[Totem Ritual] Eventide

Onderwerp: [Totem Ritual] Eventide wo 13 mei 2020 - 20:00

Het was een tik geworden dat zodra ze zenuwachtig werd ze haar krullige plukje vacht op haar borst plat likte. Zo kon ze subtiel haar verschillend gekleurde ogen naar beneden richtte in plaats de blikken van haar tribe mates te vangen. Iedereen wist dat Misty een beetje een extra dosis angsten had gekregen bij haar geboorte en het was al vaak zat gebeurd toen ze zenuwachtig rondliep in de cave ze hier voor aangesproken werd. Ze durfde nu niet haar zenuwen te uitte door rond te waggelen en dus had ze een nieuwe tik gevonden waarmee ze haar zelf kon kalmeren. Ze ging vandaag opzoek naar haar totem, had dit zodanig lang uitgesteld dat het nu bijna schandalig was dat ze het nog niet had geprobeerd. Ze was gewoon een beetje bang dat ze niks zou vinden, dat ze niet geaccepteerd of iets werd, dat ze zou falen.. ze had erge faalangsten en hoewel haar mentor haar zoveel mee geholpen had bleef ze het uitstellende gedrag behouden. Het was al tegen de avond aan toen ze eindelijk na de hele dag twijfels naar buiten liep. Ze was vanochtend vroeg al opgestaan om te vertrekken en haar eerste poot stap buiten was pas toen de zon naar de horizon zonk. Haar gevlekte pels stond lichtjes overeind toen ze voor het eerst zonder bewaking dieper de cave uit liep. Het geluid van de waterval dempte tot ze uit eindelijk op een geluidloze plek stond. Het gras kietelde hier aan haar pootkussentjes en haar verschillend gekleurde ogen weerkaatste de verschillende kleuren van de ondergaande zon.

Haar hart klopte in haar keel. Spirit was dood- en doodzenuwachtig. Ze had vanmiddag expres buiten gespendeerd, zodat ze hopelijk al een beetje feeling kreeg voor het hele totemgedoe. Maar eerlijk gezegd voelde ze er nog helemaal niks voor.. Het was allemaal gewoon extreem spannend; het idee dat totems je beschermde was leuk en al, maar het was ook.. Vreemd. Blijkbaar zat er dus altijd iemand naar je te kijken, of je alles wel goed deed. En als het fout deed ging diegene ingrijpen. Nou ja, wel fijn, want Spirit had het gevoel alsof ze veel te vaak misstappen maakte. Plots werd haar aandacht getrokken, vanuit haar ooghoek. Meteen krabbelde ze overeind. Wat had ze gezien?

Een warme vlaag van wind met een zoete geur streelt kort je vacht, alsof het je gerust wilt stellen. Een spoor van kleine bloemblaadjes lijkt ergens naar toe te wijzen, ieder ander had overheen gekeken...

De zon schijnt op een plat rotsblok, waar een vreemde pootafdrukt vastgelegd in lijkt te zijn... nee geen pootafdruk. Het is een pijl. Hoe lang zou deze al onder de grond verborgen hebben gelegen?

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Haar vacht werd zachtjes gestreeld door een briesje. Als een warme staart van een geliefde. Ze sloot haar oogjes en liet de wind door haar donzige pels heen woeien die een zachte geur van zoetheid achterliet. Ze opende voorzichtigjes haar lippen van elkaar af en dronk de geur naar binnen toe. Het rook naar bloemen en toen ze haar oogjes open deed zag ze enkele bloemblaadjes in de lucht dwarrelde. Haar mond ging nog meer open in een verraste uitdrukking. Het zag er zo mooi uit. De bloesem surfte mee met de zachte briesjes en leken naar een bepaald punt getrokken te worden. Haar snorharen begonnen lichtjes te trillen toen ze dichter naar de bloemblaadjes stapte. Het cirkelde om haar heen en de wind blies langs haar wangen. Ze giechelde zacht en vergat voor kort al haar zenuwen toen ze de spoor van bloesem achterna huppelde.

De zon was gaan schijnen, maar op een specifieke manier. Een lichtstraal wist precies op een steen te vallen, en met grote ogen keek Spirit ernaar. Even schuifelde ze met haar voetjes. Ze durfde er niet helemaal heen te lopen, want dan zou ze echt beginnen met het zoeken naar haar totem. Of, met een beetje geluk.. Was dit haar totem? Schoorvoetend kwam ze dichterbij, waarna ze heel vlug een blik op de steen wierp. Ze kon in die korte blik natuurlijk niet zien wat er in, op of aan de steen zat, dus met een zucht gaf ze zich over en liep ze dichtbij genoeg zodat ze het goed kon zien. Er zat een afdruk in de steen, een afdruk van iets dat er allang niet meer was. Zachtjes snuffelde ze eraan, maar meer dan de afdruk wist ze niet waar te nemen. De vorm herkende ze. Het was een pijl, een object wat ze al meerdere keren gevonden hadden. Waarschijnlijk was het van degene die hier voor hen geleefd hadden. De pijl leek te wijzen richting de velden die even verderop begonnen. Een bries stak op en streek over haar vacht heen. Spirit begon met lopen.

De wind ligt ineens stil zodra je onder een roze struik staat, het licht filtered er doorheen en maakt een prachtig patroon op de grond... En je kijkt recht in de ogen van Spirit

Een pad van stenen lijkt te vormen onder je poten, tot je ineens onder een roze struik staat. Het zachte licht is prachtig... En je kijkt recht in de ogen van Misty

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Ze was met goeie moed achter de dwarrelende en cirkelende bloemblaadjes gelopen. Soms ging ze kort op haar achterpoten leunen om met haar voorpoot speels naar z'n bloemetje uit te slaan als een vrolijk kit. Ze was eventjes verzonken in de magie, de zenuwen vergeten. Ze werd geleid door de natuur en kwam uit eindelijk bij enkele struikjes uit die vol met bloemen begroeid waren en in de hoogte groeide. Ze voelde de wind omlaag slaan: langs haar pootjes heen als een verloren prooi. Enkele laatste bloemblaadjes vlogen nog rond maar vielen al snel op haar lijf en grond toen de wind verdwenen leek te zijn. Misty keek om haar heen. Het was zo abrupt gestopt dat ze er een beetje van stond te kijken. De zonlicht filterde door de bladeren heen van de struik waar ze onder stond en kleurde haar prachtige pels met een roosachtige kleur. De she-cat keek bewonderd rond en toen ze zich omdraaide keek ze diep in twee bijzonder groene gekleurde ogen. Ze schrok eventjes maar toen ze de blik herkende liet ze een blij piepje klinken. ''Spirit!'' Spon ze luid voor ze haar lichaam onder haar kin wreef als begroeting. Ze was even vergeten dat ze bezig was om haar totem te zoeken. Ze trok zich een poot stap terug en keek de grote cave gaurd aan. Ze voelde zich duizendmaal veiliger nu de grijze she-cat hier met haar stond. -en - en wat zag ze er mooi uit.. ze keek verkikkerd naar de ander terwijl een prachtige glimlach haar eigen snoet tekende. ''H-hoi,'' Giechelde ze, ze wist niet wat ze moest zeggen.. ze was net in trans geweest op zoek naar haar totem en nu stond Spirit voor haar neus... wacht.. tenzij, betekende dit soms iets?

Terwijl ze door de velden liep, merkte ze op dat er een patroon begon te ontstaan. Aan het begin waren het nog maar een paar stenen geweest, maar nu liep er zonder twijfel een erg apart pad. Dit was geen pad wat was uitgelopen, maar een pad dat was aangelegd. Opnieuw was dit een teken van iets wat voor hen geweest was. Hetzelfde wat de pijlpunt gemaakt had, had ook deze stenen neergelegd, daar was ze haast zeker van. Spirit snuffelde aan de stenen, of ze een nieuwe pijlpunt vinden kon. Maar die zag ze niet nog een tweede keer terug. Dat was dus niet haar totem, althans, ze durfde dat nu met halve zekerheid te zeggen. Het stenen pad leidde haar naar een meer bebost gebied, waar prachtig gekleurde bomen en struiken stonden. De stenen begonnen nu ook steeds groener te worden, alsof ze steeds wat meer één werden met het bos. Een geluid deed haar doen opkijken - ze stootte haar hoofd tegen een tak van een struik, waardoor een aantal roze bloemetjes naar beneden dwarrelden. Met grote ogen keek ze naar Misty, die plots voor haar stond. Haar prachtige vlekken werden gesierd door een mooi roze licht, afkomstig van de bloemen die boven hen groeiden. Een harde spin weerklonk vanuit haar borstkas toen de ander zich tegen haar aan wreef. "H-hé, Misty," miauwde ze met een klein lachje in haar woorden. Ze gaf de ander een vlugge, maar lieve lik over haar wang. "Ik, euhm, ik denk dat je mijn totem bent," zei ze toen schaapachtig, maar wel als een grapje. Dat kon niet, je kon niet elkaars totem zijn. "Ik ben op zoek naar mijn totem," legde ze toen uit, alsof dat niet allang duidelijk was. Blosjes verschenen op haar wangen. Oh, dom!

Jullie zijn samen gebracht door jullie totems en mogen het ritueel samen doorlopen. In tribe verhaaltjes is dit heel speciaal, en een teken van een bepaald zielsverband. Maar dat zijn toch maar verhalen... of toch gebaseerd op waarheid? Wie weet, maar in de verte klinkt een geluid dat nog onhoorbaar is maar wel voelbaar door trillingen in de aarde. Kan ook belangrijk zijn

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Haar keel ronkte luid toen ze een vlug maar lief likje over de wang kreeg. Ze wiebelde met haar oortjes en keek verlegen weg met haar lippen in een glimlach gekruld. Spirit was blijkbaar ook opzoek geweest naar haar totem, allebei op het zelfde moment, noemde dat toeval? of zat er meer achter? Toen de grote cave guard zei dat zij haar totem was moest ze zachtjes lachen en drukte speels haar voorpootje op haar borst om haar een 'zetje' te geven, echter was ze hier veel te klein en te licht voor om haar daadwerkelijk opzij te duwen. ''Ik zou gezegend zijn door de tribe of endless hunting als jij mijn totem was.'' Sprak ze warmpjes en verborg haar blozende wangetjes door met haar staart. ''Ik was ook opzoek!'' Mauwde ze opgewekt. Ze wou net weer wat zeggen toen ze een zachte trilling voelde in de grond. Alert schoten haar oortjes omhoog en bracht haar snuitje dichter naar de grond toe die net zo roze was gekleurd door de zon als haar. ''V-voel jij dat ook?'' Vroeg ze toen. Haar lichaam was direct weer alert en ze duwde haar lijf tegen die Spirit aan, ze wou zoeken waar de trillingen duidelijker waren, kom!

Oh, Misty vond haar opmerking grappig en niet dom. Een beetje zenuwachtig grinnikte ze toen de ander haar voorpootjes plots op haar borst zette. Oh nee, de Gay Panic:tm: kickte in. Met grote ogen keek ze de ander aan, en ze wankelde iets door de ander haar gewicht, ook al duwde ze helemaal niet hard. Een glimlach verscheen toch op haar gezicht toen de ander zei dat ze gezegend zou zijn als Spirit haar totem was. Ze begon nog heviger te blozen, oh nee, oh jeetje! Voordat ze er een domme opmerking uit kon floepen sprak de ander gelukkig, dat ze ook opzoek was naar haar totem! Kort opende Spirit haar mond om wat terug te zeggen, maar sloot hem toen pardoes weer. Oh, ze wist wel van verhalen.. Ze wist wel wat dat soms kon betekenen... En haar hartje wou niets liever!! Maar ze durfde er niet over te beginnen, en ook begon de vloer gek te trillen dus misschien moest haar aandacht daar maar eerst naartoe gaan.. Misty vroeg aan haar of zij het ook voelde en meteen knikte ze hevig. "Uhuh, ja, misschien moeten we dat euhh.. Maar gaan uitzoeken?" Ze glimlachte schaapachtig naar de ander, waarna ze kort even met haar poot achter haar oor krabde. Nog steeds niet volledig op haar gemak maar wel héél erg blij dat ze deze tocht samen met de ander mocht doen. Al helemaal toen de ander weer lichamelijk contact op zocht. Met vuurrode wangen en een ontzettend heet lichaam stapte ze naar voren. "Ja, laten we gaan," kuchte ze toen waarna ze begon met lopen, en heel erg voorzichtig haar dikke staart om het voorpootje van Misty wikkelde om haar zo mee te nemen naar de source van de trillingen.

De trillingen lijken zich steeds te verplaatsen. Maar het is ook de reis die telt, niet de eindbestemming. Hoewel de aarde langzaam rond jullie tot stilstand komt, heeft het jullie wel geleid tot een klein waterstroompje...

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Haar neusje wiebelde blij toen Spirit met haar mee kwam. Haar dikke pluizige staart wikkelde om haar voorpootje heen om haar richting de bron van trilling te trekken. Ze giechelde en blies de bos met vacht uit haar snuit. ''Je staart is te pluizig,'' Grinnikte ze waarna ze haar voorpootje los maakte en haar staart in plaats gaf. Ze vond haar actie heel erg spannend maar het voelde ook echt heel goed. Haar hart maakte een sprongetje en met veel enthousiasme speurde ze rond. Toch bleef ze erg alert, ondanks ze duidelijk veel meer zin had gekregen om haar totem te vinden nu Spirit bij haar was. Soms stond ze stil, hief ze haar kopje hoog en keek ze eventjes rond, ook haar oortjes scherp voor geluid en huppa weer veder. ''Ik ben zo blij dat je bij me bent nu,'' Mauwde ze zachtjes waarna ze haar kleine lichaampje tegen die van de cave guard drukte zodat ze tegen elkaar aan schuurde terwijl ze wandelde. Het getril werd minder en hun pad werd verstoord door een waterstroompje. Met een gekanteld kopje keek ze even toe om daarna toch maar vragend naar Spirit te kijken. Waren ze de totem kwijt? Of had het juist hen naar dit toegeleid? Met voorzichtige pasjes ging de she-cat naar het stroompje en keek in het water. Daar zag ze haar weerspiegeling en die van Spirit. Ze glimlachte en kroop tegen de grote she-cat aan. Hun spiegelbeelden vormde door de bewegingen tot één. Ze waren samen één. ''Zie jij het ook?'' Fluisterde ze. ''We zijn samen één..'' Haar stem was zacht en klonk als warme glinsterende zonnestralen.