They move together, blue diamonds on a green field

Wowie, hier zou zij later ook gaan slapen! Het was in ieder geval cooler dan de Nursery. Daar vond ze het inmiddels al een beetje saai worden. En ze had ook zin om te trainen natuurlijk. Ze zal eens laten zien wat ze allemaal kan! Met grote, nieuwsgierige, blauwe ogen keek ze de Den rond. Het was wel een stukje donkerder dan de Nursery, maar dat maakte toch niet zoveel uit. Je kwam hier toch meestal alleen maar om te slapen! Bluekit was er al aan gewend hoor, zij zou zich hier wel thuis voelen. Dat ze daarvoor haar vader zou gaan missen in het nest, kwam even niet in haar kopje op door alle enthousiasme.

Roughpaw

Roughpaw klemde hardnekkig aan haar nest. Veel anders kon ook niet. Ze mochten nu helemaal niet meer uit kamp, dus verstopte ze zich op een plekje die ze als veilig bestempeld had. Maar er was een kitten binnen gekomen die duidelijk avontuurlijker was, of realiseerde het domme ding nog niet wat er echt aan de hand was? Haar ogen volgden de kitten die rond huppelde als een blij ei. Ze haatte het. ‘Bluekit,’ siste ze fel. Haar ogen fonkelden bazig terwijl ze zich overeind hees uit haar nest. ‘Je hoort hier niet te zijn, ga terug naar je ouders,’ miauwde ze streng. Waar het veilig is, wilde ze er eigenlijk aan toevoegen. Maar ze wilde niet alle onschuld van de kitten direct verpesten.

Bluekit was zich van geen kwaad bewust, maar iemand anders dacht daar blijkbaar anders over. Haar naam werd gesist en Blue keek om in de groene ogen van Roughpaw, die op haar af kwam. 'Je hoort hier niet te zijn, ga terug naar je ouders,' miauwde ze streng. Nou zeg! Bluekit fronste een beetje boos terwijl ze helemaal naar de Apprentice toe draaide. 'Ik heb alleen mijn papa! Mijn moeder is dood!' Ze had haar moeder amper gekend, dus erg verdrietig was ze daar ook niet om, maar alsnog. 'En ik mag hier gewoon zijn, het kamp is free real estate!' Dat had ze van papa geleerd, hihi!

Wauw, wat een kitten! Het deed haar bijna denken aan zichzelf toen ze zo oud was. Ze trok haar neus op en liet haar hoektanden zien. Ze begon meteen te gillen dat ze alleen een papa had en lomp dat haar moeder dood was. Een steek ging door haar hart heen. Haar moeder was bijna dood, ze wist hoe erg het was. En Bluekit strooide met het woord alsof het doodnormaal was. Ze drukte haar oren nog verder in haar nek. Vervolgens miauwde ze dat ze overal mocht komen. Haar haren kwamen overeind. ‘Jij mag hier helemaal niet zijn, ben je al een apprentice? Nee. Dus rot op uit de apprentice den!’ snauwde ze de ander toe, waarna ze haar kopje dichterbij bracht. Haar vrolijke gedrag mocht ze lekker in de nursery doen, niet hier.

Ze had wel gedacht dat ze het bij die woorden kon laten en dat het dan goed was. Er stond immers niet voor de Apprentice Den dat het verboden was voor kittens. Was dat überhaupt ooit gezegd? Niet dat ze wist tenminste. Als dat wel zo was dan moest je maar bij haar papa zijn. 'Jij mag hier helemaal niet zijn, ben je al een apprentice? Nee. Dus rot op uit de apprentice den!' snauwde de ander gemeen. Bluekit liet een boos gezichtje zien. 'Waarom doe je zo gemeen?' piepte ze met een kleine stomp van haar pootje. 'Je kan het ook gewoon normaal zeggen hoor!' Ze had heus wel geluisterd. Misschien.

Stomme, domme, rotkit! Wilde ze dood ofzo? Want dat zou ze gaan als ze zo'n grote bek bleef houden. Zij wist het, zij was degene die ook een grote bek had gehad. En moest je eens kijken. Ze was een wrak. Nee hoor, ze was geen wrak, ze was sterk. Nou ja, sterker dan deze kitten. En als zíj dacht dat ze kon winnen met een grote bek, dan had zij een grotere bek. ‘Ik doe niet gemeen, ik probeer je veilig te houden, muisbrein,’ miauwde ze tegen de ander. Had ze de BloodClanners niet ontmoet? Ze rolde kittens door het kamp als een hobby. ‘En ik zei het normaal, maar dat werkte niet. Dus dan maar gemeen. Maar ik ben nog lang niet zo gemeen als zij, dus luister gewoon naar me, verdomme,’ gromde ze naar de kittens. Ze had totaal geen medelijden, geen haartje. Waarom zou ze? Medelijden zou d'r duidelijk niet helpen.

'Ik doe niet gemeen, ik probeer je veilig te houden, muisbrein,' miauwde de Apprentice. Nou zeg, pff. Zomaar werd ze opeens muisbrein genoemd. Wat is dit nou. 'En ik zei het normaal, maar dat werkte niet. Dus dan maar gemeen. Maar ik ben nog lang niet zo gemeen als zij, dus luister gewoon naar me, verdomme,' gromde Roughpaw vervolgens. Bluekit staarde haar een tijdje aan, voordat ze boos snoof. 'Ik weet heus wel dat zij gemener zijn hoor!' Ze was niet dom, echt niet. 'Waarom mag ik hier niet komen? Ik was gewoon een beetje aan het ontdekken, je moet iets te doen hebben toch?' Het was een oprechte vraag. Als kitten kon je al vrij weinig doen, laat staan nu! Dat Roughpaw zo uit de hoogte deed vond ze maar raar. Maar ja, Blue had ook niet de dingen gezien die zij had gezien, maar dat kon ze niet weten.

Niets drong door de dikke schedel van deze kitten. Ugh! Ze had zin om haar keihard op d'r kop te slaan, kijken of dat wel werkte. Ze wilde haar gewoon uit haar buurt hebben. En ze zei nog wel dat ze gemener waren. Ze snoof en trok haar lip op. ‘Blijf in de nursery,’ herhaalde ze stellig, op een lage, grommende toon. Iets te doen hebben. Ze moest veilig blijven. En ze moest ook uit haar buurt blijven, voor altijd. Ze stak dan ook haar poot uit en probeerde de kitten richting de uitgang te duwen. ‘En blijf uit mijn buurt.’

Helaas vond Roughpaw het helemaal niks en duwde ze haar weg. Ze moest de Den uit en terug gaan naar de Nursery. Psht! Oh, en ook nog is uit haar buurt blijven? Nou, met genoegen hoor. Bluekit hief haar kopje op en draaide om. 'Nou oké dan, doei.' Maar echt gewonnen gaf ze haarzelf niet, want ze ging echt niet terug naar de Nursery hoor. Ze kon prima voor zichzelf zorgen, die Roughpaw maakte zich zorgen om niks. En zo gemeen ook, tsk. Met boze stapjes liep Bluekit de Den uit, weg van de gemenerd.

topic uit