Pandemic

Onderwerp: Pandemic di 16 jun 2020 - 21:35

Vaen had zijn hoofd hoog gehouden toen Orchis tot commander benoemd werd. Orchis, en niet hijzelf. Hij kon het niet vatten. Hoe laag was Bloodclan gevallen dat ze dat mormel van een zoon van hem als commander aanstelden? Nee, Brat was duidelijk blind. Maar Orchis was zijn vlees en zijn bloed dus hij had op zijn tong gebeten tijdens de ceremonie, ook toen Polarkiss zo simpelweg vermoord werd door de kater. Ja, in ieder geval kon hij moorden. Dat was toch iéts. Maar dit bracht Vaen ergens wel wat status. Niet dat hij dat per se nodig had, hij had van zichzelf al status gehad; maar zoals de constante pijn in zijn poten hem steeds weer aan herinnerde, was hij niet compleet meer. En tot overmaat van ramp werd hij ook ouder, en in een leven zo ruig als een Bloodclanleven was dat geen goed teken.

+Orchis eerst : )

Onderwerp: Re: Pandemic wo 24 jun 2020 - 21:08

Hij had iedereen zien staan staren toen zijn naam geroepen werd toen Brat haar rechterhand koos. Het was echt hem, hijzelf ja, enkel hij en hij die nu macht had, niet Polarkiss, niet Zahida of iemand anders. Hij had het voor elkaar gekregen, hij had nu de touwtjes in de hand. Zijn gelach had de hele nacht doorgeklonken toen hij zijn eerste stap had gezet in de barn waar enkel de beste in sliepen. Oh, hij had de gehele kamp wakker gehouden zodat ze kon mee genieten van zijn blijdschap. Hij had iedereen laten weten dat hij zo doods gelukkig was, ZO gelukkig dat hij eindelijk iedereen terug pijn kon doen die hem ook hadden bezeerd. Zijn gelach was als een tikkende tijd bom, iedereen wist wat er aankwam maar niemand die wist wanneer het laatste tikje kwam. Er stond één iemand boven aan het lijstje, het was niet Coacaze, het was niet iemand anders uit de Elite, het was Vaen. Die vervelende Vaentje Vaentje toch. Teruggekeerd naar Bloodclan, tijden na dat hij hem in moes geslagen had. Door hem was hij zo, door hem was het leven zo. Hij zou het voelen, voelen wat hij toen gevoeld had en al die tijd erna, hij zou net zo hard smeken net zoals hij gedaan had toen papatje even besloten had dat zoontje lief beter dood kon zijn. Zijn verdomde vader zou bloedde als een rund in het slachthuis die op zijn kop hing. ''Weet je wat er gebeurd met oude katten in de Elite?'' Zijn stem was als akelig als altijd maar kalm en serieus. Zijn blauwe oog keek omlaag, naar de andere blauwe ogen. Vanaf een muurtje keek hij neer op Vaen, op vader, op een toekomstige lijk.

Onderwerp: Re: Pandemic zo 12 jul 2020 - 21:00

Hij keek op naar zijn zoon. De lafaard zat op een muurtje, zodat hij zich voor de verandering eens groot en sterk kon voelen. Vaen liet zich niet zo makkelijk doen. Hij sprong zwijgend ook op de muur, een staartlengte of zo van Orchis vandaan. Zo was hij degene die neerkeek. Hij was altijd groter geweest dan hem; hij was immers grof gebouwd, met poten als boomstammen. De littekens op zijn vacht stonden trots - ze toonden zijn macht, het feit dat hij van alles doorstaan had en toch verder gegaan was. "Weet je wat er gebeurd met misvormde katten in de Elite?", antwoordde hij enkel, een vraag voor een vraag. Hij mocht misschien niet meer de jongste zijn, maar hij was nog niet oud. Hij was sterk en ervaren. Hij zou een veel betere commander zijn. En terwijl hij zijn zoon in de ogen keek, zag hij aan diens misselijkmakende blik dat ze beiden hetzelfde doel zouden hebben. Slechts één van hen kon in deze elite verder, niet waar? Als het aan Vaen lag, zou het niet het mismaakte mormel zijn.