Sjakal

Spark zijn interesse was weer eens opgekomen. In die zin was zijn naam heel goed gekozen, want hij leek altijd een vonk te hebben, een spark om iets te bereiken of te doen. Maar waar de spark waar hij naar vernoemd was, die van zijn moeder, woede was. Was die van hem nieuwsgierigheid en ambitie om te leren. Vandaag was zijn interesse uitgekomen op Jackal. Ze was een bijzonder typje. Ze was klein en een prey hunter, net als hijzelf, maar ze was ook heel erg stoer en soms een beetje brutaal. En hoewel hij zelf best braaf ingesteld was, vond hij die instelling heel erg stoer en keek hij er ook zwaar naar op. Vandaar dat hij de poes was gevolgd naar buiten toe. "Mevrouw Jackal, zou ik misschien mee mogen met jagen?" Vroeg hij voorzichtig toen ze binnen bereik was gekomen. Zijn ogen groot met bewondering. Misschien was het niet het beste idee om een jong, impressionable kind bij deze poes te hebben. Maar daar leert de jeugd van.

+ Jackal

Spark voelde dat zijn aanwezigheid niet compleet gewaardeerd was, waardoor zijn houding iets afwachtend werd. Al was hij eigenlijk ook helemaal niet van plan om weg te gaan. Hij wilde bij deze stoere kat zijn, dus dan moest hij zelf ook maar een beetje stoer doen. Jammer genoeg was hij zo brutaal als een paardenbloem. Al stond het geluk aan zijn kant, want ze leek hem toe te staan. Hij beantwoorde haar glimlach, net iets te enthousiast dan wat hij had bedoeld. “Als ik dat van plan was het ik het niet gevraagd, maar gewoon meegelopen” Hij holde haar richting op en keek kort rond hun heen. Er was geen guard in de buurt. “Durft u gewoon alleen naar buiten?” De gevlekte kat verlaagde zijn toon een beetje, al was zijn bewondering te horen. Spark had niet heel veel nodig om onder de indruk te zijn.

Hm, hij had eigenlijk nog nooit wat gedaan wat niet mocht. Het zat gewoon niet in zijn natuur om zo te handelen… Maar tja als Jackal het deed moest het toch wel kunnen? Toch besloot hij het maar te vragen, voor het zekerste, al bleef hij haar toch braafjes volgen. “Coyote that stole the fire, mijn papa, zegt dat prey hunters nooit alleen mogen jagen. Dat ze altijd bescherming nodig hebben van een cave guard” herhaalde hij zoals hij had geleerd. Ergens bracht dit wel het concept van regels breken in zijn hoofd. Iets wat hiervoor nooit een optie had geleken. En stiekem, heel stiekem, vond hij het spannende en stoute aan regels breken wel een beetje leuk.

Spark voelde redelijk goed aan van de kattin dat ze niet gediend was van zijn antwoord. Wat onzeker en ongemakkelijk kromp hij wat in, al bleef hij haar volgen als een schaduw. Mevrouw Jackal was dan misschien heel erg stoer, ze was ook wel een beetje… spannend. Hij had het gevoel alsof hij alles verkeerd zei voor haar. Misschien moest hij gewoon beter zijn best doen, dan zou ze hem toch wel aardig vinden? Dat hoopte hij dan. “Sorry mevrouw, dat wist ik niet, papa zegt altijd dat hij wilt dat ik veilig ben en daarom de regels moet volgen” Het laatste kwam er toch vanzelf uit, een kind beschermde immers diens ouder. "Hij is misschien niet altijd super aardig maar hij bedoeld het wel goed" Hij was altijd heel lief tegen hem namelijk. Zelfs al bleven zijn ogen zo koud en mopperde hij vaak. Dat kwam gewoon omdat hij nog niet goed genoeg was. Als hij beter zijn best deed was hij wel trots op hem. Dan was hij blijer. Spark wist het zeker. Hij viel even stil, om toen alsnog maar zijn gedachtes uit te spreken. "Ik vind u wel heel stoer.."

Hij beloot in stilte dat Jackal leuker was vanaf een afstandje. Want dan was haar grote mond en grote daden een stuk spannender en fijner. Nu moest hij toegeven dat hij het een beetje naar vond. Want ze zei dingen over zijn papa die niet fijn waren, dus moest hij zijn vader wel eventjes verdedigen. Misschien was het probleem ook dat hij simpelweg niet dapper genoeg was om volledig plezier hiermee te hebben. Het breken van de regels maakte hem lichtelijk nerveus en hij wist niet goed hoe hij met de energie van de ander moest omgaan. Het was allemaal een beetje veel. Vooral toen zijn goed bedoelde waarheid een beetje afgeslagen werd. Want hij vond het wel stoer als je de regels brak, dat betekende dat je niet bang was wat voor straf je kreeg of dat andere teleurgesteld waren. En de afwijzing ervan liet hem een beetje slecht voelen, want als zij dan niet stoer was, dan was hij nog minder dan dat. Hij legde een schuine blik op haar, zijn vuurkleurige oogjes bedachtzaam en ietwat gekwetst, om hierna in stilte naast haar verder te lopen. Zijn eerdere energie en enthousiasme ineens wat gedempt.