You look like my savior

Sunkit was eigenlijk zich een beetje aan het vervelen. Ze had eigenlijk meer vijanden dan vrienden in de nursery, dus niet heel veel anderen wilde met haar spelen. Maar dat maakte niet uit, die waren toch allemaal dom en stom. De enige echt leuke kat waarmee ze had gespeeld was Dawnwhisper, want die had haar laten winnen. De rest was allemaal stom. Nou ja, Dustkit was nog wel oké. Want zij was gewoon haar zusje die graag ook cool wilde zijn. Dustkit was haar deputy, en zijn was Sunstar! De beste die er ooit was geweest. Hah! Ze zou het ze allemaal wel laten zien dat ze ooit leider zou worden. Het zat in haar bloed. Firestar, Duststar, het was er allemaal. Ze was SkyClan leider en ThunderClan leider. Ze hadden het haar wel verteld hoor. Ze was een echt prinsesje. En omdat zíj de beste was van het nest, was zei de kroonprinses. Ze wist zeker dat ze Thornstar op zou volgen! Maar voor het zover was, kwamen stomme katten haar lastigvallen. Maar deze stomme, vreemde kat had trouwens wel een interessant aanbod. De reis! Oh, de reis. Ja, daar wilde ze wel wat over weten. Ze had flarden van verhalen opgepikt, maar misschien was het wel een leuk spelletje die zij ook ooit kon spelen. ‘Oh, ikke, ikke!’ piepte ze toen ze naar de gestreepte kater toe liep en ze pal voor zijn poten ging zitten. Nu kon hij lekker niet meer om haar heen. ‘Was het gevaarlijk?’ sprak ze nieuwsgierig. Haar koppie straalde, ze wilde alles weten.

De kater wilde gelukkig meteen vertellen. Snorrend bleef ze naar hem opkijken, helemaal toen hij ging vertellen dat het heel gevaarlijk was. Oh! Spannend! Dat wilde ze maar al te graag horen. Ze hoopte ook dat ze ooit zo'n spannend avontuur zou beleven. Dat zou ze zo graag willen joh! En dan kon ze alle andere kittens jaloers maken. Al snel begon Longear over dat er allemaal tweebenen en honden waren. Sunkit haar oogjes werden groter. ‘Echt?’ miauwde ze ongelovig. ‘Hebben jullie die dan allemaal verslagen? Allemaal tot moes geslagen!’ miauwde ze strijdlustig. Ja hoor, dat zou ze echt hebben gedaan. Ze zou die honden wel laten zien wie de baas was. Zij namelijk! Haha! Ze gromde een keer strijdlustig, waarna ze een voorstelling deed van haar vechtkunsten. Ze sloeg een paar keer wild met haar pootjes door de lucht! Ja, dat was hoe het moest!

Het spannende verhaal kreeg zo wel een anticlimax. Het was helemaal niet spannend geweest! Ze hadden niet gevochten met honden? Waarom had hij haar dan zo lekker gemaakt met een spannend verhaal, om vervolgens te vertellen dat ze de gevechten hadden vermeden en hij zat vervolgens saaie dingen te vertellen dat ze geen dak en mosnest hadden en dat het moeilijk was en bla bla bla. Dat was allemaal niet interessant! Ze wilde spannende verhalen horen, van gevechten en enge dingen. ‘Ja ja, maar hebben jullie wel gevochten? En wat is er dan allemaal gebeurd. Kom op, vertel iets leuks!’ eiste de felle, rode kitten. Ze had geen zin in gezeik over saaie dingen. Nee, ze wilde weten wie er een held was geweest en wie een loser. Waren er katten misschien dood gegaan? En waar waren ze heen gegaan op reis? Niet over zielig gepraat over geen nesten en geen daken. Dit verhaal was anders wel heel saai! Stomme Longear.

Sunkit keek met bevelende blik naar de ander, en uiteindelijk kwam er een cool verhaal uit de bek van de kat. Arend? Huh? Maar haar interesse was weer gewekt. Het klonk heel gevaarlijk! En dat was het blijkbaar ook. Grote vogels, groot genoeg om een warrior mee te nemen. Woow! Ze had altijd wel gehoord dat ze uit moest kijken voor uilen want die konden kitten meenemen, maar ze stelde die arend nu voor als een vogel die de zon kon blokkeren, zo groot was hij. ‘Wauwie! Hoe hebben jullie die dan dood gemaakt? Kom op, vertel!’ eiste de kleine, rode kitten. Ze wilde horen hoe ze die aan moest pakken, dan kon ze later ook arenden vermoorden! Ze kon al heel goed springen, dus ze kon vast wel op de arend springen en dan hak-slash-boem hem zijn kop inslaan! Haha!

Gelukkig ging Longear door met vertellen en het verhaal was prachtig! Het was heel heldhaftig, over Longear en zijn mentor die de arend wisten te bevechten en de ShadowClanner zo redden. Het was wel een anticlimax dat de WindClanner de arend uiteindelijk dood had gemaakt, maar het klonk zo spannend. En zo hoog springen, zo op de arend! Wow! En de arend eindigde als kraaienvoer, dat was eigenlijk nog het beste einde van het verhaal. Met verwonderde ogen keek ze de kater aan. Als hij zo jong een arend kon bevechten, dan kon zij dat nu ook wel! En bovendien kon ze heel goed springen, ze was deels SkyClan! Ze had Silverstar zijn bloed, hij was net zo goed als hij! ‘Dat klinkt zoooo cool!’ miauwde ze helemaal vol verwondering. Nu wilde ze het ook doen! Ze was wel een beetje jaloers. ‘Ik ga later ook op arenden jagen hoor!’ miauwde ze toen standvastig. Ze had een trotse blik op haar snoetje. Ja, ze zou naar de bergen gaan en alle arenden een poepie laten ruiken!! En dan was ze beter dan Longear, Tallfright of welke WindClanner dan ook!

Sunkit wilde het echt niet horen dat ze het niet in haar eentje kon. Ze haalde haar neus op en keek uitdagend naar de ander. ‘Jawel hoor,’ bracht ze er koppig tegen in. Ja hoor, ze ging wel even naar de bergen en plukte zo een arendje uit de lucht. Ze was geen zwakkeling. En bovendien had ze iets wat zij niet hadden. Een troste uitdrukking kwam op haar snoetje en ze sloeg wild met haar staartje. ‘Ík ben deels SkyClan. En ik kan héél hoog springen. Die arenden weten niet wat ze overkomt!’ Nee. Ze was bijzonder. Ze had het wel gehoord van haar vader. Haar opa, Silverstar, was ooit SkyClan deputy en toen zelfs ThunderClan leider. En haar andere, overgrootopa was Firestar, de leider vóór Silverstar, hoe cool was dat! Dat betekende vast dat ze ook ooit leider zou worden. Het zat in haar bloed! En gemixt bloed was helemaal niet zwak. Nee, ze was juist trots dat ze deels SkyClan was. Dat betekende meer van haar opa, dus ze was meer leider. En niemand anders kon dat zeggen. Wist Longear het wel? Want anders zou ze dat kunnen vertellen!!