{Settleddust} Starclan's judgment

Settleddust kwam terug, Seamist omgekruld om haar kindjes heen. Hij keek naar haar, en haar meisjes. Hij keek haar aan, zijn kop laaghangend. Hij had zich nog nooit zo verschrikkelijk gevoeld zoals nu. Hij had net zijn kind onder de grond gestopt. Hij keek haar gebroken aan, zijn ogen nog rood van het huilen, van de pijn die hij had meegemaakt. En hij realiseerde dat hij niet meer kittens wilde verliezen. Zijn blik ging naar Seamist, de poes waar hij ondanks alles nog zoveel van hield. Het was zijn verantwoordelijkheid, zijn kinderen. ‘Ik zal er twee meenemen,’ miauwde hij uiteindelijk, toegevend aan de smeekbedes van de poes, de tirades. Maar het voelde niet meer als een overwinning of nederlaag. Hij zou ze meenemen. Het boeide hem nu even niet meer wat iedereen over hem zou denken. Het waren zijn kindjes. En hij zou ze veilig houden.

Settleddust keek Seamist weer aan. Hij was helemaal verslagen, vermoeid. Hij kon het niet meer opbrengen kwaad te worden, of om weer de discussie aan te gaan. En hij kon zich niet voorstellen hoe gesloopt zij wel niet moest zijn, na die zware bevalling. Hij knikte toen ook toen ze vroeg of hij het zeker wist. ‘Dat wilde je toch?’ miauwde hij iet wat bitter. Hij stapte weer iets dichterbij en keek naar de kindjes aan haar buik. De twee die met hem mee zouden gaan... ze zouden het zo lastig krijgen. Ze zouden een pleegmoeder, hopelijk eentje die net zo erg van hen zou houden alsof het haar eigen kittens waren. En ze zouden niet een vader hebben, want hij kon ze onmogelijk opeisen. Of misschien moest hij gewoon lak aan de regels hebben en gewoon eerlijk op tafel komen. Maar dat was zo eng. Hij wilde Acornstar niet direct teleurstellen. Zijn groene ogen keken even onzeker naar Seamist. Moesten ze dit nu doen? Ze zouden vast straks naar haar komen zoeken. Ze zouden haar vast missen, nu de zon opkwam.

Natuurlijk was ze verdrietig. Het was ook hartverscheurend een moeder met haar kittens te scheiden. Maar het was haar keuze. Even duwde hij zachtjes zijn wang tegen de hare aan, waarna hij verder niets zij. Zijn blik sprak duizend woorden. Maar ze leek erg vast te staan op haar keuze. Uiteindelijk vroeg ze of hij haar op de hoogte zou houden. ‘Natuurlijk,’ sprak hij met een rauwe stem. ‘Van wanneer ze hun oogjes open doen, totdat ze apprentice worden,’ miauwde hij zachtjes. Hij slikte een keer, waarna hij naar achteren stapte en naar de vier kleintjes keek. Hij beet even op de binnenkant van zijn wang. ‘W-welke.. welke moet ik mee?’ sprak hij. Hij zou het niet weten hoe hij die keus moest maken. Hij wilde niet twee kittens van hun siblings scheiden. Het was hartverscheurend. Ze zouden gelukkig nooit herinneren dat ze ooit met meer dan twee waren geweest. Dat was misschien de enige troost hier.

Het was zo lastig, zo moeilijk. Maar ze kwam met een paar woorden van reden onder de tranen door. Onder de radar blijven, ja dat wilde hij. Hij wilde niet dat zijn kinderen te makkelijk te herleiden waren naar hen, dat Shadowclan hem direct zou verdenken. Hij wierp een blik op Amberkit, die ze voorstelde te houden, en daarna op het katertje dat zo erg op hem leek. Hij knikte langzaam. Dan zou zijn zoon naar Riverclan gaan. ‘Ik zal Dimkit en Tidekit dan wel meenemen,’ miauwde hij zachtjes. Tidekit, een naam die hem voor altijd aan Seamist zou herinneren. En zijn Dimkit, die zo geweldig tussen de schaduwen zou passen. Hij knikte. Dat was het dan, zo zouden ze het doen. Hij keek Seamist aan. Hij vond het verschrikkelijk haar achter te laten. Maar hij durfde het nog niet, hij durfde de kleine, breekbare bundeltjes nog niet op te pakken. Hij wiep nog een laatste wanhopige blik op Seamist.

De tranen sprongen in zijn ogen toen Seamist afscheid nam van de kittens. Hij keek toe, spanning in zijn kaak terwijl hij zichzelf tegen probeerde te houden. Maar zijn hele houding hing triest, zijn schouders en staartje naar beneden gedropen. En toen sprak Seamist nog dat ze van hem hield en dat hij ze maar mee moest nemen. ‘Ik hou ook van jou, Seamist. Altijd,’ miauwde hij met een rauwe stem. Hij duwde zijn neus tegen hare aan, en terwijl hij zijn ogen sloot dropen en twee dikke tranen in zijn wangvacht. ‘Je kan me alles vragen als je me nodig hebt. Alles,’ murmelde hij vervolgens met gebroken stem. Snikkend boog hij daarna over de vier kindjes. Hij legde nog even zachtjes zijn neus tegen Brackenkit en Amberkit. ‘Altijd goed naar jullie moeder luisteren, hè?’ fluisterde hij stilletjes. Hij zuchtte diep en pakte toen, heel, heel voorzichtig Dimkit en Tidekit bij hun nekvel. En hij tilde ze ook oh zo zachtjes omhoog. Langzaam zette hij een paar pasjes achteruit, waarna hij omdraaide en richting Shadowclan liep. Maar voordat hij de laatste eik voorbij was, stond hij stil en keek hij nog een keer achterom naar Seamist, waarbij hij nog even eens goed keek naar zijn gezin, voordat hij haar de rug toekeerde en over de helling verdween.

Tidekit voelde de spanning in de lucht, ook al was ze nog te jong om echt iets gewaar te worden. Ze krulde haar lichaampje nog iets steviger op, deed amper zelfs een poging om te drinken. Maar toen werd ze opgetild, weg van de warmte van haar moeder en haar siblings. Ze kon niet anders dan piepen, een langgerekte angstige piep. Nee, dit was niet hoe het hoorde te gaan, ze wou haar moeder, ze wou haar siblings, zou wou bij hen blijven. Ze snapte het nog niet, zou het misschien nooit echt snappen; maar dit moment zou in haar onderbewuste gegrift staan. Ze zou nooit compleet zijn.

Ze was in slaap gevallen, tegen de buik van haar moeder aan. Hoewel ze nog niet zoveel wist, registreerde haar brein al wel dat deze warme, zorgzame geur bij haar moeder hoorde. Dat was instinct. Het voelde dan ook ontzettend onnatuurlijk toen ze plots opgepakt werd, weg van haar moeder vandaan. De beweging was weliswaar zacht geweest, maar toch was Dimkit er wakker van geworden. Een kwalijke piep verliet haar mond terwijl ze tevergeefs een pootje uitstrekte richting de kant van haar moeder, richting de warmte en de fijne geur. Opnieuw piepte ze, zachter dit keer. Want ze werd weggedragen, en de warme geur rook ze al niet meer. Een laatste piep, en ze was vergeten dat ze zojuist nog in haar moeders armen gelegen had.

Het katertje werd Brackenkit genoemd. Hij besefte het nu nog niet, maar dat maakte op dit moment niet zoveel uit. Niet voor hem in ieder geval. Hoewel hij goed dronk en genoot van de warmte, merkte hij toch dat er grote chaos was. Zijn moeder bewoog en de stress die van beiden ouders afkwam kon hij nu ook goed merken. Dat er nog een zusje geboren was besefte hij ook niet, maar het zou toch een gemis zijn, diep vanbinnen. Net als zijn andere twee zusjes. Die nu van hem weggehaald werden. Brackenkit bewoog zijn kopje heen en weer, proberen de vachtjes van zijn siblings te voelen, maar ze waren al weg. Hij piepte als antwoord op de rest, die ook piepten. Dit was niet hoe het hoorde toch? Waarom gingen ze nou weg? Bracken snapte er helemaal niets van, maar uiteindelijk was de rust een soort van wedergekeerd. Zijn moeder sloot zich om hen heen, hem en zijn zusje. Langzaam ontspande hij weer terwijl zijn moeder hem likte.

Sorrelpool rende als een hazenwind richting Fourtrees. Haar hart voelde zwaar van angst. Had ze die kater proberen op te zoeken? Wat had ze geprobeerd? Ze was in geen staat zo ver te reizen. Wat als haar kittens het niet zouden overleven? Sorrelpool haatte het dat ze niet beter op haar dochter had gelet, dat ze niet eerder door had dat ze weg was. Dat ze het had moeten horen van Arcticwolf. Zíj was haar moeder, zij moest er voor haar zijn. En zij wist de waarheid. Wat had Arcticwolf hier nog meer te winnen? De zorgen vraten haar op terwijl ze naarstig op zoek was naar haar meisje. Alsjeblieft Starclan, laat haar oké zijn.
En daar was ze dan. Ze hoorde Arcticwolf al haar naam spreken, maar Sorrelpool zette een sprint in om bij haar meisje te komen. Helemaal in shock duwde ze haar kop tegen haar wang aan, terwijl ze als een gek haar langs begon te snuffelen. ‘Oh meisje, oh gelukkig ben je nog heel,’ miauwde ze. Maar al snel stuitte ze op de geur van melk en heel veel bloed. En aan haar buik lagen twee kittens. Twee, kleine, levende kittens. Ze was hier bevallen? Helemaal alleen? Was het wel goed gegaan. Was ze gek geworden?! ‘Seamist.. je..’ Het stokte even in haar keel en ze wierp een blik op Arcticwolf. ‘Je bent moeder geworden. Oh meisje, is alles goed  gegaan? Hoe voel je je?’ En hoe haalde ze het in haar dikke kop weg te gaan? Wat als iets mis was gegaan. Ze had verdomme dood kunnen zijn! Haar kittens hadden dood kunnen gaan. En bovendien waren het er maar twee. Coyotespirit had drie of vier beloofd. Wat was er allemaal gebeurd?

Oh haar meisje, haar kleine meisje. Zo bang. Ze keek naar de twee kindjes aan haar buik, om weer vervolgens weer naar de gevlekte poes te kijken. Was alles wel goed gegaan? Grote bezorgde ogen keken haar aan, terwijl ze haar langs haar oren likte. Ze was haar zo dierbaar, haar enige waar ze trots op was.  En toen begon ze te spreken. Ze was waarschijnlijk bang geworden, ze had de kittens voelen aankomen, maar niet geweten wat het was. Waarom had niemand haar tegengehouden? Waarom had zij haar niet kunnen tegenhouden? En nu was ze alleen bevallen. En toen begon ze te hakkelen dat ze een van haar kindjes was verloren. Sorrelpools hart brak. Ze gaf haarzelf de schuld, ze had beter op haar kind moeten passen, misschien had Morningkit dan wel geleefd. Ze duwde haar kop tegen haar kind aan. ‘Oh Seamist, het spijt me zo,’ miauwde ze vol emotie. Tranen kwamen ook al in haar amberen ogen. De pijn dat ze één van haar kleinkinderen nooit had mogen ontmoeten. Ze keek naar de twee bundeltjes die het wel hadden overleefd, totdat Arcticwolf de stilte verbrak. Ze moesten naar huis. Zo praktisch, zo emotieloos. Ja, hij was immers niet de echte vader. Hij was slechts de coverup. Haar blik ging naar hem, kwaad dat hij niet meer deed om Seamist te steunen. Ze duwde haar neus langs Seamist haar wang. Maar ze moest nu rustig blijven, ze waren nu een team. ‘Arcticwolf heeft gelijk, we moeten je naar huis brengen. De medicine cats moeten jou en de kittens checken. Kan je lopen, lieverd?’ miauwde ze bezorgd. Zij zouden de kittens wel kunnen tillen. Belangrijk was nu dat iedereen heelhuids thuis zou komen. Maar de sfeer was alles behalve gelukzalig, dat Seamist moeder was geworden. Er ging een grote zwarte wolk voor dat geluk. Zou Seamist ooit blij zijn met haar kindjes?