Alone Together

Stilletjes sloop Ember achter haar zusje aan, haar enthousiasme bedwingend. Nieuwe dingen ontdekken vond ze een van de leukste dingen van het leven en ze zou er nooit mee willen stoppen. Ze liep een smal pad af en genoot van alle kleuren, geuren en geluiden om haar heen. Ze zag de blauwe kit een ander pad inschieten en Ember volgde haar vol nieuwsgierigheid. Ze zag haar zusje omdraaien en glimlachen, ze lachte vriendelijk terug. Ze was echt blij dat ze een zusje had gehad van Starclan, met alleen haar broers zou ze het niet overleefd hebben. Nog even en ze zouden weer kunnen praten, met die gedachte begon ze het looptempo wat op te voeren.

Ember rende snel met haar zusje het pad af tot ze bij een bocht aankwamen. Na de bocht voorbij te zijn keek ze met haar ogen naar het steile, scheve pad naar boven en vroeg zich af of ze het aankon. Met veel moeite lukte het haar langzaam naar boven te komen. Ze keek naar haar zusje en zag dat die al net zo veel moeite had als zij. Zwaar hijgend kwamen de twee zussen boven. Met een blik van trots keek ze naar Argent, ze hadden het gedaan. Na uit gehijgd te hebben vroeg Argent haar of ze een muis zouden proberen te vangen voor mam. "Ja leuk, maar hoe gaan we dat doen?" piepte ze vrolijk. Ze keek het woud rond, maar had geen idee hoe ze het moesten aanpakken. Ze hoopte dat haar zusje een plan had.

De twee zussen zaten samen om zich heen naar prooi te loeren. Plots bewoog er een struikje wat verder bij hun vandaan en de blauwe kit vertelde het gelijk aan Ember. Het plan was om het van 2 kanten te besluipen en zo stilletjes te doen dat zelfs een kever hun niet zou opmerken. Ember zakte omlaag en begon zo goed als ze kon naar voren te sluipen en bleef goed opletten of ze nergens opstond. Stilletjes naderde ze de struik en zag dat Argent ook op haar plek stond. Naar haar zusje knikkend sprong ze omhoog en met veel vaart op het onbekende dier af.

Met een machtige sprong vloog Ember op de onbekende prooi af. Ze had werkelijk geen idee wat er zich in de struiken bevond en daarom schrok ze ook een beetje toen ze zag dat het een grote eend was met jongen. Door het aanstormende geluid van de rode kit begon de eend weg te rennen met een hele stoet kuiken achter zich aan. In de chaos van het moment besloot Ember de achtervolging in te zetten en rende achter de stoet aan. Terwijl ze snel naderde vond ze de eenden maar raar lopen, van de ene naar de andere poot. Bijna had ze het achterste kuiken ingehaald en besloot zichzelf erop te werpen. Ze wist van de verhalen uit het kamp dat je een prooi snel moest stoppen door hem te bijten of klauwen. In de lucht trok ze haar klauwen uit en probeerde goed te landen. Ze kwam met een harde smak op het kuiken en haar klauwen kwamen vol in de nek van het kuikentje. Binnen een mum van tijd bloede het kuikentje dood en viel neer, met Ember er nog op. Trots lag ze op de grond met de gedachte iets groots te hebben gedaan, maar plots schoot haar iets te binnen. "Argent? Argent waar ben je?" piepte ze.

Emberkit begon zich ondertussen steeds meer zorgen te maken om Argent, maar ook haarzelf. Ze kon haar zusje niet meer zien en ruiken, alles wat ze rook was het dode kuiken naast haar. Wanhopig probeerde ze te bepalen wat ze nu moest doen, hier blijven of gaan zoeken? Ze besloot bij het kuiken te blijven, zo zou Argent haar niet mislopen als zij al naar haar op zoek was. Om haar zusje te helpen haar te vinden begon ze te roepen. "Argent, ik ben hier!".

Ember was toch wel moe geworden van al dat roepen, ook had ze een schorre keel gekregen die best wel pijn deed. Uitgeput zakte ze tegen het dode kuiken aan dat nog warm aanvoelde. Ze begon terug te denken aan wat ze vandaag allemaal gedaan hadden. Ze was toch nog best trots op Argent en haarzelf, ze hadden zoveel nieuws ontdekt en zelfs prooi gevangen. Na deze gedachte besloot ze al haar energie te gebruiken om haar zusje te vinden. Ze zette haar zintuigen vol open en begon te speuren. Plots rook ze Argents geur een stuk verderop, het leek zelfs wel of ze de aanwezigheid van haar zusje kon voelen. Ze raapte al haar energie bij elkaar en begon die kant op te rennen. "Argent ik kom eraan.".

Harde lucht blies langs de oortjes van de rode kit terwijl ze zo snel als ze kon door het bos sprintte. Ze kon de aanwezigheid van haar zusje op een niet uitlegbare wijze voelen, misschien een zusterband, en wist instinctief dat ze de goede kant op ging. Plots hoorde ze ver weg vaag haar zusje roepen dat ze daar moest blijven, ze kon het maar net horen. Slippend kwam Ember tot stilstand met het besluit te wachten, waarschijnlijk had Argent een plan. Om haar locatie nog duidelijker te maken besloot ze maar te piepen: "Ik ben hier Argent!".

Ze hoorde snel een grotere kat naderen en bijna wou de rode kit wegspringen, maar plots hoorde ze Argentkits bekende stem. Ze keek rond maar kon haar zusje nog nergens zien, wel zag ze een bekende krijger voor haar staan. Opeens kreeg ze door dat Argent in de bek van Tigerblaze hing en nu pas naar beneden werd gehesen. "Hey Argent, waar was jij opeens heen?" piepte de rode poes enthousiast. Nu ze haar zusje weer terugzag waren ook al haar zorgen weggenomen. Ze was nu vooral benieuwd naar wat haar zusje allemaal had gedaan. Tigerblaze kwam ook weer uit de struiken en vroeg of al vlees aten. Met een hongerige blik antwoordde Ember: "Ja we eten al zeker een maan vlees, lekker". Er zat waarheid in haar woorden, de 2 zusjes hadden al zeker een maand lang soms een stukje vlees gepikt en met een stiekeme blik keek ze naar Argent.

/