Gorsepaw wist niet wat hem overkwam. Hij lag daar maar, plat op zijn buik, nagels ontbloot van de stress en angst. De twee katers begonnen over elkaar heen te rollen, en bloed begon te vloeien. Nog nooit had hij zoiets zien en het was het meest beangstigende ooit. Hoe zijn vader zijn tanden in de poot van de ander zette, hoe ze elkaar probeerde te stangen. De tranen stonden in Gorsepaw zijn ogen. Hij wilde wel helpen, maar het was alsof alle spieren in zijn lijf op slot stonden. En hij wilde ook wel wegrennen, maar zelfs dat was even niet mogelijk. Hij was bevroren, als een hert die in koplampen keek. Uiteindelijk wist hij piepend wat geluidjes uit zijn bek te laten komen. ‘Stop,’ miauwde hij jammerend, zijn stem overslaand en gesmoord door de brok die in zijn keel zat. ‘Stop, alsjeblieft,’ snikte hij bibberend. Ze hoefden niet te vechten! Nee, nee, dat hoefde niet. Alsjeblieft, stop! Hij nam zijn woorden terug, hij zou sorry zeggen. Hij hapte geschrokken naar adem toen de BloodClanner op de rug van zijn vader dook en kneep zijn ogen stevig dicht.

Dit ging helemaal mis. Toen hij zijn ogen opende zag hij dat de zwarte kater zijn vader onder hem had gewerkt en met zijn nagels zijn rug begon te werken. Nog nooit had Gorsepaw zoveel bloed gezien, zoveel haar dat door lucht vloog. Hij werd er misselijk van. Maar nog steeds leken al zijn spieren op slot te zitten, zo ontzettend bang was hij, en hij kon geen klauw uitsteken. Hij kon alleen kijken hoe zijn vader, waarvan hij altijd dacht dat hij onoverwinnelijk was, hier aan het verliezen was. Die pijn aan het lijden was en... Zijn poten trilden ongecontroleerd onder hem en hij wilde wegrennen. Het was een marteling voor hem, dus sloot hij zijn ogen weer en drukte zijn kop plat op de grond, ongecontroleerd tegen zichzelf pratend, onverstaanbare woorden. Maar één ding kon je ertussenuit pakken. ‘Laat het stoppen..’

Ook al zag hij het niet meer, hij hoorde het. Klap na klap na klap. En uiteindelijk stopte het, het leek te stoppen. Zijn ogen opende en wat hij zag deed alle lucht uit hem slaan, terwijl hij met geen vinger aan werd geraakt. Het leek niet eens meer op zijn vader. Een piepend geluidje kwam uit zijn bek en toen keek hij de zwarte kater aan, zijn klauwen besmeurd met bloed. Gorsepaw dook weer in elkaar, bang dat hij weer geslagen zou worden. Maar zijn woorden deden meer pijn dan elke soort slag die hij maar kon krijgen. Het was zijn schuld. De zwarte kater had gelijk. Het wás zijn schuld. Als hij niet weg was gegaan, als hij niet domme woorden had gezegd, als hij ook maar iets had gedaan. Hij begon te snikken en bewoog nog steeds niet toen de kater wegliep, maar bleef huilend achter bij een bewegingloos lichaam van zijn vader.

Het was zijn schuld. Gorsepaw kwam eindelijk wat overeind. De kater was weg en langzaam kroop hij richting zijn vader. ‘P-p-papa?’ miauwde hij snikkend, zijn ogen vol angst. Hij zag de enorme krassen op zijn vaders rug, zijn levenloze ogen. Het was zijn schuld. Gorsepaw durfde zijn vader eigenlijk niet aan te raken, bang voor het bloed en hoe misselijk de geur hem maakte. Hij wist ook niet wat hij moest doen. Hij was geen medicine cat. Was Falconpaw maar hier... Maar nee, die was er niet. Waarom zou hij ook? Wie zou hem midden in de nacht volgen. Was hij maar alleen, dan was zijn vader er niet zo aan toe. Want het was zijn schuld. Jammerend legde hij zichzelf toen neer voor de kop van zijn vader. ‘S-s-sorry, papa. H-het is me-mijn schuld,’ snikte hij, waarna hij niet eens meer zijn vader aan kon kijken. Wat zou hij wel niet van hem denken? Hij was... dood om hem. Huilend begroef hij zijn kop in zijn poten. Het was zijn schuld.

Natuurlijk was ze hier wel vaker geweest. Sterker nog, op een soortgelijke heldere avond had Tallstar haar ooit eens leren zwemmen hier, maar Falconpaw had er met zoveel blijdschap en sterretjes in zijn ogen over verteld dat ze had gezegd dat ze het nog nooit 's avonds had gezien. Nou, keek hen nu, ze was meteen mee getrokken om het te bekijken. Zachtjes had ze gegniffeld, want ookal was ze hier eerder geweest, de sterren waren nog helderder en mooier wanneer Falconpaw er met zoveel liefde over sprak. De vrolijkheid verdween echter heel snel uit haar ogen toen ze plots iets rook dat hier niet zou moeten horen. Meteen kwam de poes geschrokken tot stilstand. ”Rout!” riep Falconpaw in paniek slechts één enkele seconde later, waarna hij er als de wind waar hun clan naar vernoemd was vandoor ging. Routnose volgde iets verderop, haar lichaam niet meer zo goed getraind als het zijne. Paniek en pijn sloeg echter toe toen ze de twee figuren herkende, het stille lichaam van Stallion en zijn arme, lieve zoontje. "Oh Starclan," piepte ze in een stil gebedje, waarna ze buiten adem tussen de figuren tot stilstand kwam. Gorsepaw leek nog helder genoeg, maar terwijl ze zich vol angst over Stallionstar ontfermde voelde hoe zijn lichaam koud was. Routnose drukte trillend haar neusje in zijn nek en wist al dat ze daar geen hartslag aan zou treffen. "Starclan, begeleid hem veilig terug," murmelde ze met een zwaar hart, de enige troost die ze vinden kon in har vertrouwen dat de sterren hem terug zouden begeleiden. "Stallionstar jaagt... Met de sterren, hij zal terug komen Gorse, echt waar," hij moest wel. Oceanstar was het ook gelukt, haar vriend kon hen niet verlaten. Hoewel het haar zeer deed liet ze hun leider uit haar omhelzing glijden, wetend dat ze niets kon doen dan wachten. "Gorsepaw? Lieverd, het is oké. Hij komt terug," ze slikte en keek haar apprentice aan. Tot zo ver hun leuke wandeling. "Falcon, zou je willen kijken of Gorse gewond is?" murmelde ze zachtjes, in de wetenschap dat hij waarschijnlijk meer steun zou krijgen van zijn beste vriend dan van haar.

Er was niets wat hij kon doen, buiten huilen en steeds herhalen dat het hem speet, dat het zijn schuld was, dat zijn vader gehuld was in krassen en bloed, door zijn schuld. Stille tranen dropen over zijn wangen en zijn hele lijf trilde, nog steeds te bang om in actie te komen. Waar moest hij ook beginnen? Hij kon zijn vader niet helpen, hij kon hem ook niet achterlaten. Maar het was alsof StarClan toch nog over hen waakte, want het was de stem van Falconpaw die hem eindelijk deed opkijken en hij durfde niet eens echt hem aan te kijken. Zouden ze hem haten? Het was zijn schuld dat dit zijn vader was overkomen. Gorsepaw opende zijn bek, maar er kwam geen geluid uit. Hij was oké, hem was niets overkomen. Maar.. maar.. Natuurlijk was hij niet oké! Dit was allemaal zijn schuld. Hij keek weer naar zijn vader. Falconpaw miauwde nog in ongeloof, en meteen welde een nieuwe lading tranen op. ‘H-h-het is mijn schuld,’ snikte hij en hij duwde zijn kop weer in zijn poten. Hij schaamde zich verschrikkelijk. Hij verdiende straf. Hij verdiende alles. Het kwam vast nooit meer goed zo. Routnose kwam er ook aan en verklaarde al waar hij bang voor was. Papa was dood. En meteen begon hij te twijfelen aan heel zijn geloof. Wat nou als hij niet terug kwam? Routnose zei niet één, maar twee keer dat hij wel terug zou komen. Gorsepaw schudde zijn kop. ‘Het is mijn schuld,’ piepte hij weer, nu tegen haar. Het was een soort mantra geworden, die de BloodClanner in zijn kop had geplant. Ze leken beide niets voor hem te kunnen doen. Hij was echt weg..

Totdat er weer leven in zijn vader kwam. Zijn ogen gingen open en zijn naam werd gesproken. Gorsepaw was opgelucht, maar tegelijkertijd dook hij weer ineen. Zou papa boos op hem zijn? Nieuwe tranen, meer en meer, het leek niet op te kunnen houden. ‘H-hier,’ piepte hij stilletjes. Zijn schouders trilden angstig, en hij ontweek zijn vader blik. ‘Sorry.. Sorry, het was mijn schuld,’ herhaalde hij weer. Keer op keer, alsof hij geen andere woorden meer kende. Papa zou het ook weten, hij was erbij. Als Gorsepaw gewoon in kamp was gebleven, gewoon niet zo egoïstisch was geweest, gewoon niet zo'n grote bek had gehad en meteen naar huis was gerend. Alles was zijn fout, het had niet zo hoeven gaan. Hij was de enige die ze konden verwijten. Hij zou hiervoor vast naar de Dark Forest gaan...

De sterren waren vaak onvoorspelbaar, maar beloftes braken ze niet. Routnose zag toe hoe het leven terug stroomde in wat over was van Stallionstar, tot haar grootste opluchting slechts eenmalig. Het beeld van Oceanstar die keer op keer stierf was iets dat ze nooit meer zou vergeten. Maar Stallionstar was terug, haar vriend nog altijd hier. De poes kon het niet laten om opgelucht haar neus tegen zijn wang te drukken, waarna ze zich toch tot Gorse keerde. "Gorse, lieverd, je vader is er nog. Het komt goed, het is niet jouw schuld," sprak ze zachtjes, een warme glimlach geforceerd op haar gelaat. Niets aan Stallionstar was nu nog veilig, de geur van bloed zou evengoed roofdieren aan kunnen trekken, maar dat was niet iets waar ze de arme jonge nu nog lastig mee zou vallen. Routnose keek Falconpaw betekenisvol aan en zag tevreden toe hoe deze zich over zijn vriend ontfermde. Haar eigen neusje bracht ze naar het oor van Stallionstar. "Stallion, neem je tijd om op krachten te komen. I-ik, ik heb geen kruiden bij me nu, we moeten zo snel mogelijk terug naar het kamp," murmelde ze zachtjes, enkel voor zijn oren bestemd. Rustig begon ze zijn wonden schoon te likken, wat nu het enigste was dat ze kon doen. Kruiden zoeken zou te gevaarlijk zijn.

Iedereen verzekerde hem dat het niet zijn schuld was. Maar hij kon het niet geloven, zij wisten niet wat er was gebeurd. Hij zag de zwarte kater nog voor hem, met de verschillende kleuren ogen. Hij deed zo zijn best om tegen de tranen te vechten, om de beelden van zijn netvlies te slaan. Hij keek met angstige ogen naar zijn vader die doodstil lag, maar uiteindelijk kwam er weer leven in. Hij was zo zwak opeens. Dat hoorde niet! Dit was zijn schuld, zijn schuld... Hij voelde nauwelijks dat Falconpaw hem steunde, vroeg of hij gewond was. Nee, nee hij boeide niet! Ze moesten zijn vader helpen. Zijn vader miauwde dat het zijn schuld niet was, dat hij er weer was. Gorse snikte stilletjes. ‘Maar je was dood..’ piepte hij. Als hij geen leider was geweest.. dan had hij zijn eigen vader vermoord. Zijn ogen groot en schokkend, keek hij nog een keer wanhopig naar Routnose. Zou StarClan boos op hem zijn?
Stallionstar zei dat hij met Falconpaw mee moest gaan, dat hij nog wat tijd nodig had. Hij knikte beschaamd en hief zichzelf trillend op zijn poten. Hij liet zich meelijden door Falconpaw. Maar Gorsepaw zag de omgeving om zich heen niet meer, alles was een waas. Hij zag alleen maar zijn eigen klauwen en beeldde zich in dat hij bloed op zijn klauwen had. Want elke slag die de BloodClanner had uitgedeeld, was zijn schuld. Hij had het uitgelokt. Hij schaamde zich zo. Het speet hem zo. Zouden ze hem ooit begrijpen?

OOC: Gorse topic uit