{Day} No happy endings

<sub>Ze was blind de grot uit gespurt, haar goudkleurige oog gejaagd, waarna ze doelloos verder gerend was. Hij mocht hier niet zijn, hij kon hier niet zijn. Bij hem was het allemaal mis gegaan. Kwam hij het nu allemaal weer verpesten? Het allemaal van haar afnemen? Haar borstkas ging op en neer in een gejaagd, paniekerig tempo. Alle rust die ze gevonden had was verdwenen en had plaats gemaakt voor pure doodsangst. Niet eens omdat Talon haar zoveel aangedaan had, hij was slechts de katalysator geweest, de vonk die de bosbrand had opgewekt. Als hij hier kwam.. Straks kwam Lostvoice hier nog, straks kwam Litíll hier. Ze moest hier weg, ze was hier niet veilig. Met wilde ogen kwam ze tot een halt, de weg versperd door de Rapids die door de stenen kliefden. Panisch keek ze om zich heen als een opgejaagd proodier, al haar haren overeind. Ze zette een paar passen achteruit, haar oren plat in haar nek gedrukt en haar staart dik. Nu haar blinde, door paniek gevulde vlucht niet meer rechtdoor kon, was ze in de war over waar ze heen moest.

{Eerste post voor Day}</sub>

Wat als ze weg was? Wat als ze niet stopte met rennen? Day ging niet snel van het ergste uit, maar de paniek die hij in haar gezicht en houding gezien had, de nervositeit die haar kenmerkte sinds hij haar had ontmoet... Ze was zo sterk, maar ook zo breekbaar. Hij had het knagende gevoel dat hij haar vertrouwen beschaamd had door toe te staan dat ze ergens zo van schrok, ook al wist hij dat hij geen enkele invloed had op de aankomst van de kater. Het voelde gewoon alsof dit niet had moeten gebeuren, terwijl hij haar had beloofd dat dit de plek zou zijn waar ze vrede zou vinden. Hij had het beloofd. En toch had hij zojuist toegestaan dat die kater nog langer bleef. Maar wat had hij dan moeten doen? Hij had hem toch niet weg kunnen sturen? Hij wist niets van de situatie, van het verleden dat bij Appleblossom zo'n reactie teweeg had gebracht. En het was vreemd, hoe die kater zelf alleen een beetje verbaasd had geleken...

Hij zag haar niet. Zijn aarzeling binnen had haar de tijd gegeven zich buiten het uitzicht van de grot te begeven. Day rende een eindje rechtdoor en sloot kort zijn ogen, zijn mond een stukje open om de lucht te proeven. Bergen, jullie hebben haar in jullie midden opgenomen, jullie hebben jullie grond tot de hare gemaakt. Bescherm haar, toon me waar ze is. Spoorzoeken was nooit zijn talent geweest en de zwakke geuren die zich vastklampten aan de rotsen werden door de harde wind losgetrokken en opgelost. Maar waar de wind wegtrok, droeg hij ook aan. Appleblossoms geur dreef als een enkel bloesemblaadje op de wind. Day ademde uit en opende zijn ogen. Haastig volgde hij het zwakke spoor over de rotsen, tussen struiken door, tot hij haar rossige gestalte langs de Rapids ontdekte. "Appleblossom!" riep hij over de wind heen, weer die wind, zoals toen, maar dit keer zonder de sneeuw. "Je bent veilig", miauwde hij toen hij dichterbij gekomen was bezwerend. "Niemand doet je iets. Niet bang zijn."

_{Het water kolkte voor haar, razend en schuimend. Veel wilder dan dat ze gewend was. De rivier in Riverclan had stroming gekend maar niet zoals dit. Waar ze nooit angst had gehad om te zwemmen, durfde ze het niet aan met deze rivier. Deze rivier was haar te machtig. Deze rivier was.. niet verwelkomend. Hyperventilerend rees haar borstkas op en neer. Was het het gebied dat haar zei dat ze weg moest? Dat ze hier niet veilig was? Misschien was ze dom geweesr om te denken dat ze hier een bestaan op kon bouwen. Besluiteloos bleef ze staan, nerveus zwiepend met haar staart. Haar longen brandden van haar dollemansvlucht, toch jeukten haar poten om haar verder te jagen. Alsof ze geslagen was draaide ze zich om toen ze een stem hoorde, een bekende stem die door de waas kwam. Maar alsnog bleef ze in haar angst hangen, haar gouden oog wijd. Ze hield zichzelf laag tegen de grond, pels in pieken overeind en zette een pasje naar achteren, kop langzaam heen en weer schuddend in ontkenning. Woorden vond ze niet, al opende haar bek wel om te spreken. Ze kon enkel stilzwijgend naar Day staren, elke beweging in zich opnemend. Ze had haar moeder ook vertrouwd. Ze had Honeyspots vertrouwd. Ze had Talon vertrouwd. Ze had er niks voor teruggekregen.}

Ze leek van de wereld. Paniek glansde in haar gouden oog, samen met iets verwilderds dat hem angst aanjoeg. Ze had zo vol vertrouwen geleken, eerder. Nu bleek dat vertrouwen breekbaarder dan hij had gedacht. De aanblik van één kat was genoeg geweest om het weg te vagen als sneeuw in een storm. Nee, niet weg. Het was niet weg, dat moest hij niet denken. Het had zich enkel ingegraven, ja, als een dier in een storm, niet als sneeuw. Haar vertrouwen had zich ingegraven in de sneeuw en zat daar ergens, warm, veilig, maar aan het oppervlak zag je enkel de eindeloze witte deken waaronder het lag. Hij hoefde het enkel te vinden en op te graven. Het was een kwestie van geduld. "Niet bang zijn", herhaalde hij zacht, kalm op haar af stappend. Ze was niet bang voor hem, ze was bang voor iets uit het verleden, zei hij tegen zichzelf. "Appleblossom, je bent thuis, je bent veilig", sprak hij rustig door.

_{Een storm raasde in haar hart, wild en alles verzengend. Haar hartslag galmde in haar keel, alsof het een panisch vogeltje was die uit haar bek wilde ontsnappen en de wijde wereld in wilde vliegen. Allicht wilde haar hart dat ook, kon het deze stress allemaal niet aan. Het enige wat Appleblossom zeker wist, was dat ze zich wazig voelde en angstig, haar hoofd gevuld met mist door de vrees die ze voelde voor wat er op dit moment stond te gebeuren. Wanneer de ene boze geest uit het verleden verscheen, zou de rest geheid volgen. Ze was niet van plan om erop te wachten. Ondanks dat ze een steek in haar hart voelde, de wil om Day te vertrouwen, wist ze ook dat ze werkelijk niemand kon vertrouwen. Iedereen had haar linksom of rechtsom al verlaten of verraden. Day zou niet de eerste en niet de laatste zijn. En ondanks dat haar hart heel graag weg wilde vliegen, hield ze hem dichter dan ooit uit angst dat hij nog een keer tot stof verbrijzeld zou worden. Ze bleef haar kop schudden, steeds sneller terwijl de tranen langs haar wangen begonnen te lopen. Haar gouden oog was nog steeds glazig van paniek, ongefocust, als een wild dier wat in het nauw gedreven was. "A-als.. als hij hier is.. d-dan komen zij ook." Haar toon was hakkelig, onsamenhangend, doods- en doodsbang. "I-Ik m-moet hier w-weg." Haar poten begonnen steeds harder te trillen, totdat ze zichzelf af kon vragen of ze er überhaupt nog op kon staan.}

Kalmte, houvast, dat moest hij zien te zijn. Dat moest hij kunnen. Was hij niet de diepgewortelde boom? Hij liet in zichzelf het vertrouwen groeien dat hij aan haar door moest geven en liep verder met rustige passen, tot hij naast haar stond en zijn staart voorzichtig over haar rug kon leggen. Wie waren die 'zij' over wie ze het had? Ze had zo weinig over haar verleden verteld, en hij had haar de tijd willen geven, maar nu wenste hij dat hij meer handvatten had gehad. Maar nee, dacht hij, eigenlijk deed het er helemaal niet toe. Het maakte niet uit wie zij waren, het maakte niet uit hoe sterk of hoe gevaarlijk, of met hoe veel ze waren. Het enige wat telde was de absolute zekerheid dat ze Appleblossom niet in gevaar konden brengen. Niet hier. Niet zolang hij en de rest van de Tribe er waren. "Wie hier ook mogen komen, niemand zal je nog kwaad kunnen doen. Je wordt beschermd." De Tribe zou haar beschermen, hij zou haar beschermen. "De gehele Tribe staat aan je zijde." De hele Tribe, iedere Prey Hunter, iedere Cave Guard. Appleblossom was één van hen, nu. Ze zouden haar nooit in de steek laten, ze zouden haar nooit in haar eentje tegenover haar verleden laten staan.

_{Appleblossom probeerde haar kop helder te houden, haar oog te focussen, maar in plaats van een heldere poel voelde haar gedachten alsof ze bedekt waren met een dikke laag ijs. De voorzichtige balans die ze had opgemaakt was aan het rafelen aan de randen van haar bewustzijn en als ze niet oppaste zou alles opnieuw instortte. Ze kromp wat weg van Day toen hij dichterbij stapte, maar het water van de rapids likte aan haar achterpoten en verder achteruit kon ze niet meer. Al haar spieren stonden op spanning, klaar om toch weg te sprinten. Haar ademhaling was gejaagd, paniekerig en ze verstarde toen hij zijn staart over haar rug legde, alsof dat de cue was om alsnog te sprinten. Een paar hartslagen gingen voorbij, maar toch, langzaam, liet ze zich tegen de dichte vacht van Day aanzakken, hevig rillend alsof ze het steenkoud had. "Niemand heeft me kunnen beschermen Day.." fluisterde ze hees, voor zich uit starend. Niemand was ooit voor haar in de bres gesprongen op die manier. Waarschijnlijk, als het puntje bij paaltje kwam, zou de Tribe dat ook niet doen.}

Ze zal niet wegrennen, dacht hij terwijl hij dichterbij kwam en haar ineen zag krimpen. Ze is niet bang voor mij. Toch voelde hij opluchting toen ze zich tegen hem aan liet zakken. Hij voelde haar trillen en krulde zijn staart iets dichter om haar heen, want hoewel hij wist dat haar rillen niet van koude kwam, wist hij dat warmte meer kon verdrijven dan kilte. "Het verleden is niet de toekomst, Appleblossom", miauwde hij geruststellend, zijn stem diep en warm. "De Tribe zal je beschermen. Je hoeft er nooit meer alleen voor te staan." Hij boog zijn kop om haar aan te kijken. "Vertrouw ons", miauwde hij zacht. "Vertrouw me." Hij wist dat ze het kon. Hij wist dat ze het in zich had, die zachtheid, die kracht om zich open te stellen, ondanks alles. Ze had vertrouwen gehad toen ze aankwam en hij had haar erom bewonderd, en hij kon niet geloven dat de aanblik van één kat al die kracht teniet kon doen. Ze was sterker dan dat. Met de zegen van de bergen was ze sterker dan dat.

<sub>Haar blik was smekend terwijl ze haar moeder aankeek, haar grote, goudkleurige ogen flets van angst. Dit kon zojuist niet allemaal gebeurd zijn. Dit moest een nare droom zijn. Ze zou zo ontwaken. Mat dat gebeurde niet. De klauwen van Lostvoice flitsten in het licht en het volgende moment vulde brandende en stekende pijn haar wereld. Een ijselijke kreet ontsnapte uit haar keel terwijl ze naar haar oog greep met haar voorpoot. Ze wist niet waar ze het zoeken moest. De klauwen van Lostvoice waren recht door het tere vlies van haar oog gereten. Dikke druppels bloed vielen op de grond en ze ademde zwaar. Hierna, stortte ze in op de grond en krulde zich op tot een kleine bal, nog steeds haar oog omklemmende met haar voorpoten.

Het was moeilijk om in het hier en nu te blijven. Alles wat ze weggestopt had, diep en diep weggegraven, begon tegen haar bewuste aan te drukken. Ze had gehoopt er nooit meer naar terug te kijken en had nooit kunnen verwachten dat de aanblik van een geest uit het verleden haar zo erg overstuur zou kunnen maken. Day sprak tegen haar, over dat het verleden de toekomst niet was, over dat de tribe haar zou kunnen beschermen. Haar oog jeukte, alsof haar mentale paniek zich moest manifesteren in fysiek ongemak. Ze wendde haar blik af en verkoos de grond boven zijn ogen. Hij gebood haar hem te vertrouwen en haar oren draaiden zich naar achteren. Day vroeg nu veel van haar. Te veel. Ze stopte met tegen hem aan te leunen en bleef haar blik weg van hem houden. "Het spijt me Day, maar tot nu toe heeft nog niemand in al die jaren me bewezen dat dat kan. Zelfs mijn eigen moeder heeft me een souvenir gegeven waar ik nog van na kan genieten toen ze mijn vader afmaakte en ze me aan Bloodclan gaf." Haar toon werd bitterder terwijl ze haar poot tegen haar oogkas aandrukte. ze haar andere oog nu ook voelde prikken, maar niet van de wond, eerder van de hete tranen die ze erachter voelde. Het had zoveel pijn gedaan, maar het kon niet tippen aan de mentale pijn die haar hart nog steeds verkruimelde. "En het begon allemaal bij hem."</sub>

Hij ging te snel, merkte hij. Vertrouwen had meer tijd om op te bouwen. Een wolk voor de zon - had hij het niet ooit zo aan Shroud verteld? - werd niet in één beweging weggeschoven. Geduld, Day, geduld. Maar wat als het geen wolk was die stil voor de zon bleef drijven? Wat als het een steen was die van een heuvel rolde? Hoe veel tijd had hij? Aandringen of ruimte geven, spreken of luisteren? Soms was het beter om een kat uit te laten huilen of razen, maar iets zei hem dat afwachten hier niet ging helpen. Er was tegenwicht nodig en dat moest hij kunnen geven. Was hij daar niet altijd goed in geweest? Maar nu klopte zijn hart in zijn keel. Deze uitdaging was groter dan alle eerdere. Geboren en getogen in de Tribe had hij met weinig kwaad te maken gehad. Er was dood geweest, er was pijn geweest, maar geen slechtheid. Er zat geen kwaadaardigheid in nachtvorst en roofvogels, in hongersnood of ziekte. Op zijn ergst kon je ze van onverschilligheid beschuldigen. Zelfs de dood van Wisp, die hem diep had geschokt, was in zijn ogen nog altijd het gevolg van een noodlottig uit de hand gelopen gevecht. Een ongeluk, dat moest wel. Iets ander kon toch niet? Iets anders bestond toch niet? Maar zijn maag draaide zich om bij haar woorden en het besef dat hij dit niet af kon doen als een ongeluk, een misverstand, een communicatiefoutje. Hij kon het niet geloven, maar hij kon haar onmogelijk vragen of ze het wel zeker wist - haar houding zei genoeg. Haar moeder had haar vader vermoord en haar dochter verminkt. En misschien was haar moeder wel ziek geweest, zoals de moeder van Dusk. Misschien had ze niet geweten wat ze deed, misschien had ze spijt, maar ze had het gedaan en daarmee haar dochter gebroken achtergelaten, en dat viel zelfs voor Day niet goed te praten. Want hoe kon iemand, ooit, om wat voor reden dan ook, haar zoiets aandoen? Appleblossom, die zo vriendelijk was, zo schuchter en hoopvol en zacht? Hoe konden ze? En de kater in de grot was blijkbaar het begin geweest. "Wie is hij?" vroeg Day, zijn stem kalmer dan zijn hart. Hij moest de zaken eerst op een rijtje zien te krijgen. Hij moest weten wie die kater was en wat hij had gedaan, zodat hij kon besluiten wat te doen. Hij moest zijn kop helder houden, ondanks de schok die haar woorden teweegbrachten. Hij had een verantwoordelijkheid, hij moest haar helpen.

_{Het leek moeilijk om haar ademhaling langs de brok in haar keel te laten vloeien. Paniek bleef aan haar poten branden en bemoeilijkte het haar nog meer. Het leek haar te dwingen, weg, ren ren, ga naar waar niemand je nog kan vinden, maar Day hield haar op haar plaats geworteld. Niet dat hij fysiek zoveel deed, maar het was genoeg om ervoor te zorgen dat ze niet van haar plek ging, nog niet althans. Onder al die angst, onder al dat verdriet, wilde ze juist maar wat graag hem vertrouwen. Het was niet weg, het jonge meisje van vroeger dat juist naar vertrouwen en acceptatie hunkerde, maar ze had haar diep ondergegraven zodat ze haar nooit meer pijn konden doen, zodat ze veilig was. Verwilderd keek ze op toen Day haar vroeg wie het was, wie Starteller naar binnen gebracht had, alsof ze zich nu pas weer besefte dat ze met Day aan het praten was. Haar gedachten waren als een blad in de wind, meegevoerd door de storm, een speelbal van het lot. "Dat.. Dat is Talon.." mompelde ze, nerveus aan met haar tenen aan het gras plukkend. Haar blik dreef af, zoekend naar iets om naar te kijken maar in een nerveuze tendens weer verspringend, "ik.. ik was niet thuis in Riverclan.. ik dacht dat mijn moeder dood was tot ik haar daar weer vond.. En toen.. toen kwam hij.." Hij was knap, zelfverzekerd geweest. Appleblossom, zoekend naar iemand die ze onvoorwaardelijk kon vertrouwen, op zoek naar een beter leven, was er met (toen nog) beide ogen ingetuind. "Hij beloofde me een beter leven.. weg van Riverclan en.. en ik geloofde hem.. Maar toen hij genoeg informatie van me had was hij ineens weg en was ik alleen." Ze slikte nerveus, de spanning in haar lichaam weer stijgend, ze begon weer te beven en te rillen, haar ademhaling werd gejaagder en haar ogen versprongen weer vaker. "En toen kwam mama weer terug, en L-Litíll." Bij nader inzien had ze in Riverclan moeten blijven. Het was geen goed leven, maar het was een leven, in tegenstelling tot het leven op de straat. In principe was ze naïef geweest, maar Talon stond in het teken van alles wat mis was gegaan.}

Praten hield haar gegrond, leek het. Day kon de grond onder zijn poten haast voelen trillen van de kracht van haar herinneringen, maar in ieder geval zweefde ze niet weg. Ze was hier, ze bleef hier, en hij zou de aardbeving stoppen. De vreemdeling heette Talon en ooit had hij beloofd wat Day haar nu beloofde: een nieuw leven, een beter leven. Ze had haar clan ervoor verlaten. Ze had alles ervoor opgegeven en haar leven in zijn poten gelegd, en hij had haar laten vallen. Misschien was het niet zijn bedoeling, dacht Days immer optimistische innerlijke zon. Misschien was hij verdwaald, of... Maar er flakkerde ook een ander vlammetje in Day dat boos was op die kater en hem onmiddellijk te spreken wilde krijgen om hem te vragen hoe hij een kat als Appleblossom in de kou had kunnen laten staan. Hoe hij haar vertrouwen, dat kostbare, prachtige vertrouwen had kunnen beschamen. Want als hij zo naar haar keek, naar hoe breekbaar ze nu leek en hoe gebroken ze al was, naar haar trillende gestalte en angstige oog, en terugdacht aan die bedeesde vriendelijkheid die ze eerder had uitgestraald, voelde het alsof er geen excuus sterk genoeg was, want door weg te gaan had hij haar blootgesteld aan alle gevaren daarbuiten. Aan een moeder die deed wat geen kat zou mogen doen, laat staan een ouder. Wie Litíll was wist Day niet, maar hij grifte de naam in zijn geheugen. Hij haalde diep adem en zocht zijn woorden uit.

"Luister, Appleblossom", begon hij. "Alles is anders nu. Je bent niet meer alleen, je hoeft nooit meer alleen te zijn." Hij glimlachte voorzichtig. "De Tribe zal over Talon beslissen en jij bent Tribe. Als jij wilt dat hij gaat, dan gaat hij. Jij hebt de controle. Zijn lot ligt in jouw poten, niet andersom, en dat geldt voor iedere kat die hier komt." Starteller zou geen kat toelaten die een Tribegenoot zou schaden. Wat meer kon hij nog zeggen? "Geef ons één kans, Appleblossom. Ik weet dat je in het verleden teleurgesteld bent, maar ik wéét dat dit je thuis is. Geef me een kans, alsjeblieft. Ik zal nooit weggaan." Hij glimlachte. "Ga jij alsjeblieft ook niet weg." Hij wilde dat ze bleef, voor haar, omdat ze dat betere leven verdiende, omdat hij wist dat het hier voor haar klaarlag als ze het maar aan durfde te nemen, en ook voor hem, omdat hij om haar gaf vanaf het moment dat hij haar in die sneeuwstorm had ontmoet. Omdat hij haar glimlach nog vaker wilde zien, en haar vlammende vacht in het zonlicht en de hoop in haar gouden oog. Dit kon niet eindigen met haar gepanikeerde vlucht uit de bergen, terug de onzekerheid in. En dat zal het ook niet. De bergen hadden haar toegelaten, de bergen wilden dat ze bleef, ze zouden ervoor zorgen, zoals de wind hem haar had doen vinden. De bergen stonden aan zijn kant, de wind leek het te fluisteren: geef ons een kans. Of was het enkel zijn eigen hoop die hij hoorde?

<sub>Herinneringen flitsten voor haar ogen en ze voelde haar poten nog harder trillen, alsof ze van het riet gemaakt waren dat het Riverclan kamp. Het zwierde, maar je kreeg niet het gevoel alsof het je gewicht kon houden. Langzaam trok ze haar gouden blik los van de kiezels die voor haar in de grond begraven lagen om voorzichtig de blik van Day te ontmoeten, haar gouden oog vol ongeloof, angst en verdriet. Hij vroeg haar om te vertrouwen, iets wat ze ook zo graag wilde, maar ze was zo vaak teleurgesteld. De wind trok aan haar pels terwijl ze hem aankeek, gedachten flitsend achter haar ogen. Haar poten leken te jeuken, alsof ze haar probeerden aan te jagen om te vertrekken, maar haar blik bleef hangen op de kater tegenover haar. Het anker wat haar op het moment op de plek hield, zijn warme blik trok iets in haar naar boven wat ze al een tijd niet gevoeld had, de wil om te vertrouwen. Haar hart kneep pijnlijk samen bij de gedachte om weg te gaan en hem nooit meer te zien met zijn lieve handelen, zijn vertrouwen in de wereld en respectvol optimisme.

Haar ademhaling hakkelde wat terwijl ze duidelijk twijfelde, alsof haar keuze balanceerde op de rand van een mes, alsof het beide kanten op kon vallen. Besluiteloos zette ze een pasje achteruit terwijl haar gedachten alle kanten schoten. Coherente woorden wilden niet naar voren komen. Vandaar ook dat ze maar naar voren stapte, naar het middelpunt in dit universum wat op dit moment haar zwaartekracht was, dit anker wat haar gegrond hield, en drukte ze haar bevend voorhoofd in zijn dikke nekvacht. Ze wilde niet rennen, ze wilde hier blijven. Precies hier.</sub>

Ze keek op en hun blikken ontmoetten elkaar. Hij hield de hare vast alsof ze twee katten waren die een tak vasthielden - een van hen op de oever, de ander in het kolkende water - alsof hij haar met deze onzichtbare link uit de wilde stroming kon trekken. En misschien kon dat ook wel, want tussen ogen die elkaar aankeken zat meer dan leegte, er lag een brug tussen, als een tunnel door de lucht, waardoorheen gedachten en emoties konden reizen, snel en immaterieel en onmogelijk uit koers te brengen door welke wind dan ook. Zo stapten hun emoties uit hun ogen door die tunnel naar de ander: haar angst, zijn vertrouwen. Twijfel flakkerde in haar oog. Haar angst trok aan de zijne, kneep in zijn hart en hield zijn adem vast, maar Day hield zijn geloof op als een zon, vulde zichzelf met het licht om het uit te kunnen stralen. Appleblossom zette een stapje achteruit, maar Day wierp geen blik op de wilde rivier achter haar, weigerend de connectie te verbreken en zijn vertrouwen te doen wankelen. Ze zou niet in het water vallen. Ze zou niet vallen en ze zou niet vluchten. Hij wist het - geen twijfel in zijn ogen. Vertrouwen was een bron van licht en op een lichtbron kon geen schaduw vallen. Angst was slechts een wolk. Twijfel was slechts een wolk. Verdriet was slechts een wolk. En alle wolken trokken voorbij, terwijl de zon en de sterren in de lucht hingen, soms verborgen, maar nooit gedoofd.

Het moment dat Appleblossom hun oogcontact verbrak, voelde als het plotseling wegvallen van de wind waar je een tijdland tegenin had geleund. Een moment van wankeling, en daarna dat besef van de stilte. Van de rust. Een tinteling trok door Days huid toen Appleblossom haar voorhoofd tegen hem aan drukte en hij ontspande. Zijn ingehouden adem ontsnapte in een zucht. Voorzichtig krulde hij opnieuw zijn staart om haar heen. "Dankjewel", miauwde hij zacht.