Contemplating existence [Turtle]

Starend naar de waterval overdacht Day het leven en het bestaan. Dat waren niet dezelfde dingen. Een ziel bestond, maar leefde op zichzelf niet. Een steen leefde niet, maar ook daarvan zou hij het bestaan niet ontkennen. Tenminste, leefde een steen niet? Wie zou het zeggen. Van planten werd gezegd dat ze leefden, ook al bewogen ze niet zoals dieren. Misschien leefden de rotsen om hen heen dan ook wel, ook al groeiden ze niet zoals planten en dieren. Misschien was het volledige gebergte wel één groot levend wezen, gestekeld als een egel, haar ademhaling de wind die rond de grot suisde. "Heb jij ook wel eens het gevoel dat de hele wereld leeft?" vroeg hij aan de dichtstbijzijnde kat, die Turtle, een zoontje van Shroud, bleek te zijn.

Hij had zijn vacht zitten wassen in de buurt van de waterval. Hij mocht tenslotte nog niet echt naar buiten toe en ergens had hij de behoefte er ook nog niet aan gehad. Het leek hem tenslotte een stuk kouder buiten dan dat het hier was en hij wilde dan ook het liefst wachten tot het wat warmer was. Toen hem een vraag gesteld leek te worden, liet hij zijn blik naar de bron gaan en merkte op dat het Day was. De vraag liet hem even fronzen. Het was een vrij ingewikkelde vraag tenslotte en zelf had hij niet echt het gevoel dat de grot waarin hij zo goed als zijn hele leven had geleefd echt leven in zich had. Maar als hij dan naar het stromende water van de waterval keek had het toch iets. "Nog niet echt gehad. Het voelt namelijk niet echt alsof deze grot leeft." Sprak hij simpel. Misschien als hij ooit buiten zou komen dat anders zou zijn, maar hierbinnen had hij dat gevoel niet.

Water bewoog, dat was waar. Of in ieder geval in het geval van de waterval. Het brak het licht inderdaad ook, waardoor er soms rare vormen ontstonden op de grond. "Het beweegt inderdaad en verandert het licht, maar kun je dat echt leven noemen?" Zelfs het geluid van een druppel die op een steen viel, was precies dat, een geluid. "Wat is eigenlijk de definitie van leven?" Dat leek hem de logische richting om te gaan. Tenslotte kon hij het zonder dat niet echt goed bepalen of iets levend was. Was alles dat ademde leven? Of was er meer? Hij keek vragend naar Day, hopende dat hij een antwoord zou hebben.

Een antwoord kreeg hij niet direct op zijn vraag. Misschien was het een vraag die hij beter niet had kunnen stellen, maar Day had hem gezegd dat het een uitstekende vraag was, dus misschien was het toch niet erg geweest om hem te stellen. Hij kreeg alleen de vraag terug, waardoor hij kort stilviel. Hoe zou hij leven definiëren? Leven was sowieso alles dat ademde, maar zou het ook alles kunnen bevatten wat groeide en bewoog of was dat niet de goede definitie? Hij fronste lichtjes bij het nadenken, maar kon er niet echt een zin voor bedenken wat leven was. "Ik kan het moeilijk verwoorden in een zin." Antwoordde hij dan ook als enige. Ergens leek het hem zo'n ruim begrip dat het ook niet te beschrijven was.

Meerdere zinnen mocht hij gebruiken? Dat zou het nog niet makkelijk maken. Hij fronste dan ook iets, terwijl hij zijn blik weer naar de waterval richtte. "Sowieso alles dat ademt leeft." Begon hij, dat was de basis tenslotte leek hem. "Maar dan heb je ook dingen die bewegen en groeien, zou dat ook als leven beschouwd kunnen worden?" Dit was meer een vraag omdat hij er niet echt zelf overuit was of dat zo zou zijn. "Het blijft lastig te beschrijven." Zei hij dan uiteindelijk maar. Het bleef voor hem een breed begrip, waarbij hij niet echt het gevoel had dat hij er alles van wist.

Hij had geen idee wat de wind precies was, maar het zien als de adem van de wereld had hij nooit gedaan. "Ik heb het nog nooit zo bekeken." Sprak hij dan ook en fronste kort. Was dat echt zo, want eigenlijk was het naar zijn mening wat lucht dat in beweging kwam en of je dat nou echt de adem van de wereld kon noemen. "Maar het is niet alsof de wereld dat ademt toch?" Daar ging hij tenminste vanuit, want het was niet alsof ze een mond hadden zoals zij hadden om mee te ademen.

Het was niet alsof de wereld het ademde, maar hoe kon het dan wel de adem zijn? Dat begreep hij niet helemaal. Hij kreeg dan ook niet veel feedback terug als hij eerlijk was, alleen een simpele nee. Dus hij zette zijn hersenen weer verder aan het werk. "Maar als de wereld het niet ademt kan het dan wel leven?" Want dat was wat hij eigenlijk bedoelde met zijn vraag. Hij hoopte wel wat meer antwoord te krijgen deze keer, want voor hem leek het niet anders te zijn dan dat iets levends zou moeten kunnen ademen.

Turtle hield vast aan het idee dat de wereld zelf niet ademde en Day besloot daar niet verder tegenin te gaan. Hij wist het zelf immers ook niet, het was maar een theorie. Bij de vraag van de jongere kater knikte de oudere nadenkend. Het was een goede vraag (waren er slechte vragen?) en Day was tevreden met het feit dat Turtle hem gesteld had. Tijd om een andere vraag terug te stellen - een gesprek van vragen zou dit worden, de ene vraag op de andere, een lange reeks vraagtekens achter elkaar en voor een antwoord zou je tussen de regels moeten zoeken, al was er geen garantie dat daar daadwerkelijk iets te vinden was. Maar wie wilde er dan ook een antwoord vinden? Het leven bestond uit meer vragen dan antwoorden en was dat niet juist wat het zo ontzettend fascinerend maakte om in deze wereld rond te lopen? "Ademen bomen? Ademen vlinders en bloemen?" Nooit had de oude kater een roos horen zuchten of een den een diepe, voorbereidende ademteug zien nemen. Vlinders stootten geen ademwolkjes uit op koude ochtenden, en toch zou geen kat beweren dat vlinders niet leefden. Of zou Turtle Hiding in Shell daar anders over denken?

De volgende vragen waren lastig. Een vlinder was tenslotte overduidelijk een bewegend dier, maar een boom was iets dat groeide, maar of het echt ademde was de vraag. "Bomen groeien wel, maar of ze ademen weet ik niet. Vlinders zijn toch insecten, dus die leven sowieso?" Hij wist dat dit niet heel logisch klonk allemaal, maar voor hem waren vlinders wel levende insecten, net zoals kevers en andere dingen. Bomen en struiken waren anders, die groeiden ja, maar zouden ze daardoor ook ademen of hadden ze hun eigen manier van ademen?

Kijk, daar begon het plaatje zich langzaam te ontvouwen, daarbij helaas (of misschien gelukkig? Het vergrootte immers de verwondering!) onthullend dat het een wel heel ingewikkeld plaatje was. Geen eenduidig antwoord was erop zichtbaar en hoe meer vragen men stelde en trachtte te beantwoorden, hoe onduidelijker het leek te worden. Heerlijk. Day kon urenlang opgaan in de gedachtekronkels die dit proces teweegbracht. "De wereld lijkt te ademen, maar of ze leeft is nog de vraag. De bomen en vlinders lijken te leven, maar of ze ademen, weten we niet. Dus waar brengt dat ons met de adem als criterium voor leven?" Een discussie was pas een goede discussie als alles wat je dacht te weten in twijfel werd getrokken, niet?

Hij kon de kleine frons niet helpen die op zijn gezicht leek te blijven staan terwijl hij nadacht over wat Day allemaal vertelde. Ademen leek hem logisch te zijn als criterium, maar was dat te simpel. "Is ademen toch te simpel?" Vroeg hij dan toch maar. Het was niet makkelijk om te begrijpen en hij probeerde wel over een ander criterium na te denken, maar hij kon er zo snel niet een bedenken. "Is iets anders beter?" Hij had tenslotte geen idee hoe Day er precies over dacht of misschien had de kater wel helemaal geen idee over wat de juiste definitie was en hoopte hij het antwoord uit hem te kunnen krijgen.

Daar was Turtles eerst zo rotsvaste overtuiging in de ademhaling toch gaan wankelen. Een fronsje stond op het gezicht van de jonge kater en hij leek ontdekt te hebben hoe een echte discussie gevoerd werd: niet met antwoorden, maar met vragen. "Ik weet het niet, Turtle", miauwde Day of New Light naar alle eerlijkheid. "Ik weet het niet." Er was zo veel dat hij niet wist, maar dat gaf niet. De dingen die hij moest weten, wist hij. De dingen die hij wilde weten, waren er om over na te denken. Hoe een kat zich ooit kon vervelen op wachtdienst was hem een raadsel. Hij wierp een vriendelijke blik op Shrouds zoontje. "Maar laat dat je nooit tegenhouden om erover na te denken", besloot hij bemoedigend.

Was het normaal om hierover te gaan twijfelen? Want het had in eerste instantie allemaal zo simpel geleken, maar was dat echt het geval? Day gaf toe er ook niet het antwoord op te weten, waardoor de frons kort dieper werd voor hij zichzelf ontspande. Als Day het ook niet wist, dan zou hij waarschijnlijk er ook geen antwoord op vinden. Maar erover nadenken kon hij altijd natuurlijk. Hij knikte dan ook kort, terwijl hij zijn blik van de waterval naar Day liet gaan. "Denk je vaker na over dit soort dingen?" Was nieuwsgierig zijn een goed ding? Met zijn broertje en zusje was hij tenslotte meestal de stillere geweest en de rustige, maar dat nam niet weg dat hij niet nadacht over dingen. Maar als hij over zoiets tegen hun zou beginnen, dan zouden ze hem maar saai vinden, dat wist hij.