Training one [Bitterpaw]

Onderwerp: Training one [Bitterpaw] wo 19 feb 2020 - 22:12

De dagen liepen rustig in elkaar over en gisteren had hij een nieuwe Apprentice onder zijn hoede gekregen. Bitterpaw. De bruin-witte kater vroeg zich oprecht af waarom hij ineens nog een Apprentice onder zijn neus geschoven kreeg maar besloot niet te vragen waarom Panthergrowl hem met nog een snotneus opzadelde. De kater krabde zich eens achter zijn linkeroor en liep naar de Apprentice Den. "Bitterpaw" miauwde hij bars. "Kom uit dat nest, je hebt lang genoeg op een oor gelegen" miauwde hij en wachtte in de ingang van de Den. De zon was misschien net op maar bij het krieken van de dag kon je het meeste werk gedaan krijgen.

Bitterpaw was boos. Ze was boos op haar vader en haar moeder omdat ze haar op de wereld hadden gezet, boos op Panthergrowl omdat hij haar een mentor had gegeven, boos op Raven omdat hij maar niet terugkwam en boos op haarzelf. Er zaten zoveel opgekropte gevoelens en emoties bij de poes, maar meer dan dat werden ze niet. Ze sprak er niet over. Eigenlijk sprak ze helemaal nergens over. Ze wist dat ze een stem had, althans, waarom zou iedereen een stem hebben en zij niet? Het enige probleem was dat ze deze niet gebruikte. Het was alsof het voor haar neus lag maar ze er niet bij leek te komen. Net als een droom waarin je kan blijven rennen maar nooit vooruit komt. ”Bitterpaw” de stem van Seahawk ging door de den en ze zuchtte zachtjes. ”Kom uit dat nest, je hebt lang genoeg op een oor gelegen” boos keek ze naar waar zijn stem vandaan kwam en besloot er langer over te doen dan normaal om haar nest uit te komen, misschien een paar minuutjes.

Veel beweging zag hij niet bij de kersverse Apprentice. Deze houding kon de Warrior allerminst waarderen, de luierdagen van eerder waren voorbij. Zacht siste de kater voordat hij een snoekduik naar voren maakte en zijn kaken om et nekvel van Bitterpaw sloot en de Apprentice de Den uitsleurde en haar buiten in de drek liet vallen die zich had gevormd. "Als ik zeg opstaan dan sta je op. Is dat duidelijk?" miauwde hij met een lichte grauw in zijn ondertoon. Als Bitterpaw het idee had dat ze er gemakkelijk vanaf zou komen dan had ze het helaas fout en zouden dit de zwaarste 6 moons worden van haar leven, daar zou hij persoonlijk op toezien.

Boos, kwaad, woedend, razend. Elke stap werd iets erger. Elke keer kwam je steeds weer een beetje dichter bij het randje en soms had je net iemand nodig om je daarover te duwen. Toen ze opstond was ze boos, misschien gefrustreerd, maar toen haar mentor haar ineens bij haar nekvel naar buiten trok werd ze kwaad. Zacht bromde de tabby naar haar nieuwe mentor en bekeek haarzelf toen ze onder de drek zat. ”Als ik zeg opstaan dan sta je op. Is dat duidelijk?” Miauwde hij met een lichte grauw in zijn ondertoon en Bitterpaw voelde haar hart sneller kloppen, maar in plaats van braaf te knikken trok ze een wenkbrauw naar hem op en draaide ze zich om om terug te lopen naar haar nest.