The princess in the tower

Nieuwsgierig tuurde het poesje uit over het kamp, haar pootjes netjes onder haar goed verzorgde vacht gevouwen, haar dikke staart rond haar gekruld tegen de kou die langzaam toch echt begon op te komen nu de zon langzaam achter de horizon verdween. Met een zachte glimlach op haar snoet genoot ze van het laatste beetje warme licht dat de hele toren deed oplichte in een warm oranje, het soort dat je alleen tegen komt in aesthetic posts op Pinterest. Het zette een warme maar vooral een gezellig scene vond het poesje, het soort waarin je je hoe dan ook prettig kon voelen. Kort gleed haar blik over de krassen in het houd die Aegir een paar daagjes eerder had gemaakt. Golven waren het, de leeftijdsgenoot had zo vrolijk geklonken toen ze het erover hadden, het deed haar hart sneller kloppen van nieuwsgierigheid. Was de rivier echt zo gaaf? Zijzelf hield veel liever haar pootjes droog maar als een gaaf zicht klonk het wel. Zachtjes zuchtte de poes, gleed haar blik weer terug op de fel rode horizon die dan val van de nacht zou aankondigen. Ze zou het pas weten als haar moeder of Beserk het woud zouden overnemen, als beserk leader zou worden in ieder geval. Ze gunde het haar oudere zus met al haar hart, daar waren ze familie voor toch? Maar goed, het woud overnemen, ze leren gastvrij te zijn. Dan kon Aegir de rivier weer zien! Kon zij het zien! Met een kleine glimlach legde ze haar koppie net voor het randje van het grote raam neer, legde ze haar staart per ongeluk over iemands nest, oei het woud overnemen, zou het snel komen? Hopelijk wel.
                                                         [Skadi]

“Als je het zo interessant vind, ga water opzoeken en duw je kop er in,” snauwde iemand achter haar. Verrast hief de kleine young one haar kop op, rolde ze op haar andere zij om de verassing onder ogen te komen. Hoewel altijd blij andere te zien was haar normaal vriendelijk blik nu ver te zoeken, was de toon waarop de gevlekte poes gesproken had eentje die haar totaal niet had aangestaan. Waar was die nou weer voor nodig? Ze had haar nog nooit wat aangedaan. "Ook hallo Skadi" mauwde ze dan ook met een neutrale stemming, ze had geen zin in ruzie maar ook geen zin om haar de vreugde van haar emoties te geven. "Als je een probleem hebt met mij kun je dat ook gewoon normaal zeggen hoor" met een schuine blik keek ze de poes tegenover haar aan.

Een probleem met haar? Nee, niet persé. Ze had een probleem met die stomme clans, met iedereen die dagdromerig naar de territoria van de clans zat te kijken. Zo geweldig was het nou ook weer niet hoor. Het stonk er, en het zand bleef overal in je vacht zitten. Nee, gaf haar maar de twolegplace. Hier was er geen zand, modder of water overal. “Ik heb een probleem met iedereen die zwemerig naar dat gore territorium staat te kijken,” vertelde ze het meisje voor haar neus. “En jij wilt daar aangezien bij horen” voegde ze er kortaf aan toe. Ze was klaar met al dat gezeik over de clans. Klaar met het gezeik dat zij had gekregen omdat ze er in eentje was geboren. Alsof ze daar een keus in had gehad. Nee. Maar zodra ze de keuze had gehad hier te blijven, had ze die met vier poten aangepakt.

Haar niet vriendelijk gezind, dat was de poes tegenover haar maar overduidelijk. Maar inet de enige was ze, iedereen die hoe naar de clans keek? Kort kantelde Cheriey haar kop bij het horen van dem anier waarop Skadi over haar voorgaande woonplaats sprak. Woorden vol gif leken het te zijn, deed haar zich afvragen of de woudkatten niet enkel gemeen waren naar zij buiten hun heilige gronden. Vervolgens beweerde Skadi misschien wel wat grootser, preekte ze dat Cheriey er bij zou willen horen. Bij die moordlustige monsters? Cheriey schudde vrijwel meteen haar kop. "Dat heb ik nooit gezegd Skadi" beet ze haar mede young one geïrriteerd toe. Hoewel ze twijfelde over haar blijdschap waar ze was, wist ze dat er nooit een uitweg zou zijn, een hogere macht had haar daar geplaatst voor een reden. Bovendien was het bloodclan waar haar moeder was, waar aegir en haar siblings waren, ze zou het nooit kunnen verlaten. "Ik ben enkel nieuwsgierig, dat is alles. Maar als mijn moeder het woud overneemt zal ik et allemaal zien." tevreden knikte ze al glimlachend, ja, ooit zou ze het gaan verkennen, met Beserk, de zwarte poes had het beloofd.

“Jouw moeder, geloof je het echt. Als twee leiders voor haar al hebben gefaald. Twee sterkere leiders met een grotere aanhang, waarom denk je dat het haar ooit wel zou lukken.” beweerde Skadi. Cheriey trok verontwaarde haar snuitje op, een dikke frons deed haar ogen verdonkere. . “En dat was nog maar één clan,” ging skadi verder, een minachtende snuif van Cheriey ontvangend. Loyaliteit bleek ver te zoeken in dep oes voor haar, hoe ongelovig ze over haar moeder had durven spreken. Het was dan ook een ongelovig schud van Cheriey haar kopje  dat volgde "Natuurlijk zal het lukken skadi" Beet ze haar den genoot toe "Ze is de beste Leader ooit, daar is geen twijfel over mogelijk." Ze knikte "Dus als ik jou was zou ik uitkijken met wat je zegt" mauwde ze verder met een schuine blik op Skadi, ze wist niet waar ze het over had.

Och, zulk vertrouwen in haar moeder. Blind vertrouwen die mee kwam met liefde voor familie. Iets wat Skadi nooit echt had gevoeld, al was dat voor haar niet iets wat ze ooit had gemist. Het was juist een raar concept voor haar. Zelfs met Lethal was het meer bewondering en respect voor de kattin dan een liefde die moeder en dochter normaal zouden hebben. Maar liefde was weinig te vinden in de Elite; het was immers een verzamelplaats van de ergste katten die er bestonden. Moord en haat waren hier geen onbekende en Skadi deinste er ook niet voor terug. Maar Cheriey? Die leek haar een stuk delicater; niet uitgesneden voor het leven hier. ”De beste leader, zeg je? Ik heb haar anders nog niets zien doen wat die titel waardig is." Ze was er heel nonchalant over, maar het maakte haar ook niet uit. Skadi kon niet opschieten met Brat, dat was al wel gebleken, maar haar dochters hadden een te hoge pet van hun moeder op. Brat had niets gedaan om het woud over te nemen, ze was niet de sterkste leider die ze ooit hadden gehad. Nee ze zou bijna nog meer respect voor Orchis hebben op dit moment. ”Daarnaast weet je moeder al lang dat ik niet haar grootste voorstander ben,” besloot ze er nog maar achter aan te gooien, na die zwakke intimidatie poging die het kind voor haar neus nog had proberen te doen.