Such innocence [Gorsekit]

Gorsekit speelde voor de ingang van de nursery met een rood blad. Eén van de laatste overblijfselen van Falconpaw zijn giften. Maar het paste niet meer in de cadeautjes, dus was dit een dierbaar geschenk dat nu werd gebruikt als speelgoed. Het dwarrelde namelijk zo mooi in de lucht, onvoorspelbaar en wuifde mee waar de wind blies. En als het landde dan probeerde Gorsekit het zo snel mogelijk te vangen, voordat hij het weer opgooide en wachtte tot de wind het weer ergens heen blies. En toen landde het blaadje vlak voor zwarte poten. Hij huppelde erachteraan, maar staakte zijn achtervolging toen hij in twee gouden opkeek. Ze keek een beetje.. vreemd. Meteen draaide Gorsekit zijn oortjes wat onzeker naar achter. Was er iets aan de hand? Had hij iets fout gedaan? ‘H-hallo, mevrouw,’ piepte hij dan ook, zo beleefd als hij kon proberen te reageren. Maar Gorsekit was nooit zo op zijn gemak bij vreemden, bang om iets fout te doen of verkeerds te zeggen.

Ze staarde naar de kitten, die speelde met een blaadje. Hij gooide het op, liet de wind ermee aan de haal gaan en sprong er dan achteraan. Hoe lang zou het duren voor hij op het blaadje sprong en het zou scheuren? Zou hij erom huilen of zou hij zorgeloos een nieuw blaadje vinden? Plots keek de kitten op en hun blikken kruisten elkaar. Hij begroette haar wat onzeker. Zo lief nog. Zo schattig. Tot dat piepstemmetje zou dalen en die klauwen zouden groeien en de blaadjes katten werden. Crowcalls blik zakte omlaag naar het rode blaadje voor haar poten. Ze tikte het aan. "Mooi blaadje", miauwde ze, zonder de schoonheid ervan echt te registreren.

De zwarte mevrouw was leek niet heel blij. Gorsekit kon niet echt erop leggen wat het was, maar ze was gewoon niet vrolijk. Het was wel alsof ze met iets zat. Maar hoe kon hij weten? Ze keek wel even naar het blaadje waarmee hij aan het spelen was. Hij glimlachte voorzichtig en knikte, het dierbare blaadje aankijkend. Hij keek toen weer naar de zwarte poes. Misschien kon hij wel iets doen om haar op te vrolijken. ‘Je mag hem anders wel hebben hoor als je hem mooi vindt,’ miauwde hij zachtjes, toch nog een beetje afwachtend. Hij duwde het blaadje iets dichterbij haar en keek haar voorzichtig aan. Er zou vast wel weer een nieuw blaadje aan komen waaien. Maar als ze deze mooi vond, dan mocht ze hem wel hebben! Hij had hem ook gewoon zomaar gekregen uit de lucht.

Gorsekit had het gevoel dat deze mevrouw niet helemaal vrolijk was. Terwijl hij zo zijn best deed om haar te doen laten lachen. Hij had haar zijn blaadje aangeboden, een glimlachje op zijn gezicht gezet. Maar hij wist nooit zo goed hoe hij met verdrietige katten om moest gaan. Ze zei nog wel dankjewel, maar het klonk dus, vaag. De kitten kantelde zijn kopje en liet zijn oren hangen. Was het iets wat hij had gedaan? Was het cadeau suf of stom? Zijn gezichtje betrok wat meer. Zijn blik ging onzeker naar zijn tenen, waarna het even dodelijk stil werd tussen beide katten. Zijn voetjes kneedden de grond, waarna zijn gele oogjes weer voorzichtig de ander probeerde aan te kijken. ‘M-mevrouw?’ begon hij toen voorzichtig met zijn nog jonge piepstemmetje. ‘Is hij niet mooi genoeg? Ik kan een andere zoeken,’ probeerde hij toen. Hij wilde haar gewoon zien lachen. Hij begreep het gewoon niet helemaal.

Haar gezicht vertrok en ze voelde de neiging om op te staan en weg te lopen, maar zelfs dat kon ze nog niet over haar gebroken hart verkrijgen, wetend dat Gorsekit niet zou weten wat hij verkeerd had gedaan. Hij had ook niets verkeerds gedaan. Nog niet. Voor nu was het enkel zijn vader op wie ze boos was, en moest ze dat nou op hem afreageren? Maar bij StarClan, als ze die twee samen zag... zo schattig, zo gezellig. Stallionstar zou van zijn zoontje zijn evenbeeld maken. "Het blaadje is mooi", herhaalde ze terwijl frustratie zich in haar opbouwde. Ze voelde zich rot om zo veel redenen, maar niet omdat een of ander blaadje niet mooi genoeg was, niet omdat Gorsekit iets verkeerd had gedaan, zag hij dat dan niet? Maar natuurlijk zag hij dat niet. Hij was een kitten. Ze keek naar Gorsekit, naar zijn zielige gezichtje, en ontspande wat. Haar frons werd lichter. Ze zuchtte, keek naar het blaadje en was even stil. "Wil je weten waarom ik verdrietig ben?" vroeg ze toen plots, gedachteloos, terwijl ze een poot zacht op het blad legde.

Gorsekit was gewoon heel erg in de war. Hij keek met grote ogen naar de zwarte poes, die helemaal van de wereld leek. Alsof ze niet in het moment was, met haar gedachten ergens anders. Gorsekit herkende dat eigenlijk ook wel. Als hij verdrietig of bang was leek de wereld om hem heen ook te verdwijnen. De poes sprak dat ze het blad mooi vond. Maar waarom.. waarom was ze dan zo.. zo? Hij durfde het echt niet te vragen. Ze leek een beetje eng. Gorsekit wilde weg, maar hij wist dat dat ook niet beleefd was. Maar op een gegeven moment leek haar boze gezicht wat minder eng te worden. Haar blik verzachtte zich. Gorsekit durfde iets uit zijn in elkaar gekrompen houding te komen. Hij knikte toen voorzichtig toen ze voorstelde om te vertellen waarom ze verdrietig was. Hij wilde helemaal niet dat ze verdrietig was. Misschien kon hij haar wel helpen! ‘Dat is niet leuk verdrietig zijn,’ mompelde hij zachtjes. ‘Is het erg?’ vroeg hij toen voorzichtig. Hij wilde ook niet zich op haar problemen forceren. Hij wilde alleen helpen!

Gorsekit knikte, maar Crowcall zei niet meteen iets. Ze wist niet waar te beginnen. Ik ben verdrietig omdat je vader een hypocriete Fox-hearted is. Ik ben verdrietig omdat er bruten in deze clan zitten en het enige wat me iets minder verdrietig maakt, is dat één van hen dood is. Gorsekit zei nog iets. Niet leuk? Nee, daar kon ze hem enkel gelijk in geven. Nee, verdrietig zijn was inderdaad niet leuk. En ja, het was erg. "Weet je wie Panthergrowl is?" vroeg ze hem, opkijkend van het blaadje om zijn gezicht te kunnen zien.

Gorsekit had natuurlijk geen idee dat zijn moeder aan het luisteren was. Nee, hij had alleen maar oog voor de zwarte poes die nu zou vertellen waarom ze verdrietig was. Hij wachtte helemaal het moment af dat ze zou vertellen, maar ze vroeg alleen maar of hij wist wie Panthergrowl was. Hij kantelde zijn kopje verbaasd. Moest hij die kennen dan? Volgens mij was het geen clangenoot. Maar het was zijn moeder die opeens achter zijn rug leek te verschijnen en de vraag beantwoordde. RiverClans deputy. Zijn ogen werden groot en hij kromp ineen. RiverClanners waren slecht! Ze waren eng en ze zouden hun huis zomaar kunnen aanvallen. Zijn blik ging van zijn moeder en naar de zwarte poes. Hij voelde nauwelijks zijn moeders neus tegen zijn vacht. Hij keek met een verbaasde blik naar zijn moeder die zei dat het geen goed gesprek was. Hij wilde maar zeggen, dat hij bijna apprentice was, maar hij werd al snel verteld dat het tijd was voor lunch. Maar hij kreeg al snel de taak om zijn broer en zusjes wilde gaan halen. Dat zou hij hem niet twee keer laten vragen. Hij werd al bijna weg geduwd. ‘Oké mama, tot zo,’ miauwde hij, nog steeds een beetje verbijsterd wat net was gebeurd. Hij liep richting de nursery, nog enkele keren achterom kijkend voordat hij in de den verdween op zoek naar zijn familie.

- Gorse topic uit

Op het moment dat ze opkeek naar Gorsekit, verstijfde ze en ze beet op haar lip toen Shatteredice in plaats van Gorsekit haar vraag beantwoordde. De kitten werd weggestuurd. Crowcall keek hem na en zag haar kansen vervliegen. Misschien waren die kansen er ook wel nooit geweest, ze wist niet wat ze precies had verwacht te bereiken. Ze vroeg zich af of ze nu in de problemen zat. Ging Shatteredice dit doorgeven aan Stallionstar? Ging Stallionstar dit doorgeven aan Bearclaw? De bruine kater was op geen enkele manier gestraft voor zijn acties en dit kon haar alleen betekenen dat Stallionstar wel waardeerde wat de warrior had gedaan. Dat hij misschien er misschien nog wel eens gebruik van zou willen maken. Dus wat moest ze doen? Haar kop buigen en sorry zeggen? "Mag hij niet weten wat zijn vader van plan was?" zei ze in plaats daarvan scherp. Slecht idee, Crow, slecht idee. Maar ze kon gewoon niet anders. In de bergen, waar haar hoop zo dichtbij gekomen was, was ze het buigen verleerd. Dan maar breken.