Hij had moeten sterven in het Bloodclan kamp. Hij wist niet hoe hij dat had overleefd, hoe de bloodclanners niet recht op hem waren gesprongen. Hij was er klaar voor geweest, om te sterven voor de Clan. Om te sterven voor Acorndus-star. Maar hij had het overleefd, waarna hij meteen in het kamp werd gegooid waar Acorndust weg was geweest. Waar hij opgesloten zat met veel katten die hij niet eens echt goed kende. Geen wonder dat hij zich veel had afgezonderd. Hij had er iets aan willen doen, hij had iets moeten doen eigenlijk ook. Al was het maar om aan de clan te laten zien dat er iets goeds was, dat ze moesten opstaan voor iets waar ze om gaven. Maar hij had het niet gedurfd. Zoals vele anderen eigenlijk. Het knaagde aan hem, eerlijk gezegd. Hij die niemand specifiek had, die niemand echt had die veel om hem gaf. Misschien Acorndust. En zijn broer natuurlijk, maar zelfs daar had hij geen nauw contact meer mee. Hij had toen een punt moeten maken. Maar terugpraten was natuurlijk erg makkelijk, het was veel makkelijker dan echt actie ondernemen.

De nacht was wat koeler dan de andere nachten, wat betekende dat de prooien weer actief zouden zijn. Hij had sinds Acornstar terug was gekomen niet meer gesproken met de kater. Hij kon het niet, hoe graag hij het ook gewild had. Hij kon het zien, aan de kater. Hoe gebroken hij was. Hij wist niet wat er allemaal gebeurt was, maar hij wist wel dat hij hem daar niet mee kon helpen, dat het misschien niet hielp als hij bij de kater zou gaan zijn. Hij kon niet praten, niet goed. Hij was niet goed in al die sappy dingen. Dus hij had van een afstandje gekeken naar zijn leader, hoe hij de keuze had gemaakt om zijn eigen dochter te verbannen, hoe hij Airwisp’s kittens had afgepakt. Hij kon niets anders dan eens zijn met de kater, je moest loyaal zijn, punt. Hij had naar alles geluisterd van Acorn, zolang hij al in de Clan was. Acorn was ook één van de weinige katten die met hem om kon gaan, waar hij nog een beetje had gevoeld dat hij kon praten met de kater. En heel eerlijk? De kater was zijn enige vriend geweest. Een beetje zielig, misschien wel. Zelfs als Acorn nu door een moeilijke tijd ging, respecteerde hij de woorden van de leader. Respecteerde de beslissingen die hij maakte, want hij had nog steeds vertrouwen in hem. Hij vertrouwde hem op zijn judgement. Het was geen tijd meer om zoetsappig te zijn, zoals Tallstar was geweest. Dit was wat hij had gewild, toch?

Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij stug door stapte door de kou. Hij moest niet teveel geluid maken, dat wist hij als geen ander. Als er iets was waar hij goed in was, dan was het sluipen en jagen. Vechten was hij net een stukje minder beter in, maar hij kon zich vaak nog wel redden. Die keren dat hij de nagels van zijn vader kon hebben, kon hij vechten ook wel hebben. Toen hij een geur rook bevroor hij, waarna hij zijn ogen iets vernauwde. Was dit oud? Was dit nieuw? Hij spande zijn spieren iets aan terwijl hij iets rond keek, waar de geur vandaan kon zijn. Vanuit zijn ooghoek zag hij de kat, die bovenop hem sprong. Hij had niet verwacht dat de kat meteen bovenop hem zou springen, maar het gebeurde wel. Voor een moment vochten ze samen, vechtend voor de dominantie in dit gevecht. Degene die daar dominant uit zou komen, zou degene zijn die zou overwinnen.

Maar dominantie was nooit iets wat in zijn bloed had gezeten. Hoe hij van kittens af aan al benadeeld werd door zijn vader, die hem met een sterke poot op had gevoed. Die hem keer op keer had verteld wat voor waardeloze kater hij was en dat niemand ooit van hem zou houden, dat niemand vrienden met hem wilde zijn omdat hij niets waard was. Het waren dingen die bij hem er in gebrand waren. ‘Niemand vertrouwd je. Niemand zal je ooit vertrouwen.’ Dat waren woorden die hem vaak werden verteld. En die woorden was hij gaan geloven ook.

Het was een risicovolle actie die hij probeerde. In de hoop zo vrij te komen, zo bovenop de kat te komen. Dat hij kon laten zien dat hij iets waard was, dat hij zich kon bewijzen. Dat hij aan Acornstar kon laten zien dat hij nog steeds te vertrouwen was, dat hij nog steeds die warrior was die zo in Acorn geloofde al die manen geleden. Maar het risico was te groot geweest. Toen hij de kat al naar beneden zag komen wist hij dat dit het einde zou zijn, dat alles wat hij had geprobeerd voor niets was geweest.

Tanden boorden zich in zijn keel en hij voelde hoe de lucht toevoer vrijwel meteen te veel werd, maar ook een intense pijn. Nu had hij van jongs af aan al geleerd hoe hij met pijn om moest gaan, dat was misschien zijn enige voordeel geweest hiervan. Ondanks alles vocht hij voor zijn leven, maar niet zonder de kat voor hem recht in de ogen aan te kijken. Zijn ogen waren niet bang, niet bang voor wat er ging komen. Zijn ogen waren zelfverzekerd en woedend. Ze zouden de kat gaan pakken, deze kat zou er niet van af komen zonder gepakt te worden. Zijn lichaam voelde steeds zwakker aan terwijl hij zijn nagels in de grond boorde. Hij voelde zich al licht worden in zijn kop, maar hij zou niet de warrior zijn van ShadowClan als hij niet zou vechten tot het bittere einde.

Hij zou geen afscheid nemen van de wereld hier, niet specifiek katten benoemen in zijn kop waar hij afscheid van zou nemen. Daar kon hij de wereld niet mee verlaten. Hij had niets om zich over te verontschuldigen. Hij was loyaal geweest, hij had gevochten en verloren. Hij wilde er uit gaan met het idee dat ze konden zien dat hij echt tot het einde had gevochten. Dat Acornstar trots op hem kon zijn. Hij kon niet wensen dat de kater hem zou missen, hij kon niet wensen dat iemand in de clan hem echt zou missen. Hij zou het ze niet kwalijk nemen, totaal niet. Hij was nooit actief geweest met het sociale aspect. ShadowClan zou hier alleen maar sterker van worden. En wie weet zou door hem deze moordenaar gepakt worden.

En met dat idee, stopte zijn hart met kloppen, stopte zijn longen met op en neer bewegen en dimden de lichten zijn ogen, die nog steeds op de moordenaar waren gericht.

Het gevoel dat hem al een lange tijd niet meer bekropen had was er weer. Het gevoel dat hij binnen korte tijd iets zou aantreffen dat al vaker gebeurd was. Toch zou het deze keer niet helemaal hetzelfde zijn als voorheen. Hij was tenslotte niet meer de deputy, maar de leader nu. Hij was er opuit gegaan om wat rust te krijgen van alles in het kamp en niet het gevoel te hebben constant over zijn schouder te moeten kijken of er niet wat achter zijn rug om gedaan werd. Maar deze rust zou maar van korte duur zijn werd hem al snel duidelijk. Als eerste kwam het gevoel dat er iets mis was en niet veel later was daar de onmiskenbare geur van bloed. Langzaam rezen zijn haren iets en hij versnelde zijn pas om niet veel later een maar al te bekend lichaam te zien liggen. Cormorantwing, misschien een van de weinige katten die hij daadwerkelijk nog iets vertrouwd had. De kater was loyaal aan hem geweest, altijd en nu lag hij daar. Hij drukte de emotie weg dat naar boven probeerde te komen. Hij wilde weten waarom dit was gebeurd en bovenal wie dit had gedaan. Was het iemand binnen shadowclan geweest? Iemand die wist hoe dicht de kater met hem was geweest en daarom dit had gedaan. Of was het een kat ergens anders vandaan? Hij nam de omgeving in zich op, dat was het belangrijkste hier. Hij probeerde een geur te ontdekken en of hij deze zou herkennen. Er was duidelijk de geur van een andere kat aanwezig en de sporen van een gevecht. Cormorantwing had zijn best gedaan te vechten, maar had het helaas uiteindelijk moeten bekopen met zijn leven. Hij prentte de geur in zich, hij moest dit later verder onderzoeken. Hij zou ervoor kunnen kiezen de geur te volgen, maar was het verstandig om Cormorantwing hier achter te laten? Nee, dat kon hij de kater niet aandoen. Hij zou later op onderzoek uitgaan, alleen. Hij wist tenslott nog niet wie dit gedaan had, dus wie weet was het een van zijn eigen clangenoten. Het was duidelijk, hij zou dir alleen moeten doen, er was niemand die hij hiervooe zou kunnen vertrouwen behalve hemzelf. Nu zette hij de laatste stappen naar het lichaam van de warrior toe en zag de wond in de keel. Het was dezelfde plek waar hij al eens een leven verloren was en hij wist dat het geen prettige manier was om dood te gaan. De ogen van de kater leken naar iets te staren, misschien was het naar de kat geweest die hem vermoord had. In ieder geval kon hij de ogen van de kater niet zo open laten, dus sloot hij ze voorzichtig voor hij verder ging onderzoeken. Met een beetje geluk zou hij wat vacht tussen de nagels van de kater kunnen vinden, zodat hij de vachtkleur kon weten. Het was het beste deze informatie nu te verkrijgen en dan kon de clan rouwen wanneer hij het lichaam terug droeg naar het kamp. Maar dat nam niet weg dat hij antwoorden wilde, dat hij duidelijkheid wilde hierin. Hij had al genoeg lichamen gezien in zijn leven, te veel zelfs misschien, maar dat betekende ook dat hij de ervaring had om dit te onderzoeken. Hij hoopt alleen wel dat er dingen te vinden zouden zijn en zodra hij alles had zou hij Cormorantwing terugbrengen naar het kamp, alleen voor nu was dit het minste dat hij kon doen voor een vriend.

Het was duidelijk wat de wond was die uiteindelijk voor de dood van Cormorantwing had gezorgd. Het was tenslotte hoe hij zelf ook al een keer het leven gelaten had. Maar nu hij de wond van dichterbij bekeek merkte hij er een of andere bloem in op. Hij had als hij heel eerlijk was geen idee wat voor een bloem dit was, maar het was raar dat dit zo in de open wond lag, vooral omdat hij geen andere soortgelijke bloemen in de buurt zag. Verder was er een soort van teken in de vorm van een sikkelmaan te vinden in de schouder van de kater. Dit was allemaal te precies om toeval te zijn, was dit al vaker gebeurd? Misschien in de tijd dat hij weg was? Maar hij had niemand erover gehoord. Was het dan toch iemand uit zijn eigen clan geweest en had daarom niemand het hem verteld?
Nogmaals probeerde hij de geur te plaatsen, maar het was een vreemde geur voor hem. Het had Shadowclan, Windclan en Thunderclan in zich gemengd, maar ook dat van monsters. Die geur zou hij uit duizenden eronder herkennen. Het was alleen raar dat de kat meerdere geuren leek te hebben, was dit omdat hij bij andere clans geweest was? Of was het om een andere reden? Misschien had de kat wel bewust die geuren aangenomen, het zou hem niks verbazen als dit een moord met voorbedachte rade was. Helaas hielp de vacht tussen de nagels hem niet veel, te veel modder zat ertussen en zou hij het proberen weg te spoelen, dan zouden de haren ook verloren gaan waarschijnlijk. Daar had hij dus niet veel aan. Er was alleen iets anders dat hem al wel opviel. Een pootafdruk duidelijk in de grond. Dat was misschien toch het voordeel van drassige grond, pootafdrukken konden achterblijven. Hij plantte voorzichtig zijn eigen poot ernaast, waarna hij deze weer wegtrok. De afdruk was kleiner dan zijn eigen, de kat zou dus kleiner dan hem zijn hoogstwaarschijnlijk.
Hij wierp nog een korte blik op Cormorantwing voor hij langzaam het spoor begon te volgen. Hij zou snel weer terug zijn, hij moest alleen weten waar het naartoe zou leiden nu hij de kans er nog toe had. Het zou snel gebeuren en dan zou hij ook weer snel teruggaan om het lichaam naar het kamp te brengen. Het spoor nam de snelste weg in de richting van een van de grenzen, wat in dit geval het donderpad bleek te zijn. Het was duidelijk dat het spoor er overheen ging, maar volgen zou hij verder niet kunnen, niet zonder risico's te nemen op dit moment. Het leek hem dan ook het beste om terug te gaan en Cormorantwing mee te nemen naar het kamp.
De weg terug naar de kater was snel, maar zodra hij er was bleef hij toch nog voor een moment staan en drukte zijn neus in de vacht van de ander. "Ik zal de moordenaar vinden." Sprak hij zachtjes. Hij zou daar zijn best voor doen, maar wist dat hij niet iemand anders zo snel kon vertrouwen. Wie weet was het iemand uit zijn eigen clan, het zou niet de eerste keer zijn. Hij werkte het lichaam van Cormorantwing op zijn rug en zorgde ervoor dat hij de bloem ook meenam. Hij moest tenslotte weten wat voor een bloem het was, want hij had zelf geen idee. Zodra hij er zeker van was dat alles goed zou gaan, begon hij de tocht terug naar het kamp te zetten.