I'm wanted and on the run

Onderwerp: I'm wanted and on the run di 19 mei 2020 - 17:38

Waar was hij toch mee bezig? Waar in Starclan's naam was hij nou mee bezig?Alles zijn gang laten gaan, nergens meer iets van aantrekken. Zo was hij niet, zo was hij nooit geweest. Dat was een leugen, de bescherming die hij zocht voor zichzelf. Alleen zijn gaf hem rust, maar ook de tijd om na te denken. Iets wat hij allang niet meer gedaan had, alle verkeerde gedachtes had hij verdrongen. De herinneringen van vroeger, van al zijn zwakheden en al zijn grote dromen. Hij dacht dat het niet meer uitmaakte, dat het beter was zo. Nu zag hij echter in dat hij zwak was, zwakker dan hij toen was geweest. Een lafaard die zich verstopte achter de leugens die hij voor zichzelf bedacht. Dat was toch niet wat hij wou? Al die grote plannen, die wil om macht. Het was weg. Weg gevlucht, net als hij. Laf als hij was. Nee, dat was niet wat hij wou. Verandering was wat hij nodig had of eerder gezegt; terug naar hoe het was. Naar hoe het moest zijn.

Zijn vurige ogen keken over het gebied heen, het was hoog hier en je kon het gebied goed overzien. De niet al te warme wind sneed door zijn vacht, die inmiddels wel iets dikker was geworden, maar nog niet beschermend. Hij negeerde het, want dat was iets wat je niks aan kon doen. Behalve beschutting zoeken van de wind, maar dat zou weer vluchten zijn. De zwarte witte kat zat daar gewoon, na te denken. Vanaf een afstandje werd niks verraden, maar als je naast hem zag staan, zou je de klauwen zien waarmee hij bijna het steen leek door te boren en de frustratie in zijn ogen. Hij moest teruggaan of opnieuw beginnen. Genoeg gerust. Dat was toch wat hij wou? Of niet soms. Ach, hij had al zoveel tekens van zwakheid getoond. Alsof dat nog zoveel uitmaakte. Daarnaast, zou hij dan ooit tevreden zijn. Hij keek de diepte in. De dood in.Wie of wat zou hem opwachten als dat moment aanbrak. Zijn angst voor Starclan was groot, maar was dat wel wat hij het meeste moest vrezen. Silhouette schudde die zorgen van hem af, hij was nog hier en leefde nog. Ze konden hem nog niks maken. Niemand kon hem iets maken.

-Gesloten

Haar kindje was healer en dat voelde zo ontzettend raar. Hij werd zo snel groot. Willow voelde zich eenzaam, achtergelaten, alsof ze er plots niet meer toe deed. Dat dreef haar hier, zo hoog boven de wereld, waar elke misstap haar dood kon betekenen. Maar ze was hier niet alleen - in haar eenzaamheid zag ze in de vreemdeling die hier was een companion, iemand die haar pijn kende, iemand die wist hoe ze zich voelde. Haar pootstappen waren zacht toen ze zich naast de zwart-witte rogue zetten, haar poten nét iets te dicht bij de afgrond. Ze keek niet naar beneden; bijna alsof ze bang was over wat ze zou zien in de afgrond. Nee, Willow richtte haar blik opzij, naar de oudere kater naast haar. Ze had hem nog nooit eerder gezien - maar op dit moment zou elke kat genoeg zijn. Misschien was het een teken van haar totem dat ze hier niet alleen was. Héél lichtjes schuifelde de jonge kattin naar opzij, tot haar schouder die van hem raakte. Ze vond steun in deze vreemdeling; het kwam niet in haar op dat hij misschien totaal anders daarover dacht.

Zijn verleden achtervolgde hem, hij kon het voelen. Het wou hem grijpen en meetrekken, maar hij was vlug, vlugger dan hun. Hier was hij veilig, voor de monsters die hem zochten. Zijn eigen demonen joegen in zijn gedachtes, herinneringen doken op en verdwenen weer als hij ze wegdrukte. Het verleden was niet belangrijk, alles wat hij niet kon veranderen. De toekomst, zijn toekomst en de toekomst van wie zijn pad zou kruisen. Dat was belangrijk. Soms kan een klein dingetje zoveel veroorzaken, hij wou dat dingetje zijn. Zoveel leed veroorzaken, zoals bij hem gedaan was. Ze zouden hem zien staan, zijn naam kennen. Zijn naam zou branden in hun gedachtes. Meegenomen worden in verhalen, van vele generaties. Een pad was gekozen lang geleden, een pad waar hij niet van af kon wijken. Hij had enkel even stil gestaan. Zijn nagels groeven in de steen, zijn spieren spandde zich aan. Hij was niet alleen meer, een vreemdeling was hier. Wel, hij was eerder de vreemdeling hier. De geur van die Tribe. Hij verwachtte dat ze haar weg zou vervolgen, maar dat deed ze niet. Zijn ogen flitste kort opzij toen de poes naast hem kwam zitten. Ze sprak niet. Geen woord kwam uit haar toen ze zo dichtbij hem ging zitten dat hun schouders raakte. Er was maar een gedachte die toen in zijn kop spookte. Waarom? Waarom zat ze zo naast een wildvreemde,alsof ze hem al jaren kende. Ze kende zijn verleden niet. Was het dwaasheid of wanhoop? Wanhoop voor iemand, zoals hij vaak verlangde naar de katten waarvan hij ooit gehouden had. Wat zocht ze in hem? ''Ik weet niet wat je zoekt, maar ik ben het niet''zei hij, de stilte doorbrekend. Hij was niemand, zeker voor haar. Hij keek naar haar kort, een grijze poes. Jonger. De afgrond voor hun, het was zo ver naar beneden. Ach, hoe gemakkelijk zou dat zijn. Maar hij deed het niet. Hij wou antwoorden eerst.

Hij was niet wat ze zocht. Dat mauwde hij tegen haar, serieus, alsof het de absolute waarheid was. En toen richtte hij zijn blik naar beneden, naar de afgrond, alsof hij daar vond wat hij zelf zocht. Willow volgde zijn blik niet, maar bleef hem aankijken. Ze was niet klaar voor wat ze in de diepte zou zien. Ze had al diep genoeg gezeten. "Je bent exact wat ik zoek. Een gekwelde ziel, net zoals ik.", antwoordde ze, haar stem zacht en lichtjes schor. Ze schuifelde nog een beetje dichter bij de vreemdeling, want hoewel ze niet eens zijn naam wist, voelde ze.. Een connectie. Misschien was het haar fantasie, nu haar kindje zo volwassen was en zelfs onder een andere naam moest gaan - al zou hij voor altijd Rise zijn, haar kleine zonsopgang, en niet Fireteller - of misschien was het het lot, of een teken van haar Totem. Wie zou het zeggen? Ze wist alleen dat ze zich nog nooit eerder zo comfortabel had gevoeld bij een vreemdeling.

Wat of wie was zij? Een dwaas verblind bij haar eigen wensen om te vinden waar ze naar zo naar verlangde? Want ze negeerde zijn waarschuwing en schoof juist dichter tegen hem aan. Volgens haar was hij namelijk exact wat ze zocht. Eindelijk had ze ergens gelijk in, hij was een gekwelde geest, dat vond hij zelf tenminste. Oh, ze zouden hem verder kwellen, ze zouden zijn leven vergallen als ze hem vonden. Dat was wat ze wouden, maar hij liet zich niet klein krijgen zomaar. Alles was weg, maar nu kwam alles weer terug. Toch? Zijn oude vriendin. Ze was hier. Ze was niet meer...haar. Maar ze was hier. De vreemdeling leek ontspannen te zijn, het gevoel leidde hem af van zijn gedachtes. Even was hij haar vergeten. Hij snapte het nog steeds niet, ze was een dwaas, dat was alles dat hij wist. ''Waarom vertrouw je op een vreemde?''vroeg hij, er was een vreemd soort afschuw in zijn stem. Silhouette keek opzij naar haar, naar de afgrond beneden hun. Zo gemakkelijk zou het zijn. Verleidelijk.

Willow glimlachte teder en durfde haar hoofd in zijn nekvacht te drukken; alsof hij een geliefde was, en geen vreemdeling. Maar in haar hoofd was hij dat, in haar realiteit had ze een heel leven bedacht. De kattin hechtte zich zeer snel aan katten; tot op het gevaarlijke af, zo bleek nu. Een lichte giechel ontsnapte haar, alsof het een grappige vraag was die ze niet verwachtte. "Je bent toch geen vreemdeling meer nu?", antwoordde ze, haar stem warm en vrolijk. Ze leken elkaar al zo lang te kennen - ze voelde zich alsof ze hem volledig begreep. En hoe kon ze zo iemand nu niet volledig, met heel haar hart, vertrouwen?

Ze maakte hem gek en hij wou van haar af zijn. Natuurlijk, hij kon gewoon weglopen, maar was het dan zeker? Zou ze hem niet gewoon achterna gaan? Met hoe ze deed en praatte zou hem dat niets verbazen. Hij ontblootte zijn nagels en trok ze weer in, meerdere keren achter elkaar. Luisterend naar de onzin die ze liep te verkondigen. Geen vreemdeling meer. Hoe gemakkelijk. Nee, hij was een vreemdeling. Zelfs voor wie hij ooit gekend had, zelfs voor zichzelf soms. En voor haar, was hij niks meer dan dat. Al maakte ze zichzelf gek, ze liet zichzelf dingen zien die er niet waren. Alleen, nu had hij besloten dat hij meer dan een vreemde zou worden voor haar. Als ze dat zo graag wou. Dit was wat hij wou, waar hij naar verlangde. Een begin, een kans. En het bood zich gewoon aan. Alles wat hij had achtergelaten, al die dromen die hij had. Nu kon hij ze weer herleven. Een glimlach sierde zijn lippen, maar een duisternis was in zijn ogen te zien. ''Je bent gek''vertelde hij haar, hij stond op en liep een stukje weg van haar. ''Ik ben niks voor jou en jij bent niemand voor mij''woede was nu in zijn stem te horen, zijn hart sloeg als een wilde. Een woeste blik in zijn vurige ogen, die zo afstaken tegen zijn vacht. Het maakte hem gek, zij maakte hem gek. Zij maakte hem gek. Starclan keek naar hem, hij voelde het. Niet dat het nog uitmaakte, er was niks meer te redden. Niet aan hem en niet aan de poes voor hem. En toen vloog hij naar voren, de Windclan snelheid was duidelijk. Hij vloog tegen de poes aan, maar sprong meteen ook weer van haar af. Zodat hij niet de diepte in zou gaan. En hij keek toe. Hijgend. Woede en angst vulde hem, maar ook een trots. Hij begon zachtjes te lachen in zichzelf. Ze had toch gelijk gehad, hij was meer dan een vreemde geworden. Hij was haar dood geworden. Ach, hoe bijzonder kon het leven zijn. Silhouette kwam weer op adem, wetend dat het klaar was. Hij moest hier vandaan. De zwarte witte kat keek nog een keer naar de rand en draaide zich toen om, zodat hij naar beneden kon gaan en het toneel kon verlaten. Gelukkig had hij niemand gezien en kwam hij tegen zijn tocht naar beneden niemand tegen. En toen was hij echt weg.

-Topic uit
-Ze kan gevonden worden, maar er zal wel wat tijd tussen zitten
(Er zijn geen getuigen en zijn geur is er niet meer als ze gevonden wordt, dit is afgesproken trouwens.

Willow had zijn reactie niet verwacht. Niets in haar wereldbeeld had zich kunnen voobereiden; de duisternis in zijn ogen was plots weer vreemd. De jonge kattin legde haar oortjes in haar nek en deinsde lichtjes achteruit. Hij was boos, waarom was hij boos? Wat had ze verkeerd gedaan? En toen kwam hij plots dichterbij, te dichtbij; en ze voelde zijn volle gewicht tegen haar aan komen, en toen voelde ze zich zo gewichtloos. Haar ogen waren groot en keken op naar de hemel; een seconde leek een eeuwigheid te duren. En toen was het over. Haar lichaam smakte met een klap tegen de grond. Willow maakte geen schijn van kans; ze was in één klap dood.

Rust had zijn poten niet willen vinden, wachtende in de grot zoals een Healer behoorde. Want hij was geen berg, hij was geen lucht, hij was geen ster. Hij was niet iets stabiels en vertrouwelijks. Hij was iets wilds, iets levends en iets ongeremds. Met een laatste woord en knik richting zijn Tribe had hij zichzelf uit de voeten gemaakt om zelf ook te gaan zoeken naar zijn oud mentor. Hij wist dat hij dit niet lang kon veroorloven maar soms had je een indringend gevoel in je onderbuik. Een instinct. En Fireteller stelde zich maar dienstbaar op tegenover dit instinct. Met brandende passen holde hij over de stenen heen. Wetende dat het figuur van Bear hem volgde. Maar nauwelijks hielt hij zijn pas in voor de grotere Gave Guard. Hij was klein, ontzettend licht en gebouwd op behendigheid. Het katertje kon veradelijk snel zijn als het wilde. En het instinct, hopende dat het verkeerd zat of juist niet afhankelijk van of het goed of slecht nieuws wilde brengen... bracht hem bij een lichaam. Bijna verward voelde hij een frons over zijn gelaat komen en een blik van onzekerheid, een kinderlijke onschuld erin verscholen, ging omhoog naar de zwarte kater. Dit was Blossom helemaal niet. Maar wie dan?- Hij stapte dichterbij voor hem vertelt kon worden iets anders te doen. En toen klikte het pas. Dat was- "Mama" Piepte hij. Plots geen moon ouder dan het kleine ventje wat door deze poes was gezoogd. Spark had een moeilijke relatie gehad met al zijn ouderfiguren op de een of andere manier. Dat haalde niet weg dat hij van stuk voor stuk enorm veel hielt. Zijn benen trilde en zijn wereld stortte weer een beetje meer in dat het al aan het doen was. Weer was er een punt van zekerheid en veiligheid weg. De to-be, de Healer, huilde. Hij zakte door zijn pootjes en drukte zijn kop tegen haar pels aan, benatte het nog meer door dikke tranen. "Mama asjeblieft" Smeekte hij haar. "Ik ben het- Fireteller- Spark- Rise" Ineens maakte het hem niet meer uit hoe hij genoemd werd. Want op dit moment was hij compleet teruggebracht naar een kind van negen moons wat een ouderfiguur dood op de stenen had moeten aantreffen. Hij was niet meer zijn rang, enkel een klein trillend balletje dat zich tegen een ijskoud lichaam duwde. Tranen vloeide over zijn wangen in hetzelfde tempo als de regen, maar zijn smeekbede deed niks aan de staat van zijn moeder. Zijn stem stierf af in haar grijze pels "Asjeblieft niet weg zijn.."

+ Dit topic speelt zich af tijdens het gebeuren rond Day x Blossom x Wren x Lítill.
+ Bear first

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

De healer, de kleine Fireteller, had hem gevraagd om mee te gaan. Als Cave Guard vond hij het opzich geen slecht plan, zijn grote lichaam zou een kleine fragile Healer makkelijk kunnen beschermen. Toch vroeg hij zich af waar ze heen gingen en wat precies de bedoeling was. Hij zou zijn Healer blindelings volgen, wie er dan ook de leiding had in de bergen, maar hij vond 't niet al te prettig om in het donker te moeten tasten. Zijn blauwe ogen hielden de weg voor zich, en daarbij de lichte kleine kater, goed in het oog. Immers wilde hij niet verantwoordelijk zijn voor het kwijt raken van de Healer. Bear ging er vanuit dat ze opzoek waren naar Blossom, maar een andere geur trok zijn aandacht eerst. Dit was niet de geur van zijn verdwenen mede-Tribe lid, dit was heel iemand anders.
Fireteller had het sneller door dan hem. De jonge kater was meteen op het lichaam afgesprongen en ook nu gingen de oren van de zwartwitte kater in zijn nek liggen. Nu pas herkende hij de kattin die er lag. Nog zo jong, nog veel te jong. Maar zijn vaderlijke hart brak vooral bij het zien van zijn Healer, waarbij hij nu echt duidelijk kon zien dat 't nog maar een kind was. Bear zetten een paar stappen naar voren toe. Hij wilde Fireteller zo veel mogelijk ruimte geven, maar hij kon hem ook niet alleen zo laten zitten. De grote kater ging bij het lichaam van Willow zitten en legde zijn dikke pluizige staart over het lichaam van de huilende Healer heen. Hij hielt zich stil, niet zeker wetend wat hij moest doen. Toen bedacht hij opeens iets wat Rose altijd deed bij zijn kittens als ze van streek waren en iets wat twijfelend likte Bear de vacht van Fireteller, tegen de richting in, zodat het op zou zetten en warm zou houden. Om comfort te geven. Maar, Bear was geen moeder en een redelijk onhandige vader, dus grote kans dat hij het helemaal fout aan 't doen was. Maar hij deed een poging. "Willow heeft zich bij de Tribe of Endless Hunting gevoegd, Spark." Miauwde hij op een zachte toon, bewust de oude naam van Fireteller gebruiken in de hoop dat 't 'm rustig zou houden.

"Manners maketh man." Do you know what that means? Then let me teach you a lesson.
I'm wanted and on the run OmZbRYE

<3:

A ᥴrιmιᥒᥲᥣ ᥲᥣᥕᥲყs rᥱtᥙrᥒs to thᥱ sᥴᥱᥒᥱ of thᥱ ᥴrιmᥱ

_{Hij wist niet hoeveel tijd er inmiddels al verstreken was, niet oplettend op de lucht boven hem en zijn omgeving. Zijn gedachten waren nog bij de pasgebeurde geschiedenis, waar hij een poes van een hoog punt had afgeduwd. Ze was dood, ze was zeker dood. Hij daarentegen voelde zich meer levend dan in een hele lange tijd, alsof hij wakker geschud was. Dit was plezier, een gevoel van macht. Het was opvallend hoe gemakkelijk je iemand's bestaan kon laten op houden, soms was enkel de juiste omgeving genoeg. De slanke bijna magere kat voelde zich inderdaad goed, maar er drukte ook iets anders door bij zijn gedachtes. Het was het enige wat nog weergaf dat hij niet compleet verloren was, enkel negeerde hij dat. Ooit zou dat wel kapot gaan, er kwam een moment dat hij zichzelf ver genoeg gesloopt had. Dan maakte dat ook niet meer uit. Silhouette was half in een rondje gelopen en was in de regen onder aan de plek gekomen waar hij de poes vanaf geduwd had, haar naam niet eens kennend. Nieuwsgierigheid overviel hem, een verschrikkelijke slechte nieuwsgierigheid. Waar was ze neergekomen en zou haar lichaam er nog zijn? Hij besloot dat een kijkje nemen geen kwaad kon, om de vruchten van zijn daden te zien. Hij vocht niet tegen dit vreemde verlangen om het te zien, met nauwelijks emotie liep hij verder op zoek naar haar. Het duurde niet lang voordat hij een stem hoorde, een stem van iemand die brak. Nog jong. Het was een piep, een woord wat hij niet helemaal kon verstaan. En hij versnelde zijn pas, nu wetend waar hij moest zijn. De kater stopte toen hij ze zag, twee katten. Een die zijn kop in een hoopje vacht hield en de andere die niet veel meer kon doen dan hem bemoedigend toespreken. Silhouette bleef even staan waar hij was, bijna alsof het uit respect was. Nu besefte hij welk woord hij net gehoord had. Mama. Och, hij kon zich omdraaien en wegvluchten, deze ellende achter hem laten, maar dat was hij niet van plan. De zwartwitte kat ging recht op het tafereel af, zo rustig mogelijk. Oh, de tijd had hem veranderd. Hij was slimmer en vooral sluwer. "Wat is er gebeurd?''vroeg hij, in staat om zijn stem bezorgd te laten klinken. Hij liet zijn vurige ogen over het lichaam gaan, met de weet dat hij haar laatste woorden gehoord had. Hij keek daarna naar de grote kater, wetend dat het rouwende kind niet veel nut ging zijn hier. "Jullie zijn van de Tribe, toch?''vroeg hij voorzichtig, al wist hij ergens het antwoord wel. Silhouette zag er rustig maar geschokt uit, twee gevoelens die hij ook echt had. En dat gevoel, het gevoel dat hij totaal niet kon gebruiken, was sterker nu.}

Hij wilde antwoorden, maar kreeg ze maar niet. Was het echt zoveel gevraagd? Was het nou zo moeilijk om zo'n gesprek aan te gaan, zelfs voor een kind? Hij was zelf nog een kind als hij eerlijk was en toch was hij bereid om nu op dit moment achter de waarheid te komen, maar dat leek Fireteller gewoon niet. Wat voor zin had het dan nog om door te blijven gaan? Wat voor zin had het op het moment nog om de ander te volgen, ondanks dat hij Bear mee had genomen en op zoek was gegaan naar Blossom? Ze gaven duidelijk allemaal niks om hem of zijn zus, Blossom was belangrijker dan dat zij waren. Nee, ze waren niks meer nu hun moeder er niet meer was, nu hun moeder vermoord was. Niemand leek er wat om te geven en ze leken het stuk voor stuk te vergeten wat er gebeurd was nu Fireteller de healer was. Waarom bleef hij volgen nu? Terwijl hij wist dat hij geen antwoorden zou krijgen, daar leek deze healer niet toe in staat, want iets anders was belangrijker. Belangrijker dan de dood van de vorige healer, zijn moeder.
Hij had dan ook in eerste instantie niet door dat ze wat gevonden hadden en wie het was. Te diep verzonken in zijn eigen gedachten. Tot Fireteller wat beton te zeggen, te piepen eigenlijk. Hij gedroeg zich als het kind dat hij was en voor een moment voelde hij afgunst. Hoe had zoiets healer kunnen worden in zijn moeders plaats? Hoe hadden ze ooit gedacht dat dit een slim idee was? Maar tegelijkertijd deed het hem denken aan het moment dat hij Starteller dood neer zag vallen. Zou Fireteller nu meer bereid zijn om erover te praten of zou hij het helemaal niet aankunnen nu? Was het zo erg om te hopen dat dit moment dingen zou veranderen? Maar dat hij er eigenlijk helemaal niks van verwachtte? Want duidelijk deed dit Fireteller meer aan dan dat de dood van Starteller ooit gedaan had. Dar bewees maar altemeer hoe weinig anderen erom gaven. Ah, hij kon wel lachen en huilen tegelijk bij dat besef, maar niks kwam. De dag had alles er al uitgezogen en niks leek hem meer te verbazen.
Behalve misschien het verschijnen van de volgende kat. Een rogue die hij al eerder ontmoet had, Silhouette als hij het goed onthouden had. Wat deed hij hier, op een moment waar geen van hun het kon gebruiken eigenlijk. "Silhouette toch?" Laat hem de naam goed onthouden hebben. "Ik denk dat dit niet het geschikte moment is voor een buitenstaander om zich erbij te mengen," Nee deze hele dag had al te veel gekost en een buitenstaander konden ze niet gebruiken. Vooral niet een die hij niet goed leek te kunnen peilen. Er waren te veel dingen te bespreken, maar niet met zo'n kat erbij.

Hij zou het gevoel geen naam kunnen geven. Maar een drang had hem hiernaar toe geleid. Een instinctieve druk in zijn kop en een steek van noodzaak in zijn hart. Hij had gedacht dat het tot Blossom zou leiden, maar dat had het niet gedaan. In dit moment van overweldigende betekenis, wetende dat een gevoel als dit niet enkel speculatie kon zijn, was hij alles om zich heen vergeten. Bear die achter hem aan liep, Turtle wiens vragen hem nu zouden ontgaan. Hun voelde het niet, realiseerde hij zich tot een zekere zin. Hun voelde niet hoe belangrijk dit was. En toen had hij haar gezien.. op dat moment niks meer dan wat het was. Een kind die zijn moeder dood had gevonden. Fireteller was nooit iemand geweest die sterk in zijn emoties stond. Hij voelde alles altijd enorm intensief. Verdriet, woede en liefde, het was allemaal zo diep in hem. Hij leefde altijd op alles volledig mee. Misschien dat ouderdom dit zou kunnen afvlakken, maar op het moment kon er niks meer van hem verwacht worden dan rouw.
Hij brak. Op dezelfde manier hoe zijn wereld dag voor dag onder zijn poten brokkelde voelde hij zichzelf ook niet meer dan een stukje van een groter geheel. Hij voelde maar half hoe de staart van Bear rond hem werd gelegd, zelf nog altijd niks meer dan een bal van verdriet tegen zijn moeder aan. Want ze mocht niet dood zijn. Ze mocht niet weg zijn. Hij had nog niet gedaan wat hij moest doen. Hij had haar niet trots kunnen maken, niet kunnen bewijzen dat hij haar liefde waardig was. Hij had niet genoeg gezegd dat hij van haar hielt. Hij had- hij was haar op een miljoen manieren tekort gekomen. Ze kon nog niet weg zijn. Hij kon niet nog meer verliezen. Maar het was niet aan hem, en hoe goed hij ook hoopte en bad tot alle sterren die hij ooit had gezien… haar koude vacht werd niet warmer en hij mocht ook haar stem niet meer horen. Plots voelde hij een warme tong over zijn pels heel glijden, tegen de haren in. Dit zorgde ervoor dat hij wat ontdaan opkeek naar de ander. Spark. Wat zou hij ervoor geven om gewoon weer Spark te kunnen zijn. Voor een moment toegevend aan de troost die hem geboden werd duwde hij zijn betraande kop tegen de grote van Bear aan. Waar de bengaal de behoefte voelde om te spreken wist hij niet de juiste woorden te vinden. Maar de kans om die te vinden kreeg hij niet.
Waar hij op het moment niks anders zou kunnen dan rouwen werd dit hem niet gegund. Hij voelde de aanwezigheid voor de vreemde voor hij deze zag, maar de spanning kroop meteen door zijn lichaam heen. Hij keek kort omhoog naar de donkere kater, absoluut hulpeloos voor een seconde… en verharde zichzelf toen weer op de manier die hij de afgelopen manen eigen had gemaakt. Hij ademde diep in en duwde alle gevoelens van overmatig verdriet weg. Zelfs al overheerste ze hem onder de huid enkel nog meer. Spark mocht huilen. Maar hij was Fireteller. Dus draaide hij zich om naar de gevlekte kat en Turtle die het woord had genomen. Silhouette, benoemde hij hem. “W-wij zijn van de Tribe ja” Zijn stem klonk onstabiel van de emoties terwijl hij op keek naar de vreemde. “En we zijn net een van ons verloren.. Turtle heeft gelijk” Mijn moeder. Het kostte hem al zijn kracht niet terug te gaan naar haar lichaam en hier te huilen, om zijn stem nu stabiel te maken. "We kunnen u later spreken, maar nu nog niet" Het voelde niet goed, besefte hij zich. Iets hieraan, naast het voorspelbare, voelde niet goed. Hij schudde zijn vacht uit onbehaaglijkheid af en drukte zijn ogen kort maar hard dicht. Een kater mocht geen emoties tonen. Een kater moest sterk blijven. Een Healer moest sterk blijven. Je bent niet alleen had de wind tegen hem gesproken maar verdomme hij voelde zich eenzaam hier. Hij kón dit niet, maar hij moest. “We moeten haar terug brengen, misschien zijn ook katten teruggekeerd met nieuws over de rest” Ditmaal zou hij niet rennen. Ditmaal was er niks dat hem vooruit lokte. Overwelmt en nu emotioneel afgesloten vroeg hij zich af of hij ooit Turtle had zien huilen over zijn moeder. Of ooit Wren zo over haar moeder had gerouwd. Hij kon het niet zeggen. Zijn hoofd stond er ook niet naar. Want waar van buitenaf hij zichzelf bij elkaar kon rapen, huilde hij van binnen nog om zijn moeder. En alles wat hij nooit voor haar had kunnen doen.

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Helaas voor hem moest er een andere kat zich tegen aan bemoeien, eentje die hij al kende. Turtle wist zijn naam nog, een hele eer, maar besloot om vervelend te zijn. Silhouette kon het niet laten een lichte irritatie te tonen aan de kater, ook niet het nut van zijn woorden snappend. "Er zijn momenten waarop je niet zomaar doorloopt"zei hij, doelend op dat hij het zelf vreemd zou hebben gevonden als je katten bij een dood lichaam zag en gewoon weg was gegaan. Het joch beantwoordde zijn vragen, die hij aan de grote kater naast hem had gesteld. Hij wou de bengaal laten rouwen, maar blijkbaar vond die dat hij het woord moest nemen. Ook van hem kreeg Silhouette niet veel begrip en hij vroeg zich af wat ze zich allemaal voornamen met zijn aanwezigheid. Hij beet op zijn lip. De jonge kater sprak verder, bijna klinkend als een leider. Silhouette wist niet wat hij met de rest gebeurde, onbekend met het feit dat er vandaag veel meer onheil was geweest dan datgene wat hij zelf veroorzaakt had. Wel wist hij dat nu teruggaan misschien niet meteen de slimste optie was, het kind gunde zichzelf geen tijd om te rouwen. "Er zijn momenten waarop je beter kunt wachten"mompelde hij zacht, waarna hij naar de twee andere bijstanders keek. Al was hij de grootste bijstander hier. "Sterkte en misschien kruisen onze paden ooit weer"sprak hij, zo rustig mogelijk. Nog even richtte hij zijn blik op de kat die voor hem nog een apprentice had kunnen zijn. "Tijd om verdrietig te zijn is niet erg"zei hij nog zachtjes, waarna hij het gezelschap toeknikte en in de regen verdween. Hij had een prima toneelspel opgezet, maar die vervelende Turtle had hem heel lastig gemaakt even. Langer dan dit ging hij niet volhouden, want de woede werd weer sterker.

-Topic uit

Hij had het er maar druk mee. Het was lang geleden dat hij kitten had moeten troosten. Apple was die leeftijd ontgroeid en zijn eerste nestje had zich altijd meer naar Rose gedraaid dan naar hem voor comfort. Hij had dan ook niet echt het idee dat hij wist wat 'ie moest doen en keek een beetje ongemakkelijk om zich heen. Fireteller drukte zijn betraande kop tegen zijn vacht aan en Bear legde eventjes een poot over diens schouders heen, zichzelf niet tegen kunnen houdend om hem dichter tegen zich aan te duwen.
Helaas was het rouwen niet van lange tijd, Bear's oren spitste zich toen hij een geluid bij zich in de buurt hoorde en het duurde niet al te lang voordat een zwartwitte kater zich bij hem voegde. Hij stelde vragen en de kater vroeg zich af of hij antwoord moest geven, gezien de mentale staat van Fireteller. Maar het was op dat moment dat Bear merkte dat The Tribe of Endless Hunting de perfecte kat als Healer had aangesteld en Fireteller sprak voor zichzelf, al was het moeizaam. Bear merkte nu ook op dat Turtle erbij was gekomen, een van de katten die hij over het hoofd had gezien aangezien hij te druk met de rouwende Healer bezig was. Beide katers gaven aan dat dit geen tijd was om te spreken en dat dat op een later tijdstip mogelijk zou zijn. De kater, die Turtle identificeerde als Silhouette, sprak met rouw in zijn stem, voordat hij verdween in de verte. Bear kwam overeind en op commando van zijn Healer, duwde hij het lichaam van Willow op zijn rug. Hij bleef eventjes stil staan, wankelend op zijn poten en zoekend naar zijn evenwicht, maar toen dat eenmaal lukte, knikte hij naar de twee jongere katers. "Laten we gaan," miauwde hij op een kalme toon, nog eventjes achterover kijken naar de plek waar Silhouette verdwenen was.

"Manners maketh man." Do you know what that means? Then let me teach you a lesson.
I'm wanted and on the run OmZbRYE

<3:

Wat deed de rogue hier? Een irritatie was te merken van de ander, maar dat maakte hem voor nu niks uit. Zelf was hij misschien zijn eigen frustratie ook wat aan het uiten op de ander, maar zou dat meteen deze reactie op moeten leveren? Toch liet hij de rogue voor nu gaan toen deze weg ging. Misschien zou hij later Silhouette nog eens op kunnen zoeken, maar dat zou pas zijn nadat Wren terug was. Bear had ondertussen gedaan wat Fireteller gevraagd had en het lichaam van Willow op zijn rug genomen. Hij bood zijn hulp of condoleances niet aan. Hij zou toch niet groot genoeg zijn om te helpen. Hij bleef dan ook verder stil en hield alleen een ietwat scherpe blij op Fireteller gericht. Wat zou hij doen? Zou hij in beweging komen of hier nog langer blijven. Zou hij bewijzen het kind te zijn dat ie was of het tegendeel proberen te bewijzen? Niet dat een van beide zou betekenen dat hij wat aan de jonge kater zou hebben, want dat was wel gebleken na vandaag.

Hij mocht niet rouwen, ook dat werdt hem niet gegund vandaag. Want ondanks dat hij ook een kind was die zijn moeder was verloren was hij hier niet de enige van in zijn omgeving. Maar waar de een doorsloeg tot een manische woede en de ander stoïsch naar antwoorden zocht, had hij beiden van die behoeftes niet. De moordenaar vinden zou Willow niet terugbrengen. Wraak uitoefenen op deze moordenaar evenmin. Hij zou nooit zijn mama terugzien of goede dingen uit haar horen. De traansporen die hem zo op zijn vader lieten lijken stonden nog op zijn gezicht geplakt terwijl hij terugkeek naar de vreemde. En waar hij van zijn Tribe de afgelopen weinig sympathie of steun had gekregen, vond hij deze wel in de rogue. Zijn amberen ogen deelde een verwarring samen met hun verdriet. Maar hij nam de woorden van de ander aan. Woorden om terug te zeggen kon hij echter niet vinden. Bear nam het lichaam van zijn moeder op zijn rug en hij voelde nieuwe tranen onder zijn ogen branden. Ze lag daar als prooi, een slappe lappenpop over zijn grote rug heen. Zijn haren kwamen overeind van de stres die hij ervaarde, maar statig en vastnam hij het voortouw na het horen van de woorden die Bear had gesproken. Hij haalde diep adem en na enkele minuten van een gespannen stilte had hij voor nu, zolang hij recht voor zich uit bleef kijken, de controle weer over zijn lichaam. Vanbinnen cripeerde hij, maar van buiten kon hij een illusie van kalmte demonsteren. “Je wilde praten voor ik hierheen geroepen werd” Want dat was wat het was. Iets had hem hierheen geroepen. Zijn totem? Mama’s totem? Hij wist het niet. De bergen waren na die eerste dagen vervloekt stil tot hem. “Nu kan het” Hij keek Turtle niet aan, zijn warmgekleurde ogen stonden als koude vlammen naar voren gericht. Hij moest door. Lopen. Bewegen. Niet nadenken. Niet omkijken. Want ondanks zijn uitstraling stond hij absoluut op breken.

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Hij had ergens verwacht dat hij doordat Willow dood gevonden was niet echt meer de kans zou krijgen om zijn vragen te stellen, om te vragen waarom hij niet wat eerder had gedaan met hun moeders dood, want dan was dit alles misschien niet gebeurd. Zou de ander zijn vragen op dit moment aankunnen? Of zou hij geen antwoorden krijgen? "Waarom is er niet eerder onderzocht wat er met onze moeder gebeurd was? Dan was dit alles niet nodig geweest." Als iemand maar iets van interesse getoond had, maar dat had niemand gedaan. Iedereen had de kater naast hem maar geaccepteerd en het leek wel of ze zijn moeder vergeten waren. Iets wat hij niet begreep. Hoe kon iedereen zo makkelijk veranderen en accepteren dat zo'n jonge kat de plek van zijn moeder in zou nemen?