I don't ever want to go there!

Gorsekit had de hele nacht geen oog dicht gedaan. Hij zag nog steeds alleen het beeld voor zich van de dode deputy en het zand in zijn vacht. De woorden van Bearclaw: De tunnel was ingestort. Maanden geleden had zijn vader gevraagd of hij al wist wat hij wilde worden, moor runner of tunneler. Vanaf gisteren wist hij het. Nooit van zijn leven niet zou hij de tunnels ingaan. Hij wilde niet levend begraven worden, hij wilde niet uitgegraven moeten worden en terug worden gebracht naar het kamp. Hij wilde geen dassen tegenkomen in de tunnels. Steeds schudde hij weer met zijn kopje toen hij erover nadacht. Het had hem hartstikke bang gemaakt, zo bang zelfs dat hij nog voor de zon op was gekomen hij richting zijn vaders den liep.

Met muisstille pootstapjes kwam hij naar binnen, waar zijn vader nog in hun nest lag. Waarschijnlijk had hij ook een hele drukke, vermoeiende nacht gehad. Moest Gorsekit hem dan hier wel mee lastig vallen? Waren zijn eigen kleine, persoonlijke probleempjes wel op te wegen met waar papa nu allemaal doorheen ging? Maar als hij weer zich voorstelde dat hij tunneler zou worden bij de ceremonie, die nu wel heel erg dichtbij was, sprongen de traantjes alweer spontaan in zijn ogen. Papa zou hem wel helpen toch? Hij moest het aan zijn vader vertellen. Hij zou het wel snappen. ‘Papa,’ snikte hij toen ook zachtjes toen hij richting het nest van zijn vader liep, zijn gezichtje vertrokken.

Oh nee! Hij had papa ook nog wakker gemaakt. Gorsekit kromp ineen toen zijn vader wakker schrok, de traantjes begonnen nu over zijn wangetjes te stromen. Maar toen zijn vader zijn blik verzachtte en hem uitnodigde in zijn nest, rende hij naar hem toe en sprong hij erin, zijn kopje verborg hij in zijn nekvacht waarna hij de traantjes liep lopen. Hij was zo bang eigenlijk en papa begreep het vast helemaal niet. Uiteindelijk durfde hij zijn kopje uit zijn papa's vacht te halen en snikkend probeerde hij wat traantjes weg te vegen. ‘P-papa, i-ik wil niet t-tunneler worden,’ sprak hij snikkend. Hij hoopte niet dat hij papa zou teleurstellen, of dat papa had gepland dat hij dat zou worden. Maar sinds Sabrefur zijn dood.. nee, hij kon echt niet de tunnels niet in! Straks ging hij ook dood en moest papa hem missen zoals hij Sabrefur miste. Dat mocht echt niet!

Het troosten van papa werkte heel goed. Het leek beetje bij beetje de ergste schrik weg te wassen. Maar hij moest zich even laten gaan, nu niemand anders het zag, alleen papa. Hij wreef nog eens met zijn pootjes langs zijn gezichtje, maar de traantjes ontstonden alweer snel in zijn oogjes. Maar hij snikte al niet zo hevig meer. Papa leek het eerst niet echt te begrijpen waarom hij zo verdrietig was, maar na een toen Gorsekit eindelijk het had uitgelegd wat er aan de hand was, leek hij het meteen te snappen. Alleen toen hij Sabrefurs naam noemde werd zijn gesnik al weer heviger en begonnen zijn schouders te schokken. Hij knikte en twee dikke tranen rolden weer over zijn wangen. Hij kroop dicht tegen zijn papa aan en zijn onderlipje begon alweer wat te trillen. ‘I-ik w-wil niet o-o-onder de gro-ond v-vast komen,’ piepte hij snikkend. Meteen zag hij het beeld weer voor zich, hoe Sabrefur zijn stoffige lichaam het kamp binnen werd gedragen. Hij kon alleen maar fantaseren hoe erg het voor Sabrefur was geweest, dat opeens het dak instortte en je geen kant meer op kon. En gewoon dood ging. Gorsekit kwam nu in een staat dat hij alleen nog maar stilletjes kon snikken, terwijl zijn ademhaling hoog in zijn keel zat.

Uiteindelijk kwam het verlossende woord. Hij zou niet onder de grond moeten, hij mocht moor runner worden! Hij haalde opgelucht adem en eindelijk kon hij ophouden met snikken. Zijn schouders schokten nog een beetje na, maar het was klaar. Gorsekit zou Moor Runner worden. Net als papa, als Shadefeather en zijn beste vriendjes. Hij begon zijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Dit was zo'n ontzettende opluchting! Hij kreeg een neusje tegen hem aan, en zachtjes durfde hij ook weer te snorren. Hij sloot eventjes zijn ogen, kreeg zijn gedachten weer rustig. Als een storm die over waaide. Maar toen vroeg zijn papa opeens of mama ook wel in de nursery was. Huh? ‘N-nee, mama is er wel,’ antwoordde hij een beetje verward. Natuurlijk wel. Hij was nu wel wat vaker alleen, maar hij was inmiddels ook al oud. En mama had een apprentice, dus hij snapte het wel. Maar elke avond was ze nog wel bij hem en zijn broertjes en zusjes.

Wauw. Dacht papa echt dat hij een goede apprentice zou worden. Gorsekit keek breed glimlachend op en hij duwde zijn wangetje tegen zijn vader zijn schouder aan en bleef zo liggen. Voor nu was hij nog een kitten, voor nu was hij nog eventjes klein voordat hij moest verhuizen. Nog kort zei hij dat het mooi was dat mama altijd er was. Maar toen begon hij alweer over de toekomst te praten, over dat ze samen zouden gaan patrouilleren. Hij keek met glimmende oogjes naar zijn vader. Oh, een echte, grote-katten patrouille? Langs de grenzen? Hij knikte langzaam, hij durfde natuurlijk niet nee te zeggen en zijn vader teleur te stellen. Zo lang ze maar niet naar RiverClan gingen hoor! Dat vond hij nog steeds doodeng. ‘Is dat niet gevaarlijk?’ piepte hij dan toen, toch nog wel een beetje bezorgd. Hij wilde niet een blok aan het been zijn en iedereen ophouden. En hij wilde al helemaal niet vechten op zijn eerste patrouille!

Met grote, gefascineerde ogen keek hij naar zijn vader. Hij knikte ook instemmend toen hij miauwde dat hij er was. Natuurlijk! Papa was zijn grote held. Die zou hem nooit wat laten overkomen. Gorsekit snorde dan ook luid toen hij vertelde dat hij hun hele familie zou beschermen met al zijn levens. Wauw, hij hield echt van hun. Maar Gorsekit ook hoor! Van papa, van mama en al zijn broertjes en zusjes. Hij knikte dan ook instemmend toen hij miauwde dat hij nergens bang voor hoefde te zijn. Een brede glimlach kwam ook zijn gezicht. ‘Oké, papa,’ miauwde hij vrolijk. Hij voelde zich meteen alweer veel beter! Hij zou moor runner worden en samen op patrouille gaan. Apprentice worden zou spannend worden, super spannend, maar misschien toch ook wel weer een beetje leuk. ‘Moet je alweer weg, papa?’ miauwde hij toen twijfelend. Hij had zijn vader ook wel een beetje belachelijk vroeg wakker gemaakt. Misschien had hij het nu wel super druk, nu dat de deputy dood was. Hij slikte nog een keer en begroef zijn kopje in zijn papa's vacht.

Gorsekit rolde zich helemaal op tegen zijn vader toen hij sprak dat hij nog wel even had. Hij glimlachte en kon eindelijk opgelucht zijn oogjes sluiten. Hij was helemaal gesloopt van zijn piekerende nacht. Hij zuchtte eens heel diep toen papa zei dat hij een goede Moor Runner zou worden. Dat zou hem wel wat lijken. Hopelijk gewoon half zo goed als papa, dat was al heel knap. Want écht zo goed als papa, dat was niemand. Hij gaapte een keer, zijn bekje wijd opensperrend. En samen met zijn vader vertraagde zijn ademhaling en doezelde hij weg in een kalme, droomloze slaap.

Topic uit