Show & Tell

Ze had zich in de ochtend niet helemaal lekker gevoeld, was tevens Orchis tegen gekomen. Dat maakte het er niet beter op, hij stonk namelijk uren in de wind. Gek genoeg was die stank zijn natuurlijke geur. Hoe kon die man dat volhouden? Nu ging het gelukkig al wat beter met haar en was ze onderweg naar de locatie waar ze had afgesproken met haar young one. Daar zat ze dan, haar young one, klaar om verder te gaan met haar training. Ze had aan Brat gevraagd om haar training verder te zetten. Ergens omdat ze zichzelf er wat in zag, maar dat zou ze natuurlijk nooit luidop zetten. "Mooi op tijd," mauwde ze kort en wenkte de poes mee met haar staart. Ze stopte niet, liep de poes voorbij en zette meteen koers naar de volgende locatie. Ze zou eerst moeten controleren hoe ver de jonge poes stond, wat ze al geleerd had, wat ze kon. "Kan je me vertellen wat je al gedaan hebt met je vorige mentor?" vroeg ze dan ook eerst mondeling aan de poes, terwijl ze verder bleven wandelen. Haar blik was vooral voor zich gericht en haar ogen gingen geregeld over de omgeving. Dit was dan wel hun gebied, maar de gevaren lagen overal. Ze wist gelukkig waar ze naar uit moest kijken, iets wat ze Cheriey ook zeker nog zou leren.

Ze bleef met een sierlijke tred doorwandelen en hield de young one in haar ooghoek in de gaten. Ze had d epoes een vraag gesteld en het duurde dan ook niet lang voordat ze een antwoord kreeg. "Uhh wat vecht trainingen en een paar jacht sessies" Mh, ze zou haar poten nog wel vol hebben met Cheriey. "Maar dat is de afgelopen weken een beetje vertroebeld, het vechten dan, ik ben blijven oefenen met jagen dat beloof ik!" Wat volgde was een lichte opluchting voor Nyra. Ze was blij dat ze toch al niet vanaf 'A' moest beginnen. Ze kon verder gaan op wat ze al kende en kon haar jachtinstinct makkelijk ombuigen naar de vechttechnieken, als ze wel degelijk kon jagen. Ze kon hier nu zeggen dat ze was blijven oefenen, maar dat wilde ze toch wel eerst zien. Ze minderde haar tempo en kwam langzamerhand tot stilstand. "Echt heel hard!" Ze draaide haar kopje naar Cheriey. Even trok ze met haar neusje. Nyra zette zichzelf rustig neer en gebaarde de poes om nu stil te zijn. "Iets verder in de struiken zit er een woelmuis. Laat zien wat je kan en breng ze bij mij," fluisterde heel zachtjes. Ze had geweten dat er een muis zat, aangezien ze de wind mee hadden. De muis zou hen nog niet geroken hebben of gehoord aangezien er een behoorlijke wind stond. Nyra zou blijven zitten, zou verder niets doen. Het was eerst tijd om te observeren, zien waar de young one stond met haar kennen en kunnen.

Ze gebaarde haar young one de mond te snoeren en met een korte knipper van de ogen volgde het jonge poesje het bevel op. Haar ogen vonkelde in enthousiasme toen ze vertelde haar hard aangewerkte jacht vaardigheden te tonen. Ze knikte uitbundig, een kleine grimmas op haar kop terwijl ze zelfverzekerd de struiken in dook. Hoe zwaar ze ook oogde was het niet eens dicht bij de waarheid, was het enkel pluis dat haar groot deed lijken. Ze was lichtvoetig als de kleinste onder hen, kon gemakkelijk de rust vinden geconsentreerd oog op prooi te houden en sloop zonder aarzeling, zonder moeite verder. Jagen was altijd haar sterkste kant geweest, het geen waar ze in uitblinkte en waar ze over kon opscheppen bij haar siblings. Ze stokte haar ademhaling, vernouwde haar ogen bij het zien van haar prooi, drukte haar pluizige buikje dichter te grond aan. Het was bijna zielig te zien hoe onverwachtend het beestje verder knabbelde aan zijn eten. Ze zou het later bedanken voor zijn offer. Lenig sprong het poesje naar voren, sloot ze het in tussen scherpe klauwen en beet ze het strotje door. Kort nam ze de tijd het beestje te bedanken, haar excuses aan te bieden voor ze het tussen haar kaken terug bracht naar Nyra. Trots weerspiegelde in haar oogjes terwijl ze uitbundig haar mentor weer ontmoette en de woelmuis voor haar pootjes legde. "Alsjeblieft!" mauwde ze, haar oogjes glinsterend van enthousiasme, expressief als deze altijd waren. Oh hoe ze hoopte dat de poes voor haar trots kon vinden bij haar prestatie.

Ze hield de jongere poes goed in de gaten. Haar technieken waren heel netjes en er was een mooie basis om op verder te bouwen. Nadat ze haar prooi gedood had, bleef ze echter even zitten. Even haalde ze haar wenkbrauw op bij wat ze zag, of wat ze niet zag. Langs achter had ze daar geen goed zicht op gehad. Toen Cheriey terugkwam, knikte ze kort. "Netjes," mauwde ze dan ook als eerst en duwde de woelmuis wat opzij. "Mag ik je vragen waarom het zo lang duurde voor je bij me terug kwam met de muis?" vroeg ze nu. Het duurde uiteraard niet zo lang, maar het viel Nyra wel op dat ze na het doden van de prooi niet direct tot bij haar was gekomen.

_{Niet lang duurde het of haar mondhoekjes schoten omhoog, blij met het compliment van haar mentor. Met glinsterende oogjes keek ze op, ze was altijd al een prima jager geweest. Echter deed de vraag van Nyra haar enthousiasme en trots langzaam vertroebelen. Onzeker wiebelde ze met haar oortjes, wierp een blik op haar pootjes. Ze wist dat ze waarschijnlijk de enige was die het deed, maar zo vreemd was het toch niet? "Oh" de jonge kattin knikte, wederom de ogen van haar mentor opzoekende "Ik toon respect, een leven is niet zo maar iets om te geven" Legde ze uit, er was toch niks mis mee?}