Tough love [Arcticwolf]

Sorrelpool kwam net de nursery uit gelopen, uit een heftig gesprek met haar dochter. Ze had verteld dat haar kittens in haar buik van een ShadowClanner waren, niet van Arcticwolf, die zich voordeed als de vader. Het was heel nobel van de kater om haar geheim te bewaren, te verdoezelen voor de clan. Maar ze vertrouwde de kater voor geen haar. Waarom zou hij dat doen? Hij moest er iets terug van verwachten, het kon niet anders. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden, toen ze recht op de jonge kater afliep. ‘Arcticwolf, kunnen we spreken?’ vroeg ze op een gecontroleerde toon. Ze deed haar best om zo normaal mogelijk over te komen, rustig, haar staart laag, haar vacht plat. Ze wilde alleen een hartig woordje met hem spreken, duidelijk maken waar ze op stond. ‘Onder vier ogen,’ voegde ze er nog aan toe, waarna ze met haar staart seinde en het kamp uit liep. Ze was nog steeds zijn senior, dus luisteren moest ie.

Hij was een keurige jongeman. Perfecte schoonzoon, zo zou je denken. Maar Sorrelpool was er niet op gerust. Sinds haar eigen gebroken hart, wilde ze niets meer van katers te weten hebben. En ze vertrouwde ze voor geen haar als het over liefde en kittens ging, ze dachten enkel aan zichzelf. Hij liep met haar mee, waarna Sorrelpool hem naar de stroom leidde. Ze was aan het nadenken wat ze precies wilde zeggen, hoe ze hem precies wilde confronteren. Uiteindelijk namen ze plaats naast de stroom en keek Sorrelpool met haar gouden ogen naar de gevlekte kater. Er was een soort vuur in ontwaakt, waarna ze even haar lippen op elkaar perste. ‘Ik weet alles,’ miauwde ze op een ernstige toon. ‘Jij bent niet de vader van mijn kleinkinderen, maar je zal ervoor moeten zorgen.’ Ze haalde eens diep adem, waarna ze haar klauwen in de grond duwde. Ze wilde het alleen duidelijk voor hem maken, dat ze hem altijd in de gaten zou houden. ‘En dit blijft geheim. Niemand zal het ooit hoeven te weten.’

Arcticwolf was zo lastig te lezen. Hij leek niet bang voor haar te zijn. Dat zou hij moeten zijn. Hij moest niet sollen met de kracht die school achter de liefde die een moeder voor haar kroost had. En helemaal niet haar, omdat Seamist haar enige kind was, ze zou nooit meer weer kittens krijgen. Sorrelpool was veel emotioneler dan haar gesprekspartner, haar piercende blik en haar staart die heen en weer zwiepten lieten het zien. Arcticwolf miauwde nog dat hij voor ze zou zorgen alsof hij de vader was. Dat hij Seamist en haar kinderen niet alleen zou laten. ‘Oh ik weet dat als één van de beste,’ miauwde ze grimmig toen hij begon over HalfClanners. Zij was het niet, maar die hond van een ex van haar... Seamist haar vader. Sorrelpool kwam overeind, ze was nog niet overtuigd. Ze stapte naar de jonge kater toe, haar gouden ogen vlammend en op slechts een muizenlengte afstand bleef ze van hem staan. ‘Als je mijn dochter maar met een tengel aanraakt, als je haar op één of andere manier pijn wilt doen, met geheimen, met bedreigingen, met valse beloftes...’ Een diepe grom kwam op uit haar borstkas. ‘Want ik ken mijn dochter als geen ander, en ik zal alles weten.’ Ze blies haar borstkas op en kneep haar ogen samen. ‘Alles wat jij haar aandoet, vertienvoudig ik.’