Til me op en ram me keihard onderuit!

_{Met wat mos tussen haar kaken manoeuvreerde Milky naar de nursery. Ze moest daar de nesten verschonen als een soort test of ze het kamp al goed uit haar hoofd kende en ook of ze haar andere zintuigen goed gebruiken kon als ze alleen op pad was. Hier had ze de afgelopen weken mee getraind met haar mentor. Die leerde haar allemaal trucjes om dit goed te doen, en hoewel Milky verwacht had dat dit vooral om haar gehoor of neus zou gaan, ging het meer om de zintuig voelen. Toen ze het voor het eerst gehoord had had het gek geklonken van haar, maar toen ze erop was gaan letten, merkte ze dat het echt werkte. Ze kon voelen als er een kat aankwam doordat ze een soort 'keek' naar de trillingen in de grond. Het was lastig om uit te leggen, daarom had het eerst ook zo gek geleken. Maar toen ze het voelde, snapte Milky wat Shatteredice bedoelt had. Nu kwam er bijvoorbeeld bijna een kat aan van rechts, ze kon het voelen, dus wachtte het blinde katje tot deze gepasseerd was. Toen ging ze verder richting de nursery. Om die te vinden gebruikte ze wel haar neus, want de geur van melk was moeilijk te missen. Bij de ingang stootte ze wel zacht haar kop toen ze naar binnen kwam, maar dat kwam vooral omdat de ingang een stuk kleiner was dan ze zich herinnerde -- of was zij gewoon een stuk groter?
- Eaglekit}

Til me op en ram me keihard onderuit! Milkyp14

Eaglekit keek met een verlangende blik naar buiten. Het moment naderde dat hij apprentice zou gaan worden en hij kon echt niet wachten tot zijn vader zijn naam zou scanderen over de open plek, iedereen duidelijk makend dat zijn pleegzoon apprentice zou worden. Hij stelde zich al voor hoe iedereen zijn nieuwe naam zou roepen, uit volle borst en in koor: Eaglepaw, Eaglepaw! En even sloot hij zijn ogen alsof hij écht al apprentice was, maar die droom werd ruw verbroken toen hij iemand binnen hoorde komen. En op een niet echt stille manier ook nog eens. Aan de ene kant was Eaglekit bedroefd omdat zijn droom onderbroken was, maar aan de andere kant kwam er een brede glimlach om zijn lippen toen hij zag wie het was. “Milkypaw! Milkypaw!” riep hij haar naam alsof ze weer bij de ceremonie waren. Ze hadden samen nog gespeeld en over het lot van zijn ouders gespeculeerd toen ze allebei nog een kit waren. Nu was zij apprentice; een blinde apprentice. Eaglekit kon niet in woorden uitdrukken hoe stoer hij haar wel niet vond! Snel rende hij naar voren en wurmde zich tussen haar voorpoten door. “Wauw, wat ben je groot!” Hij keek haar met ontzag aan. “En wat goed dat papa je de kans heeft gegeven om het te proberen als apprentice. Ik durf te wedden dat je het net zo goed gaat doen als elke andere apprentice!” Hij snorde en gaf haar voorpoot een kopje. “Ik wil wel dat je me meeneemt naar het mooiste plekje als ik ook apprentice word, hoor!”

_{Het katje spitste haar oren toen haar naam plots geroepen werd. Automatisch bewoog ze haar kop richting het stemmetje, die ze herkende als die van Eaglekit. Hij was wel een stukje jonger dan haar hoor, dus erg goed kende ze hem ook weer niet. Ze voelde en hoorde de voetstappen van Eaglekit die naar haar toekwamen en ze wachtte nieuwsgierig af waarom ze zo'n vrolijke begroeting verdiende. Ze stapte fronzend wat om hem heen toen hij plots tussen haar poten verdween, hallo personal space! Was ze nu groot? Ze had geen idee, eerst was ze altijd als klein bestempeld. Maar misschien was ze wel groot, dat was cool, daar werd haar ego wel door gestreeld. Een tevreden grijnsje kwam op haar gezicht. Bewonderd worden was zo slecht nog niet. Echter ging dit grijnsje al gauw van haar snoet af toen Eagle opeens zei dat het goed was dat zijn papa haar een kans gegeven had. Bijna wou ze er boos om worden, zoals Milky haast om alles boos kon worden, maar ze hield zich maar in toen ze plots een kopje tegen haar poot kreeg en haar gevraagd werd of ze hem het aller mooiste plekje wou laten zien ooit. "Als ik wat moois zie zal ik het aan je laten zien, hoor," zei ze met een opgetrokken wenkbrauw waarna ze met haar poot voor haar ogen wuifde. Hallo, blinde hier! Ik kan van geen één plekje zien of hij mooi is of niet.}

Oeps. Misschien was het niet zo verstandig geweest om dat laatste tegen haar te zeggen. Hij had het alleen maar goed bedoeld, maar natuurlijk kon ze haar omgeving niet zien en wist ze dus niet of het mooi was of niet. Kon ze er ook niet een klein beetje een idee van hebben? Eaglekit vroeg zich af hoe het was om blind te zijn. Waarschijnlijk zag ze alleen maar zwart, zoals hij zag als hij zijn ogen sloot. Hij besloot om het te testen en sloot zijn oogjes, zodat de wereld om hem heen donker werd. Vreemde tintelingen ging door hem heen en zijn neusje begon te kriebelen toen hij begon te lopen, afwachtend dat hij ergens tegen zou botsten. Hij was vergeten dat hij zich tussen de poten van Milkypaw bevond en bleef onhandig haken met zijn achterpoot achter haar voorpoot. Hij struikelde en viel vervolgens niet al te gracieus op de grond. “Ik zou geen goede blinde kat zijn,” zei hij lachend tegen haar. “Ik probeer te lopen met mijn ogen gesloten, maar dat ging niet erg goed.” Hij keek omhoog zodat hij haar aan kon kijken. “Hoe doe je dat eigenlijk, Milkypaw? Zo rondlopen zonder ergens tegen aan te botsen?” Hij wilde toch wel eens weten hoe dat werkte. Weer had hij niet in de gaten dat hij niet erg tactisch was, maar ach. Als Milkypaw het echt niet leuk vond, zou ze het wel zeggen, toch?

_{Er kwam geen antwoord op haar uitspraak en wat ongemakkelijk bleef Milky staan met de kitten tussen haar poten. Ze was niet zo goed met jonkies, gelukkig was deze niet heel veel jonger dan haar. Ze kon ook niet zien wat hij aan het doen was dus was het voor haar gewoon stil. Ze hoorde en voelde Eaglekit toen bewegen, waarna hij plots omviel. Wat was hij aan het doen..? De uitspraak die volgde maakte duidelijk wat er aan de hand was. Hij probeerde blind te zijn, gelukkig zag hij zelf de humor ervan in. Milky grijnsde lichtjes. "Ik ben gewoon super cool," beantwoordde ze de vraag en stapte toen over hem heen, zodat hij niet meer onder haar stond. "Nee mijn mentor is een tunneler dus die weet hoe ze moet nagiveren met weinig licht. Dus ze leert me trucjes."}

Eaglekit giechelde toen Milkypaw aangaf dat ze cool was. “Als je perfect door het territorium en het kamp kunt lopen zonder te botsen, dan moet dat haast wel,” zei hij met een glimlach tegen haar. Hij zou het immers niet kunnen. Hij zou waarschijnlijk direct naar de elder’s den van zijn vader moeten verhuizen als hij blind zou worden. Hoe moest dat zijn? Opeens vielen heel je dromen in duigen. Was dat voor Milkypaw ook zo geweest? Maar zij had nu de suffix van een apprentice. Wilde dat zeggen dat zij de uitzondering op de regel was? Milkypaw legde uit hoe dat ze haar trucjes geleerd kreeg en Eaglekit gaf een begrijpend knikje, al kon Milkypaw dat natuurlijk niet zien. “Maar zou je je dan ook in een gevecht durven storten?” vroeg hij, misschien iets te direct. Hij slikte. “Ik bedoel… als je niet ziet wat anderen doen.” Zijn stem stierf weg. “Of kun je ook gewoon warrior worden als je enkel de tunnels kunt onderhouden?” Hij vroeg zich echt oprecht af hoe dat dat werkte. En hoe Milkypaw het ervoer. Oh, als ze het nu maar niet verkeerd zou opvatten en hij nu maar geen mep zou krijgen!

_{Hoewel ze de kitten de hele tijd de benefit of the doubt gegeven had, ging zijn nieuwe vraag een grens over. Hard snoof Milkypaw op de vraag. Eaglekit ging vlug door met uitleggen wat hij bedoelde, maar de apprentice was goed op haar teentjes getrapt. "Ik zie wel wat anderen doen," beet ze de onwetende kitten toe met in haar nek gedrukte oortjes. "Ik zie door de trillingen in de grond. Als jij een stap zet voel ik waarheen en ik ga ervoor zorgen dat ik het zo goed leer dat ik mee kan doen met welk gevecht dan ook." gromde ze waarna ze haar gezicht afkeerde van de kitten. Ze zou geen warrior worden die alleen goed was voor een tunnel onderhouden. Wat was dat nou weer voor onzin? Zij kon vechten net zoals iedereen!}

Eaglekit had eigenlijk wel een beetje kunnen weten dat de vraag haar in het verkeerde keelgat zou schieten. Zijn oortjes legde hij dan ook in zijn nek toen dat ze tegen hem snauwde dat ze wel kon zien, waarop ze vervolgens uitlegde hoe dat werkte. Hij wist dat het kwaad echter al geschied was en overwoog kort om haar aan haar lot over te laten en te gaan kijken of één van de andere kittens met hem wilde spelen. Toen besloot hij om maar gewoon te zeggen wat hij dacht. Als hij de hele tijd zachtaardig ging doen puur omdat ze niet op haar teentjes getrapt wilde worden, wat zou dat hem dan voor een vriend maken? Was het niet beter als hij gewoon rechtuit dacht wat hij zei? Het zou haar boos maken, maar het zou wel laten zien wat ze aan hem had. En dus rechtte hij zijn rugje en richtte zijn ogen weer op, ook al kon ze dat natuurlijk niet zien. “Je hoeft niet meteen zo boos te worden, hoor,” zei hij op een kalme manier tegen haar. “Ik kan er toch niks aan doen dat ik niet weet hoe het werkt? Ik weet alleen maar dat als ik naar de elders den ga kijken, de blinde apprentices en warriors daar verblijven. Ik wist niet dat je dat met die trillingen kon zien.” Hij trok kort met zijn oortje. “Het is niet omdat je blind bent dat je boos moet worden als iemand er een opmerking op maakt. We zeggen het heus niet om je te pesten. Althans… ik toch zeker niet,” zei hij op een oprechte toon tegen haar. Zo. Wat ze daarmee wilde doen moest ze maar zelf weten, maar hij had zijn zegje gedaan.