When the evening falls.

Met een kalme blik in zijn ogen rende Dragonpaw de laatste meters naar het kamp. Het enthousiasme dat je bij een andere apprentice op kon merken aan zijn uiterlijke kenmerken zat van hem diep vanbinnen verscholen. Hij hield zijn emoties goed onder controle; hij liet zich door niets of niemand uitlokken en sprak hun op een kille manier toe. Het was de bedoeling dat hij met niemand close zou worden. Hij was bang dat als hij iemand toe zou laten zoals hij bij zijn ouders had gedaan dat hij opnieuw teleurgesteld zou worden en daar had hij niet zo veel zin in. En dus gaf hij enkel een knikje en deed hij zonder al te veel emotie wat van hem gevraagd werd. Zijn frustratie hield hij in en hij negeerde het als katten te lang zijn kant op keken of een gesprek met hem probeerden aan te knopen. In dat geval reageerde hij zo kortaf mogelijk zodat ze uiteindelijk vanzelf weg zouden gaan. En meestal hielp die tactiek ook wel. Nee, hij wilde niemand meer zo dichtbij laten komen als hij zijn moeder had laten doen. En die had zijn hart gebroken. En zijn vader ook. Hij kon het maar niet van zijn netvlies krijgen hoe zijn moeder hem met een blik vol afkeer had aangekeken toen Tallstar zijn naam luid had geroepen en hoe zijn vader hem vol genegeerd had terwijl Dragon juist had gehoopt dat zijn vader op dat moment wél aandacht aan hem zou besteden. Hij had gedacht dat als hij zijn apprenticenaam zou krijgen dat hij juist voldaan had aan de zovele verwachtingen van zijn vader, maar het tegendeel was waar. Zijn ouders hielden niet meer van elkaar en hielden om die reden ook niet meer van hem. Hij was gewoon een fout voor hun. En Dragon vond dat hij het niet verdiende om echte vrienden te hebben als zijn ouders hem niet eens meer in hun buurt wilden hebben. De tom hield een ijskoud masker op terwijl hij het kamp binnenrende en zijn zwoegende flanken onder controle probeerde te krijgen. Hij wachtte geduldig af totdat het zijn beurt was om een prooi te pakken en koos daarbij een niet al te grote uit, in zijn hoofd houdend dat er anderen waren die meer behoefte hadden aan voedsel op dit moment. Hij koos een plekje uit in het kamp en ging met zijn kleine prooi liggen, er af en toe gedachteloos een hap van nemend, wachtend tot de tijd zich zou aankondigen om in zijn nest te kruipen.