| | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| Onderwerp: Morning Glory zo 31 mei 2020 - 23:11 | |
| "You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw De rood-witte apprentice was alleen naar de zandkuil gelopen deze ochtend. Ze was al vroeg opgestaan, ver voor haar dengenoten en had zich snel aan een kleine maaltijd gewaagd voor ze op pad vertrok. Aangezien ze momenteel even geen mentor had om haar alle kneepjes te leren, moest ze zichzelf op weg helpen. Ze kreeg tussendoor tips en korte trainingsessies van andere warriors, maar op de lange termijn kwam het toch op haar eigen doorzettingsvermogen aan. Ze had in ieder geval wel de hele dag tijd om te trainen nu. Het was wel gek hoe de jonge poes al veranderd was. Jonge spieren rolden onder haar rode pels en haar postuur was veel breder dan enkele manen geleden. Het verdoezelde haar kleine formaat ietwat, waar ze toch blij mee was. Ze wist dat ze nooit de grootste zou worden, zo dus moest ze volledig rekenen op haar handigheid en kunnen. Lionpaw schudde haar kopje en focuste zich op een dode, kleine boom dat zich ergens aan de kant van de zandkuil bevond. Ze beeldde zich in dat het een tegenstander was en dook naar de grond. Haar postuur was defensief, maar veranderde algauw in aanvallend. Behendig sloop ze om haar tegenstander heen, zoals in een echt gevecht gebeurde. Ze beeldde zich in hoe ze de ander zou bestuderen, een aanval inplannende. Maar net toen ze dat wou doen, hoorde ze geluid in de buurt. Meteen schrok ze op, niet wetende wie er ook zo vroeg al wakker zou zijn. Nieuwsgierig nam ze enkele stappen in de richting van het geluid, toch wat opschrikkende toen ze het bekende gestalte zag staan. "Nettleroot?" klonk haar stem, niet goed wetende wat voor blik ze de ander moest geven.
+ Nettleroot first
|
|
| | | Lianne 510 Afwezig
| |
| | | | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory zo 7 jun 2020 - 20:49 | |
| "You will never know what will come from your actions but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw Ze had de grijze vacht in een mum van tijd herkend. Lionpaw had zich een lange tijd afgevraagd waarom Nettleroot haar niet mocht. Sinds het gesprek met Pepperpaw en haar tijdens de grote vergadering en alle ontmoetingen die gevolgd waren had de grijze kattin niet éénmaal vriendelijk gedaan tegen haar. Zonder reden. De rood-witte poes had zich na verloop van tijd op dezelfde manier opgesteld als de oudere kattin tegenover haar, vijandig en onvriendelijk. Ze had er vrede mee gevonden dat zij en de grijze warrior nooit vrienden zouden worden. Maar toch bleef die ene vraag aan haar geweten knagen. Waarom? Waarom stond ze vanaf dag één in haar slechte boekje? Wat had ze dan gedaan dat haar tegen de haren was ingestreken? Lionpaw vernauwde haar goudkleurige ogen toen ze de snerende woorden te horen kreeg en legde eveneens haar oortjes plat in haar nek, instinctief een kleine stap naar achter nemende alsof ze verwachtte elk moment een poot in haar richting te krijgen. "Niks, als ik een geluid hoor kijk ik dat gewoon na. Spijtig genoeg vond ik geen Bloodclanner, maar jou." kaatste ze terug, niet doorhebbende dat de kattin er niet bepaald comfortabel bijlag. Ze had vaag te horen gekregen dat Nettleroot iets overkomen was maar had niet de moeite genomen om door te vragen hoe of wat. Eerlijk gezegd interesseerde het haar ook niet zoveel. Ze wist namelijk dat de ander hetzelfde zou denken moest Lion iets meemaken. Integendeel zelfs, ze zou zelfs denken dat de grijze poes hier blij mee zou zijn. Iets wat Lion nooit kon, anderen pijn en haat toewensen. Al konden sommigen het toch enorm link maken...
|
|
| | | Lianne 510 Afwezig
| |
| | | | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory zo 21 jun 2020 - 20:46 | |
| Lionpaw voelde zich ongemakkelijk in de situatie die zich plaatsvond. Nettleroot gedroeg zich.. anders. Maar ook weer niet. Ze miste iets, er ontbrak iets. De vurigheid waarmee de grijze kattin haar altijd benaderde was niet voelbaar. Lionpaw hield haar ogen echter vernauwd, haar schild niet verlagende. Ze vertrouwde de poes nog altijd voor geen haar. Ze wist nog altijd niet waarom, maar Nettleroot mocht haar niet. Vanaf dag één stond ze al in diens slechte boekje. Dus waarom zou ze nog moeite doen? Het was een onbegonnen strijd. En Lionpaw wist wel beter dan dat, spaarde haar krachten voor het betere einde. De woorden die de poes sprak zorgde ervoor dat ze met haar oortjes wiebelde. Voorzichtig richtte ze haar heldere, amberkleurige ogen op de oudere kattin. Pas dan merkte ze op hoe vermoeid deze er wel niet uitzag. Haar staartpunt tikte van links naar rechts, zich duidelijk ongemakkelijk voelende. Voor een tel wist ze niet wat te zeggen. Ze had een felle snertopmerking verwacht, niet dit. Wat moest ze nu? Lionpaw stelde haar houding iets minder vijandig op en keek de ander neutraal aan, neigende naar de voorzichtige kant. Ze wist gewoon niet goed hoe ze deze kattin moest benaderen, want alles wat ze deed was slecht in diens ogen. "Hoe bedoel je?" vroeg ze, haar ogen toch weer iets vernauwende uit onwetendheid. Waarom gedroeg Nettleroot zich plots zo? |
| | | Lianne 510 Afwezig
| |
| | | | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| | | | Lianne 510 Afwezig
| |
| | | | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| | | | Lianne 510 Afwezig
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory di 7 jul 2020 - 9:35 | |
|
Niets klopte er meer. Nettleroot keek op naar Lionpaw en zag dezelfde verwarring in haar ogen die zij in haar binnenste voelde. Ze besefte vaag dat dit heel vreemd voor de ander moest zijn. Eerlijk gezegd voelde dat voor de grijze poes ook zo. Toch vroeg Nettleroot zich af of die ogen waarmee Lionpaw haar aankeek minder vijandig stonden. Verbeelde Nettleroot dat? Ze besloot er niet lang over na te denken en de kans aan te grijpen toen Lionpaw vroeg: ‘Kan ik je helpen met iets?’. Nettleroot haalde haar schouders op.. “Ik weet het niet,”’ Herhaalde ze ongelukkig. Ze vond dat op dit moment niemand haar kon helpen. “P-probeer gewoon om niet de held te spelen. Bloodclanners zijn monsters waar jij noch ik tegen opgewassen zijn. Dus pas wat je wenst want voor je het weet is het voorbij..” Mompelde ze schor. Nettleroot trok haar schouders op terwijl haar blik naar de grond ging, sprakeloos en verward. Het was makkelijker als ze Lionpaw niet in de ogen hoefde te kijken.
i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w nN E T T L E R O O Tn o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e- ::
|
| | | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory di 7 jul 2020 - 12:34 | |
| Het deed haar ergens pijn de ander zo te zien. Het beeld van een harde, bittere Nettleroot stond nog als gisteren op haar netvlies gebrand. Om de grijze kattin nu zo te zien... op deze manier.. Het klopte gewoon niet. Het plaatje paste niet in hun verhaal. Ze schoot dan ook telkens met haar amberkleurige blik van de grijze warrior naar haar voetjes, niet goed wetende hoe ze haar moest aankijken.. En, of dat dat wel een goed idee was. Ze miauwde dat ze niet de held moest spelen, omdat hun niet opgewassen waren tegen Bloodclanners. Lionpaw vernauwde voor een tel haar ogen. Een glinstering ging door haar blik terwijl ze de grijze kattin strak aankeek. "Dat is niet waar, Nettle." begon ze, er zelf niet eens van bewust zijnde dat ze haar naam afgekort had uitgesproken. Het was een gewoonte, welke ze toepaste wanneer ze een kat beter meende te kennen. "Ik misschien nog niet, maar ik ben er zeker van dat een Bloodclanner zijn poten vol zal hebben aan jou." vervolgde ze, doelende op het feit dat ze ervan overtuigd was dat de grijze poes sterker was dan ze dacht. Lionpaw was nog een jonge apprentice. Zeker, ze zou een eveneens jonge bloedzuiger van zich af kunnen bijten... Maar een sterke, doorwinterde Bloodclanner kon ze nog niet aan. Nóg niet. Nettleroot was ouder dan haar, sterker. Waarom dacht ze in Starclansnaam dat ze niet opgewassen was? "Wat is er? Waarom... waarom twijfel je zo aan jezelf?" Lionpaw hoopte maar dat ze de juiste woorden had gekozen. Het laatste wat ze wou was de ander tegen de haren instrijken. En aangezien ze dat altijd leek te doen bij Nettleroot, wist ze niet welke aanpak geschikt zou zijn in deze situatie... |
| | | Lianne 510 Afwezig
| |
| | | | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory wo 8 jul 2020 - 23:05 | |
| De sfeer voelde donker aan. Het was net alsof hun gesprek invloed had op het weer. Donkere wolken heersten aan de lucht. Lionpaw durfde het echter niet om haar blik naar boven te verplaatsen, haar ogen waren geplakt op die van Nettleroot. Haar woorden kwamen hard aan. Ze begreep het niet. Waar was die felheid waarmee ze geconfronteerd werd tijdens de Gathering zoveel manen terug? En iedere keer als ze de donkergrijze poes tegen het lijf liep? Lionpaw voelde hier geen vijandigheid. Een vage mist dwaalde rond in haar kop. De rood-witte poes wist gewoon niet wat ze met deze situatie aanmoest. Normaal gezien zou ze de ander comfort bieden, steun, warmte. Maar dit was Nettleroot waar ze het over had. Wat als ze een helpende poot aanbood, en een scherpe klauw terugkreeg? Ze vertrouwde het niet. Maar dit schouwspel bracht iets in haar naar boven. Lionpaw was altijd al een kat geweest die anderen niet snel vertrouwde en er een gewoonte van had gemaakt een masker te dragen. Zeker in de buurt van Sunpaw en Nettleroot. Die twee... Ze gaven haar een naar gevoel, alsof ze inferieur was. En dat terwijl ze zo hard haar best deed om geaccepteerd te worden.
De woorden die gesproken werden deden haar oren wiebelen, welke ze uiteindelijk ook plat naar achteren draaide. Ze begreep het niet. De uitdrukking op diens gelaat ontging haar niet. Ze durfde het niet om een stap naar voren te nemen. Ze wist niet goed wat ze moest reageren. "Ik ken het gevoel." murmelde ze uiteindelijk, na een korte stilte. Haar amberkleurige blik gleed voor een tel naar haar witte voetjes. Al haar harde trainingen, haar onmisbare inzet om erkenning te krijgen... Ze deed het niet voor niets. Het gaf het gevoel dat ze belangrijk was, dat de Clan haar zou missen moest haar ooit iets overkomen. Het was niet simpelweg om op te scheppen of om naar haar mentor's wensen te dansen. Het had een diepere betekenis, eentje welke ze zelf nog niet goed kon begrijpen. "Maar ik weet ook dat ik dat niet ben," vervolgde ze toen, haar kopje weer tillende en Nettleroot haar doordringende goudkleurige blik toewerpende. "En jij bent dat ook niet." |
| | | Lianne 510 Afwezig
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory wo 8 jul 2020 - 23:34 | |
|
Maar Nettleroot wilde niet huilen. Tevens had het ook geen zin. Daarmee maakte ze haar daden niet ongedaan, en keerde ze de situatie niet om. Ze was een dwaas dat ze nog tranen had voor Pep. Tja, rationaliseren kon ze prima. Maar haar hoofd en haar hart waren geheel aparte wezens. Toch begon haar aandacht langzaam weg te tanen van die doodenge gedachten, en vreselijke herinneringen aan die dag. Want Lionpaw was ook anders gaan doen. Ze leek.. het te begrijpen? Ze kreeg een brok in haar keel terwijl ze luisterde naar haar woorden. Hoe kon iemand zoals Lionpaw nu begrijpen hoe het voelde om een omstander te zijn? Eveningglow was nota bene haar mentor. Niet die van Nettleroot. Het scheen haar op dat moment toe dat ze de reden waarom ze Lionpaw zo verwachtte helemaal niet meer belangrijk vond. "Maar ik weet ook dat ik dat niet ben," De rossige she-cat keek weer op, haar gedachten onderbroken. "En jij bent dat ook niet."
De grijze she-cat duwde zich moeizaam overeind. Een pijnscheut schoot door haar ruggengraat naar haar nek en ze ademde scherp in. Haar kop hing naar beneden en haar schouders waren opgetrokken, wachtend tot de pijn zo verminderen. Dat deed het niet. Ze wierp een blik op haar staart. Haar stomme, kromme staart. “Hoe kun je dat zo zeker weten? Ik heb nog nooit iemand kunnen redden. Ik wordt altijd gered,” Haar stem was rauw van de emotie en toen ze opkeek naar Lionpaw blonken er echt tranen achter haar ogen. “Zelfs toen ik met de andere warriors meeging naar Shadowclan heb ik niets kunnen uithalen. Ik kon niemand redden, niets veranderen. Ik eindig altijd weer in mijn eentje.” Er rolde tranen over haar wangen. Ze had Dustspirit niet kunnen redden, hij had haar gered en was daardoor bijna dood gegaan. Ze had Rabbitpaw niet kunnen redden. Door haar eigen toedoen had ze ook de rest van haar siblings verloren, al leefde ze nog allemaal. Nu ook Pepperpaw, die ze niet had kunnen redden. Zelfs Swallowflight was nu weg. De enigste die een beetje in de buurt kwam van een moederfiguur. “Kom op, Lionpaw, vertel me eens waarom ik dat niet ben, niet zoveel katten verlies als ik ook maar iemand anders ben dan een omstander.” Een omstander met een kromme staart, gewond ego en gebroken hartje.
i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w nN E T T L E R O O Tn o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e- ::
|
| | | Chi 576 Actief "Wherever life plants you, bloom with grace."
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory do 9 jul 2020 - 20:00 | |
| Haar gedachten gingen terug naar de Gathering. Ze was toen juist tot apprentice benoemd en ze kon zich nog goed herinneren met hoeveel enthousiasme ze daar aanwezig was geweest. Toen ze zich bij het gesprek tussen Pepperpaw en Nettlepaw voegde, werd haar enthousiasme echter al meteen op proef gesteld. Haar blik gleed naar Nettleroot. Was dit wel dezelfde kat die ze voor haar had staan? Ze waren elkaars evenbeeld, maar toch was er iets anders. Haar vurigheid ontbrak. Lionpaw had misschien wel het idee dat ze zichzelf moest bewijzen, ze waande anderen eveneens al snel minder belangrijk als haar. Bij de grijze kattin had ze dat echter nooit gedaan. Ergens was het fijn geweest om een vijand te hebben, een tegenpool. Dan had ze tenminste olie gehad voor het vuur waarmee ze elke dag opnieuw op pad ging, haar grenzen mee verlegde. Niet dat ze graag ruzie maakte, alles behalve. Maar ze miste haar. Ze miste de oude Nettleroot. Ze haatte het om iemand die zien waar ze stiekem toch zo naar op had gekeken, nu zo te moeten zien.
De woorden die de ander sprak zorgden ervoor dat ze voor een tel haar amberkleurige blik tegen de grond sloeg. Toch keek ze terug op, ziende hoe tranen over diens wangen rolden. Ze leek gebroken. Maar daar was ze toch nog veel te jong voor? Dit hoorde niet. Het leven hoorde niet zo moeilijk te zijn. "Een leider verliest ook katten. Dat wilt niet zeggen dat ze een omstander zijn. Een medicine cat kan ook niet iedere kat genezen die hij over de vloer krijgt. Iedereen gaat door een donkere periode, je moet gewoon volhouden. Je bent sterker dan dit. Je zet je hier wel doorheen, en dan zal alles beter gaan." Ze probeerde zo oprecht mogelijk te klinken. Bij het zien van Nettleroots' staat had iets bij haar naar boven gebracht. Warmte weerkaatste in haar amberkleurige ogen en voorzichtig nam ze nog een stap dichterbij. Ze stonden niet meer ver van elkaar en haar blik priemde zich doordringend in die van Nettle. "Daarbij ben ik je nooit als een minder waardige gaan bekijken." Ze wist niet goed wat ze hiermee wou bereiken, maar toch zei ze het. Onbewust hopende dat hun vroegere rivaliteit iets bij Nettle naar boven wist te brengen. Een oud vuur. Een vuur waarvan Lionpaw wist dat deze nog niet gedoofd was. |
| | | Lianne 510 Afwezig
| |
| Onderwerp: Re: Morning Glory za 11 jul 2020 - 23:02 | |
|
Terwijl Nettleroot dat zei had Lionpaw opgekeken. Ze wilde het niet zien maar kon zichzelf ook niet voor de gek houden. Lionpaw bekeek haar met medelijden en als Nettleroot op dit moment niet zo gebroken was had ze dat het ergste op de wereld gevonden. ‘Een leider verliest ook katten. Dat wilt niet zeggen dat ze een omstander zijn. Een medicine cat kan ook niet iedere kat genezen die hij over de vloer krijgt. Iedereen gaat door een donkere periode, je moet gewoon volhouden. Je bent sterker dan dit. Je zet je hier wel doorheen, en dan zal alles beter gaan.’ Geschokt keek ze Lionpaw aan. Ze liet het klinken alsof het iets eenvoudigs was. En toch.. zette het haar aan het denken, en voor even herinnerde Nettleroot weer de drijfveer, het vuur, datgene wat haar al die tijd te been had gehouden. Ze slikte moeizaam en keek langzaam opzij om de blik van Lionpaw te ontwijken. Op datzelfde moment stapte Lionpaw nog dichterbij, en keek Nettleroot langzaam op. ‘Daarbij ben ik je nooit als een minderwaardige gaan bekijken.’ Haar adem stokte in haar keel. Nee, het was geen medelijden. Het was iets anders geweest.
De wond in haar binnenste was nog rauw en pijnlijk, maar op dat ogenblik voelde ze dat haar eindeloze verdriet misschien toch niet zo eindeloos was. Met een zachte snik veegde ze een natte traan van haar wang. Terwijl ze naar Lionpaw keek voelde ze een mengeling van boosheid en begrip opkomen. Ze wilde boos worden op haar ,schreeuwen dat ze er niets vanaf wist. Dat ze haar mond moest houden. Dat ze de perfecte mentor had gekregen. Dat ze nog te jong was om de situatie waar Nettleroot in verkeerde te begrijpen, en gemakkelijk praten had. Lionpaw had immers nog nooit oorlog meegemaakt, nog nooit die brutaliteit gezien ie Nettleroot had aanschouwd toen ze Shadowclankamp was binnengedrongen. Ze had nog nooit gescheiden geleefd van een geliefde waar ze al manen van droomde. Nettleroot haatte haar. Nettleroot benijdde haar.
Die boze vlucht ging weer voorbij, even snel als hij gekomen was. Oh, hoe graag ze wilde schreeuwen en toegeven aan dat diepe instinct. Aan de jaloezie. Maar Nettleroot begreep dat op dit moment haar tactiek alleen maar meer ellende zou veroorzaken. Bovendien had ze er gewoon geen kracht meer voor.. Ze had al zoveel aan Lionpaw blootgegeven.. en ze moest toegeven dat het ergens als een opluchting voelde om haar hart zo open te hebben gelegd bij een relatieve vreemdeling. Boos worden, haar muur omhoog doen, dat voelde veilig, maar Lionpaw had met zo’n oprechtheid gesproken dat een deel van dat haar muur toch geen defensie meer kon bieden. Er klonk een gerommel in de verte, gevolgd door zachte druppels die uit de hemel vielen. Nettleroot ontmoette Lionpaw’s blik maar aarzelde. Ze slaakte een diepe zucht van vermoeidheid en stootte een kort sardonisch lachje uit. Toch gloeide er in haar ogen iets van warmte toen nog één laatste traan over haar wang rolde. “Jij bent zo slecht nog niet, etter.”
i _ g o t _ s o _ s i c k _ o f _ b e i n g _ o n _ m y _ o w nN E T T L E R O O Tn o w _ t h e _ d e v i l _ w o n t _ l e a v e _ m e _ a l o n e- ::
|
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |