Magic Island

Newtpaw noemde hem een dappere krijger. Twisted lachte naar haar als een boer met kiespijn. Dapper, dat wist hij zo net nog niet. Dapper zou hij eerder iemand noemen die echt iets durfde. Twisted had al meerdere keren meegemaakt dat hij dingen niet zo goed durfde als het er eenmaal op aan kwam. Maar dit ging vooral over het gevecht, het was ook z'n eerste gevecht geweest. Hij had zichzelf al meerdere malen belooft dat hij bij de volgende vijandige ontmoeting - en als het erop aan kwam- hij zal gaan vechten. Hij zal dapper en stoer zijn - net als zijn vader. 'Pas maar op dat starclan je niet hoort hoor anders gaan ze bij je spoken.' Newts woorden scheurde hem nog eens weg van zijn gedachten. Hij keek haar aan en glimlachte. 'Ik pas op,' snorde hij. Stiekem vond hij het wel een beetje eng om zo over StarClan te praten, dus ja, hij paste zeker weten op. 'Ze mogen lekker bij jou blijven spoken,' miauwde hij vervolgens met een grijns.

Ze merkte hoe hij diep in zijn gedachten verzonken leek te zijn nadat ze hem een dappere krijger genoemd had en even was ze bang dat ze iets verkeerds gezegd had, dus kroop ze dichter tegen hem aan. Haar pootje sloeg om die van hem heen die hij om haar gewikkeld had en ze glimlachte zachtjes toen hij zei dat hij zou oppassen. "Goed zo" miauwde ze waarna hij vertelde dat ze lekker bij haar mochten spoken. Er liep een kleine rilling door haar lichaam. De stem die ze zo ineens gehoord had had vriendelijk geklonken, maar haar verschrikkelijk laten schrikken. "Of even bij niemand?" Niks tegen starclan hoor, maar praten met dode katten klonk nog steeds eng.

Er verspreide een warm gevoel door zijn lichaam toen Newtpaw haar pootje om de zijne heen wikkelde. De glimlach die er vanaf het begin gestaan had bleef maar terugkomen. Maar dat was alleen maar goed. Twisted kon niet veel anders met Newt in de buurt nu. Hij snorde zachtjes op haar miauw. 'Of even bij niemand,' mauwde ze vervolgens. Twis keek naar beneden en knikte. 'Of bij niemand inderdaad,' glimlachte hij. Hij zou niet weten hoe hij zou reageren als StarClan opeens met hem zou spreken. Hij wist in ieder geval wel dat hij zich echt rot zou schrikken. Twisted was wat dat betreft ook niet zo'n held. 'Hoe was het eigenlijk?' vroeg hij toen, best wel nieuwsgierig stiekem.

Blij met de nieuwe vriend die ze had gevonden gaf ze hem een kopje tegen zijn schouder. Hier kon ze wel voor altijd blijven zitten, veilig tussen de poten van Twistedpaw. Haar blauwe ogen gleden over het gebied om hun heen. Rust. Geen bloodclanners. "Hoe was het eigenlijk?" Newtpaw trok met een oortje bij het horen van zijn vraag. Tja. Hoe was het. "Spannend" was het eerste woord wat in haar opkwam. "Heel spannend maar toch voelde het... fijn? Het is lastig om uit te leggen" mompelde ze en ze voelde hoe haar oren wat warmer werden.

Hij zag hoe ze met haar oortje trok. 'Spannend,' zei ze. Twis knikte, dat begreep hij wel. Het idee alleen al om StarClan bij je op bezoek te hebben deed hem al spanningen hebben. 'Heel spannend, maar toch voelde het... fijn? Het is lastig om uit te leggen,' mompelde Newt verder. Twisted merkte dat ze het een beetje spannend vond om over te praten. Hij gaf haar een zacht kopje tegen haar wang, gevolgd door een korte lik. 'Dat begrijp ik,' murmelde hij. 'Ik zou het ook spannend vinden, maar... Maar om bezoek te krijgen van StarClan,' korte lachte hij, 'dat moet wel speciaal zijn.' Hij keek haar aan, afwachtend wat haar reactie was op zijn verwachtingen van StarClan bezoekjes krijgen.

"Dat begrijp ik," murmelde hij nadat hij haar een kopje en nog een lik gegeven had. Het was zo vreemd om gezegd te kunnen hebben dat starclan met haar gesproken had. Met haar van alle katten die ze hadden kunnen uitzoeken. Al hadden ze wel een goede smaak om twee flame points uit te zoeken. "Dat begrijp ik. Ik zou het ook spannend vinden, maar... Maar om bezoek te krijgen van StarClan, dat moet wel speciaal zijn" ze voelde zijn blik branden op haar kop, maar besloot haar blik gefocust te houden op het vlindertje wat langs hun heen vloog. "Nouja, ze benoemde Pepper en mij tot medicine cat apprentices, dus dat is niet niks denk ik" mompelde ze een beetje onzeker. Klonk ze niet als een grote leugenaar die gewoon een keer speciaal wilde zijn?

Ondanks dat hij haar aangekeken had en wel een beetje gehoopt had dat ze hem ook aan zou kijken, bleven haar ogen gefocust op iets anders. De kater volgde haar blik en zag een wit vlindertje. Hij glimlachte zachtjes en focuste weer op Newt toen ze begon te praten. 'Nouja, ze benoemde Pepper en mij tot medicine cat apprentices, dus dat is niet niks denk ik,' mompelde ze. Hij kon de onzekerheid in haar stem horen, hij was er zelf best bekend mee. Toch snorde hij zachtjes en duwde lichtjes tegen haar aan. 'Zeker niet,' miauwde hij. 'En al die katten die zeggen dat jullie liegen, die zijn gewoon jaloers,' mauwde hij. Om eerlijk te zijn zou hij het ook prachtig vinden om met StarClan te praten, maar de reactie die sommige Clangenoten gaven ging veel te ver.