Sun is shining and so are you

Sunpaw was weer lekker onderweg in het territorium. Ze wilde Jaytail versteld laten staan door de beste apprentice ooit te worden. Ze zwiepte haar staartje heen en weer toen ze door het bos bewoog, haar bekje open gesperd, op zoek naar prooi. Maar het was niet zíj die prooi had gevonden. Want een rood-witte flits rende enkele staartlengtes van haar vandaan voorbij. Het duurde niet lang voordat de lucht zich vulde met verse prooigeur. Het deed bijna spontaan het water in Sunpaw haar mond lopen. Ze spitste haar oren en met haar buik over de grond sloop ze dichterbij. Pas nu kreeg ze door dat ze vlakbij Snakerocks was en een gemeen ideetje ontstond in haar brein.  Het puntje van haar tong kwam uit haar bek toen ze zo stilletjes mogelijk probeerde naar de apprentice te sluipen. Ze tuurde met haar blauwe oogjes door de bladeren. Het was Lionpaw. Puh, ze dacht zeker dat ze heel wat was nu ze een muis had gevangen. Totdat ze iets te slordig was tijdens haar sluipen en Lionpaw haar had opgemerkt. Maar Sunpaw gniffelde nog wel even. Ze was wel geschrokken! Nou, dat was tenminste iets. Sunpaw maakte een sissend geluid, alsof ze een slang nadeed, waarna ze als een kanonskogel uit de struiken sprong en vlak voor Lionpaw landde. Misschien net iets té dichtbij! ‘Ik ben een slang en ik ga je prooi stelen!’ kirde ze vrolijk, waarna ze haar kopje wat verlaagde en de andere apprentice uitdagend aankeek.

Sunpaws plannetje was helemaal ontvouwen als ze had gewild. Sunpaw schrok ze te pletter en Sunpaw keek met een zelfvoldane grijns op haar snoet Lionpaw aan. Nou, ze was niet zo stoer als haar naam misschien deed denken. Sunpaw kon dat een giechel ook niet onderdrukken en keek met stoutmoedige oogjes naar de rood-witte apprentice. Ze was misschien ouder, maar echt geen haar beter dan Sunpaw hoor. ‘Niet zo stoer?’ miauwde ze dan ook plagerig naar de andere apprentice. Maar het was niet voorbij, want Lionpaw stapte achteruit, waarna ze net zo snel met een luide kreet weer naar voren sprong. Wat was er nú weer? Maar achter Lionpaw was het gedaante van een adder. Sunpaws ogen werden groot. Haar hartje begon sneller te kloppen, maar aan de andere kant was ze ook wel nieuwsgierig. Het gleed ijzig langzaam over de grond en af en toe flitste een tong uit de bek. De schubbige gedaante glansde in het zonlicht en het kronkelde in bochten waarvan ze niet had gedacht dat het mogelijk was. Lionpaw siste nog wat, waarna Sunpaw achteruit begon te deinzen. ‘Jíj gilde als een bange kitten,’ siste tussen haar tanden door naar Lionpaw. Als iemand de aandacht van het beest had getrokken, dan was zíj het wel geweest. Even dacht Sunpaw oog in oog te staan met de bruine slang, maar hij leek onschuldig. Sunpaws blik ging als een instinct omhoog. Een boom in... Ze keek van links naar rechts, waarna ze voor zichzelf koos. Ze sprong met een grote sprong over de adder heen, want achter haar was het bosje waar ze net uit was gesprongen. En toen zette ze het op een lopen. In minder dan drie sprongen had ze haar klauwen in de bast van de dichtstbijzijnde boom en trok zich op de laagste tak.

Hap hap hap, dat was wat Lionpaw deed. Ze rolde haar ogen. Ze zei waar ze zelf zin in had, een apprentice zou haar heus niet stoppen. Grote bekken en grote ego's gingen nou eenmaal samen. En ze wás geen kitten. Maar voordat ze Lionpaw weer kon uitschelden, stond er een slang in de weg. Ze had de makkelijk weg gekozen en voor haarzelf gekozen. Lionpaw moest gewoon maar volgen. En toen zij al hoog in een boom zat, stond Lionpaw nog op de grond, duidelijk beledigd. ‘Schiet op dan!’ siste ze haar toe. ‘Eerst red ik mezelf, dan zie ik wel weer verder,’ miauwde ze vervolgens in haar eigen verdediging. Het was een instinct die ze gewoon had. Haar eigen pels moest ze eerst redden. Ze ging echt niet zichzelf opofferen voor een ander. Dat deed ze wel als ze meer levens te besteden had. Maar de adder schoot uit. Sunpaw hield even haar adem in, voorover leunend op haar tak om te zien of Lionpaw het veilig redde. Ze zat in de boom. ‘Ben je gebeten?’ vroeg ze toen aan de poes. Ze had wel (alweer) gegild, dus misschien had hij haar te pakken gehad.

Wow, was ze nu beledigd? Sunpaw rolde haar ogen en liet een geërgerde zucht horen. Vervolgens merkte ze wel op dat ze oké was. ‘Wat zit je nou te zeuren dan?’ bromde ze geërgerd op. Zie je, ze konden beide prima voor zichzelf zorgen. Lionpaw ook, dus waarom wilde ze nou haar de schuld geven? Sunpaw zou direct weer hetzelfde doen. Sunpaw keek weer naar de grond en speurde naar de adder. Hij leek niet meer er echt te zijn. Ze had niet echt zin om meer met Lionpaw te praten, dus ze checkte de grond nog voor een laatste keer. ‘Volgens mij is het veilig,’ miauwde ze simpel, waarna ze met haar kop naar beneden langs de stam weer omlaag klauterde en uiteindelijk met een sprong met vier poten weer op de grond landde. Ze  keek nog een keer omhoog naar Lionpaw en rekte zich nonchalant uit. Pfft, bang zijn voor slangen! Slangen waren dom in vergelijking met haar!

Lionpaw volgde al snel ook naar beneden, waar Sunpaw al weer een beetje op haar gemakje trippelde. De slang leek pleite en ze was niet de enige, want Lionpaw duidde aan met een lelijk woord dat ze zou jagen. Nou zeg! Sunpaw blies haar wangen boos bol. ‘Wat is er Lionpaw, bang voor een slangetje?’ riep ze de rood-witte poes uitdagend na. Nou, zij niet hoor. Ze kreeg een geniepig plannetje en keek de poes aan. ‘Ik wed dat ik wel een muis kan vangen op de rotsen,’ miauwde ze vervolgens, waarna ze zich keerde naar de stapel stenen. Ze wist dat er slangen woonden, ze hadden er immers net eentje gezien. Maar, er was ook vaak prooi in spleten en holletjes zoals die. En ze zweerde dat ze ooit warriors had horen praten dat ze een dikke woelmuis daar hadden gevangen. En zonder nog te twijfelen begon ze richting de stenen te sluipen, de lucht proevend op prooi én ander gevaar.

Lionpaw was een watje! Ugh, ze had het kunnen weten. Ze liet haar het werk doen. Ze rolde haar ogen, maar ze bleef zelfverzekerd. Ze zou een muis vangen, let maar op! Ze had wel eens eerder muizen gevangen, dus deze zou niet veel anders worden. ‘En wat krijg ik als ik één vang? Doe jij dan mijn elder duty voor een halve maan?’ grinnikte ze. Ja hoor, dat wilde ze maar al te graag van af. Ze haatte teken en muizengal, yuck! Ze focuste zich vervolgens weer op haar jacht. Even aarzelde ze toen ze aan de voet van de rotsen stond, maar daarna sprong ze op de eerste rots, scherp luisterend naar pootjes van muizen. Ze sloop verder en verder, en sprong al snel een paar rotsen over. Waar waren die stomme beestjes...

Ugh, Lionpaw was zo'n schoonpoot! Aan de regeltjes houden. Dat kwam vast omdat ze Eveningglow als mentor had. Ze wilde vast net zoals haar zijn. Yuk! Iedereen wist dat Eveningglow BloodClan in haar bloed had zitten, waarom zou je als haar willen zijn? ‘Ga dan wat beters doen, ik heb je niet nodig, watje!’ kaatste ze terug, terwijl ze weer een rots hoger opsprong. Ze zwiepte haar staart en dook weer in een jachthouding. Ze snuffelde. Ze wilde die muizen wel eens hebben, voordat die stomme adders hún prooi op zouden eten. Ze had haar tong gefocust uit haar bek, totdat Lionpaw weer begon te kirren. Gefrustreerd kreunde ze en kwam uit haar jachthouding. ‘Ik had allang wat kunnen vangen, als jij niet steeds komt zeuren!’ brieste ze geïrriteerd. Daarom zette ze wat tempo en sprong snel over een paar rotsen en verdween helemaal aan de andere kant. Zo, dat kon Lionpaw haar niet meer zien en kon ze even focussen. Haar oren spitsten zich toen plotseling, toen ze meende een zacht gesis te horen. Haar ogen werden weer groot toen ze weer een slang onder de rotsen vandaag zag komen.

Sunpaw had gewoon zin om Lionpaw een koekje van eigen deeg te geven. Snuffelend ging ze verder over de stenen, maar ze bleef maar naar haar schreeuwen. ‘En je rotkop van dichtbij bekijken? Nee dankje,’ miauwde ze met haar ogen rollend. Allemaal smoesjes he, waarom was zij dan degene die aan het jagen was en Lionpaw degene die toekeek. Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart en zakte weer in een jachthouding. ‘Ik doe tenminste iets, wat is jouw smoes?’ miauwde ze sarrend. ‘Geef maar toe dat je bang bent.’ En met die woorden sprong ze van de rots en verdween ze aan de andere kant.
Sunpaw stond oog in oog met de slang. Een geschrokken gil kwam van haar af, waarna ze in een reflex een poot richting de kop sloeg, waarna ze keihard wegrende. Rakelings voelde ze nog iets langs haar achterpoten voelen, maar het werd niet gevolgd door pijn. Ze was door het oog van de naald gekropen en het SkyClan bloed in haar werd weer duidelijk toen ze pijlsnel een boom in klom. Ze moest even op adem komen hoor, maar ze was er weer onderuit gekomen. Natuurlijk! Ze kon een adder wel aan. Maar nog trillend van de adrenaline bleef ze op haar tak zitten.

Sunpaw klemde zichzelf om de tak en kwam langzaam op adem. Maar uit haar ooghoeken zag ze Lionpaw langs de stenen lopen. Muisbrein! Sunpaw keek snel naar de plek waar ze net van de adder was ontsnapt en toen weer naar Lionpaw die haar leek te roepen. Ze was allang omhoog gegaan! Lionpaw moest rennen, begreep ze niet dat ze in gevaar was? ‘Lionpaw, kijk uit! Slang!’ riep ze vanuit haar veilige plekje hoog in de boom. Tsja, ze was dan ook weer niet de allerminste dat ze wilde dat Lionpaw gebeten zou worden. Maar ze mocht haar nog steeds niet! Ze had een hekel gekregen aan die poes. Maar ja, Lionpaw kon er ook niets aan doen dat ze dom was. Sommigen waren nou eenmaal niet zo erg door Starclan gezegend dan haar.

Nou ja zeg! Ze waarschuwde haar en dan kreeg Sunpaw deze reactie. Ze stak haar tong naar haar uit toen ze wegliep. Slangenvrienden. Ze bleef in haar boom zitten en staarde naar de grond, wachtende tot de slangen weer in hun nesten zouden kruipen, onder de rotsen. In de tussentijd wond ze zich helemaal op over Lionpaw. Wat een kreng! Sunpaw daalde uiteindelijk af naar de grond en besloot om maar terug richting kamp te gaan en hopen dat ze onderweg nog wat zou vangen. Maar die stomme Lionpaw hoefde ze niet meer te zien hoor, jakkes!

- Topic uit