*-The one who felt the same-*

Een licht grijze kater met een lange slordige vacht door het slapen in een mos nest, kwam de open plek van het RiverClan kamp in. Zijn ogen stonden een beetje dof, maar zijn potenstappen waren snel en richtten zich op de prooistapel. Een kleine gaap verliet nog even zijn bek voordat hij kon zien welke stukje vlees zijn ontbijt werd. De stapel was nog niet echt perfect gevuld, maar hij had gisteren ook al zijn maaltijd overgeslagen omdat hij zich rot had gevoeld omdat hij niets had gevangen. Dus was vannacht geen gemakkelijke nacht geweest, zijn maag maakte een ongeduldig geluidje. Hongerig reikte hij met zijn bek naar een specht, die koud aanvoelde in zijn bek en probeerde een rilling te onderdrukken. Hij draaide zich om en liep met de specht naar zijn vaste plekje, een klein plekje bij de kampmuur waarboven een klein afdakje hing. Hij legde de specht neer en veegde met zijn poot het beetje sneeuw dat er doorheen was gekomen en ging zitten. Hij drapeerde zijn staart langs zijn zij en begon te knabbelen aan zijn ontbijt. Hij vlees was een beetje stijf, maar het gaf hem weer wat meer energie, het was in ieder geval beter dan dat hij op weg ging zonder een stevig ontbijt. Zijn tanden begroeven zich in het vlees en trokken een klomp vanaf. Hongerig graaide hij steeds weer naar meer, totdat hij alleen nog maar de botten kon proeven. Het was op en zijn maag was nog niet echt tevreden. Maar hij wist al vanaf het begin van zijn apprentice-schap dat je nooit een tweede maal kon nemen. Het was nu zijn taak om te gaan jagen voor zijn Clan en te proberen zijn ontbijt weer aan te vullen. Had hij dat vogeltje nou maar niet zo snel op moeten eten, dan kon hij er van genieten! Hawkpaw begroef zijn nagels in de half bevroren aarde en keek het kamp rond. Er zou toch wel een Warrior zijn die met hem op jacht wilde en kon gaan? Hij wilde niet meer alleen zijn en zich zo rot voelen. Laatst was hij ook al zo uitgevallen tegen Avalanchepaw. Zijn woedeaanvallen werden steeds erger en hij kon er maar niet achterkomen waar ze vandaan waren gekomen. Maar een reden kon hij niet onderdrukken. Hij had zijn hart uitgestort naar Dreamheart en dat schuld gevoel bleef maar hangen achterin zijn kop. Misschien wilde hij gen watje meer zijn tegenover de anderen. En al helemaal niet tegenover zijn vrienden.. Hawkpaw slaakte een zucht en keek naar zijn pootjes, die bijna niet waren te zien onder de aarde die hij had opgehoopt. Zijn groene ogen staarden dof voor zich uit en hij luisterde even niet meer naar zijn omgeving. Misschien dat andere katten hem nu wel raar aanstaarden, maar dat kon hem geen bal schelen. Dan was hij maar lekker anders, niemand kon daar iets tegen doen. Hij keek weer op en ging weer zitten, hopelijk kreeg hij snel weer zin om te gaan jagen en hopelijk zou iemand hem gauw uitnodigen, anders was hij weer een dag alleen..