The World Seems To Burn, And I'm Watching It

Ze heette nu Softbelly. Zo was ze genoemd, die naam had ze gekregen van degene die ervoor gezorgd had dat ze nu zo leven moesten. Nee, ze was niet komen opdagen voor haar eigen ceremonie. Niet uit rebelsheid en niet uit woede, maar uit pure angst. Er was nog geen dag voorbij gegaan dat ze ook maar één poot uit haar nest gewaagd had, afgezien van de ene keer dat ze haar nest opgepakt had en deze helemaal naar de achterkant van de den gesleept had, zodat ze zo ver mogelijk van de buitenwereld vandaan zat. Het ging grotendeels onopgemerkt, maar toch waren er net genoeg clangenoten die doorhadden wat er aan de hand was, die haar eten gaven. Niet dat ze.. Honger had. Nee, ze voelde zich verschrikkelijk. Ze kon geen hap binnen krijgen, en als ze zichzelf toch pushte om dit wel te doen, kotste ze het binnen no-time weer uit. Gelukkig maar dat ze aan de achterkant van de den lag, want dan kon ze het opruimen onder de denwand door. Ze was vermoeid, constant, zo verschrikkelijk vermoeid dat ze driekwart van de dag weg sliep. 's Nachts kreeg ze koorts, rillingen. En een zeurende hoofdpijn teisterde haar wanneer ze wel wakker lag. Haar vacht was dof en haar ogen waren leeg. Ze wist hartstikke goed waardoor dit kwam. Ze was leven aan het maken in haar buik, en om leven te maken moest dit blijkbaar uit je gezogen worden. Het was haar verdiende loon, had ze zich allang bedacht, want ze had een verschrikkelijke zonde gepleegd. En dit was het resultaat ervan. Ze was ziek, ontzettend ziek. Maar niemand kon haar helpen, want niemand wist hoe verschrikkelijk ze zich voelde. Niemand kon dit ook weten, ze zou verbannen worden, maar zou nooit kunnen overleven buiten deze den. Overal waren wolven die haar pakken zouden, de angst die ze een moon geleden gevoeld had was nog niet half zo erg geweest als hoe ze er nu aan toe was. Mentaal was Softbelly, elder Softbelly, gewoon gesloopt. Ze was kapot, en ze kon niet meer gemaakt worden. Ze was opgebrand. En ze was nog maar zo jong. Niemand kon haar hier meer van redden. Ze wist dat ze de rest van haar leven, hoe lang of kort deze nog mocht duren, in angst in haar nest zou moeten blijven zitten.
- Alleen voor Wolfpaw