Balletje overgooien

Twistedpaw sliep slecht de afgelopen dagen. Hij was bezorgd om zijn vader en Bloodpaw en alle andere gewonden. Het beeld van de dode Southernwolf stond ook nog op zijn netvlies gebrand. Het was allemaal zo snel gegaan, gelukkig had hij wel Scarletkit kunnen redden. Wie weet wat er met haar gebeurd was als hij haar niet weggehaald had.
Geluid waakte hem wakker uit zijn ondiepe, onrustige slaap. Hij opende zijn ogen en zag een enge.. Kat? Was het een kat? Moest wel, maar hij zag er eng en raar uit. En hij was een nest kapot aan het maken. Waarom dat nu weer? Hij kon de stank van BloodClan ruiken en hij moest bijna kokhalzen. Getver, en hij zag er ook nog uit alsof hij in je naarste nachtmerries verscheen. En oh nee, hij keek naar hem. Twistedpaw sloot snel zijn ogen, net doende alsof hij sliep. Helaas was zijn snelle hartslag en onregelmatige ademhaling een teken dat hij heel erg wakker was. Hij hoorde gegrom en plots kwam er iets hards tegen zijn kop aan. Twistedpaw snakte even naar adem van de pijn en wreef met zijn poot over zijn kop. Vervolgens keek hij naar de BloodClanner, met angst in zijn ogen, die hij zo goed mogelijk probeerde te verbergen.

De.. Kat. Het moest wel een kat zijn, begon opeens te gniffelen. Vond hij dit grappig? Nu hij er verder over nadacht kon hij wel begrijpen dat hij het grappig vond. Naja, niet waarom, maar.. Hij was een BloodClanner, dus die vonden het altijd grappig als iemand pijn leed. Twistedpaw slikte nog eens nerveus en drukte zijn grote lichaam tegen de wand van de Den. Misschien als hij zichzelf zo klein mogelijk maakte, dat hij dan met rust gelaten werd?
Maar de BloodClanner kwam met een gekke huppel op hem af, nadat hij abrupt gestopt was met lachen. 'Heb je zeer jongetje?' vroeg hij. Nou, dat had hij ja. Maar dat ging hij niet zeggen. Zwakte tonen was juist wat ze leuk vonden, toch? En, als je stoer was, of deed, dan kan je angstaanjagend en sterk overkomen. Misschien zou hij hem dan wél met rust laten. Dus schudde Twisted zijn brede kop. 'Nee hoor..' Het kwam er iets te banging uit, maar het was tenminste zonder stotteren.

Oh hij hoopte toch zo dat hij hem gewoon met rust zou laten. Die stomme BloodClanners, waarom moesten ze nou altijd alles verpesten. En er waren gewoon katten, Clangenoten, overgelopen! Twisted kon het gewoon niet geloven, maar zijn zorgen lagen nu ergens anders. Op iets veel dichterbij. De misvormde kat lachte namelijk. Twisted werd er niet geruster op. Nou. Dan heb ik zeker niet hard genoeg gegooid!' En voor hij wist wat er gebeurde kwam dezelfde steen weer hard op zijn kop terecht. De kater blies geschrokken en legde zijn poot over zijn kop heen. Hij voelde een straaltje bloed door zijn vacht stromen, maar hij bleef stil liggen en drukte zichzelf nog wat meer tegen de wand aan.