And I've been waiting for this moment

Littlefish zat ineengedoken aan de rand van het tweebeenterritorium en keek met grote ogen naar binnen. Het was avond en dus leken de tweebenen niet meer wakker, gelukkig, want dan had ze het snel op een lopen gezet. Maar hier in de struiken was ze verborgen en kon ze haar nieuwsgierigheid lessen door te kijken wat ze zoal aan het doen waren hier. Ooit was dit Skyclan gebied geweest, zo had ze zich laten vertellen, maar ze was veel te jong om zich dat te herinneren en dus moest ze de oudere generatie maar op hun woord geloven. Zouden hun geesten hier soms nog ronddwalen? Keken ze vanuit Starclan naar hun oud gebied en schudden ze met hun hoofd als ze zagen wat ervan gekomen was? Littlefish bedacht zich dat ze hier waarschijnlijk niet moest zijn, dat ze misschien beter terug naar huis ging; en ze draaide zich om, maar schrok zich een ongeluk toen daar plots iemand anders bleek te staan en met een klein gilletje sprong ze naar achteren, de bosjes uit.

+Stagtine eerst

Gelukkig leek de andere kat haar niet kwaadgezind, in tegendeel; hij waarschuwde haar voor de honden die hier mogelijks zaten. Littlefish schoot terug naar voren, terug de struik in. Er was niet zo veel ruimte in de struik, waardoor ze haar lichaam tegen dat van de kater moest duwen zodat ze er samen onder zouden passen, maar dat kon vond ze eigenlijk niet zo erg. Het was immers niet dat hij lelijk was.. "Ja, en Stagtine toch?", antwoordde ze. Ze waren elkaar vast wel al eens tegengekomen op een gathering, of zo. En ze herinnerde zich de interessantere katten van die gatherings altijd wel, al deed ze natuurlijk haar best om iedereen te herinneren. Het was gewoon een feit dat sommigen iets meer.. Bleven plakken dan anderen, natuurlijk.

Even bleef de kater stil, alsof hij na moest denken over zijn naam. Littlefish draaide haar kopje naar opzij, al moest ze zo haar neus bijna in de vacht van de Thunderclanner duwen met de beperkte ruimte die er in de struik was. Maar, stiekem als ze was, maakte ze van dat moment even gebruik om zijn geur op te snuiven. En natuurlijk rook hij even goed als hij eruitzag, hoe kon het ook anders? Ook al was de geur vreemd, sinds Thunderclan niet een geur was die ze vaak rook - dat vreemde gaf er ook iets spannends aan, iets illegaal.. Littlefish kon wel bekend staan als de rebel, iemand die dingen deed puur omdat het illegaal was; voor de spanning, de adrenaline. Maar uiteindelijk antwoordde Stagtine, en hij vroeg waarom zij hier was - maar hij ging ook wat achteruit, voor zover ze dat kon, zodat zijn warmte weer wat verder van haar lichaam was. Onbewust gleed er een koele rilling over haar ruggengraat, en bijna beschaamd gleed haar blik weer weg van hem, richting de tweebeen-dingen die ze door de takken heen vanuit hun schuilplek konden zien. De calico antwoordde met een halve schouderophaal. "Hmm, nieuwsgierigheid, denk ik..", antwoordde ze, haar stem bijna hees - ze schraapte even haar keel. Wat overviel haar toch plots?

Littlefish snorde geamuseerd toen hij dichterbij kwam en mauwde dat Riverclan vacht inderdaad zo zacht was als het leek. Onbeschaamd kroop ze ook wat dichter bij hem en wreef ze met haar wang over zijn borstkas. "Thunderclan vacht mag er toch ook wel zijn hoor.", antwoordde ze, een lach in haar stem nu ze over haar eerdere verlegenheid heen was. "Misschien is het het lot?", antwoordde ze op Stagtine's opmerking was dat het toeval was dat ze elkaar tegen kwamen, allebei door hun nieuwsgierigheid naar dit vreemde land geleid. Maar Littlefish vond wel iets moois aan het idee van het lot, die hun leven op bepaalde banen leidde.. Het was zeer geruststellend, om te weten dat er een pad voor jou uitgestippeld was. De kleine kattin keek op naar de Thunderclanner met grote turquoise ogen; ze snorde opnieuw toen hij zijn staart over die van haar legde. Ze voelde zich warm en beschermd, alsof niets dit moment kon verpesten.

Littlefish spinde goedkeurend toen hij antwoordde met een lik over haar vacht en duwde haar kopje wat dichter bij hem, als om hem aan te moedigen. Er was amper nog ruimte tussen hen - het was bijna alsof ze twee lichamen in dezelfde vacht waren. De jonge kattin giechelde even vrolijk toen hij mauwde dat dat een mooi lot zou zijn. Ja, inderdaad. Ze voelde zich warm en veilig en ze wou dit gevoel nooit kwijt. Littlefish rolde een beetje om, zodat ze haar poten om zijn sterke lichaam kon sluiten. Ze wou hem omhullen met haar vacht, zodat hij zich net zo warm en veilig voelde. Zodat ze konden geloven dat dit het lot was, en geen toeval. Zodat ze konden geloven dat dit nooit zou eindigen.