Hurricane

Roughpaw bewoog met kleine, snelle bewegingen in haar slaap. Haar dromen werden geteisterd door beelden van BloodClanners die katten vermoorden. Vaak was het Southernwolf, die dood was gegaan bij de aanval. Maar op andere momenten was het haar familie. Dan was het mama, dan was het Littlepaw, dan was het weer Chillypaw. Ze kneep met haar ogen, misselijk wordend van het bloed. Ze wilde gillen, maar er kwam geen geluid uit haar bek. Een donkere schim kwam op haar aflopen. Ze wilde rennen, maar ze kon geen kant op. En... opeens kreeg ze een tik op haar kop. Haar ogen vlogen open met een geruisloze schreeuw keek ze op. Ze keek in de ogen van Fuzzypaw. Even meende ze een halsband om haar nek te zien en bloed rond haar bek. Ze dook in elkaar, voordat het beeld weer scherp werd. En daar zag ze de grote, ronde ogen van haar zusje. ‘Fuzzy!’ schreeuwde ze woest toen ze uit haar nest sprong. Ze trilde nog een beetje, maar ze probeerde het te verhullen door het mos van haar pels af te schudden. ‘Laat me niet zo schrikken, ik had je wel wat aan kunnen doen!’ siste ze fel. Ze wendde haar blik af van haar zusje, proberend te vergeten wat ze net had gezien.

Roughpaw zag wel hoe Fuzzypaw reageerde, hoe ze in elkaar dook en bijna bang voor haar leek. Even werden Roughpaws ogen weer groot, alsof ze haar daadwerkelijk fysiek pijn had gedaan. Haar blik ging naar haar eigen klauwen. Zat er bloed aan? Nee, nee het was nog goed, ze was nog gewoon hier. Fuzzypaw knikte van ja na haar uitbarsting. Roughpaw wist wel dat ze eigenlijk sorry moest zeggen, maar dat kon ze gewoon niet. Misschien, misschien was dit wel niet echt, misschien was dit Fuzzypaw wel niet echt. Ze draaide haar kop weg en haar ogen gingen schichtig heen en weer over de grond, alsof ze wat zocht. Verdomme, ze moest normaal doen! Dit was echt. Dit was normaal. Kijk, Fuzzy probeerde zelfs normaal te doen, wat haar niet lukte. Dat was normaal. ‘Ik ben oké,’ miauwde ze dan ook scherp terug naar de ander. Kon ze dat niet zien dan? Er was niets mis met haar. Ze kneedde met haar nagels in de grond en keek Fuzzypaw eindelijk weer aan, haar gezicht strak en ze dwong zichzelf stokstijf stil te zitten. Ze mocht niet zo nerveus doen. Roughpaw rolde haar ogen. ‘Ja, ik kan nu niet meer slapen, hè?’ miauwde ze verwijtend naar haar zusje. Ja, goed. Sterk zijn, gemeen zijn, dan was ze sterk, dan zagen ze niet dat ze eigenlijk uit elkaar aan het vallen was. En dat was ze ook niet! Ze was sterk.

Fuzzypaw begreep het gewoon niet. Zij had niet meegemaakt wat zíj had meegemaakt. Fuzzypaw was altijd al bang geweest, durfde niet voor zichzelf op te komen laat staan voor iemand anders. Nee, ze moest bescherm worden als het fragiele bloempje dat ze was. En Roughpaw kon dat niet meer. Ze wilde het ook niet meer. Ze had genoeg eigen problemen. Fuzzypaw verontschuldigde de zich nog. Roughpaw rolde weer met haar ogen. ‘Pft, ja..’ kwam er schamper uit haar bek. Ze keerde haar kop weer weg. Roughpaw was gewoon ontzettend bang, het vrat haar op, maar ze moest sterk blijven. Ze moest onbereikbaar zijn. Maar uiteindelijk vroeg haar zusje of ze bij haar mocht liggen. Roughpaw keek weer naar Fuzzypaw, een storm van emoties in haar ogen. Ze kneep even verward met haar ogen, waarna ze toch uiteindelijk zuchtte. ‘Ja, oké.’ Fuzzypaw was ook gewoon maar bang. Mét goeie reden! De duivels waren in hun kamp, StarClan had hun verraden en de Dark Forest was hiervoor verantwoordelijk. De slechte katten, hun oude vijanden. Ze maakte ruimte voor Fuzzypaw toen ze iets opzij schoof in haar nest en ging weer liggen, haar kop weer afkerend.

Meteen toen Roughpaw plaats had gemaakt in haar nest, krulde Fuzzypaw zich naast haar op. Ze zuchtte en bleef wegkijken terwijl ze tegen haar aan kwam liggen. Even maakte Roughpaw nog een schrikbeweging. Eigenlijk vond ze het maar niets als ook maar iemand aan haar zat, bang dat ze haar pijn zouden gaan doen. Maar Roughpaw bleef liggen, wat gespannen en staarde voor zich uit. Roughpaw was gewoon te koppig om toe te geven dat ze bang was, want dat zou haar zwak maken, zoals Fuzzy. Ze knarste even haar tanden over elkaar toen Fuzzypaw haar bedankte en ze wist eigenlijk niet waarom. Ze bleven familie en ook al leek het zo, Roughpaw wilde ze echt niet allemaal weg duwen. Hoarsepaw vond haar vast al een monster, Littlepaw en zij hadden altijd wel wat ruzie gehad, en Chillypaw deed altijd zo erg haar best, dat het bijna bemoeiend werd, de betweter. Ze draaide haar ogen dan ook even naar Fuzzypaw toen ze miauwde dat ze van haar hield. Ze trok even een rimpel in haar voorhoofd. Waarom? Haar groene ogen keken even onzeker naar Fuzzypaw, voordat ze haar kop ook afwendde. ‘Ja ja, weet ik,’ miauwde ze vervolgens weer nors. Maar van binnen stak het haar ergens wel. Ze zou Fuzzy vast vroeg of laat ook teleurstellen. Ze drukte toen haar kop in het mos. Ahh, waarom kon ze het allemaal niet gewoon uit zetten?