Take flight

Let me tell you what I'd wish I'd known
When I was young and dreamed of glory
You have no control
Who lives, who dies, who tells your story

De dag was begonnen als geen ander. De deputy regelde de patrols, de trainingen en de taken binnen het kamp. Vervolgens was hij zelf vertrokken met een groepje katten richting de grens. Hier had hij de grenzen gecheckt, een eenzame rogue weggejaagd. Ze waren onderweg geweest naar de volgende grens toen het eerste schot geklonken had. Meteen had Panthergrowl de patrol richting huis gestuurd, gelukkig kwam het geluid van een heel andere kant dan het kamp dus lag hier -voor nu - geen risico. De kater vertrok toen meteen richting het geluid toe, om de situatie hopelijk vanaf een grote afstand te kunnen zien, zodat hij kon calculeren hoe groot de dreiging was en of hij zijn clan in veiligheid moest brengen. Een volgende schot klonk, harder nu dat hij dichterbij kwam. Onwillekeurig begon zijn hart te bonzen; hij was groot en sterk, maar hij had ervaring met twolegs en hun schoten en die eindigden zelfs de sterkste kat. Alert bleef hij om zich heen kijken en ruiken, zijn staart overeind en zijn oren hard bewegend om ieder geluid op te pikken. Met samengeknepen ogen zag hij toen twee figuren, duidelijk een twoleg met een dier aan zijn zijde. Een lichte angst bekroop hem toen hij terugdacht aan de chaos van moons geleden in WindClan. Gelukkig was dit er maar één. De twoleg haakte zijn hond aan een lijn, waarna hij nog een derde keer schoot. Waarop kon Panther niet zien; het zat verstopt in de bosjes. Ook lukte het hem niet om een geur op te pikken, de geur van twoleg was overdonderend en de wind stond de verkeerde kant op. Een windvlaag trok aan zijn vacht, en even zag hij de hond zijn richting opkijken. Hij drukte zijn massieve lichaam laag tegen de grond aan, achter een steen die hem maar niet verschool. De twoleg keek niet naar hem om. Deze liep weg, leek het voor gezien te houden en daar was de deputy maar al te dankbaar voor. Hij was zenuwachtig, had geen idee wat hij in de bosjes aan zou treffen zodra het veilig was om te kijken. Hij hoopte op een anticlimax; dat de twoleg niks geschoten had, of een prooidier misschien. Maar deze gedachte wist niet het knagende wat-als-gevoel te onderdrukken. Wat als het één van zijn clangenoten was? Één van zijn kits? Hij kon er niet nog meer verliezen. Hij had al zoveel verliezen geleden in zijn lange leven. Wist niet of hij nog zo'n verlies aan kon.
Na een tiental minuten durfde hij vanuit zijn schuilplek te komen. De twoleg en zijn hond waren nu zeker weten weg uit het zicht, maar je wist het maar nooit met die dingen. Ze waren slim, te slim, en als er één geweest was wist je nooit honderd procent zeker of je wel veilig was. Panthergrowl hield zijn lichaam laag aan de grond waarna hij snel naar voren sprintte, richting het bosje toe. De wind was gedraaid, droeg een geur van bloed met zich mee. Het leek alsof hij de ijzerige smaak haast op zijn tong kon proeven. Onder deze geur van bloed en smaak van ijzer, proefde de deputy een bekendheid. Het was te ver gecamoufleerd onder de overheersende geur, maar het bracht paniek in zijn hart. Want herkenbaar was niet goed, niet in dit soort momenten. Hij kwam aan bij de struik. Herkende in een milliseconde de vacht die daar lag. Roder dan hij hoorde te zijn, op plekken waar normaal nooit rood zat, alleen gebroken wit. De kater stootte een harde hap adem uit. "Butter..?" Het was het enige wat hij uit kon brengen voordat hij haar gezicht zag. Haar ogen waren open, maar stonden leeg. De wond op haar borst was gapend, werd niet magisch geheeld en bloed bleef druipen. Een klein straaltje liep uit haar bek.

You could have done so much more
If you only had time
And when my time is up, have I done enough?
Will they tell your story?

Dit was zijn beste vriendin. Die hij kende sinds zijn geboorte, waarvan hij niet wist hoe het was om zonder haar te leven. Die hem gesteund had door de moeilijkste tijden in zijn leven. Tijden van dood en verdriet, tijden van verkeerde beslissingen en oorlog, maar ook tijden van geluk en eerste nestjes. Nooit had hij met iemand maar ook zo'n band gehad als met haar. En nu was dat weg. In één klap, was dat allemaal weg. StarClan kon haar niet meer terugbrengen, hij was erbij geweest dat ze dat wel gedaan hadden en dan zag alles er zo anders uit. Het was over. Voorbij. Klaar. Butterstar was niet meer. Panther's hart was gebroken. En even, even vergat hij hoeveel hij van de sterren hield. "Verdomme!" schreeuwde hij, zijn roep sneed door de ijselijke stilte heen die de jager had achtergelaten. "StarClan, verdomme," schreeuwde hij opnieuw, woedend, woedend op de voorvaderen die hij altijd geëerd hadden en die nu zoiets geweldigs van hem, zijn clan en de wereld hadden afgenomen. Een vrouw die nog zoveel meer had moeten meemaken en het verdiende om een vredig einde te krijgen. Zijn nagels waren diep in de grond gedrukt en al zijn spieren stonden strak aangespannen. Maar er was niemand die hij bevechten kon, niemand waarop hij wraak kon nemen en geen één manier om zijn beste vriendin terug te halen. Alles was over. De kater klemde zijn kaken hard op elkaar, te hard, tranen dropen geruisloos van zijn kin af. Hij drukte zijn hoofd tegen Butterstar aan, wilde haar tegen beter weten in overeind duwen, maar ze was levenloos, voelde stijf aan en bewoog niet meer. Het was klaar.

Oh, I can't wait to see you again
It's only a matter of time

Het schot ging door merg en been. Was in de verste vertes te horen. Voor een seconde stond de wereld van de grote grijze kater stil. Het was alsof hij zelf neergeschoten was. Zijn oren draaide om het geluid ongeveer te kunnen plaatsen en voordat hij het zelf doorhad was hij al in beweging gekomen. Geuren vulde zijn neus terwijl hij de plek des onheils naderde. Bloed, Butterstar, Panthergrowl, hond, tweebenen.. Panthergrowl stapte net de struiken uit, hij zag hem in de verte. Toen de grijze kater daarna begon te schelden wist hij al genoeg. Maar hij wou het zien.

Had hij het nu maar niet gedaan. Het geluid dat uit de grijze kater was onmenselijk, iets dat hij zelf geen een kat ooit had horen uitkramen. Het zat tussen schreeuwen en huilen in. Er knakte iets in Stormwind, iets dat hij zelf nog nooit echt gevoeld had. Paniek. Zijn poten drukte op de wond, waar het laatste beetje bloed nog uitstroomde. Hij duwde tegen haar aan. "Hoeveel had ze er nog?" brulde hij tegen Panthergrowl, boos dat ze niet terug kwam. "HOEVEEL?!" maar er kwam geen antwoord, en hij wist dat dit buiten StarClans krachten lag. Dat geen een hogere kracht of medicine cat dit nog kon genezen. Het was voorbij. Stormwind zijn poten gleden van Butterstar wond af terwijl hij zich dit realiseerde. Huilend viel de grote kater tegen zijn geliefde aan. "Mijn zon en maan, mijn sterren.. hoe kon je nou zo plotseling weggehaald worden." snikte hij terwijl hij zijn hoofd begroef in haar vacht om voor een van de laatste keren haar geur op te snuiven. Te voelen hoe het was om haar warmte tegen hem aan te voelen voordat dat voor goed kwijt was. Hij was haar voor goed kwijt. Vertrokken naar een plek waar hij haar niet kon zien.

Hij hoorde pootstappen achter zich, gevolgd door een verschrikkelijke schreeuw. Het was Stormwind, Butterstar's partner, die naast hem kwam. Die nog in paniek zijn vrouw probeerde te redden. Panther bleef stil, zette een stapje achteruit zodat Stormwind zijn eigen verwerkingsproces kon ondergaan. Er werd tegen hem geschreeuwd, maar Panther kon niet antwoorden. Hij was verscheurd tussen zijn verdriet en zijn woede, woede naar de twoleg, woede naar de hond en woede naar StarClan. Zo had het nooit mogen gaan. De kater naast hem was gaan snikken. De tranen die over zijn eigen wangen liepen, waren nooit gestopt met vallen. Hij gunde zichzelf een moment, één klein moment om te rouwen. Want als hij nu weer zou spreken of een beweging zou maken, moest hij doorgaan. Dat was zijn taak en daar had hij zijn hele leven op voorbereid. Maar nog even niet. Nu nog eventjes niet..

Na twee minuten kwam hij overeind. Zijn blik verhard en zijn tranen drogend. Hij moest nu handelen, anders brak hij dadelijk een tweede keer. "Ze moet mee naar het kamp, Stormwind, wil jij dit doen. Ik denk dat ze het liefste door jou gedragen zou worden." Zijn stem was zakelijker nu. Er brandde nog steeds zoveel emotie in hem, maar het bleef in zijn buik. Hij kon het niet naar zijn keel en naar zijn kop laten stijgen want dan zou hij eronder bezwijken. Voor nu moest hij handelen. Het was zijn taak. Eerst was dit de hare geweest. Maar nu viel deze last op zijn schouders.

Panther reageerde niet en misschien was dat maar beter. Hij bleef nog even liggen, probeerde het moment zo lang mogelijk te rennen. Maar toen begon Panthergrowl weer te praten en wist hij dat het echt voorbij was, ze moesten door. Stormwind nam een kort moment om zich te herpakken en knikte naar Panthergrowl. "Ik draag haar. Mijn laatste dienst naar haar toe." zei hij zachtjes tegen haar. Hij drukte zijn kop tegen de levenloze van Butterstar aan en wurmde zich toen onder haar door, zodat ze over hem heen hing. "Kom mee, we gaan terug." verzuchtte hij. Hij draaide zich om naar de plek waar ze net gelegen had. Gras dat rood gekleurd was met bloed van zijn overleden vrouw. Zij aan zij met de deputy liep hij terug naar het kamp. Het zwaarste wat de grote grijze kater ooit gedaan had.