{Darkvoid} Into the void

Met een snelle beet doodde Darkvoid de muis die hij al een tijdje op het oog had. Hij zuchtte zachtjes toen hij zag hoe mager het beestje was, maar het was beter dan niks. Hij was al ongeveer de hele ochtend aan het jagen om iets fatsoenlijks te vangen. Natuurlijk zou dit een stuk erger worden zodra de winter echt zou doorbreken en er ook sneeuw bij kwam kijken, maar hij vond dit al behoorlijk vervelend en hoopte Brittlepaw nog de echte fatsoenlijke manieren van het jagen door te kunnen geven voordat het jagen al helemaal een ramp werd. Maar zelfs in deze barre omstandigheden kon Darkvoid zich niet voorstellen dat er katten waren die bij Twolegs in wilden trekken, die zich vrijwillig lieten aaien en hun eten gewoon lieten voorschotelen… Hij rilde al bij het idee dat hij een Twoleg voor zich zag staan, laat staan dat hij diens gladde poot op zijn pels zou voelen. Hij schudde met een korte rilling de gedachte van zich af en keerde, met de muis in zijn bek hangend, naar het kamp. Hij kwam het kamp binnen en gelijk viel hem een ontzettend stille Pepperpaw op. Sinds Tallstar de Clan verlaten had, was ze anders geworden. Ze was minder enthousiast, minder vrolijk, trok er minder in haar eentje op uit en zelfs deze vervelende taak leek voor haar geen probleem te zijn. Het was zwaar om aan te zien en Darkvoid liet zijn prooi dan ook op de prooistapel vallen zodat hij zich bij haar kon voegen. “Pepperpaw, waarom gaan we niet samen even een uitje maken door het territorium?” vroeg hij op een vriendelijke toon aan haar. “Het moet vast niet leuk zijn om de hele tijd mosballetjes te rollen en volgens mij is er wel een andere apprentice die je taak even van je over kan nemen.”

Pepperpaw reageerde, zoals Darkvoid eigenlijk al wel verwacht had, afwerend op zijn woorden. Het leek erop dat ze echt met rust gelaten wilde worden, maar Darkvoid vond het verschrikkelijk om haar te zien verdrinken in zelfmedelijden. Op een gegeven moment zou ze zichzelf toch weer moeten herpakken. En bovendien was het niet zo alsof ze nog nooit mosballetjes had gerold voor de elders. Ze had haar portie van de taak nu al wel gehad, een andere apprentice kon het makkelijk van haar overnemen. “Dat is onzin, Pepperpaw,” sprak hij op een strenge toon. “Andere apprentices moeten net zo zeer die taak doen als jij. Je bent lang genoeg bezig geweest voor de Clan.” Zijn blik verzachtte weer wat en hij keek om zich heen. Hij had geen idee hoe lang ze al bezig was, maar het zou hem niets verbazen als ze al bezig was van voor hij echt effectief aan de jacht begonnen was. “Weet je zeker dat je niet heel even met me mee wil gaan? We hoeven niet per se te praten als je dat niet wilt. En we hoeven ook niks voor de Clan te doen. Gewoon even op pad gaan, een tourtje rond het territorium.” Hij glimlachte. “Misschien zal de frisse lucht je wel goed doen.”

Darkvoid werd boos op zichzelf toen hij opmerkte dat Pepperpaw in een kromp. Het was niet zijn bedoeling geweest dat ze van hem zou schrikken, maar aan de andere kant zou het ook niet helpen als ze in zelfmedelijden zou blijven zwoegen. Uiteindelijk werden katten die houding beu en zouden ze haar erop aankijken, of ze dat nu wilde of niet. Ze kon er natuurlijk niks aan doen, maar net als met andere dingen in de Clan werd er verwacht dat ze zich erover heen zou zetten. Dat ze het achter zich zou laten en dat ze enkel in stilte zou wegkwijnen. Wat waren ze toch soms ongevoelig, zeg. Maar Darkvoid wilde niet ongevoelig zijn. “Nou, kom mee dan,” sprak hij op een rustige toon tegen haar. Hij pakte het mosballetje dat ze aan het rollen was en rolde deze naar twee apprentices toe die aan het nietsnutten waren. Hun blik ging verontwaardigd naar het mosballetje, maar ze trokken meteen een neutraal gezicht toen ze de strenge blik van Darkvoid ontmoetten en al snel gingen ze aan de slag. Darkvoid knikte tevreden zijnde en wenkte Pepperpaw vervolgens met zijn staart. “Ah, hier kan ik wel van genieten,” sprak hij met een zachte zucht. “Wel een frisse bries, maar ook weer niet zó koud dat je neus gelijk van je gezicht vriest.”