midnight snack

De poes drukte haar lichaam zachtjes tegen de wand van haar schuur. Druppeltjes water die de eedere regen tegen de muren had gegooid gleden langzaam naar beneden. Al werden sommige opgevangen door haar vacht, en opgezogen. Brat zuchtte en haalde diep adem. En trok haar hoofd naar achter. Het duurde een paar seconde voordat ze al haar ingeademde lucht weer vrijliet. Het was een vroege ochtend, de zon stond pas net een paar uur aan de hemel. ze had geprobeerd om de hele nacht wacht te houden. Maar dat was niet echt gelukt. Onbewust was ze in slaap gevallen. En pas recent ontwaakt. En haar lichaam voelde als een draak; die pas na velen eeuwen uit zijn sluimer kwam. Al haar spieren waren zwaar en haar zintuigen waren alles behalve scherp. Ze draaide haar hoofd naar de ingang van de beschutting. Ze moest op Stag- Kazan checken. Maar haar lichaam moest; als een oude machine. Wat tijd hebben om op te starten. De Elite poes hoopte dat was hij er nog was- anders was al haar inspanningen voor niks geweest. En was de kater zeker voor altijd kwijt. En dat... Dat vond ze dood eng.

Zijn wereld leek ingestort te zijn. Alles was van hem afgenomen. Herinneringen, zijn zoon, Hazelpaw, Briarbell, Stallionstar. Op één poot was er bijna te tellen wat hij nu verloren was, maar toch was het voor de kater zijn alles geweest. Met dichtgeknepen ogen sloeg hij zijn nagels sissend in zijn kop. ”Verdomme” gromde hij zacht van de pijn en frustraties die bij hem borrelde. Hij wist dat er dingen niet in zijn kop zaten, alsof ze eruit geschud waren. Hij wist alleen niet wat er miste. De grote kater stond op, zijn klauwen nog steeds uitgeklapt. Als een dier in de dierentuin liep hij heen en weer. Heen en weer. Brat had hem alleen gelaten in de schuur zonder verder al teveel uit te leggen over wat er zou gaan gebeuren, maar iets in hem zei dat ze niet ver zou zijn. Regen had tegen de muren geslagen toen hij wakker was geworden maar de tweede keer dat hij wakker werd leken de donkere wolken plaats gemaakt te hebben voor een ochtendzonnetje die af en toe door de dikke wolken door scheen. Zijn lichaam protesteerde nog steeds met de bewegingen die hij maakte, net als zijn kop, maar lopen hielp hem met ontspannen. Dat was iets wat hij wel wist. Kazan speurde de duisternis af om de rode poes te zoeken die hij had gezien toen hij voor het eerst weer bij bewustzijn was, maar toen hij er zeker van was dat ze niet binnen was besloot hij toch een uitweg naar buiten te zoeken. Niet wetende dat zij bij de deur zou zitten. 

Want hij was van haar; enkel en alleen van haar. Hij mocht niet weg. Nooit, nooit nooit. Haar boven lip kwam langzaam om hoog maar haar wenkbrauwen verlaagde zich. Snuivend draaide de poes haar hoofd en duwde haar lichaam overeind. Wankelend zette ze de eerste paar stappen. Maar al snel wist ze haar baslans weer terug te vinden en leip ze zonder de indruk te geven dat ze een manke poot had. Toen ze haar schuur wilde binnen stappen werd ze met afgrijselijk beeld begroet; Haar man die wilde ontsnappen. Ze zag het duidelijk aan hem, de manier waarop hij met zij ogen naar een uitweg aan het zoeken was. De snauw die haar gelaat al droeg werd omgezet in een vrijuit woedende blik. 'Wat denk je dat je aan het doen bent?' Siste ze scherp.

Zijn kop schoot naar haar toe toen ze binnen kwam en bevroren bleef hij aan de grond genageld. "Wat denk je dat je aan het doen bent?" Siste de poes naar hem en als een hert in de koplampen van auto keek hij naar haar. "Ik wilde gewoon even naar buiten," mompelde de kater die zich steeds meer als een gevangen begon te voelen in plaats van een onderdeel van de elite. "Even een frisse neus halen." Voegde hij er daarna nog aan toe al wist hij niet zeker of ze hem zou geloven door hoe ze naar binnen kwam.

De poes tikte bedenkelijk met haar staart op de grond. Haar oog flikkerde, en ze kon bijna haar brein horen kraken. Haar hart wilde hem geloven, maar haar hoofd zei iets anders. Die blik die eerder in zijn ogen te vinden was... dat was niet van iemand die 'enkel naar buiten wilde voor een frisse neus.' Brat schudde na een lange tijd met haar vacht en brak de stilte waarin ze beide verkeerde. 'No, I forbid it.' Er was geen warmte te vinden in haar stem, enkel koude klanken. 'You are weak and need rest.' De poes liep langs hem haar schuur in en gebaarde met haar staart dat hij haar voorbeeld moest volgen.

De kater merkte hoe zijn poten begonnen te tintelen om gewoon even naar buiten te gaan. Een frisse neus halen en zijn poten strekken was het enige wat hij wilde. Nou, dat en op zoek naar zijn zoon, maar dat zou hij nooit hardop tegen de rode kattin gezegd hebben. "No, I forbid it." Ze verbood het hem om naar buiten te gaan? De kater voelde hoe hij zijn kaken op elkaar klemde in frustratie. "You are weak and need rest." Met haar staart gebaarde ze dat hij haar moest volgen, maar hij bewoog geen spier. "Ik ga naar buiten." Herhaalde hij.

Hij bleef koppig, en bleef als een standbeeld staan waar hij stond. "Ik ga naar buiten." Werd er herhaald. En de donker rode poes kwam tot een halt. Onbewust spande ze haar spieren aan. Ze had hem gered, van zijn leven in die vieze clan. Van een partner die hem onderdrukte. En dit was de dank die ze kreeg? Brat draaide haar lichaam naar hem toe en haalde uit naar zijn gezicht. Zonder nagels; enkel voor deze keer. 'En nu luister je verdomme naar me.' Ze vernauwde haar ogen en keek hem strak aan. 'Je gaat pas naar buiten als ik dat zeg, begrepen?'

Toen hij had herhaald dat hij naar buiten ging spande ze haar spieren zichtbaar aan en Kazan onderdrukte de neiging om zijn oren plat in zijn nek te leggen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze hem geslagen had en toen hij haar poot tegen zijn gezicht voelde wist hij dan ook dat het niet de laatste keer zou zijn. "En nu luister je verdomme naar me." De poes vernauwde haar ogen naar hem en hij klemde zijn kaken op elkaar. "Je gaat pas naar buiten als ik dat zeg, begrepen?" Zonder te antwoorden op haar vraag liep de kater weg van de deur en naar de andere kant van haar barn waar hij in het beetje zon ging liggen wat binnenkwam.

Zwijgende volgde de kater haar veder de schuur in. Iets waar ze toch ergens in haar hart blij om was; want hem slaan was niet iets dat ze voor de lol deed. Zo sadistisch was ze niet...nee niet echt. 'Kom, zit naast me.' haar stem was een ver contrast van de toon die ze eerder in haar mond haalde. Maar in dat op zich was ze ook net het weer; ze kon in een omslag zo totaal omslaan. Diep haalde de poes adem om de lucht vervolgens weer uit te blazen. Haar lichaam relaxte en haar blik verzachtte.

_{Hoewel ze hem vaak genoeg geslagen had sinds hij wakker was geworden in haar barn bleef zij hart voor haar harder kloppen. Wanneer ze hem aankeek voelde hij zich bijna door zijn poten zakken en dat was dan ook de reden waardoor hij wist dat hij hier niet weg zou gaan. Als hij haar zou achterlaten zou ze hem vergeten. "Kom, zit naast me" met de grote passen die de kater maakte stond hij al snel naast de rode kattin en ging hij zitten, zijn staart om haar heen geslagen. "Hoe gaat het met je, Brat?" Miauwde hij zacht terwijl hij zijn kop even langs haar wang liet gaan.}

Snel nam hij zijn plaats naast haar zijde in. Zijn staart was om haar lichaam heen gekruld en de poes voelde een warme sensatie door haar lichaam heen trekken. "Hoe gaat het met je, Brat?" Zijn stem was zacht en zijn gebaar van affectie verslavend. Het was grappig hoe anders ze nu waren dan een paar tellen geleden. Hoe ze van; 0 naar honderd konden in een paar seconde. Om vervolgens weer bij het begin te beginnen. Maar dit was de enige manier van sociale interactie dat de rode poes kende. 'Ik ben moe.' fluisterde ze zacht; bijna on hoorbaar.

_{Haar vacht streelde langs die van hem en hij voelde zijn spieren ontspannen. Ze waren een vreemd stel bij elkaar, maar toch leek ze hem te kalmeren op een manier dat geen ander dat kon. Voor zover hij zich kon herinneren. "Ik ben moe" fluisterde de poes toen hij haar gevraagd had hoe ze zich voelde en hij likte haar wang. "Ga even liggen" mompelde hij zacht. Ze botste nog wel eens, maar het was duidelijk dat hij bezorgd was. "Ik zal er niet stiekem vandoor gaan" grapte hij terwijl hij zijn kop op die van haar liet rustten en zijn ogen sloot.}

Liggen, het zou de moeheid die zijn haken in haar ziel hadden geslagen niet mee los maken. Maar toch was het wel fijn. Met die gedachte plofte de rode poes dan ook op de grond neer. Niet erg sierlijk- maar dat kon haar niet schelen. Ze hoefde haar hoofd niet niet hoog te houden als het enkel hun tweeën waren. "Ik zal er niet stiekem vandoor gaan" Het was een grap geweest, maar zo zag ze het niet; Nee in haar ogen was het een werkelijk mogelijkheid. Ze voelde het gewicht van zijn hoofd op de hare. En even beviel een kalmte de schuur. En toch kon de leidster een diepe zucht niet onderdrukken. 'Beloof het me.'

_{De kater ging naast haar liggen toen ze zich op de grond neer liet ploffen en had zijn staart weer om haar lichaam heen geslagen. ”Beloof het me” zei ze na een diepe zucht en hij gaf haar dit keer een lik tussen haar oren. ”Ik beloof je dat ik nergens heen zal gaan. Ik ben bij je als je weer wakker wordt.” Sprak hij zacht en plaatste voorzichtig zijn kop op haar rug waarna hij zijn ogen sloot, al zou hij zelf pas in slaap vallen als de rode kattin sliep om er zeker van te zijn dat ze zou slapen.}

De kattin had nooit van zoetheid gehouden, het was vies en paste totaal niet bij d'r. Maar nu leek ze er geen genoeg van te krijgen. Had ze hem maar altijd bij haar zijde gehad, zodat hij zijn zachtliefelijk woorden eerder in haar oren had kunne fluisteren. Langzaam draaide bracht ze haar hoofd om hoog. Zodat ze zijn blik kon ontmoete. En in zijn blik kon verdrinken. 'Ik zal je kinderen geven, Kazan.' Ze had gefaald in veel dingen, maar niet in dat; er waren veel poezen in de Elite die dankzij hun afwezige medicijnen een geboorte niet overleefde. Maar Brat was anders; ha ze was een fabriek als het op dat gebied kwam. 'Een zoon, waarop zijn vader trots kan zijn.' Daarbij-als ze hem kinderen kon schenken. Zou ze er van verzekerd zijn dat hij haar nooit zou verlaten. Want hij zou blijven; ook al zal het enkel voor hun zijn.

_{Zijn lichaam lag om die van haar heen gekruld en zacht lag de kater daar te spinnen. Hij genoot ervan om zo naast haar te liggen. Alleen hun twee. Samen. Ze hief haar kop en ontmoetten zijn blik. "Ik zal je kinderen geven, Kazan." Hij was wat verbaasd door haar woorden, maar hij voelde zijn lichaam warm worden. Natuurlijk had hij al haar kinderen al rond zien lopen, maar nog steeds bleef het speciaal. Voor hem althans. Kazan duwde zacht zijn neus tegen haar wang en glimlachte. "Een zoon, waarop zijn vader trots kan zijn." Hij had al een zoon waar hij trots op kon zijn, maar hij wilde er meer. Een grote familie was altijd al iets waar hij naar verlangde. "En een dochter natuurlijk," miauwde hij zacht en gaf haar een lik over haar oor.}

"En een dochter natuurlijk," Waren zijn woorden, gevolgd door een lik over haar oor. De rode poes glimlachte zachtjes. Een dochter klonk ook wel goed, maar het geslacht maakte haar niet veel uit. Zolang ze hem blij maakte, zolang ze hem kon overtuigen om bij haar te blijven. 'Consider it done.' Grapte ze zachtjes, alsof dit allemaal niet gebeurd was. En ze nog maar een member van de Elite was. En hij een Windclanner. Iets dat nu; op dit moment. Zo ver in de geschiedenis lag.

_{"Consider it done," grapte de rode kattin naast hem en Kazan voelde zijn mondhoeken wat omhoog krullen. Hij wist dat de gevoelens die hij voor de poes had echt waren, maar of zij ze ook had voor hem twijfelde hij nog wel eens aan, maar op hetzelfde moment twijfelde hij ook aan zijn loyaliteit aan de elite. Windclan was niet goed voor hem geweest, maar ook in de elite voelde hij zich niet helemaal thuis en waardoor dat kwam wist hij niet zeker.}