We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
De extremere kou was neergedaald in de bergen. En nooit was hij zo blij geweest dat hij een redelijk dikke vacht had zoals hij die had. In de bergen kon het heel koud worden, zo koud hadden die boskatjes het nooit gehad en dat was wel te merken ook toen iedereen als bosjes om begon te vangen met ziekte toen ze hier waren. Zij waren hier op gebouwd. Hun niet. Die boskatjes deden alsof ze heel stoer waren en stalen hun prooien waar zij voor hadden moeten strijden. Hij snapte niet dat Skyteller ze gewoon hun gebied uit trapte, zoals het hoorde te zijn. Dit was hún territorium geweest. Al had hij hoop met Starteller. Het leek allicht een poes te zijn die ook niet zo erg van vreemdelingen hield en daardoor misschien de volgende katten wel weg schopte. Het was al erg genoeg dat Brindleleaf hun had gejoind en nu hadden ze weer twee nieuwe leden. En weer nieuwelingen die wilden joinen. Hij was dan ook best wel rude geweest maar goed, hij was er een beetje klaar mee met al die nieuwelingen in de tribe. Hij stopte bij de cave die tijdelijk aan de ‘clans’ waren gegeven. Als je goed rook kon je de geuren nog ruiken. Die waren gewoon blijven hangen. Beter konden ze met water alles hier gaan wegpoetsen, want hij zag dit niet langer meer zitten.
-Cyanide
Cyanide
Member
Kip 346 Actief Screaming is the most beautiful sound of the night
Onderwerp: Re: Fear of Lonely di 7 apr 2020 - 21:46
Thuis had droeg geen betekenis meer voor haar. Overal waar ze haar lichaam kon neerleggen zonder te sterven was genoeg, haar standaards waren bar laag gezegd. Een warm nest en een gevulde maag waren meer fantasie dan werkelijkheid voor haar, deze wereld slechts koud en bar. De winter leek zich diep in haar botten te hebben genesteld en iedere dag dat ze wakker werd, deed meer pijn. Ah! Verdoemde muizen, ratten en alles dat zich onder de koude grond begroef in deze barre tijden, waarom gunde ze haar geen slaap? Geen rust? De zon mocht haar ontwaken. De dageraad, zijn dageraad. Niet het wit van dit vallende vergif. De poes trok zichzelf overeind, haar lichaam in dit stadium niet veel meer dan vel, botten en verderf. Deze grot was groot, te groot voor haar en de geuren van de clans die hier hingen lieten haar kokhalzen, maar ze was beschut. Veilig. Voor nu. Het zou thuis zijn, zolang de bergleeuwen haar niet stuk sloegen op de rotsen. Met een slepende tred ging ze naar de ingang. Eten, ze wilde gewoon eten. "Agh! Vervloek jullie! Wit teer, stik, stik, stik-" accuut stopte ze haar tirade toen haar opengesperde, gif groene ogen die van een ander vonden. Een van de leeuwen, zijn manen glanzend in de zon. Meteen zakte ze onderdanig door haar poten, bereid om ieder moment weg te kunnen springen. Als een hert in de spotlights.
The dosage makes it either remedy or poison
Fox •
Member
Bo~ 117 Actief She said we should be prouder than lions
Roaring loud above the herd
Primal, primal, we're primal
Onderwerp: Re: Fear of Lonely za 18 apr 2020 - 0:27
Is it fun to watch me burn
¿
Deze grot had eerder nog een betekenis voor hem gehad. Een grot waar je naar toe kon gaan als je je alleen voelde, een plek om te schuilen voor de regen als die genadeloos neer begon te slaan. Een plek waar hij zich ooit veilig had gevoeld. Maar toen hadden de Clans hier een huis in gevonden. Dit was nooit van hen geweest, zou het ook nooit zijn ook. En toch was hun geur nog steeds hier. Die stomme, muffe geur die hem misselijk maakte. Ze zouden hier weer een keer goed hun territorium moeten afbakenen. En de naam veranderen van de grot. Ze noemden het nu constant de grot van de clans, maar dat was bull en dat wisten de rest ook wel. Het was hún grot, niet die van de clans. Stomme katten die niks zelf konden regelen en alles van hen moesten krijgen, ugh. "Agh! Vervloek jullie! Wit teer, stik, stik, stik-" verbaasd keek hij plots in de groene ogen van een poes. Een poes die hij nog nooit hier in de buurt had gezien; totaal niet. En dat was iets wat hij niet verwacht had. De poes zakte echter meteen onderdanig door haar poten, maar wel klaar om ieder moment weg te gaan sprinten. Zijn verbaasde blik viel langzaam van zijn gezicht, waarna er een frons ontstond. De poes voor hem was vrijwel huid en botten, geen grammetje vet aan haar lichaam. Hoelang leefde ze wel niet zo? "Uhm, hallo?" sprak hij dan maar, om te kijken of de poes niet meteen zou weg gaan sprinten. Hij probeerde dan ook niet zo intimiderend over te komen maar ja, hij leek aardig wat met zijn volle vacht die dansden in de wind.
Onderwerp: Re: Fear of Lonely za 18 apr 2020 - 2:18
Oh, hoe de sterren lachten. Het wit danste tegen alle muren, schreeuwde in haar ogen en wilde haar verblinden. Cyanide sloeg ze weg met haar staart, haalde uit naar niet bestaande toeschouwers totdat zijn stem de stilte verbrak. Haar lichaam werd even koud als de sneeuw buiten, even onbewogen als de rosten waardoor hij gebaard was. Zijn vacht glom als het vuur van een zon, vol ondanks het seizoen. Oh, oh hoe het moest zijn om geliefd te worden door de wereld. Maar zij zou nooit meer buigen voor de sterren, rot mocht haar vreten voor wat ze haar aan hadden gedaan. "Uhm, hallo?" schichtig kroop ze achteruit, haar kop zo onderdanig laag bij de grond dat ze deze haast aan raakte. In eerste instantie reageerde ze niet, ze keek hem slechts met grote, opengesperde ogen, het vuil als korsten in haar ooghoeken. "...Cyanide zoekt geen problemen, Cyanide mag hier zijn, Day..." brabbelde ze vrij onsamenhangend.
The dosage makes it either remedy or poison
Fox •
Member
Bo~ 117 Actief She said we should be prouder than lions
Roaring loud above the herd
Primal, primal, we're primal
Onderwerp: Re: Fear of Lonely zo 19 apr 2020 - 14:07
Is it fun to watch me burn
¿
En hier dacht hij dat er weinig katten in de omgeving waren die niet bij de tribe hoorden. Dat die eerder bij de bossen daar beneden aan het zwerven waren en door de straten van de tweebenen. Maar er liep gewoon een rogue rond door het territorium van de tribe. Hij wist niet hoe hij daar zich over moest voelen, of hij er iets aan moest doen? Maar aan de andere kant leek het er op alsof de natuur het vanzelf al aan het regelen was, dat de poes zo mager was, zoveel oude korsten op haar lichaam, dat ze het nooit zo lang zou gaan overleven. Het was al een wonder dat ze zich er door heen kon slepen leek het wel. En dat nog wel zonder een warme vacht, want ze had vrijwel niks leek het wel. En dat terwijl hij een dikke, fluffy vacht had om hem te beschermen van de kou om hem heen. De poes voor hem had dat allemaal niet, hij zou er bijna gewoon medelijden voor krijgen. En daar moest je veel voor doen, want hij was niet iemand die snel medeleven toonde voor iemand anders. Buiten Spark dan, Spark was altijd de uitzondering op iedere regel die hij had voor zichzelf. Ze kroop schichtig achteruit, haar kop bijna op de grond om haar onderdanigheid aan hem te tonen. Het gaf wel iets, dat moest ze wel zeggen, maar die grote angstige ogen deden toch wel wat met hem. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen, maar ze keek hem aan alsof hij zo haar nek zou gaan breken en dat ze zou sterven. Dat zou hij niet doen, natuurlijk he. ”…Cyanide zoekt geen problemen, Cyanide mag hier zijn, Day…” brabbelde de poes tegen hem, waardoor hij even knipperde. Hij kon er wel vanuit gaan dat de poes Cyanide heette. En dat ze waarschijnlijk toestemming had gekregen van Day om hier te blijven? Of was er iets anders met Day? Hij wist het niet goed en met alles dat er rond ging in de Tribe… wist hij ook niet wat hij goed moest beloven. ”Het is oké. Ik doe je niks.” sprak hij rustig terwijl hij zijn staart even hoog in de lucht stak, een teken dat hij haar niets aan zou doen. Een teken van vriendelijkheid terwijl hij de rest van zijn lichaam ontspannen hier. ”Je heet Cyanide, toch?” besloot hij maar kalm te vragen aan de poes, hopend dat ze wat meer zou gaan ontspannen. ”Mijn naam is Fox,” hij wist niet waarom hij aardig deed, normaal was hij niet zo tegen katten, maar die hadden er nooit zo slecht uit gezien als deze poes voor zijn neus. Dan kwam het goede in hem toch weer een beetje naar boven.
Onderwerp: Re: Fear of Lonely do 14 mei 2020 - 22:17
Leugens. Waren het leugens als de sterren spraken? Die zouden waken, ha! Ja, de woorden die haar altijd verteld waren. Everstar, brandend aan haar hemel als een oog dat nooit sloot. Altijd gelach, altijd gespuug. Gif, vergif, vergiftiging. Haar ogen waren nog altijd opengesperd, in diens hoeken oud rot van slaap dat ze nooit weggeveegd had. Alleen haar groene ogen altijd zo brandend helder. ”Je heet Cyanide, toch?” ze knipperde langzaam, éénmaal. Zijn staart was geheven als een metgezel, als een kalme leeuw met zijn rode manen glinsterend van gezondheid. "...Cyanide, Poisonmind. Ja, ja, dat is ik," traag knikte ze, nog altijd op haar hoede. Zijn kalme toon gaf rust, totdat hij opnieuw sprak. ”Mijn naam is Fox,” instinctief rezen alle haren op haar geschade lichaam overeind, haar pupillen vernauwde zich tot slechts stipjes terwijl ze haar rug kromde en zo hard naar hem blies als ze kon. "Vos! Vos! Rood monster, haat dragende kindereter!" krijste ze, volledig door het lint. "Spuug het vlees van mijn kinderen uit! Monster! Mitte, Lugula, mijn babies!" tranen vormden zich en pure paniek en woede en verdriet bracht haar aan stukken. Hoe kon hij! Hoe kon hij!
Onderwerp: Fear of Lonely 
vr 7 feb 2020 - 16:57
