Well, I can't forget this evening

And your face when you were leaving

Pythongaze was alles behalve op zijn gemak. Zijn poten trilden, zijn ademhaling kwam in schokken. Hij was verder van thuis dan hij ooit al geweest was; en hij had geen idee hoe laat het was en of hij op het punt stond elk moment pal tegen een boom te lopen. Maar plots werd zijn neus overweldigd door geuren die hij nooit eerder geroken had - geuren die niet eens léken op de bekende Shadowclangeuren in het camp. Het was overweldigend, zijn hoofd tolde. De blinde kater kneep zijn mistige blauwe ogen toe en bleef stokstijf staan, net over de Shadowclan grens, het avondlicht op zijn bruin gevlekte vacht. En tot overmaat van ramp bleek dat hij niet alleen was, want pootstappen benaderden hem zachtjes. De jonge kater rechtte zijn rug onbewust, als om zich sterker voor te doen dan hij was, als om zijn zwakte niet te laten zien. Was dat niet wat zijn moeder hem altijd geleerd had? Ook al was zijn moeder hier niet eens meer, had ze hen verlaten, en ook al geloofde Pythongaze dat nog steeds niet volledig want dat leek hem gewoon niet iets dat zijn moeder zou doen.

+Gorsepaw eerst

Well, I can't forget this evening BTbZYY

Thanks jamie voor het awesome setje <333

Gorsepaw was weer eens ver van huis. Hij vond het nog steeds niet prettig zo ver weg, maar hij wilde de bomen nog een keer zien. Wat hij niet verwachtte was een jonge kat, van zijn leeftijd, die hulpeloos te midden van de vier bomen stond. Wat was er aan de hand? Gorsepaw rook al snel dat hij ShadowClan was. Maar zijn drang om te helpen was groter dan dat hij bang was voor hem. Toen hij dichterbij leek hij zijn rug te rechten, maar zijn blik leek langs hem te gaan. Gorsepaw wilde wat zeggen, maar pas toen hij zijn blik opving en de glazige ogen zag begreep hij plotseling wat er aan de hand was. Hij had ook een blind zusje, meerdere katten in hun Clan konden niet zien. Maar die werden de tunnels in gestuurd, niet geschikt om zo mee te gaan over de velden. Zijn bek viel open. Wat was hij ver van huis! ‘Hey,’ sprak hij dan ook met een zachte stem. De medelijden was zichtbaar op zijn gezicht, wat waarschijnlijk de apprentice (als hij een apprentice was) niet zou kunnen zien. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’

Well, I can't forget this evening Unknown