Paradise By The Dashboard Lights

Chillypaw lag in haar nest maar sliep niet. Haar spieren waren aangespannen terwijl ze haar oogjes toegeknepen hield. Het was beter om te slapen nu, zodat de tijd snel voorbijging en zodat geen enkele nachtbraker van een Bloodclanner haar nog wakker zou zien en zou besluiten dat dat wel heel handig was. Ze had hen wel bezig gezien, de monsters; kittens treiteren, warriors kleineren, elders lastigvallen. Ze wou dat ze iedereen kon beschermen, dat ze hen stuk voor stuk de keel over zou kunnen halen. Dan zou het pas Bloodclan zijn - wanneer hun bloed over de grond droop. Deze gewelddadige gedachten brachten haar enigszins van haar stuk. Chillypaw opende één van haar gele oogjes en keek de den rond. Ze had afleiding nodig, al was het maar voor even. Haar blik viel op haar lieve zusje Fuzzypaw in het nest naast haar. De jonge apprentice gaf het poesje even een duwtje. Als ze niet wakker was, zou ze haar ook niet wakker maken, maar als ze dat wel was konden ze er samen misschien voor zorgen dat de tijd wat sneller zou gaan.

+Enkel Fuzzypaw

Fuzzypaw

I'm looking over my shoulder, as paranoid as a criminal

Ze was bang. Angstig. Ze kon niet geloven dat dit allemaal gebeurde. Eerst… Eerst mama, nu ShadowClan… Ze krulde zich wat meer op, hoe meer ze van zichzelf kon aanraken, hoe kleiner ze was. Hoe kleiner ze was, hoe minder groot de kans was dat BloodClan haar zou uitkiezen. Toch? Wie konden ze nog vertrouwen? Wie konden ze nog vertrouwen in de Clan? Hun voormalige clangenoot had mama verwond, bijna vermoord! En nu? Nu bleek hun leader samen te spannen met BloodClan? Al haar houvast die ze had gehad aan de Clan waren zo onder haar weg gebrokkeld en dat gevoel gaf een benauwdheid die ze nog nooit had meegemaakt. Hoe kon alles in zo’n korte periode opeens weg zijn? Toen ze een duwtje voelde, schoot haar vacht dan ook meteen uit angst overeind, haar pupillen meteen gigantisch terwijl ze keek naar van wie het duwtje af kwam. Toen ze de gele ogen van haar zusje ontmoette, vlakte haar vacht zich weer wat af en werden haar pupillen weer wat kleiner. Het was haar zusje maar, geen enge bloodclanner die iets van haar moest hebben. Daarmee kon ze opgelucht adem halen, gelukkig. ”Chilly..” fluisterde ze zachtjes, om de andere katten niet te storen. ”Kan je niet slapen?” vroeg ze vervolgens zachtjes, terwijl ze haar lichaam wat meer naar haar zusje draaide. Niet dat zij dat wel kon, voor haar gevoel kon niemand in de Clan met een gerust hart slapen. Iedereen was aan het wachten. Aan het wachten en het hopen tot ze uit hun leiden verlost werden. Dat was ofwel tot ze hun dood tegemoet zouden komen, of dat ze verlost zouden worden door hulp die zou komen. Welke van de twee, was zo ver nog niet duidelijk. Er waren immers al katten gestorven, hoeveel zouden er nog volgen? Zouden zij volgen?

Ɓσ

Paradise By The Dashboard Lights Unknown

Oh nee, ze had Fuzzypaw doen schrikken! Chillypaw keek haar zusje schuldig aan toen ze zag hoe bang die keek, al leek ze gelukkig snel weer te kalmeren. "Sorry..", fluisterde de jonge apprentice even stilletjes. Daarna schudde ze zachtjes haar kopje om te antwoorden op de vraag, waarna ze ook wat rondwriemelde in haar nest om de ander beter aan te kunnen kijken. "Jij ook niet zeker?", vroeg ze daarna, nog steeds op fluisterzachte toon; maar het feit dat Fuzzypaw nog wakker was, was waarschijnlijk al genoeg bewijs. Ze was jaloers op de katten die wel konden slapen. De tijd ging dan veel sneller voorbij, en hoe sneller de tijd voorbij ging, hoe sneller de Bloodclanners hen alleen zouden laten en terug naar hun eigen camp zouden gaan. Hopelijk. Oh, Starclan, laat het zo zijn alsjeblieft.

Fuzzypaw

I'm looking over my shoulder, as paranoid as a criminal

Chilly keek overduidelijk schuldig naar haar toen ze was geschrokken. Ze had het gewoon niet zien aankomen en met de situatie waar ze nu in zaten… had het zomaar een bloodclanner kunnen zijn die haar uit het nest wilde sleuren of waarvoor ze klusjes voor zou moeten gaan doen. Het kon zomaar, het zou niet de eerste keer zijn dat een BloodClanner haar zou uitkiezen om dingen te gaan doen. ”Sorry..” klonk er fluisterend van haar zusje af, waarop ze zachtjes naar haar glimlachte. ”Maakt niet uit, ik ben al blij dat jij het bent.” fluisterde ze zachtjes tegen haar met een zachte glimlach op haar gezicht. Ze vroeg aan haar of ze niet kon slapen terwijl ze wat rond wurmde in haar nest om haar zusje beter aan te kijken en ook om minder hard te hoeven te praten om elkaar te verstaan. ”Jij ook niet zeker?” klonk er zachtjes van haar zusje af, waarop ze even langzaam haar kopje schudde en een zachte zucht over haar lippen rolde. ”Was het maar zo…” fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar kopje vermoeid op haar nest liet ploffen. ”Ik wil heel graag slapen, maar het lukt gewoon niet..” fluisterde ze zachtjes. Maar nee, iedere keer als ze haar ogen sloot was ze bang dat ieder moment een bloodclanner op haar kon gaan springen.

Ɓσ

Fuzzypaw kon er nog een glimlach vanaf brengen, gelukkig. Chillypaw glimlachte terug - een kleine glimlach, niet echt eentje uit vrolijkheid. Ze knikte begrijpend bij de wens van haar zus om te slapen, ook al kon ze het niet. De grijze kattin rolde zich om, zodat ze half op haar rug lag en half met haar kopje tegen de schouder van Fuzzypaw leunde. Zo kon ze opkijken naar het dak van de apprentice den, waar je doorheen de takken het maanlicht bijna kon zien. "Ik voel je.", antwoordde ze zachtjes, met een diepe zucht. Starclan, hoe veel langer moesten ze dit nog uithouden?

Haar zusje glimlachte terug, maar er was geen sprankje vrolijkheid in te vinden. Ze voelde haar zusje wel, ook zij was die vrolijkheid verloren sinds het moment dat haar hartje was gebroken toen haar moeder het kamp in gedragen werd. Al voelde ze zich oprecht wel het beste als ze bij haar siblings of mama was. Ze wist niet wie ze verder nog kon vertrouwen, of er überhaupt nog wel iemand was die ze kon vertrouwen naast haar familie. Chill knikte naar haar toen ze sprak dat ze wou dat ze kon slapen, waarna ze zich zo om rolde dat haar kopje een beetje tegen haar schouder werd aangelegd en haar ogen op het dak boven hen werden gericht. ”Ik voel je.” klonk er zachtjes van haar af, waarna een zucht haar lippen verliet. Fuzzy slikte even, waarna ze haar kop zelf ook weer op haar nest legde en er ook een zacht zuchtje over haar lippen rolde. ”Ik hoop dat ze ons snel komen helpen..” fluisterde ze zachtjes, de hoop fragiel in haar stem. Maar ze kon altijd blijven hopen, toch? Voordat alles nog slechter werd. ”Ik wil hier niet meer leven als het zo blijft..” vervolgde ze zachtjes. Dan zou ze liever er uit gegooid worden en voor zichzelf moeten leven, want de angst dat haar familie iets aan gedaan zou worden zou dan te groot worden voor haar om mee om te kunnen gaan.

Haar zusje klonk zo fragiel, zo breekbaar. Het bracht Chillypaw meteen in beschermingsmodus. Ze draaide zich opnieuw om, zodat haar kin op de schouder van haar zusje lag in een soort halve omhelzing. "De hoop niet opgeven.", fluisterde ze met alle overtuigingskracht die ze in zich had. Ja, zelf begon ze langzaamaan de hoop te verliezen, beetje bij beetje - al was die optimist in haar hart moeilijk dood te krijgen. Maar Fuzzypaw mocht hetzelfde lot niet ondergaan. Nee, Fuzzypaw mocht niet hopeloos worden. Daar zou ze haar leven voor geven als het moest.

Vroeger was ze zo’n hyper en lief meisje geweest, maar alles was weg gevaagd met alles wat er gebeurd was. Het was net alsof die Fuzzy nooit had bestaan, wat raar was natuurlijk. Natuurlijk had die Fuzzy wel bestaan. Haar zusje draaide zich weer om, waardoor haar kin op haar schouder kwam te liggen en Fuzzy even zachtjes slikte. ”De hoop niet opgeven.” fluisterde haar zusje, waarop ze haar oortjes iets naar achteren vouwde en haar snuit meer tegen haar nest aan duwde. Ze wilde in de woorden van haar zusje geloven, echt waar, maar soms had ze het gevoel dat woorden niet meer dan dat waren: woorden. ”Denk je dat mama er weer op komt?” fluisterde ze zachtjes terug tegen haar zusje, maar haar ogen bleven op haar nest en grond gericht. Mama had al zoveel doorstaan en ze was zo erg gewond geweest… Wat als mama er niet meer bovenop zou komen na alles?

Chillypaw knikte, al was het meer even haar kin in de vacht van haar zus duwen en dan haar kin weer even opheffen - maar het was een duidelijke instemming. "Mama is sterk.", antwoordde ze, en met haar woorden probeerde ze zowel zichzelf als haar zusje te overtuigen. Fuzzypaw was vroeger zo vrolijk en hyperactief geweest. Chillypaw miste die kant van haar zusje. Nu was ze zo angstig, zo verlegen bijna. Ze haatte het. Het was allemaal Bloodclan's fout, en de fout van die clanverraders. Ze had haar familie in stukjes zien breken de dag dat Slatefur bijna als een dode het camp in gedragen werd; toen had ze gezworen dat ze iedereen zou beschermen, zodat dat nooit opnieuw gebeuren zou.

Ze voelde haar zusje lichtjes in haar vacht knikken. Het was bijna onvoelbaar, maar het was genoeg om haar te laten weten dat Chilly wel dacht dat ze erover heen zou gaan komen. "Mama is sterk." klonk er van haar zusje af, waarop ze even slikte. Nu wel ja, en daarvoor was ze ook sterk. Maar hoelang kon mama nog sterk zijn? Vooral als de BloodClanners in plaats van dreigen echt een keertje haar moeder iets zouden gaan aandoen. Dat het dreigen allemaal zou gaan stoppen en dat ze haar echt weer iets aan zouden gaan doen. En dan zou het waarschijnlijk afgelopen zijn, zoveel wist ze ook wel. Als een BloodClanner haar moeder op dit moment weer iets zou gaan aan doen... dan zou mama daar niks tegen kunnen doen. "Mama moet snel beter worden..." fluisterde ze zachtjes, haar ogen stijf dicht knijpend. Als mama snel beter was, dan kon ze zich ook beter verweren tegen de BloodClanners als ze haar iets aan wilde gaan doen. Zoals mama nu was, kon ze dat namelijk niet.

Chillypaw knikte. Inderdaad, hoe sneller mama beter was, hoe beter. Nu was ze veel te kwetsbaar, een veel te makkelijk doelwit. "Wij zullen haar beschermen.", fluisterde ze in Fuzzypaw's vacht, een vastberadenheid in haar stem die haar kenmerkte. Ze zou er voor zorgen dat niemand haar moeder opnieuw pijn zou doen, en ze was er zeker van dat al haar siblings hetzelfde zouden doen. Samen zouden ze sterk staan zonder Bloodclan; een schild van katten om de blinde kattin veilig te houden. Om iedereen veilig te houden die het nodig had. Dat was Chillypaw's enige doel op dit moment - zo veel mogelijk katten veilig houden, voor zover ze dat kon. En ooit zou Bloodclan weg zijn en dan zouden ze allemaal weer veilig en gelukkig zijn. Op een dag.