infinitesimal

De apprentice den voelde een beetje als haar veilige hokje, waar niemand haar iets aan kon doen. Maar zelf die ruimte werd nu afgepakt door BloodClanners, dus ze had het gevoel dat ze niet meer links of rechtsom kon. Roughpaw voelde zich zo gevangen genomen, dat ze bereid was een gat door de kampmuur te knagen als ze de kans kreeg. Maar misschien was het nu rustig in de apprentice den, kon ze haar oude nest opzoeken en even verstoppen voor de realiteit en dromen van vroeger. Maar het moment dat ze binnen stapte kreeg ze een snauw naar haar kop geslingerd. Meteen ging Roughpaw in verdediging modus, menend dat ze een halsband zag om de witte gedaante voor zich. Roughpaw sloeg haar klauwen uit haalde zonder ook nog maar een tweede keer te kijken uit naar de ander, alsof ze op een andere planeet was.

Roughpaw voelde dat haar klauw het doel vond en ze hem op zijn rug krabde. Ze knipperde met haar ogen en staarde naar de witte vacht in haar klauwen. Wit... Maar, wacht eens? Ze keek weer op en zag nog net dat het wel een heel bekend figuur was die haar aanviel. M-maar, ze kon zweren... Hij was de vijand! Ze siste toen hij haar greep en ze door zijn gewicht op de grond viel. Zijn kop probeerde zich naar haar hals te werken. Hij zou haar vermoorden! Haar ogen werden groot, hij was wel de vijand. Haar broer.. haar bloedeigen broer was ook al overgenomen. Hij was wel BloodClan, ze had zich niet vergist. ‘Stop!’ gilde ze, helemaal overgaand om zichzelf te redden, niemand anders. Ze probeerde zijn kop te klauwen voordat hij bij haar nek kon komen, haar kin op haar borst duwend en slaan, slaan, slaan. Zo hard als ze kon.

Roughpaw was in een waas helemaal naar zelfverdediging gegaan, zwaar hijgend om zichzelf te redden naar het kwaad dat haar betuigde. Ze waren allemaal duivels, ze kwamen rechtstreeks uit de dark forest. Maar op een gegeven moment leek het naar haar te luisteren en de aanval stopte. Meteen krabbelde ze overeind en zette al haar haren overeind. Roughpaw? Hoe wist hij haar naam. Haar verwilderde blik keek naar het monster, want dat was hij. Ze zag het, helder en scherp. Dit was echt. Maar toen ze een paar keek knipperde werd het beeld wazig en zag ze de angstige blik van haar broer. Er was geen halsband om zijn nek. Hij was geen groot monster, hij was gewoon een kleine apprentice, als zij. Haar staart droop af en haar ogen werden groot van schok. H-had ze nou? Zoekend naar houvast, naar logica keken haar ogen schichtig in het rond. Ze werd niet gek. Nee, nee.. Het was zijn schuld. ‘Jij viel mij aan!’ bitste ze fel terug. Ze zou nooit zeggen dat ze fout zag, want dat gaf ze toe. Dan gaf ze eraan toe dat ze gek werd.

Roughpaw keek haar broertje met nog grote ogen aan, maar verder was haar houding vijandig. Vijandig, om zichzelf te beschermen. De beste verdediging was aanvallen, toch? Dus, niet de schuld op haarzelf leggen. Nee hij, hij was fout. Zij werd niet gek. Hij was kwaad. Natuurlijk, dat deed je als je vals werd beschuldigd. Maar ze kon het niet aan, niemand mocht de waarheid weten. Bovendien, ze was niet gek. Nee, absoluut niet. ‘Niet!’ miauwde ze vervolgens terug. Daarna begon hij te miauwen waar ze mee bezig was. ‘Jij ging voor mijn nek!’ siste ze fel terug. ‘Je bent een moordenaar, net als hen. Blijf uit mijn buurt!’ miauwde ze zwaar ademend, waarna ze omkeerde en wegrende van de apprentice den. Maar het moment dat ze hem de rug toekeerde sprongen tranen in haar ogen. Hoe lang kon ze dit nog volhouden?