I can tell you my story!

Onderwerp: I can tell you my story! za 31 dec 2011 - 21:08

Het was nog redelijk vroeg in de ochtend. De zon verscheen nog maar net door het bos. Maar fightsoul was al lang wakker. Hij zat de laaste tijd nog al te denken aan winterbreeze. Hij kon haar niet gaan bezoeken. Hij miste haar uit de grond van zijn hart. Sinds de naam ceremonie zag hij niet veel van zijn vrienden. Hij had te veel nieuwe taken dat hij moest doen. Niet dat hij het niet graag deed. Maar soms wou hij toch terug een leerling zijn. Hij was niet veel verandert; Alleen wat sterker en slimmer geworden. Maar zijn karakter zou niemand meer veranderen. Hij was nu eenmaal wie hij was. Fightsoul schudde zijn hoofd. Hij moest weer helder worden. D!us vertrok hij maar uit het kamp. Zonder dat hij het merkte ging hij richting het bloesembos. Hij was daar nog maar zelden geweest. Toch kon hij het niet van zich aftrekken. Dat gevoel dat hij daar zo vaak kreeg. Een rustig en heel gevoel. Later de dag zou hij dan wel gaan jagen. Zadat het niet leek alsof hij niets had gedaan.

Langzaamere had begon hij de geur van het bloesembos op te nemen. Zijn blauwe ogen speurden het gebied af. In de verte zag hij de bloesembomen al staan. ookal waaren ze kaal aan het worden. Het hef nog altijd een prachtig gezicht. Wat zou hij graag hier ooit eens kunnen lopen met winterbreeze. Maar dat zou nooit gebeuren. Ze zouden nooit samen kunnen zijn. Fightsoul wilde zijn clan niet teleur stellen. Zijn gedachten werden onderbroken door een kraai die opvloog. Meteen klaar waker begon hij te snuffelen. Er was geen speciale geur dat hij opving. Alleen de geur ven een andere clankat. Een kat die uit zijn clan kwam.

(alleenDawnwish)

Een bruine gestreepte poes sliep in het warriors hol. Ze hadden er nu nieuwe warriors bij door de ceremonie van gisteren. Ze herkende er een paar van en was trots op hen. Haar oren trilden even en de gele ogen werden geopend. Ze knipperde even met haar ogen om goed wakker te kunnen worden. Ze had een hele goede nacht gehad. Ze sliep zo diep dat ze nu nog niet helemaal wakker was. Het was ook om even te wennen aan het licht. Ze snorde eens luid en rolde een keer op haar rug. Ze rekte haar pootjes een voor een uit en draaide opnieuw om. Ze zette haar recht en schudde haar gestreepte vacht uit. Ze ging zitten en likte haar witte pootjes schoon. Ze stond daarna op en trippelde het hol uit. Ze geeuwde een keer terwijl de zon in haar gele ogen scheen. Ze kneep deze kort dicht terwijl ze om haar heen staarde. Haar ogen zochten naar iets of iemand, maar een precieze naam had ze nog niet. Ze snoof de geuren op en merkte dat weinig katten wakker waren. Oké, geen probleem. Ze kon al gaan jagen en terwijl patrouilleren. Misschien kwam ze wel iemand tegen of een hele patrouille en dan kon ze helpen. De poes zuchtte zacht en trippelde rustig verder. Plots hoorde ze geritsel in de struiken. Ze grijnsde breed en sloop richting een veldmuis die zocht naar zaden. Ze sprong op het laatste moment en doodde de muis. Ze gooide er zand over en liep verder. Een nieuwe geur volgde en een clankat kwam tevoorschijn. Ze spitste haar oren en liep naar de jonge kater. Het was Fightsoul. Hij had gisteren net zijn warriornaam gekregen. De poes knikte vriendelijk naar hem en glimlachte. "Goedemorgen, Fightsoul." Haar stem was zacht en vriendelijk. Ze was heel trots op de kater dat hij nu een warrior was. Hij verdiende het zeker en vast. De poes zwiepte met haar staart en ging op de natte grond zitten. Ze likte een keer aan haar voorpoot en sloeg deze over haar oor heen. Haar gele ogen werden kort afgeleid door de omgeving. Ze dacht geritsel te horen, maar ze had het fout. Ze snoof zacht en richtte haar blik weer op de warrior.

"Goedemorgen, Fightsoul." De stem klonk zacht en ergens ook vertrouwt. Hij draaide zich om. "goedemorgen....Dawnwich." Hij had even getwijfeld. Er waren ook zoveel katten in de clan dat hij niet kende. Zelfs niet bij naam. Maar dat zou hij nooit toegeven. "hoe gaat het met je." vroeg hij dan maar uit vriendelijkheid. Hij wist niet zo goed waar over hij met haar kon praten. Trouwens kon hij ook niet grof doen. Want daar had hij geen aanspraak voor. "kom je voor te jagen?" In eerste instantie wasd hij hier om alles uit zijn kop te zetten. Met haar gezeldschap zou dat normaal wel moeten lukken. Behalve als zij ook niets te vertellen had. Of misschien had ze helemaal geen zin om een gesprek op te starten. in elk geval kon hij nu oook niet zo veel zeggen. Misschien toch wel...."Wat vind je eigenlijk van mijn warrior naam. Het straalt macht uit vind je niet." om zijn woorden ekstra krachte geven rechte hij zijn kop een beetje samen met zijn staart. Zo zag hij er heel nobel en moedig uit. Zelf vond hij zijn naam teregt. Hij vocht met alles en iedereen. Elk woord dat uit zijn mond kwam. Toch als het zijn tipisch karakter was. Kon een gevecht veroorzaken. Hij zo daar ook geen nee tegen zeggen. Vechten was zijn naam en leven. Ergens vond hij dat soms jammer. Vroeger mocht hij nouwelijks spelen, want hij deed de andere vaak pijn. Doordat hij zijn nagels nouwelk-ijks kon inhoeden. Toch toen. Larkpelt had het hem geleerd hoe hij het optimale uit hem kon krijgen. Larkpelt was een goede mentor geweest hij miste hem wel. zijn gedachten werden geblokeert toen dawnwich begon te spreken. Meteen was hij weer in de echte wereld...

(sorry dat het zo lang duurde. Maar problemen met internet.)