Sanctuary

Er waren rumoeren geweest over een oude kat die hier ergens in de buurt woonde. Eentje die voor hem belangrijk zou moeten zijn, zijn vader. Hij herinnerde zich niks meer van zijn vader, al had Claw die rol voor hem goed opgevangen. Dat maakte de behoefte voor een ouder figuur echter niet minder. Hij wilde graag iemand hebben die voor hem kon zorgen of hem wat troost kon bieden. Gewoon íets kon betekenen voor hem. Het had hem veel angst opgeleverd om zo ver uit het Bloodclan gebied te komen. Alles in zijn kop was al zo moeilijk en druk dat er geen plek was voor nieuwe prikkels. De blonde kater slikte even diep en liep verder, richting de oude schuur. "Lítill?" Zijn stem was onzeker en zacht, net zoals zijn houding. Hoewel hij een groot formaat had was hij compleet ingedoken en angstig, af en toe schrok hij achterom van geluiden die enkel bestonden in zijn koppie. Satsui deed zijn best, maar beter dan dit kon hij jammer genoeg niet doen.

De blonde kater wist niet goed wat hij moest doen in deze situatie. Hij wist dat zijn vader heer moest wonen, of in ieder geval dat hadden de andere Bloodclanners hem vertelt.. kon hij ze wel vertrouwen? Waarschijnlijk niet. Ze vielen hem vaker lastig omdat ze hem raar vonden, omdat ze niet hoorde wat hij hoorde. Het enige geluk wat hij had is dat hij een groot formaat had en hierbij ook flink veel kracht bezat. En soms, soms gebruikte hij dit. Al ging het buiten hemzelf om, alsof hij het zelf niet deed. In zulke gevallen ging het ook zwart voor zijn ogen en hielt hij er geen herinning aan over, alsof iets in hem toch probeerde het lichaam veilig te houden. Met zijn blonde staart tussen zijn poten keek hij toe hoe een oudere kat uit te schuur kwam lopen, zijn houding zowat het tegenovergestelde als die van hemzelf. W-was dit zijn vader? Hij wist het eigenlijk niet... Hij wist niet hoe zijn vader eruit zag, hoe hij was. Zou hij hem wel willen of zou hij hem alsnog willen aanvallen? Instinctief zette hij een stap naar achteren, zijn amberen ogen onzeker in de groene van de rogue gelegd. "Satsui..." De kater duwde zijn oren naar achteren en duwde zich kort omhoog, opgeschrokken van een klap. Een die even snel weer verdween als dat hij gekomen was. Het was niks, het was niet echt, het was niks. Hij verlaagde zichzelf weer. "Lítill is mijn vader..." fluisterde hij er maar achteraan, in de hoop dat dit meer duidelijkheid zou scheppen op de situatie.

De blonde kater voelde zich nog onzekerder worden onder de blik van de ander. Heel dit plan was een slecht idee geweest, hij had het ook kunnen weten. Hij had het moeten weten dat hij niet gewild was. Dat hij achter was gelaten om een rede. Niemand wilde hem meer. Zijn eigen innerlijk monoloog mengde met de vele mengeling aan stemmen die rondspookte in zijn kop. Sommige waren onverstaanbaar, sommige schreeuwde gemene dingen en enkele waren zacht en kalmerend. Katten die hij kende of katten die nooit hadden bestaan. Het was een mengeling van geluid waar hij moeilijk helderheid in kon vinden. Hij was al bijna zijn vraag vergeten toen hier ineens antwoord op kwam. Zijn blik stelde zich weer helder op de oude kat tegenover hem. De serieuze… boze kat tegenover hem. Dit moest zijn vader voorstellen? Ergens was hij teleurgesteld, ergens was bang dat het enige wat hij werkelijk had gedaan was een situatie uitzoeken om zichzelf nog meer pijn te doen. Satsui wilde hem vertellen dat hij zijn best deed, dat hij werkelijk waar een goede elite probeerde te zijn. Maar het lukte niet. Niet... zoals het hoorde. De ander zei dat hij moest ontspannen maar hij vond dit maar lastig. Toch kwam hij langzaam wat dichterbij en ging hierna zitten, zijn amberen ogen de kat voor hem opnemende. Zijn stilte kwam uit onzekerheid. Zo veel vragen die hij wilde stellen maar de angst om op te spreken was zo aanwezig… Hij drukte zijn oren dichter in zijn vacht terwijl zijn staart tikte op de grond. Toen hij eenmaal sprak had zijn stem een rauw randje, iets wat een kant van hem liet doorschemeren waar hij zelf weinig besef van had. “Wil je dat ik weg ga?” Hij hief zijn kop lichtelijk. “…ze zeiden al dat je me niet zou willen” Maar hij wilde zijn vader wel, hij wilde het idee van een vader.. zoals Claw voor hem was geweest.