stay save, little ones..

Onderwerp: stay save, little ones.. zo 1 dec 2019 - 19:54

Langzaam liep de zwarte poes de barn in die ze deelde met Cobra. Ze was al één kind kwijt geraakt, ze kon de rest niet ook verliezen. Niet nu ze voor het eerst echte moederliefde gevoeld had. Had haar moeder zich ook zo gevoeld toen ze haar waarschuwde voor BloodClan? Waarschijnlijk wel. Shade vervloekte zichzelf dat ze het zo ver had laten komen. Toen haar ogen vielen op het nest waar ze altijd met haar kittens sliep stak iets in haar hart. Het voelde alsof haar.. ego gekrenkt was? Het was niet goed. Alles wat Cobra gedaan had was fout, BloodClan zou zijn einde vinden in de poten van een clankat commander. Haar babies en zij zouden allemaal sterven. Ze had het voor zich gezien, het kon niet anders gebeuren. Misschien.. kon ze weg komen?

@taipan @morrigan @Moriah @Medusa @Kaa

SHADE

When I go into the ground, I won't go quietly, I'm bringin' my crown.
When I go into the ground, oh, they gotta bury me face down.

In stilte had het jonge gestreepte katertje slaap proberen te vinden. Hij sliep nog veel, dat deden kittens wel vaker als ze zo jong waren. Spelen vond hij ook wel nog cava, maar niet helemaal dat. Het was fijn en leuk, maar enkel als hij won. Hij vond het niet leuk als anderen wonnen want hij was altijd de held van het verhaal! En helden moesten altijd winnen. Even knipperde het jong ventje met zijn oogjes waarbij hij rustig de slaap uit zijn ogen probeerde weg te werken. Zijn moeder was hier. Lichte nieuwsgierigheid kwam in zijn blik bij het zien van de bekende zwarte pels en de geur van zijn moeder. Hij was jong en afhankelijk, zijn mam was dus het middelpunt van zijn bestaan en leven. Het centrum van zijn universum, voor nu.

stay save, little ones.. Dc797n0-02caae1e-9592-45ab-8160-41643345afc6

Ook al was ze zo jong, en haar kennis nog zo klein. Wist ze dat er iets anders was; en ook wist ze precies wat dat was. Haar zus Indigo was weg, al een tijdje eigenlijk. Natuurlijk wist het jonge wezen niet wie hoe wat of waar. Maar dat boeide haar ook niet veel. Integendeel als het aan haar lag; mocht ze lekker weg blijven. Waarom? Heel simpel! Nu had ze minder competentie voor haar ouders liefde en aandacht. Konden de andere vier ook maar verdwijnen, dan had ze papa en mama helemaal tot haar zelf... Medusa keek op ze de bekende vacht van haar moeder zag naderen. 'Ma-mama!' piepte ze enthousiast maar ook luid, ze zou niet rustig aandoen omdat haar siblings misschien wouden slapen of iets dergelijks. Ze wilde haar moeders aandacht en dat is wat ze zou krijgen.

Kaa was al een tijdje buiten het nest. Ze had namelijk geen behoefte aan de warmte van haar sibs. Ze voelde zich prettiger op haar eigen ondanks dat het de laatste tijd wel kouder was dan normaal. Het hielp ook niet echt dat de kleine she-catje bijna geen vet op het bot had en enkel maar een dunne spierwit vachtje om haar warm te houden. De kitten was dan met een plukje mos naar de hoek van de barn gelopen om daar opgekruld te liggen in de hoop daar wat slaap te vatten maar door de kou bibberde haar zelf steeds wakker. Toen het dan eindelijk bijna lukte hoorde ze pootstappen met als gevolg een harde schele piep van haar zuster. Medusa weer.. schreeuwlelijk dat ze was. Kaa kneep boos haar amandel oogjes toe en duwde haar grote vleermuizen oren naar achteren. Haar moeder was teruggekeerd van wat dan ook. Ze bewoog voor de rest niet. Al voelde ze een klein prikje in haar buik toen ze de verdriet van haar ma's snuit kon afspeuren.