een verschil kon maken in de clan. Het was zonhoog en de slanke kattin zag haar kans om een momentje rust te nemen. Ze plofte neer aan de zijkant van het camp, half achter de medicine cat's den, wiens muren haar zo beschermden tegen de gure wind die waaide. Ze sloot haar ogen voor een momentje maar opende ze al snel weer. 's nachts sliep ze niet zo goed, waarschijnlijk door de stress, maar overdag dreigde ze snel in slaap te vallen. Dat zou echter pas niet goed zijn voor haar reputatie. Amberstorm wou niet bekendstaan als "de slapende deputy".

+Routnose eerst

De laatste paar dagen begonnen haar een beetje naar de kop te stijgen. Het enige goede nieuws was dat Hazelpaw terug was, maar voor de rest lag Shatteredice nog altijd in de med cat den met een vreemde verwonding, was Sabrefur overleden en haar vriendin Amberstorm nu de nieuwe deputy. Routnose was altijd nog een beetje voorzichtig met hoe ze met de poes om moest gaan, maar ze was vastbesloten om ook ooit door Amberstorm gezien te worden als een 'vriendin'. De poes was allicht niet altijd even makkelijk in de omgang, maar Routnose had genoeg mensenkennis om in te zien dat er meer lag achter dat ruige exterieur dan woede. Daarom ook dat ze opstond en naar de vermoeid ogende poes toestapte. "Hey Amber," begroette ze haar en nu ze dichterbij was viel haar op hoe verschrikkelijk uitgeput ze eruit zag. Oh Starclan. "Ehm, vind je het oké als ik erbij kom zitten?" sprak ze wat onhandig en wees met haar staart naar de plek naast haar.

Amberstorm schrok bijna van de zachte stem van de medicine cat, de enige die haar niet met haar volledige naam aansprak - een teken dat ze vermoeider was dan ze misschien deed uitschijnen. Maar ze verborg het allemaal achter die muur, dat masker dat ze haar leven lang al ophad. Onbewust rechtte ze haar rug iets, Routnose even toeknikkend om haar toestemming te geven om naast haar te gaan zitten. Op dit moment vertrouwde ze haar stem niet volledig - ze had het gevoel dat ze alleen zou geeuwen als ze haar mond open zou doen. Amberstorm tikte lichtjes met haar staart op de grond en wreef even met haar voorpootje over haar snuitje, duidelijk niet helemaal op haar gemak. Ze had altijd het gevoel dat Routnose recht door haar heen kon kijken en dat was zenuwslopend. De deputy was het al lang niet meer gewend dat iemand door haar onverschillige, stormachtige uiterlijk kon kijken.

Ze had het idee dat ze Amberstorm wel iets beter kende dan menig kat, maar dat nam niet weg dat ze de poes alsnog soms best wel eng kon vinden. Ze vond haar wel lief hoor! Maar alsnog. Routnose was blij toen de ander knikte en haar uitnodigde om te gaan zitten. De gevlekte tabby liet kort een blij gesnor horen en zette zichzelf naast de poes neer, waarbij haar staart kort langs de staart van de ander streek. Eigenlijk wilde ze zeggen dat Amberstorm rust nodig had, dat ze zou moeten slapen en zichzelf niet zo moest over werken, dat ze het super deed - maar ze was slim genoeg om in te zien dat de poes waarschijnlijk niet op een moeder-vriendin zat te wachten. "Uhm ik weet dat ik je al gefeliciteerd had, maar alsnog... Gefeliciteerd," sprak ze met een glimlach. "Hoe is het met je?"