Chivysniff wandelde door het gebied. Ze lapte de regels van haar vader serieus aan haar laars, of poot in haar geval. Het was een mooie dag. Een heldere, maar koude dag. Er was geen bewolking, ook niet geweest in de nacht. Hierdoor was alles afgekoeld. Rijm had zich gevormd en het zou waarschijnlijk knerpen onder haar poten. Elke pootstap bracht steeds een tinteling naar boven. Ze wist niet goed waar ze naar toe ging. Ergens ver weg. Ver weg van alles. Van al haar taken, al haar regels. Whitelion van Starclan had haar niet alleen doof gemaakt om haar te doen beseffen dat ze fout zat met Windclan. Hij had haar nog iets anders getoond en nu wist ze hoe Nightstream zich moest voelen. Waarom was ze niet goed genoeg? Was het omdat ze getraind was geweest door een medicine cat die geen contact meer had met Starclan? Haar band met hun was nooit sterk geweest. Ze gaven altijd berichten aan Butterstar en nu ook Coyotepaw. Ze was trots op hoe ze haar leven had geleid, maar ze wilde niet meer verder. Met deze rang op haar schouders voelde ze zich een nutteloos kind. Een poëet die zijn woorden niet vond. Een koningin die niet wist hoe te regeren of een warrior die niet vechten kon. Chivysniff schudde de sombere gedachten uit haar hoofd. Ze was bij een mooie plek beland. De Lily Pool. Deze was gecreëerd na de overstromingen. Ze had hier nog niet veel herinneringen aan, maar degene die ze had waren niet altijd goed. Lelies waren namelijk giftig voor katten. Zelfs in de buurt lopen was al erg. Ze kregen dezelfde symptomen als wanneer ze gebeten werden door een zieke rat. Het ergste was dat de wortels verstikkend konden zijn. Zoals bij Ravenfall. Haar tweede kind waar ze voor had gezorgd. Vanaf dat ze Shrikekit had gevonden wist ze dat dat haar doel was. Kittens verzorgen. Ze had dit genegeerd omdat ze dit niet mocht van Starclan, maar Whitelion had anders gezegd. Chivysniff ging voor de brede bladeren zitten en krulde haar staart rond haar poten. Het vroor niet genoeg voor het water om zich tot ijs te vormen. Het water lag stil, maar door de rimpelingen die het soms maakte wanneer er een blaadje in viel of wanneer er een waterdanser over gleed, lag er ook geen rijm op de lelie bladeren. Haar vacht schoot een beetje overeind toen een kikker in het water sprong. Hij was bijna even groen geweest als het blad waar hij op zat. Snel schoot het diertje weg. Was dit wat Shadowclanner aten? Was het lekker? Haar vragen stopten toen ze de geur rook van bloed. Het krinkelde plots in haar neus. De haren die al overeind stonden trilden een beetje. Wat was er aan de hand? Chivysniff had het gegil van de moederpoes niet gehoord. Ook niet toen ze weg slopen, stilletjes achter haar rug heen. De wind zat verkeerd, maar was met de kikker mee gedraaid. Gealarmeerd sprong ze recht. Ze snuffelde in de lucht, die haar bracht bij een paar struiken naast de Lily Pool. De kleine piepjes bereikten haar dove oren niet. Dit soort bloed rook trouwens anders dan wanneer Rainpaw haar poot had opengehaald. Ze wist dat dit de geur was van nieuwe kittens. De poes ging naar de struiken toe. Het was een hulststruik. Er hingen nog een paar eenzame bessen aan. Chivysniff tikte met haar roze neusje tegen een van de blaadjes. Ze herkende de geur van de ouders. Waren ze in de problemen? Buiten het geboortebloed rook ze niet veel anders. Waren de kittens ongewenst? Een steek ging door haar hart. De maine coon kitten die door haar dromen spookten deden haar hieraan denken. Ze schudde haar kopje, nee deze kittens hadden haar hulp nodig. Met haar poot duwde ze de scherpe blaadjes opzij. Haar azurietblauwe ogen merkten meteen de kittens op. Ze lagen op een hoopje, nog nat. Ze leken te rillen. De medicine cat zag dat ze hun kopjes omhoog duwden in de hoop iets van melk te ruiken. Chivysniff perste haar lichaam in de hulststruik. Ze hulde zich rond de kittens. Misschien kon ze geen melk geven, maar wel warmte. Ze begon de eerste schoon te maken. Het was een meisje. De kitten werd helemaal proper en warm gemaakt. Chivy neusde haar tegen haar buik, uit automatisme. Een klein straaltje licht piepte door de struik heen. Het vachtje van de kitten leek helemaal te fonkelen. Ze wist niet zeker of de ouders al namen hadden gegeven, of ze misschien terug kwamen. Ergens in haar hart voelde ze dat deze kittens waren achter gelaten. Daarom sprak ze de eerste naam uit. "Aurorakit." Omdat jouw vacht oplicht door het licht dat het pad is naar betere tijden. Ze kon toch niet horen, dus ze sprak nu meer in haarzelf dan tegen haarzelf. De kittens hadden ook nog geen besef, als zij maar de betekenis wist. De tweede kitten was een katertje, hij had een wit vachtje met grote grijze vlekken. Het deed haar denken aan de kleur van haar vader. Dat gaf haar warme gevoelens. Snorrend likte ze ook zijn pelsje schoon. Hij was zo schattig. Het grijs deed haar ook denken aan de verhalen die Panthergrowl altijd vertelden, over de dappere grijze wolf. "Greykit." Zodat je even sterk mag zijn als de wolf. Ze legde hem ook tegen haar buik, waar haar staart strak rond de kleintjes zat om hen te warmen. Starclan hoe moest ze ooit hen vervoeren? Haar volgend slachtoffertje was de kleinste van het nest. Ze was volledig wit. Chivysniff voelde meteen dat dit geen normaal wit kleintje was. De vacht was veel te licht, iets wat ze herkende bij albino. De lichtheid deed haar denken aan een smeltend sneeuwvlokje, daarom ook de naam: "Snowkit." Ze schoof kleine Snowkit een beetje uit het streepje licht, naar haar staart toe. Naast het kleintje lag de grootste kitten. Haar tong waste zijn zilveren vachtje toen ze hem naar haar toe schoof. "Northernkit." Dat was wel moeilijk om uit te spreken, maar al zijn strepen wezen naar het noorden en het paste wel in het thema dat ze zonder na te denken had gegeven. Leafbare. Ook de grote jongen schoof ze naar haar buik toe. Als laatste viel haar oog op een kleinere kitten, een beetje tussen Greykit en Aurorakit. Deze leek het meeste op haar moeder, als ze haar neus moest geloven. Met het wit vachtje en de zilveren en lichtrode vlekjes was ze zeer goed gecamoufleerd. "Nippykit." Deze naam kwam van de koude die in haar neus beet en waarschijnlijk ook in die van de kittens. Toen ze allemaal droog, warm en knus bij haar lagen begon het probleem pas echt. Ze had hier vijf prachtige sterke kittens. Ze wist dat ze er 3 kon dragen. Wat moest ze doen?

Voor Nippykit, Snowkit, Northernkit, Greykit en Aurorakit + Icecream

_{Klagelijke piepjes, dat was alles wat Greykit kon laten horen terwijl zijn lege maagje rommelde en zijn natte pels hem verkleumde. Zelfs zijn siblings konden hem niet warm houden. Hij was dicht tegen hen aan gekropen, duwend tegen hun vachtjes opzoek naar eten. Maar dat was nergens te bekennen. En toen plots was daar warmte. Iemand die hem schoon begon te likken en zijn warme lijfje begon te verwarmen. Protesterend slaakte hij wat kreetjes, zoekende naar eten nu dat de warmte hem gevonden had. Hij kroop dicht tegen de warmtebron aan, neuzend naar melk, duwend met zijn pootjes tegen haar vacht.}

Het was warm, koud, vermoeiend en geweldig. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen, maar één ding wist ze zeker, ze had 't instinct dat er iets niet goed was. Er was geen warmte om haar heen, er was geen volle vettige melk waar ze zich te goed aan kon doen. Er was kou, daar was ze zeker over.
De kleine witte kitten kroop tegen haar siblings aan, probeerde bijna onder haar siblings te kruipen. Alles voor wat warmt, alles voor wat gevoel van veiligheid. Ze had nog geen naam, ze wist momenteel niet eens of ze een leven zou krijgen. Maar ze had een familie en dat was voor nu voldoende.
Net toen de kleine kitten in een diepe slaap wegdommelde, voelde ze warmte over haar heen gaan. Een ruwe tong die tegen haar vacht in ging en er warmte in plaatste. Een staart die over haar heen werd gelegd. Een stem vulde haar gesloten oortjes en pikte er een woord uit, een woord dat haar betekenis zou geven. Snowkit.
Een zacht gespin steeg op uit de kleine kitten, terwijl ze zichzelf weer terug kroop tussen haar siblings en viel in een lichte, hongerige slaap.