You and I ♥

_{Gesloten topic.}

<sub>Verdwaasd stapte Blueflower de den uit. Hoewel ze de ferme grond onder haar poten voelde leek het alsof ze eigenlijk zweefde in het niets. Haar hoofd tolde, haar ogen wijd opengesperd. Ze kon het niet geloven. Butterstar was nog maar net in de rivier gelegd en nu kreeg ze dit nieuws te horen? Was het een teken? Wilde Starclan haar vertellen dat het toch goed ging komen? De kleine she-cat schudde haar hoofd. Nee, ze moest niet eindeloos gaan staan afvragen wat de goden hun redenering was. Waarom ze haar juist nu, op dit moment, op deze manier hadden gezegend.

Ze haalde diep adem om weer terug ter aarde te komen en bewoog zich naar de eerste de beste warrior die ze kon vinden. "Heb je Appleseed gezien?" Haar stem was opmerkelijk kalm. De warrior schudde zijn hoofd. Blueflower probeerde het bij een volgende. "Heb jij Appleseed gezien?" Haar stem kreeg een lichte trilling. "Ja, hij liep niet zo lang het kamp uit." Informeerde de gestreepte apprentice haar. Voordat ze het goed en wel doorhad begon ze te lopen, sneller te lopen, te hollen. Haar hart bonsde wild in haar keel en haar kleine pootjes roffelde over de aarde. Ze wilde het uit schreeuwen, het zo hard roepen dat iedereen die maar luisteren wilde het horen kon. Toen ze de bekende cyperse vacht en de brede schouders van haar mate zag voelde het alsof ze uit elkaar zou klappen. "Appleseed.." Ademloos kwam ze tot stilstand voor hem en tuurde in zijn perfecte groene kijkers. Nu ze in zijn ogen keek en vervolgens elke centimeter van zijn gelaat in zich op nam voelde ze hoe haar binnenste weer begon te fladderen en ze bijna overmand werd door een onbeschrijfelijk gevoel. Haar stem was plots nergens meer te bekennen maar haar ogen fonkelde.</sub>  

You're my satellite
You're riding with me tonight
Passenger side, lighting the sky

Always the first star that I find

Een cyperse kater ging jagen. Het weer werd kouder en kouder, de rivieren waren een tijdje terug beginnen bevriezen. Het ijs was nu over het gehele oppervlak gekropen, maar nog dun genoeg om te vissen. Daarom liep hij langs de rivier om een goed plekje te vinden. Toen hij er eentje vond ging hij zitten. Net wou hij zijn poot hard op het ijsoppervlak laten landen toen hij zijn naam hoorde. Hij keek om en zag zijn vrouw. Uit eerste schrik reactie vloog hij een paar meter de lucht in. Hij belandde op het ijs als een zeester en bleef daar glibberend liggen. "Oh hey Blueflower, je kijkt zo vrolijk?" Hij grinnikte en blies een plukje zwart haar weg dat in zijn ogen zat.

<sub>In haar haast om bij Appleseed te komen had ze er niet op gerekend dat haar mate bezig was geweest met jagen. Hij schrok dus ook flink toen ze zo uit het niets opdook. Ze liet een nerveus lachje horen en bleef staan waar ze stond, licht sidderend, de woorden te verwerken die nog steeds door haar hoofd echode. "Oh sta op jij dwaas!" Ze kon zich niet langer inhouden en begon te lachen nu door het komische gezicht van Appleseed in zeester-houding. Begon te lachen omdat Starclan haar grootste wens had laten uitkomen.

Ze zette een paar voorzichtige passen vooruit tot dat haar poten bijna het ijs raakte. Bij de rand van de oever bleef ze staan, ogen fonkelend en hoofd ergens ver in de wolken. Als ze het hardop zou zeggen dan zou het werkelijkheid zijn. "Appleseed, ik ben in verwachting." Toen de woorden waren uitgesproken spoelde er een golf van emoties door haar heen. Voornamelijk de vraag: 'Kan ik dit wel?' gevolgd door 'Ik ben zo gelukkig.' Ze had haar hoofd voor een tel afgewend maar keek nu weer om, in die groene kijkers van haar mate. "Je wordt een vader, Appleseed.." Voegde ze er ademloos aan toe met een lichte trilling in haar stem.</sub>

Hij schoof nog zachtjes op het ijs, maar keek in Blueflowers glas blauwe ogen. Die was dichter gaan staan. Haar blauwe teentjes raakten net het ijs niet. De woorden die ze uit sprak bereikten zijn brein niet. Hij zag alleen haar lippen beweging. Ze stond bijna te trillen en haar ogen lachten zo gelukkig. Appleseed was gestopt met glijden. Zijn mond viel even snel open als hij daarnet gevallen was. In zijn hoofd zelf was het zo stil als een muis kon lopen. De laatste woorden kwamen binnen toen de eerste begrepen werden. Ze vloeide in elkaar, maar de betekenis was heel duidelijk. Iets in zijn hart knapte. Het was een wild vogeltje geweest met Blueflower, maar nu was het kleine touwtje aan het pootje losgekomen. Hij voelde het overal tegen bonzen. Tranen welden op in zijn ogen. Hij krabbelde overeind en glibberde naar haar toe. Daar sprong hij tegen haar op zodat hij haar goed kon knuffelen. Appleseed begon geluid te maken. Hij huilde, het was niet mooi. Zijn hele lichaam schudde. Moest de man niet de sterke zijn? "Blueflower..."