Love's Gonna Get Ya Down

Met een frons lag Heatherpaw op het randje van de outlook rock. Misschien moest ze niet zo met haar poten over de rand bungelen, als ze keek naar alle horrorvoorbeelden van katten die hier naar hun dood gedonderd waren, maar ach wat kon een beetje spanning in het leven kwaad amirite? Nee, stiekem vond ze het wel spannend, maar dat duwde ze diep weg. Ze wou niks spannend vinden, dat was voor pussies. Haar oortje trok naar achteren toen ze pootstappen hoorde. Vanuit haar ooghoek keek ze naar achteren en zag hier de medicine cat staan. Ze rolde haar ogen waarna ze haar lichaam wat verder naar de ander toe draaide. "Had je wat?" beet ze. Ze wilde liever alleen zijn op het moment. Lekker nadenken over hoe paps en mams uit elkaar waren.
- Routnose 1st

Het werd steeds kouder, waardoor ze met haast toch meer kruiden in moest slaan nu dat nog kon. Eerder die dag was ze op een herb patrol geweest met wat vriendelijke warriors die wilden helpen, maar nu wilde ze toch nog heel eventjes wat klitwortel mee nemen voordat het zo zou gaan vriezen dat de grond te hard werd. Op haar terugweg had ze echter een oranje stipje gevaarlijk dicht bij de rand van de outlook rock gezien, waardoor ze toch wat voorzichtig een omweg daarlangs had besloten te maken.  "Had je wat?" Routnose trok wat ongemakkelijk met haar oor en legde de wortels kort neer, zich niet helemaal bewust van het feit dat ze nog steeds bruine vegen aarde over haar vacht had. "Oh, ehm, nee hoor," sprak ze wat ongemakkelijk. "Alleen, uhm, Heatherpaw? Ik zag je vanuit de verte en zit je niet een klein beetje te dicht bij de rand..? Straks val je nog,"

Het was haast lachwekkend om te zien hoe de ander terugschrok van haar, een 6 moon oude apprentice, maar Heather vond het eigenlijk (heel stiekem) ook een beetje zielig voor Routnose. Dus liet ze haar vijandige houding een beetje varen. Echter trok ze wel geërgerd met haar oor toen de ander begon over hoe dichtbij de rand ze wel niet zat, en met een schouderophaal draaide ze haar kop weg van de med cat. "Zo heb je een mooi uitzicht, het lijkt net alsof je vliegt," beantwoordde ze, niet compleet naar waarheid maar ook niet gelogen. "Wil je het uitproberen? Als je durft," Oei, daar zat een lichte uitdaging in haar woorden. Een beetje brutaal eigenlijk, naar iemand veel hoger in rang én leeftijd. Maar dat kon Heather nu vrij weinig boeien. Misschien zou ze wel straf krijgen, en daarmee misschien wel aandacht van mama en papa.

Pfoe, Routnose kon zo'n beetje de hormonen van Stallionstars dochter af zien vliegen toen deze achteloos haar schouder op haalde. "Zo heb je een mooi uitzicht, het lijkt net alsof je vliegt," zeker, en dat was ook precies waar ze bang voor was; katten konden niet vliegen. "Wil je het uitproberen? Als je durft," ze lachte zachtjes en trok zich niets aan van de brutale toon van de ander, in plaats daarvan schudde ze enkel haar kop. "Oh nee, liever niet. Ik vind hoogtes doodeng," gaf ze toe zonder zich te schamen, angst was iets normaal. "Kom Heatherpaw, er zijn al genoeg katten tot hun dood gevallen hier," probeerde ze nogmaals. Allicht was ze iets té voorzichtig, maar de waarheid was dat ze tijdens de journey helaas genoeg lijken onderaan de rotsen had moeten aantreffen.

De medicine cat reageerde totaal niet op haar woorden en gefrustreerd snoof ze. Wat saai, die kat liet gewoon over zich heenlopen en dat betekende ook dat ze geen straf kreeg. Ergens was ze natuurlijk wel opgelucht want ze wou geen straf, maar ze wou aandacht. Met flitsende ogen keek ze naar Routnose toen deze haar de les probeerde te leren. "Kan me niks schelen! Misschien wil ik er wel vanaf vallen, wat dan?!" sprak ze boos, waarna ze zichzelf omhoog duwde en een paar stappen van de rand wegzette. "Bemoei je met je eigen zaken, ga terug naar je kruiden en plantjes, kruidenk-ut!" Haar woorden vlogen als vergif van haar tong af, zelfs al had ze bewondering voor de medicine cat en diens kennis.

Dat Heather nogal een uh, vurig poesje was was ook haar zeker niet ontgaan. Alleen dat ze meteen zo zou ontploffen, had ze dan weer niet verwacht. Routnose trok met haar oortjes en fronste, ietwat geschrokken van die uitspraak. Haar gok was dat de apprentice het nogal moeilijk had met de scheiding van haar ouders, wat ze wel kon begrijpen. "Bemoei je met je eigen zaken, ga terug naar je kruiden en plantjes, kruidenk-ut!" gelukkig was Routnose niet iemand die snel aangedaan was door de boze woorden van een apprentice, ze kon er wel doorheen kijken. Het leek haar stug dat Heatherpaw specifiek een hekel aan haar had, eerder aan het leven op het moment. En dat deed haar meer pijn. Voorzichtig en duidelijk niet op haar gemak stapte ze wat dichterbij, totdat ze naast Heatherpaw kwam te staan op de rots. Angstig slikte ze, maar dwong zichzelf toch naast de rossige poes te zitten. "Mijn moeder is in de Gorge gevallen en daaraan dood gegaan," sprak ze kalmpjes en lichtelijk triest. Het was de reden dat ze hoogtes zo rot vond. Met een waterige glimlach draaide ze haar kop naar de apprentice. "Sorry als het vervelend is als ik, uhm, mij er mee bemoei, Heatherpaw, maar ik wil er gewoon voor zorgen dat de rest van mijn clangenoten wel veilig en gelukkig zijn. Het is net iets meer dan alleen kruiden en plantjes, vaak,"

In plaats van dat haar felle, gemene woorden een reactie haalden uit Routnose kwam ze alleen maar naar haar toe gelopen. En ging toen naast haar zitten. Heather koos een punt uit om naar te kijken, precies niet bij de medicine cat in de buurt, want die wou ze niet aankijken nu. Haar spieren stonden gespannen, maar ze werd moe. Constant boos en fel zijn koste veel energie. Plots kwam er een uitspraak die ze niet verwacht had en ze wist niet helemaal wat ze ermee moest. Ze twijfelde tussen met haar ogen rollen of te zeggen dat ze het erg vond dat dat gebeurd was. Ze deed uiteindelijk geen van beide, en bleef stil. "En wat ga je doen als het niet oké met me gaat?" miauwde ze toen, nog wel met pit maar duidelijk minder dan net. Het gemene, bijtende randje was eraf geschaafd. Nu was ze gewoon defensive. Want ze had al pijn, en ze zat niet te wachten op nog meer.

Heatherpaw was boos. Heel boos. Routnose hoopte dat het niet op haar was, maar vooral op de wereld. Waarschijnlijk op haar ouders, op windclan. Ze wilde vragen wat haar echt dwars zat, maar wist niet precies hoe. De juiste woorden vinden was ook niet bepaald makkelijk wanneer ze alleen maar eraan kon denken hoe ze van de outlook rock af zou vallen. De poes slikte een brok in haar keel weg en vertelde zichzelf om niet naar beneden te kijken. Voor haar eigen bestwil. "En wat ga je doen als het niet oké met me gaat?" Ze probeerde niets te laten zien, maar een klein glimlachje verscheen op haar snoet. Dat en haar staart zwiepte nog steeds nerveus heen en weer. Rot hoogtes. "Nou, dan rol ik je misschien toch maar van de rots af," deed ze een poging om de situatie een beetje luchtiger te maken met een grapje, maar besefte zich te laat dat het misschien niet helemaal gepast was uit haar mond. "E-ehm, dat was niet serieus, natuurlijk..." goed bezig Rout, heel sterk. "Nee, dan zou ik je vragen waarom," sprak ze zachtjes, een beetje voorzichtig ook.

Verrast knipperde Heather met haar ogen toen de ander opeens een wel heel apart voorstel deed. Eventjes was ze uit het veld geslagen, en wist ze niet wat ze hiermee aanmoest. En toen moest ze even lachen. Het was maar heel kort, en maar heel klein. Maar eventjes moest ze lachen. De ander krabbelde snel terug op haar opmerking en ook Heatherpaw trok zichzelf weer terug. De lach verdween van haar gezicht en de frons keerde terug. Toen werd haar gevraagd waarom ze zich slecht voelde en Heather zuchtte waarna ze wat nijdig wegkeek. "Ik wil het er niet over hebben." sprak ze toen nors. Het was niet helemaal waar, eigenlijk wilde ze er dolgraag over praten. Maar zichzelf op zo'n manier blootstellen kon ze niet. Eigenlijk was ze daar gewoonweg te onzeker voel. Want achter iedere grote mond school een onzeker meisje.

Even had ze toch een scheur gemaakt in het masker van de ander. Het was maar heel kort, een klein ontsnapt glimlachje, maar Routnose had het allang gezien. Haar oogjes fonkelden kort, maar ze zei er niets over, vooral niet toen de oude Heatherpaw snel genoeg weer terug kwam. "Ik wil het er niet over hebben." Routnose gunde haar een vluchtige glimlach. "Oh, dat is oké," ze zou haar nergens toe forceren. "... Maar als je dat ooit zou willen, weet je welke den je moet zijn, oké? Alles wat ik weet is geheim," beroepsgeheimen, Routnose was er er goed in geworden haar mond te houden. Deel van het vak. Nog altijd wat nerveus van de hoogte kwam ze overeind, waarbij ze een paar stappen terug deed. "Zou je anders een stukje met mij mee willen lopen? Er is nog iets dat ik moet halen en ik kan het niet alleen tillen,"