Just like the morning sun.

Al twee moons waren voorbij gegaan sinds hij vader was geworden. En hoewel de bevalling niet helemaal ideaal was verlopen, ging het opvoeden zelf verrassend goed. Olivebranch was bang geweest dat hij er niet genoeg voor zijn jongen zou zijn, aangezien hij zelf nog zo jong was en van alles wilde doen. Maar het was goed te combineren met zijn gewone taken. Er ging geen dag voorbij waarin hij geen tijd had voor zijn zoons en dochter.
Met vermoeide stappen kwam hij vroeg in de avond het kamp binnen. Het was een lange dag geweest en hij was blij dat het er op zat. Hij legde de twee eekhoorns die hij had gevangen bij bij de rest van de prooien en nam zelf een duif mee. Daarmee liep hij naar de nursery toe. Toen hij de duif bij het nest had neergezet zag hij dat Frostkit er niet was. Heel even maakte zijn hart een ongeruste sprong, maar na één keer snel rondkijken zag hij het katje dat zo op zijn moeder leek al zitten. Langzaam liep hij naar hem toe en glimlachte "Hey jongen, heb je het druk gehad vandaag?"

Frostkit was niet goed in stilzitten. Natuurlijk waren kittens dat nooit, maar het zilveren katertje was er speciaal slecht in. Op een goede dag was hij niet constant heen en weer aan het gaan door de nursery, maar vandaag was hij extra druk. Laatst was hij op onderzoek uitgegaan en had hij een gek beestje gevonden. Trots had hij het aan zijn mama laten zien en die had hem verteld dat het een spin was! Vandaag was hij dan ook op zoektocht gegaan naar zijn spinnenvriendje, maar veel geluk had hij nog niet gehad. Nog maar net had hij zich wat beteuterd op zijn achterwerk laten ploffen toen zijn papa zijn kant op kwam. "Uhuh. Ik ging mijn spinnenvriendje zoeken!" vertelde hij eerst opgewonden aan de zwarte kater. "Maar ik heb hem nog steeds niet kunnen vinden," vertelde het kleine katertje daarna met een grote zucht. Met grote oogjes keek hij naar zijn papa. Misschien zou hij wel weten waar zijn spinnenvriendje uithing? Hij en mama wisten alles!

De nieuwsgierige blauwe kijkers draaiden zijn kant op toen Frostkit vertelde dat hij op zoek was naar zijn spinnenvriendje. Blijkbaar had hij vandaag iets nieuws ontdekt en bedacht dat het vast wel zijn vriend wilde zijn. Toen hij de diepe zucht hoorde wist papa wat hem te doen stond. Hij moest zijn verlangen om zich in zijn warme nest op te rollen aan de kant schuiven en doen wat echt belangrijk was: Frostkit's vriendje opsporen. "Ik kan je wel even helpen met zoeken." Opperde hij "Als je zo maar gaat slapen als je moeder het zegt, afgesproken?" Voor wat hoorde wat, dat moest Frost natuurlijk ook leren.

Papa vertelde dat hij wel mee zou helpen zoeken naar zijn spinnenvriendje. Echt? Dat was perfect! Maar…Hij moest dan wel gaan slapen als mama zei dat hij dat moest. Hij weerhield er van om een gezicht te trekken. Hij wilde helemaal nog niet slapen. Hij was ook helemaal niet moe hoor. Nouja…Misschien een beetje. Maar hij moest zijn spinnenvriendje vinden. Helemaal alleen lukte hem dat echter niet. Hij moest dus wel naar papa luisteren nu. ”Oke,” stemde hij beteuterd in. Straks dan vond hij zijn spinnenvriendje, maar dan kon hij er alsnog niet mee spelen omdat hij moest slapen van mama.

Hij had hier duidelijk een zwaar dilemma veroorzaakt. Want Frostkit had hem nodig om te zoeken, maar hij wilde nog helemaal niet naar het nest toe om te gaan slapen. Maar uiteindelijk won de hoop om zijn spinnetje te vinden het van de onheil van de nachtrust en de kitten stemde in. Het was voor Olivebranch wel duidelijk dat het een moeilijke beslissing was geweest en hij wilde wel iets terugdoen: "Ik zal mama vragen of je iéts langer zou mogen opblijven, als we je vriend snel vinden." Hij moest de coole-vaderpunten immers wel blijven binnen harken.

Zijn oogjes lichtten op en zijn oren schoten omhoog toen hij de volgende woorden van papa hoorde. Langer opblijven! "Ja!" reageerde hij vrolijk. "Kom papa, zoeken! Of werkt je snufferd niet?" vroeg hij daarna opgetogen. Ja, ze moesten nu wel gaan opschieten, want als ze zijn spinnenvriendje niet snel zouden vinden dan zou hij niet langer op mogen blijven om met hem te spelen. Frostkit was al weer druk in de weer, zijn oogjes in het rond schietend opzoek naar het kleine beestje met het ronde lichaam en de acht pootjes. Hij moest en zou hem weer vinden hoor!

Het had gewerkt, Frostkit werd meteen helemaal opgewonden enw as meteen klaar om te gaan zoeken. Alles om iets langer op te blijven natuurlijk. Olivebranch grinnikte even en begon toen naast zijn zoon mee te zoeken. Het schemerde al, dus het werd steeds lastiger om dingen te onderscheiden in het warme den. Hij voelde een zeurende hoofdpijn van het lange turen in het duister, en zijn stonden er bijna scheel van. Maar Olivebranch zocht vrolijk door. Hij had nog niet echt bedacht wat hij zou doen als ze Frostkit's vriendje niet vonden. "Ja!" Mauwde hij opeens, veel te hard en opgetogen, en hij kreeg meteen een paar verstoorde blikken op zich gericht. Olivebranch lag op zijn buik en tussen zijn voorpoten kruip een spinnetje heen en weer, duidelijk zonder veel haast. "Frost, is dit 'm?" Vroeg hij met een opgewonden blik in zijn ogen.

Ze waren maar aan het zoeken en aan het zoeken en ze konden hem niet vinden. Frostkit had bijna de hoop opgegeven dat hij zijn vriendje niet meer zou vinden. Dat hij hem kwijt was aan de wijde wereld om hen heen. Maar toen riep papa ineens heel blij 'ja!' en zijn oortjes schoten omhoog. Had papa hem echt gevonden?! De kitten kon het haast niet geloven. Hij rende op zijn papa af, die nu op de grond lag. En kijk daar nou! Er liep een spinnetje tussen zijn poten. Zijn spinnenvriendje! Papa vroeg of dat dit hem was en hij knikte opgetogen. "Ja! Dankje dankje dankjewel papa!" Riep hij vrolijk uit en hij gaf hem een dankbaar kopje. Zonder zijn papa had hij het spinnetje echt niet kunnen vinden! Maar, mochten ze nu nog wel spelen? Of was het bedtijd?

Het was hem. Frostkit was blij en Olivebranch verwijderde zijn poten zodat zijn zoon weer met zijn vriendje kon spelen. Maar wat nu? Hij kon Frostkit nu niet naar bed sturen, dat zou de complete zoektocht nutteloos maken. "Ga nog maar even met hem spelen, maar maak het niet té laat." Daar zou hij wel wat problemen met Silverwish over krijgen. Maar dat wilde hij wel riskeren voor één keertje. Olivebranch ging met een vermoeide maar gelukkige uitdrukking rechtop zitten en keek toe terwijl Frostkit bezig was. Alleen laten was ook geen optie, ook al wilde hij zelf wél zijn nest in kruipen.

Yes! hij mocht van papa nog eventjes spelen! Al gauw was hij bij het spinnetje en liet hij hem over zijn pootjes kruipen en alles. Dat kriebelde toch zo gek! Hij was zo bezig met zijn spinnetje dat hij totaal geen erg had in de tijd natuurlijk, zoals veel kittens dat makkelijk vergaten. Hij was gewoon heel blij met zijn spinnenvriendje aan het spelen tot een gaapje hem ontsnapte. Zijn oogjes begonnen eigenlijk ook wel een beetje moe te worden en voor hij het wist zakten die dicht op het plekje waar hij lag.

Langzaam zakte hij weg in de warme omhelzing van de slaap. Het zachte geritsel van de spelende Frostkit en het ritmische ademen van slapende queens, gemengd met de warmte en zoete geur van de Nursery, gaven hem de perfecte gelegenheid om weg te glijden. Hij sliep niet echt, hij stond immers ook nog overeind, maar was ook zeker niet bij bewustzijn. Plotseling knapte Olivebranch eruit en keek om zich heen. Huh, het was opeens veel donkerder... WAAR WAS FROST? Oh, gewoon daar... nog steeds aan het spelen. Shit, het leek er op dat hij hem wel erg veel extra tijd had gegeven. Olivebranch liep op zijn zoontje af en zag dat die helemaal niet meer aan het spelen was, maar ook al sliep. Zijn vriendje was nergens meer te bekennen. De zwarte kater glimlachte en tilde Frostkit heel voorzichtig op bij zijn nekvel. Hij tilde hem naar het nest waar zijn moeder en siblings lagen en legde hem er tussen. Hij keek naar hen allen en besefte hoe gelukkig hij was. Een mate en drie gezonde, opgewekte kittens... Waarom had hij nog meer kunnen vragen. Normaal gesproken zou hij nu terug naar zijn eigen nest in het Warriors den zijn gegaan... Maar voor deze keer krulde hij zich onhandig om de kittens heen en legde zich ook in het nest neer. Al gauw vielen zijn ogen weer dicht en viel ook hij in slaap.

Topic uit