Let me down slowly

Onderwerp: Let me down slowly di 3 dec 2019 - 21:51

Ze wist niet goed wat het was, de laatste tijd leek er meer afstand tussen haar en Bloodpaw te zitten en het beviel haar maar niks eigenlijk. Ze kon het dan ook niet helpen om de ander nu op te willen zoeken en te vragen wat er eigenlijk aan de hand was. Ze hadden het zo goed gehad die keer dat ze naar rogue gebied waren gegaan, dus waarom leek alles daarna verandert te zijn. Lag het aan haar? Of was het iets dat Bloodapw zich in zijn hoofd gehaald had. "Bloodpaw? Kunnen we spreken, buiten het kamp?" Ze ging deze discussie niet binnen het kamp houden. Er waren te veel oren daar die mee konden luisteren. Ze hoopte maar dat ze het zich allemaal inbeeldde, maar ze betwijfelde het heel hard. Ze wachtte dan ook tot de kater wat had gezegd voor ze het kamp uit ging en koers zette naar een plek waarvan ze wist dat iemand niet snel zou komen.

[Bloodpaw]

Onderwerp: Re: Let me down slowly do 5 dec 2019 - 13:44

Zijn ogen waren toegeknepen. Boos, chagrijnig of scheen gewoon de zon in zijn blik? Wie wist. Enkel hij kon weten dat er in zijn kop donderwolken waren. Sinds dat hij samen met Beechresin bij het rogue gebied was geweest en samen met haar daar de nacht had gespendeerd was hij daarna enkele dagen driehonderdzestig graden verdraaid. Hij voelde de blikken van zijn voorouders branden op zijn getekende lijf. Hij hoorde Tinderlight's stem elk minuut van de dag in zijn oor fluisteren. Hoewel zijn mentor losjes was met de regels over liefde voelde hij toch dat hij iets ergs misdaan had. Hij was in de war. Moest hij doen wat die deed? Wat van zijn mentor mocht? Of moest hij beter naar het gevoel luisteren dat Starclan hem oordelend bekeek. Starclan had hem nog niet bezocht in zijn dromen, wat zowel geruststellend was als zorgwekkend. Zouden ze niet met hem spreken omdat hij het niet meer aard was? Omdat hij de regel gebroken had? Nee. Hij wou de regels niet breken. Regels waren om aan te houden. Shadowclan leek al alles aan de laars te lappen en dus voelde hij zich nu extra verantwoordelijk om zich te gedragen en het goeie voorbeeld te geven. Bloodpaw zou de toekomstige medicine cat worden, hij moest het goeie doen, zich aan Starclan's wet houden, de clan stabiel maken en genezen. Als hij dit bleef doen dan.. dan zou alles stuk lopen. Hij zou alles verliezen. Nee. Zijn plichten waren belangrijker dan de vlinders in zijn buik. Hij moest het afkappen en ook sneller dan gedacht. "Bloodpaw? Kunnen we spreken, buiten het kamp?" De grote tom hief zijn brede kop. Vanuit zijn slaapplaats hoorde hij de stem van Beech. Een steek trok door zijn maag. Hij wist dat als hij het nu niet zal doen dat er nooit wat van zal komen. "Ik kom eraan." Riep de tom terug met de mannelijke brom die hij ontwikkeld had de laatste weken. De tortie maine coon rekte zijn spieren, schudde zijn dikke pels uit, en vertrok toen.

Hij zweeg de hele weg toen hij achter de tabby she-cat aansjokte. Zijn blik stond kil, een beetje emotieloos zelfs, maar dat kwam omdat hij niet wou laten merken wat voorn verdriet er in zijn lijf stroomde. Hij wist wat hij moest doen nu en dat brak zijn hart.

pixie pix:

Onderwerp: Re: Let me down slowly vr 6 dec 2019 - 19:42

De stilte maakte het eigenlijk vooral ongemakkelijk en dat was het nooit tussen hen geweest. Ze had geen idee wat er was, maar het blijven negeren had ook geen zin. Was ze zo erg tegengevallen die nacht dat ze samen hadden gespendeerd of was het wat anders. Ze waren tenslotte al vaak genoeg samen geweest. Ze probeerde om haar emoties binnenboord te houden terwijl ze eindelijk halt hield. Het was een beetje een beschutte plek en ze wist dat hier op dit tijdstip niet gauw iemand voorbij kwam. Ze slikte kort voor ze haar lichaam dan toch omdraaide om naar de ander te kijken, maar schrok van de kille blik die ze daar zag. Dit wilde ze niet zien, het hoorde anders te zijn voor haar.

"Bloodpaw?" Vroeg ze ietwat onzeker, niet goed wetende of ze door moest gaan en wel wilde weten wat Bloodpaw aan het denken was. "Ik..." Waarom was het zo lastig om de woorden eruit te krijgen? Ze haalde nog eens diep adem en richtte haar blik op de kater voor haar. De onzekerheid moest daarin te lezen zijn, dat wist ze. "Ligt het aan mij?" Dat was niet de eerste vraag die ze had willen stellen, maar hij was eruit. Na de woorden liet ze haar blik naar de grond gaan, ze wilde niet weten wat er misschien te lezen ging zijn in zijn blik of om nog langer naar de kille blik te moeten kijken.

Onderwerp: Re: Let me down slowly do 12 dec 2019 - 20:52

Een brok vormde zich in zijn keel. Hij herhaalde de woorden in zijn kop om er zeker van te zijn dat hij ze ook zou zeggen. Hij moest, en het moest vandaag. Als hij het niet zou doen.. dan.. dan zouden zoveel dingen stuk gaan. Als hij het vandaag niet deed dan zouden Beechresin en hij nog closer worden, dan zou zijn hart nog meer samensmelten met de hare en dan zou hij het niet meer kunnen. Dan was het geen vlinders meer, dan zou het meer worden, en wat moest hij dan? Hij kon niet zowel med cat app zijn als de partner van Beech. Het mocht niet. Starclan zou hem van zijn rang gooien en wat moest hij dan? Warrior worden? Nee. Dat kon hij niet. De tom was geen Warrior. Hij was een med cat bij hart. Dit was zijn lot, hij had dit pad gekozen en gezworen om de code trouw te blijven.. hij moest dus een keuze maken en die keuze, hoe lullig dit ook klonk, was dan snel gemaakt. Een zucht verliet de mond van de jonge tom toen Beechresin zich omdraaide en hem aankeek. De tortie wist niet wat te doen en dus was het makkelijker voor hem om een masker op te zetten. Duidelijk schrok de tabby she-cat daarvan. Nog nooit had ze hem zo eerder gezien.. Hij was bij haar altijd anders, hij was bij haar altijd verliefd en gelukkig geweest en nu.. nu was hij zo. Het moest wel. Als hij dit masker afdeed nu, als hij smolt.. dan was het voorbij met zijn rang. Met zijn leven. Beechresin sprak zijn naam onzeker uit en de tom duwde zijn oren in zijn nek. Wierp zijn blik ergens naar de zijkant toe zodat hij haar gezicht niet hoefde te zien. Zijn hart brak nu al af.. oh starclan. Hoe moest hij dit gaan doen? Hij was nu al zo verstrikt met Beech. Ze waren altijd samen. Deden alles met z'n tweeën. Ze hadden een band die niemand anders krijgen kon. Ze waren de maan en zon. Ying en Yang. Maar verdoemd om bij elkaar te zijn. Het mocht niet zo wezen. Een traan bungelde in zijn ooghoek toen Beechresnin aan hem vroeg als het aan haar lag. Bloodpaw schudde direct zijn kop. Zijn dikke vacht wapperde mee met zijn beweging. "Nee. Nee, nee natuurlijk niet." De tom slikte. De tom probeerde de woorden van zijn lippen te persen en hoe hard zijn brein ook schreeuwde dat hij dit moest doen blokkeerde zijn scheurende hart het.

pixie pix:

Onderwerp: Re: Let me down slowly wo 18 dec 2019 - 13:32

Ergens wilde ze het antwoord helemaal niet weten of het aan haar lag. Wat als hij daarop zou zeggen dat het waar was? Zou ze dat kunnen verdragen? Zou ze hem zeggen dat ze kon veranderen? Maar dat kon ze niet, dat wist ze zelf ook wel. Ze zag de beweging in haar ooghoeken, het schudden van de kop. Het lag niet aan haar, maar waaraan dan wel? Er was iets en ze begreep niet wat het was. Ze haatte het om zich zo onzeker te voelen over wat er gaande was. Ze dacht dat ze wat hadden, ook al wist ze ergens wel dat het niet door kon gaan. Er kwam een moment dat dit niet meer kon. Maar toch had ze de hoop gehad dat ze nog even door hadden kunnen gaan op deze manier. Misschien was het egoïstisch van haar om dit toch te willen. Ze hief haar ogen op van de grond richting de ander voor haar. Als het niet aan haar lag, wat was het dan? "Wat is het dan?" Ze probeerde haar tranen te onderdrukken bij die vraag. "Is dit het?" Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om die vraag duidelijk te stellen. Haar hart werd al langzaam verscheurd, de meer de ander uitstelde wat te gebeuren stond. Ze wist het wel, maar waarom nu was wat ze niet begreep. Wat was de druppel hiervoor geweest?