The blind and the cripple

<sub>Neritefur haar kop veerde op. Het miserabele gehoest van een van de elders had haar wakker gemaakt. Nijdig wierp ze de ander een lange blik toe, waarna ze een blik wierp naar de uitgang van de den. De zon scheen al best fel, hoe laat was het exact? Met een zucht rolde ze om in haar nest en staarde verveeld naar het plafon. Alle slaap was opslag verdwenen uit haar ogen. Elke dag werd ze wakker en voor enkele tellen was ze vergeten dat ze elder was. Die enkele tellen waren haar dierbaar. Ze keek opzij toen haar scherpe oren geritsel opvingen, en haar ogen vielen op Pythongaze. Dat was nog eens een wrede naam. De stakker was stekeblind en ze verleende hem ‘gaze’ als suffix? Tja, misschien was haar eigen naam dan nog niet zo slecht. Ze stond op en trippelde op hem af. Ze gaf hem een por ter bevestiging dat ze naast hem stond. “Hey, ik ben je nieuwe buurvrouw,” Miauwde ze minachtend. Zij en Pythongaze hadden wel eens samen gespeeld als kitten maar veel kwam er niet van. Ze was closer geweest met Chillypaw.

Gesloten. + Pythongaze</sub>

Pythongaze spendeerde zijn dagen tegenwoordig vaak in de eldersden, ogen gesloten en oren gespitst. Soms leek het bijna alsof hij in een soort meditatieve staat was. Tijd ging snel terwijl je aan niets in het bijzonders dacht, en dit soort momenten waren zijn favoriete. Hij hoorde elke ademhaling, het gekuch van een andere elder, het geritsel van de blaadjes in de bomen, de doffe stilte die de sneeuw met zich meebracht. En nu ook de pootstapjes van de nieuwste bewoner van de eldersden, een kattin van ongeveer zijn leeftijd. Hij had niet verwacht dat ze hem zou porren; de bruin met witte kater schrok zichtbaar, maar opende zijn ogen niet. "Hallo.", antwoordde hij enkel, zijn stem kalm.

_{Toen Neritefur hem aanraakte schrok Pythongaze lichtelijk, maar toen hij haar begroette opende hij zijn ogen niet. Creepy.. Ze nam hem onderzoekend in zich op en vroeg zich af hoe zijn dag eruit zag, no pun intended. "Jouw moeder heeft mijn overgroot oma vermoord," Stelde ze vast met een vlakke stem. Hoewel ze haar oren naar achteren had gekanteld zag ze ook wel in dat haar vertoning van ongenoegen toch niet te zien was voor de ander. Dus plofte ze maar neer op haar kont en gaf ze haar voorpoot een paar likken. "Hoe voelt het om familie te zijn van een moordenaar?" Ging ze verder, je kon het bijna terloops noemen. "Als je een vreemde aandrang krijgt om mij de nek om te draaien zeg het me dan even, dan kan ik me voorbereiden." Ze gaf haar andere poot een paar likken.}

Neritefur viel meteen met de deur in huis en mauwde dat zijn moeder haar overgrootmoeder vermoord had. Oh, was dat zo? Dat zou kunnen. Zijn moeder was heel bad-ass. Bij haar vraag haalde zijn zijn schouders op, zijn kopje lichtjes haar richting uit draaiend - eerder uit instinct dan dat het echt iets uithaalde. "Voelt gewoon normaal.", antwoordde hij, even terloops als de kattin klonk. Hij spiegelde zich heel hard aan iemand anders om uit te vogelen wat normaal was en wat niet - al was hij sowieso eerder koel en onaantastbaar te noemen. Hij snapte meestal niet zo wat the big deal was. Bij haar opmerking antwoordde hij dan ook met een droge "Zal ik doen." De (mogelijke) humor ging volledig aan hem voorbij.

_{Neritefur wierp een korte blik op Pythongaze. Het viel haar op dat zijn toon net zo terloops was al de hare, en ergens vond ze dat fijn. Ze knikte daarna naar hem en ging weer verder met poetsen. Mooi zo, dan was dat ook geregeld, hoefde ze zich daar geen zorgen om te maken. Ze liet zich lui op haar zij vallen en legde haar kop op de grond neer, ogen op Pythongaze gericht. Zijn dode ogen waren meer dan intrigerend voor haar. "Hoe is dat nou? Niets kunnen zien?" Vroeg ze hem met iet wat gretige nieuwsgierigheid, puntje van haar staart zacht tikkend op de grond. "Mis je het niet om dingen te zien?" Ze kon het niet voorstellen hoe het zou zijn om niets te zien, het klonk in ieder geval enorm saai.}