Riptide of life (open for bc and maybe help???????)

Vis. De vieze, vunzige geur van vis. En dan kregen ze altijd commentaar dat zíj diegene waren die stonken. De kater haalde zijn neus op en maakte een kokhalzende beweging, voordat hij overeind kwam en zijn helder blauwe ogen door het gebied heen liet gaan. Waar kwam deze geur vandaan? Wie haalde 't in z'n domme koppie om bij de Elite aan te komen kloppen? Sin rekte zich uit, geeuwde en sprong van zijn zonovergoten plek op de grond. Terwijl hij dichterbij kwam, merkte hij de gevlekte kattin op, blauwe ogen die leken op die van hem. Hij snoof eventjes en met een bijna arrogante houding, kwam hij dichter in haar buurt. "Wat moet je van Bloodclan?" miauwde hij met een diepe stem, eentje die niet leek te passen bij zijn slanke lichaamsbouw. Het leer van zijn halsband glom in het licht van de zon, net zoals de studs die erop geplaatst waren. Ooit had hij geprobeerd om ze er vanaf te krijgen, nu waren ze een verrijking van zijn vechtstijl. Zijn ogen gleden over de kattin heen, iets deed hem aan iemand denken, maar hij schudde die gedachten uit zijn kop. Dat kon toch niet.

Ze was niet de enige die de geur van vis opgevangen had, dat bleek wel zodra Beserk overeind kwam van haar plek bij de rand om haar neus te volgen. Recht naar een Riverclanner, hoe kon het ook anders met die geur. Haar kille blik gleed over een gevlekte poes, maantje of tien? Ze was altijd al slecht in manen inschatten, maar oud kon de clankat niet zijn. Wat de vraag op riep wat ze hier kwam doen tussen de grote groep aan erg moordzuchtige katten. Misschien wilde ze het allemaal wel eindigen, Beserk zou haar met plezier verder helpen in dat geval. Voor nu sloot ze zich aan naast Sin die de belangrijkste vraag stelde. Wat het visje hier kwam doen, in Beserk's toekomstige clan. "Ja, wat kom je hier doen mormel?" voegde ze toe met samengeknepen ogen. Niet heel onopvallend zette de zwarte kattin haar nagels even in de grond onder haar poten. Een ondersteuning van de vraag. Als de  jonge kat geen antwoord gaf konden ze het antwoord altijd wel uit haar halen.

Brimpaw was.. Veranderd sinds de tweebenen haar meegenomen hadden. Maar dat maakte haar niet meteen minder bitter, oh nee. Ze uitte het alleen in nieuwe manieren. Hoewel ze sindsdien niet meer in een echte scheldbui losgebarst was, had ze nu een doelwit op het oog. Dreampaw. Oh, ze was zo'n lieve kattin, zo onschuldig, zo.. Starclanverdomme perféct. Het irriteerde haar dood. Maar nu had ze een fout gemaakt. Brimpaw had de geur van de jongere kattin opgevangen aan de grens - en het spoor leidde ver, ver weg. Ze volgde het, in haar hoofd al de hele scheldpartij voorbereidend. Ze vond er ergens een soort ziek plezier in, het vooruitzicht dat ze kon bewijzen dat Dreampaw niet zo perfect was, dat ze ook fouten maakte. Dat zou haar leren. Zelfs toen het spoor recht het Bloodclan camp in leidde aarzelde ze niet - de uitdrukking op haar snuitje was nors, al was er ergens een soort plezier in haar ogen toen ze de jonge kattin zag staan, omringd door Bloodclanners. En een nieuw plannetje ontpopte in haar hoofd. Ze rechtte haar rug en stapte verder, tot ze naast de jonge kattin stond. Ze kon de held zijn, voor de verandering. Voor het eerst in haar leven zouden katten misschien zien dat ze niet nutteloos was, dat ze een reden had om met respect aangekeken te worden. "Laat haar met rust, of je zal mijn klauwen voelen!", grauwde ze boos, al was de woede deels gespeeld - een deel van haar wou eigenlijk wel zien wat de Bloodclanners met Dreampaw zouden doen. Maar dat kon ze nooit toelaten. Dan zou ze zeker voor iedere Riverclanner het grootste stuk vossenstront zijn.

Al snel kwamen er meer katten rond hem staan. Hij knikte ventjes naar Beserk, de dochter van de huidige leader Brat en zijn helder blauwe ogen gleden naar de young-one Tigera die zich op de achtergrond hield. De gevlekte kattin, however, leek de mond gesnoerd te zijn, er kwam geen piep of krijs uit. Wat saai, hij wilde wel eens weten wat ze hier in d'r eentje kwam doen. Net toen hij nog een keer haar wilde aanspreken, ving hij nog een vissengeur op. Zijn ogen vernauwde zich en al snel kwam er een rode kattin bij. Haar vacht pluizig, maar haar geur was ... vreemd. Hij kon het niet goed plaatsen. Er zat een clangeur aan, maar ook iets anders, iets wat hem ziek in zijn maag maakte. Sin schudde zijn kop en richtte zijn aandacht op de rode kattin. "Twee apprentices tegen de volledige Bloodclan?" vroeg hij op een listige toon. Hij was niet voor niets vernoemd naar datgene wat iedereen op een bepaald moment deed, een Sin. "We doen helemaal niets, ik wil alleen weten wat zíj op óns gebied doet." Hij knikte naar de gevlekte kattin. Wie was ze? Wat deed ze hier? Waarom deed ze hem denken aan hém.

Ze moest met iemand praten over wat er gebeurd was, maar had niet het gevoel dat ze dat echt kon met iemand binnen riverclan. Hoe kon ze ook tegen iemand zeggen dat haar vader een bloodclanner was en dat hij nu dood was? Nee, dat kon ze niet binnen de clan met iemand bespreken en ze wilde haar siblings er ook niet mee lastig vallen, vooral Dreampaw niet. Die leek er het meest door aangedaan te zijn. Maar dat betekende wel dat ze nog maar een optie had om naartoe te gaan en dat was Aegir. Hij zat zelf nu tenslotte in Bloodclan en niet meer in Riverclan, ook al maakte dat voor haar niet veel uit. Hij was ook degene waarbij ze het gevoel had alles aan hem te kunnen vertellen, dus hij zou vast wel naar haar willen luisteren toch? Toch voor ze ook maar een spoor vam Aegir opgevangen had was er een andere bekende geur, die van haar zusje. Waarom was ze hier? Ze volgde het spoor tot ze haar zusje samen met Brimpaw en een aantal bloodclanners zag. Voorzichtig stapte ze naar voren en richting haar zusje. "Dreampaw? Wat doe je hier?" Waarom was ze hier. Ze ving de woorden op van de bloodclanners en negeerde ze voor nu, ze moest eerst weten waarom haar zusje hier was dan zouden ze daarna verder kijken.

Dit maakte ze niet vaak mee; drie Riverclanners vrijwillig in haar kamp. Of tja, vrijwillig was dan misschien niet het juiste woord maar; ze waren hier zeker wel op hun eigen houtje gekomen. Brat trok aan haar oren terwijl ze op de menigte afliep. Haar blik viel vrij meteen op de grote rode kattin die even de held wilde uithangen. Ze had haar al eens eerder ontmoet, toen ze nog maar net een commander was. En Shadowclan in hun ijzeren greep beland was. Toen al had ze een aura van woede en kwaadheid om haar heen. Iets wat zo te merken met de loop der tijd niet verminderd is. Eindelijk kwam ze tot een halt en bekeek de twee indringers doordringend aan. 'Onze gasten zijn een beetje verward geloof ik.' Sprak ze koud- emotieloos. Ze trok haar hoofd omhoog en keek haar clan leden aan. 'Het lijkt me een goed idee om onze bezoekers even onderdak en versnaperingen aan te bieden. Ze knikte kort met haar hoofd naar een schuur, eentje die wel vaker werd gebruikt om 'gasten' in te houden. 'Daarna zal ik wel aanhoren wat ze hier te zoeken hebben.'

Dreampaw duwde zich tegen haar aan, waarop Brimpaw haar kaken op elkaar moest klemmen. Hoewel ze normaal de jongere kattin had weggeduwd, besloot ze dat ze nu een beetje een front moesten vormen tegenover de Bloodclanners. Verschillende van hen vroegen al aan Dreampaw wat ze hier kwam doen - een logische vraag, die ze zelf eigenlijk ook wel beantwoord zou willen hebben.. Toen kwam Lilypaw ook nog aanzetten. Oh, Starclanverdomme. Was dat hele nest oliedom ofzo?! De Bloodclan commander, die ze herkende van een schermutseling die ze met haar gehad had toen Bloodclan nog in Shadowclan zat - en waaraan ze wel wat kleine littekens overgehouden had, maar die droeg ze met trots - kwam toen erbij, pratend over onderdak en versnaperingen. Oh, over haar lijk dat ze hier nog langer zou blijven. De oudere apprentice stond op het punt om haar twee jongere metgezellen aan hun nekvel naar buiten te slepen, toen Dreampaw begon te spreken. Ze vertelde waarom ze naar hier was gekomen. Ze sprak over een dode Bloodclanner, over.. Haar vader? Oh, dat verklaarde wat het tweetal hier kwam doen. Brimpaw zette ruw een stap opzij en keek de twee jongere Riverclanners aan met een boze, geschokte blik op haar snuitje. "Dat wil zeggen dat jullie ook vuile Bloodclanners zijn?!", riep ze uit. "Dus wat, nu ben je hier om je rechtvaardige plaats hier op te eisen en Riverclan te verlaten, stelletje verraders?!" Starclanverdomme! En zij wou hier de held komen uithangen om die nietsnutten te redden, om haar waarde te tonen - en in plaats daarvan stond ze in het midden van het Bloodclan camp met alleen maar Bloodclanners om haar heen. Vossenstront, ze had moeten weten dat dit slecht zou eindigen. Alsof iéts dat ze deed ooit goed zou eindigen.

Commotie in het kamp, gevolgd door en maar al te bekende geur. Riverclan! Het bracht zoals iedere keer weer een pijnlijke knauw heimwee met zich mee. Hij probeerde het wel te vergeten, maar hij voelde zich nog altijd meer Riverclan dan elite. Maar het was nou eenmaal zo. Hij woonde immers al langer in de elite dan hij ooit in Riverclan had geleefd. Hij was sterker, beter, en belangrijker dan hij ooit in Riverclan zou worden. Toch sperde hij zijn ogen ver open en wurmde zich naar de katten toe, slalommend tussen hun clangenoten. En daar zag hij de eerste. Dream...paw zou het nu wel zijn. Ooit waren ze vrienden geweest. Nou ja, vrienden. Ze had in elk geval in Ravenclan gezeten! Een melancholische glimlach kwam op zijn snuitje toen hij erover nadacht. Dat waren leuke tijden.
Zijn clangenoten waren vijandig. Natuurlijk, ze waren anders. Maar hij keek met grote, geïnteresseerde ogen. Helemaal toen er meer Riverclanners op het toneel kwamen. Een grotere, rode poes. Waarschijnlijk al warrior. Starclan, hij wist haar naam niet eens meer. Ze deed erg gemeen. En ze was dom: kijk twee tellen om je heen en je kan zien dat de Elite zo korte metten met haar zou maken. Maar zijn ogen gingen nog wijder open en zijn hart maakte een sprongetje toen hij Lilypaw zag. Zijn beste vriendin, stiekem, nog altijd. Maar niemand mocht het weten, want ze zouden hem vast uitmaken als zwak als hij nog met één van hen zou omgaan. Ze vroeg wat Dreampaw hier deed. Zijn hart klopte in zijn keel toen Brat ook op het toneel kwam. Alsjeblieft, deed ze geen pijn! Zijn grijsblauwe ogen stonden angstig, maar... Ze verwelkomde ze! Maar ze wilde niet meekomen. Nee, Dreampaw begon te vertellen dat haar vader iemand uit de elite was. Dat hij dood was. Dat hij naar de elite was gegaan en naar zee was gestuurd. Een Riverclan graf. Betekende dat... Lilypaw ook deels van de Elite was? Hoop fladderde in zijn borst omhoog. Zou ze hier dan kunnen blijven? Zouden ze samen kunnen trainen en zou hij eindelijk weer een vriend dichtbij hebben? Zijn blik ging weer naar Brat, benieuwd wat ze ervan zou vinden. Maar het was de oudere Riverclan poes die ontplofte. Vuile Bloodclanners? Verraders? Hij drukte zijn oren in zijn nek. De Elite was helemaal niet slecht! Waarom dacht heel Riverclan dat ze monsters waren?? Dat waren ze niet!! Hij voelde weer woede opborrelen, die hij ook had gevoeld toen hij Honorpaw in de rivier had geduwd. Hij blies eens en zijn haren kwamen overeind. ‘De elite is beter dan jullie hoor!’ miauwde hij met een overslaande stem. De poes was gewoon jaloers! Jaloers dat ze niet uitgekozen was door Starclan. En misschien, heel misschien Lilypaw en Dreampaw wel.

Brat kwam ten tonelen en Sin zetten een stap opzij, zodat de grote rode kattin erbij kon. Hij hielt zijn ogen gericht op de gevlekte kattin en zijn oren schoten naar voren toe toen er nog een kattin bij kwam. Holy, wat moest Riverclan nou op hun territorium, waarom nu? Hij gromde zachtjes en rolde met zijn ogen, maar toen de apprentice aan het woord kwam, richtte hij zijn aandacht op haar. Ze begon met een of ander zemel verhaal. Iets over haar vader en dat hij een natuurlijke dood was gestorven. Hoe zwak kon je zijn, als je niet eens stierf in een gevecht, maar gewoon omdat je oud was. Het was pas toen ze een naam liet vallen, dat zijn oren in zijn nek zakte en hij zacht blies naar de twee apprentices. Zijn blauwe ogen lieten eventjes een geschrokken emotie zien, voordat ze weer koud en kil werden. Hij richtte zich op Brat, kuchte eventjes en zei "Brat. Zou ik dit mogen oplossen? Immers zijn ze toch familie." Zijn blauwe ogen gericht op zijn leader, terwijl hoopte dat ze zou snappen dat hij twee tellen alleen wilde met zijn siblings. Als dat al mag.

Waarom was haar zusje hier? Nu dat ze haar geur gevolgd was zou ze ook wel niet meer de kans krijgen om met Aegir te spreken. Haar oren draaide ze in haar nek toen en van de katten duidelijk met autoriteit sprak dat ze naar een tweebeen ding moesten gaan. Nee, dat wilde ze niet. Hoe graag ze Aegir ook mocht en ondanks dat haar vader een bloodclanner was, wist ze dat het niet verstandig was om te gaan. Dreampaw leek dit ook door te hebben gelukkig en legde uit waarom ze hier was. Om bloodclan te vertellen over de dood van Saxon, hun vader. Ze wilde wat zeggen, maar op dat moment viel haar blik op Aegir, hij was er ook en sprak dat de elite beter was. Ze begreep waarom hij dat deed, maar toch maakte het haar wat onzeker, vooral toen Brimpaw sprak alsof zij en haar zusje ook bloodclan waren. Ze drukte zich wat dichter tegen Dreampaw aan. "We zijn ook riverclan," Sprak ze, tenslotte kon ze niet volledig ontkennen dat ze bloodclan was. Haar vader was het bewijs daarvan. Ze liet haar blik weer teruggaan naar Aegir. Waarom kon ze haar aandacht niet van hem weghouden? Het zou alleen maar tegen haar kunnen werken hier. Maar ze wilde dat hij wist hoe ze zich voelde, hoe verdeelt ze zich hierin eigenlijk voelde. Want ze was Riverclan, maar blijkbaar ook Bloodclan. Een van de katers sprak weer en noemde hun familie. Ze bekeek hem eens goed en ze moest toegeven dat hij wel wat op Saxon leek, maar hij zou toch niet familie zijn? Wat zou ze moeten met familie in Bloodclan?

Dit werd nog interessant ook. Vanaf het moment dat er vissengeur binnengedrongen was had het Beserk's aandacht gegrepen, maar iedere ontwikkeling leek een nieuwe plottwist te zijn. Even knikte ze terug naar Sin, de kater waar ze zich bij aan sloot. Daarna begon de echte spanning. Een tweede visvreter voegde zich bij de eerste om wat dappere woorden te grauwen. Woorden die haar lieten grinniken. Zoals Sin het zei; twee apprentices tegen de volledige Elite ging niet goed voor ze eindigen. Een derde apprentice sloot zich er bij aan. Nog was het geen match tegenover hun clan, bij verre niet. Al helemaal niet zodra haar moeder verscheen om op kille toon te beginnen over hun gasten. Voor nu bleef Beserk nog stil, schoof alleen wat dichter naar Brat toe, terwijl ze alles in de gaten hield. Saxon? Hij was dood en de apprentice claimde om er familie van te zijn, waar de rode kattin niet heel blij mee leek te zijn. Zoals gezegd, interessant ontwikkelingen. Nu voegde Aegir, die ze maar heel vaag kende, zich ook toe aan het gesprek. Gelijk had wel. "Veel beter," beaamde Beserk zijn woorden vanaf haar plek. Daarna sprak Sin weer, over familie. De interessante ontwikkelingen hielden maar niet op.

Wat de kleine calico te zeggen had was zeer interessant- maar echt kans om erop te reageren had de leidster niet. Want al snel werd er voor haar gepraat. Opeens werd er gevraagd aan haar door Sin of hij het mocht oplossen. Maar dat zou niet gebeuren. Zij was hier de baas, en zij zou de hele situatie aansturen. Geïrriteerd sloeg de poes met haar staart en wachtte tot er een moment kwam waar ze er weer kon inspringen. En toen de eindelijk kwam liet ze er geen gras over groeien. 'Je bent wel zeer onbeschoft weetje dat wel dame?' Siste de grote rode poes luid terwijl ze blik strak hield op de calico. 'Eerst storm je hier zomaar binnen met je vrienden groepje en dan wijs je mijn uitnodiging af om me daarna wijs te maken dat een van mijn leden op 'zogenaamde' natuurlijke wijzen is gestoven?' Brat gleed met haar blik een voor een over haar leden heen en gebaarde met haar staart dat ze alert moest blijven. 'Je snapt toch wel dat ik hier veel vragen over heb?' Met een sprong stond de poes voor de opening van het kamp. En blokkeerde het met haar lichaam. 'Ik had niet gewild dat het zo moest lopen, maar ik zie dat ik geen andere keus meer heb.' Een vieze en duivelse grijns vormde langs haar lippen. 'Jullie zijn vanaf nu mijn gevangen- Elite grijp ze.' Met een wilde gebaar met haar poot liet ze de wilde honden los.

De smeekbede van de jongere kattin stak zoals ze nooit eerder gevoeld had. Vriendin, noemde ze haar. Vriendin. Dat.. had niemand ooit gedaan. Een deel van haar was daar zo blij om - ze hoorde bij iemand, iemand wou haar niet teleurstellen. Iemand gaf om haar. Maar ze duwde dat weg, klemde haar kaken op elkaar en zette haar lange vacht op. Ze duwde Dreampaw weg zoals ze ieder ander in haar leven weggeduwd had. De leider van Bloodclan sprak opnieuw - de grote rosse kattin, in sommige opzichten zo hard gelijkend op haar. Ze zouden gevangen genomen worden. Maar Dreampaw, het domme kind, probeerde zich op te offeren. Hen vrijheid te geven in ruil voor haar eigen vrijheid. Maar Starclanverdomme, dat kon Brimpaw niet laten gebeuren. Ze mocht dan nog zo'n jaloers en bitter kreng zijn - hoe kon ze dit over haar hart krijgen? Iemand die haar vriendin noemde offerde zich op, voor haar, en dan zou ze maar weglopen met haar staart tussen haar poten? Ze was zoveel manen ouder en nog steeds apprentice; ze had praktisch niemand die om haar gaf, geen toekomst. Zij was degene die opgeofferd moest worden. "Vossenstront, flikker op Dreampaw!", brieste ze boos, de jonge apprentice een fysieke duw richting de uitgang gevend. Ze wierp ook een veelbetekenende blik op Lilypaw - ren voor je leven, allebei, nu het misschien nog kon. Brimpaw zou de bloodclanners wel proberen afleiden, zou haar leven geven als het moest. Dan kon ze tenminste sterven als een martelaar, en niet als een mislukking.

Een vreemde sensatie kwam over zijn lijf. Een stukje verleden stond weer in het kamp en zijn blik leek onlosmakelijk verbonden te zijn met Lilypaw. Hij draaide zo nu en dan zijn ijsblauwe ogen naar zijn mentor, wachtend wat ze te vertellen had. Maar ze werd boos, natuurlijk. Ze konden heus wel even blijven, zo erg was het niet! En hij zou zoveel mooie verhalen aan ze kunnen vertellen. Over hoe het hier was, hoe sterk hij hier werd, en hoe ze zouden inzien dat alles zo slecht wel niet was. Want er was één ding wat hij meekreeg van de andere katten, de elite zagen ze als een soort monsters. En dat was echt niet! Ze waren uitverkorene, en ooit zouden ze inzien hoe groots ze waren en dat ze enkel hun grootsheid met de andere clans wilde delen. Maar nogmaals zag hij die schrik in een oud clangenoot haar ogen. Dreampaw herkende hem en zijn naam, zijn oude kittennaam, ging als een fluistering door het kamp. Aegir hief zijn kop en keek de poes aan, met een bemoedigende maar trotse blik. ‘Ik ben Aegir nu,’ sprak hij tegen de poes. Het was een naam die hij met trots droeg.

Maar alles weg afgekapt. Brat sprong voor de uitgang en sprak dat ze geen andere keus had. Natuurlijk had ze vragen! En als ze niet mee wilde werken... Ze moesten hen pakken! Zijn hart maakt een sprongetje. Oké, oké. De adrenaline schoot meteen door zijn lijf heen. In de aanval dus. Hij bolde zijn spieren aan en schoot naar voren toe, tussen de drie Riverclanners en de uitgang, vlakbij Brat en probeerde Lilypaw de pas af te snijden. Hij keek haar met hoopvolle ogen aan, terwijl de grotere poes al als een dolle vos begon te schreeuwen. Ze zou het niet redden in haar eentje. Zagen ze dat niet, dat meewerken de beste oplossing was? ‘Lily, blijf, alsjeblieft. Je zult zien dat het zo erg niet is,’ miauwde hij met een twinkeling in zijn ogen. Hij had zijn oude vrienden allemaal zo gemist. Hoe fijn zou het zijn als ze ook hier zouden zijn, al was het maar voor even.