And now I'm annoyed

Amberstorm had net de grens met Riverclan opnieuw gemarkeerd - je kon immers nooit zeker genoeg zijn, zelfs al was er deze ochtend net nog een patrouille gepasseerd - en was zo op fourtrees aangekomen. De kattin besloot hier even pauze te houden. Ze sliep al manen niet goed meer, en dat was duidelijk te zien in de wallen onder haar ogen die soms net littekens leken. Maar ze was nog altijd sterk, niet klein te krijgen - laat staan door iets onbenulligs als stress. Ze was sterker dan dat! Haar groene blik gleed over de omgeving, voor hij bleef steken op een gedaante die op haar af kwam. Panthergrowl - of zou hij al Pantherstar heten, sinds Butterstar haar aftreden had aangekondigd op de gathering? De slanke kattin bleef zitten, bijna alsof ze versteend was, haar uitdrukking eerder nors al tikte haar staart nu al geïrriteerd op de grond.

+Pantherstar!!

Het was wat later op de dag. Pantherstar had vanochtend een patrouille gelopen, en gunde zichzelf nu wat welverdiende rust. Hij was nog maar twee dagen geleden teruggekomen van zijn reis naar de highstones, en de hele ervaring had hem leeggezogen. Bovendien was het verlies van Butterstar vers, heel vers. Dus ging hij even weg om even alleen te zijn met zijn gedachtes, om alles even op een rijtje te krijgen. Hij had de clan in goede handen achtergelaten, Crystalshell zou hem goed helpen met het besturen van Riverclan, hij was er vrijwel zeker van. En als hij vanavond terugkwam in een complete hel (wat hij niet verwachtte, maar), dan wist hij in ieder geval welke lessen hij haar zou moeten leren. Toen hij echter aankwam op de plek die hij als leeg verwacht had, was hier al iemand. Zo kon hij niet even alleen zijn, en met een geërgerde zucht bleef zijn blik hangen op Amberstorm, de nieuwe Windclan deputy. Ze leek er niet al te goed uitgezien, al wist hij dat hij ook betere dagen had gehad. Hoewel ze het allebei misschien niet wilden erkennen, waren Pantherstar en Amberstorm redelijk gelijk. Twee humeurige en koppige katten. Hij knikte de Windclanner toe, en ging een gesprek met haar aan in de hoop haar zo weg te jagen. "Amberstorm, ik had niet verwacht om jou tegen het lijf te lopen hier. Of iemand, in that matter," sprak hij neutraal tegen haar terwijl zijn gele ogen in de hare boorden. Please, ga weg.

De jonge kattin stak haar kin lichtjes de lucht in toen Panthergrowl - of star - haar aansprak. De kater was immers wel een stuk groter dan haar, met zijn Riverclanbloed en alles, en zeker nu ze neerzat torende hij boven haar uit. Maar Amberstorm ontmoette zijn blik zonder angst, maar met diezelfde koppige trotsheid waarmee ze wel al bekend stond. "Ik ook niet.", antwoordde ze toen de Riverclanner opmerkte dat hij niet verwacht had iemand tegen het lijf te lopen hier. Dat was waarom ze hier beiden waren, nietwaar? Maar de deputy zou zich niet laten wegpesten. Zij was hier eerst, en hij mocht dus mooi oprotten en een ander rustig plaatsje uitzoeken om over zijn problemen na te denken.

God, alsof hij ooit echt gedacht had dat dat zou werken. Natuurlijk liet ze zich niet wegjagen, ze was koppig en vervelend en ze zou echt niet overeind komen voor hem. In haar ogen waren ze vast ook nog gelijk van rang, hij was in Windclan's ogen nog deputy, als het goed was, of iemand van zijn clan moest hun mond voorbij hebben gepraat. De kater zuchtte geërgerd waarna hij ging zitten tegenover de ander, en haar even veelbetekenend aankeek. "Hoe is het in Windclan." bromde hij. Als ze dan toch niet wegging, was informatie verkrijgen van de vijand ook wel goed.

Maar natuurlijk was ook Panthergrowl de koppigheid zelve. Daarin leken ze op elkaar - al zou Amberstorm dat nooit toegeven. De grote grijze kater ging zitten, gaf haar een blik en vroeg toen al brommend hoe het in Windclan ging. "Het gaat zijn gangetje.", antwoordde de slanke poes met een halve schouderophaal, niet van plan extra informatie te geven aan de vijand. "In Riverclan?", vroeg ze er wel achteraan. Niet dat de Riverclan deputy haar waarschijnlijk iets zou zeggen, maar hij kon altijd per ongeluk zijn mond voorbijpraten en dan zou ze niet klagen.

Er was niks los te peuteren bij haar, en zijn irritatie steeg alleen maar meer de hoogte in. Wat was zij vervelend zeg. Het gaat zo zijn gangetje, wat moest hij daar nou mee. En natuurlijk werd de vraag weer teruggestuurd naar hem, want originaliteit stond niet bovenaan het lijstje in de ander haar kop blijkbaar. "'t Gaat zoals altijd," sprak hij, want ja hij was niet van plan om dan wel informatie over zijn eigen clan vrij te geven. Zijn gele ogen boorden zich in haar groene. "Waarom ben je hier?" vroeg hij toen brommend.

De kater was natuurlijk even rotsvast als zij. Alleen dan een grotere, pluizigere rots. Amberstorm vernauwde haar oogjes lichtjes maar richtte toen haar blik weg van hem, richting Windclan territorium. Haar oortje bewoog even toen hij zijn volgende vraag stelde; waarom ze hier was. Even zweeg ze. "Waarom ben jij hier?", antwoordde ze daarna echter met een vraag. Het leek haar niet totaal onwaarschijnlijk dat ze hier voor dezelfde reden waren. Maar de Riverclan deputy hoefde ook helemaal niet te weten dat ze doodop was, dat de stress van haar rang op haar schouders woog, dat ze amper nog een kat van haar clan vertrouwde. Dat soort informatie zou ze meenemen naar haar graf; niet aan de neus van een vijand hangen.