burn the stars

Wreed, eigenlijk, hoe zoiets dodelijk zo mooi kon zijn. De velden glinsterden onder de sneeuw dat was gevallen, want waar gisteren de hemel strak wist was geweest, was deze nu helder. Niet dat de zon iets van warmte bracht, al helemaal niet aan katten zoals Routnose met een vacht gemaakt voor lente. Het was nu ietsje dikker geworden, dat wel, maar veel scheelde het niet. De kruiden bedekt onder het pak dat lag waren al helemaal niet meer beschermd. Ofwel waren ze afgestorven, ofwel waren ze gereduceerd tot opgedroogde zaden diep onder de vastgevroren aarde. Een zucht rolde over haar lippen, die zich omtoverde tot een wit wolkje. Het had geen zin, er was niets meer te vinden. Piekerend liep ze terug langs de grens, zich afvragend of het het waard was om deze over te steken en naar de twoleg place te gaan. Daar waren planten vaak beter beschermd, alleen kon ze dat nu met Bloodclan in beweging beter niet alleen doen. Over Bloodclan gesproken, waarom was deze hier te ruiken? Alert kwam ze tot stilstand, haar oortjes gespitst. Gelukkig kon het typische Windclan gebied hem niet afschermen, waardoor ze zijn kleine, grijs-bruine gestalte in de verte al zag staan. Geschrokken bleef ze waar ze was, enkel haar nieuwsgierigheid hield haar daar. Als hij aanstalten zou maken zou weg sprinten zoals het konijn waar de vreemdeling ironisch genoeg een bijnaam aan te danken had.

Ze trok onrustig met haar oortjes, maar haar nieuwsgierigheid hield Routnose op haar plek. In de verte had de bloodclanner haar allang gespot en tippelde nu haar kant op. Ietwat onzeker keek ze toe, wetend dat ze hem misschien weg zou moeten sturen. Alleen, hoeveel zeggenschap had zij? De poes was geen vechter. Anderzijds, er leek iets mis met hem te zijn. Zijn manier van lopen was zo... Afwijkend.''Hallo daar bloempje,'' zijn stem bracht haar iets van ongemak, maar leek niet onvriendelijk. Naarmate hij dichterbij kwam merkte ze dat het niet alleen zijn loopje was, de kater was het tegenovergestelde van de stereotype Bloodclanner die ze gewend was. Op enkele staartlengtes afstand vond ze het genoeg, en naarmate hij nog dichterbij kwam deed zij schichtig een stapje achteruit. ''Wees niet bang, ik kom in vrede. Ik kom zelfs vragen om hulp.. want ja, kijk-'' haar groene ogen gleden naar zijn bloedende pootje.''Ik heb erg veel pijn, alsjeblieft ik ben wanhopig.. Ik probeer een den te graven voor mezelf om de kou te overleven maar me nagels zijn bijna allemaal afgebroken.. help deze arme stakker overleven.'' een frons lag op haar gelaat en twijfel in haar ogen. Ietwat nerveus keek ze om zich heen, zou er niet een patrol aan komen ooit? "Hoe...Hoe w-wist je mij te vinden..?" sprak ze wat nerveus, ietwat angstig dat hij naar haar specifiek op zoek was. Iets aan zijn manier van praten maakte haar wat terughoudend, maar zijn poten zagen er naar uit. En zij was er om te helen, voor ieder. "I-ik, het spijt me, ik kan niet..." twijfelend beet ze op haar lip, wetend dat ze in deze barre tijden niet zomaar de kruidenvoorraad van Windclan op kon maken voor iemand die bestempeld werd als vijand. Wie wist of hij niet al eens ooit een clangenoot vermoord had... Maar ieder verdiende zorg, en ze kon hem toch ook niet zo weg sturen? Er moest een tussenweg zijn.

Zijn verhaal over de sterren bracht verwarring teweeg. Uit ongemak zakten haar oren in haar nek, niet wetend wat ze hier van moest vinden. De sterren spraken niet tegen vreemden, zeker niet tegen buitenstaanders. Zeker niet tegen Bloodclan, daar waren ze star en onvergeeflijk in. Anderzijds, hoe wist deze kat van het bestaan van de sterren af? Hoe had hij haar toch hier weten te vinden? Iets in haar wilde hem geloven, dat hij voorbestemd was tot iets mooiers dan de tanden aan zijn nek. Twijfelend mompelde ze iets, zelf nog zoekende naar een uitweg die het beste was voor hun beide. Bij Orchis schoten haar woorden echter het verkeerde keelgat in. ''Ben je helemaal gek geworden, jij- jij- jij kleine verrotte bloemblad. JIJ hoort mij te helpen!'' geschrokken keek ze op, enkel om de haren op zijn rug recht overeind te zien staan. Toen hij haar vast greep en zijn kop tegen de hare aan smeet ontsnapte haar enkel een geschrokken geluidje. ''IK BEN EEN WINDCLANNER!!" haar hele lichaam verstarde van angst, volledig ontdaan door zijn plots zo agressieve switch. ''Zeg. Me. Wat. Te. Doen. Om. Te. Overleven.'ze kromp in elkaar, haar hart sloeg snel in haar keel. "S-stop! Ik, ik-" paniekerig schoten haar ogen van links naar rechts, er was geen patrouille in zicht. Haar blik bleef hangen op zijn welliswaar bloederige maar scherpe klauwen. "I-ik ga je helpen. Het spijt me, alsjeblief, l-laat me los," kwam er als een haf gepiep uit terwijl ze zich niet durfde los te treken van zijn greep